Η αλήθεια είναι πως με δυσκόλεψε πολύ αυτό το άρθρο. Δεν είναι εύκολο να γράψεις για ένα θέμα όταν είσαι κομμάτι του προβλήματος. Επίσης ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για τη χρήση αγγλικών λέξεων, αλλά δυστυχώς η ελληνική γλώσσα, ακολουθώντας την ελληνική κοινωνία, έχει μείνει πολύ πίσω σε θέματα ένταξης, αντιπροσώπευσης και ισότητας. Μέχρι να κάνει λοιπόν τα απαραίτητα βήματα η ελληνική, θα πρέπει να βασιστούμε λίγο στα αγγλικά.
Το 2017, η πόλη της Philadelphia στις Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησε τη γνωστή σημαία του ουράνιου τόξου με δύο επιπλέον χρώματα, το μαύρο και το καφέ, για να αναγνωρίσει τα άτομα που προσδιορίζονται ως “people of colour” στην LGBTQ κοινότητα.
Η σημαία του ουράνιου τόξου, σύμβολο της κοινότητας παγκοσμίως, δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη Gilbert Baker το 1978. Είναι κατανοητό λοιπόν να υπάρχει κάποια δυσκολία στο να δεχτούμε αλλαγές σε ένα σύμβολο τέτοιου βεληνεκούς. Αλλά δυστυχώς αυτό που ακολούθησε αποτελεί ένα από τα θλιβερότερα σημεία της ιστορίας μας ως κοινότητα ανθρώπων. Και φυσικά υπήρξε συνέχεια, φέτος το Manchester στο Ηνωμένο Βασίλειο υιοθέτησε τη σημαία με το μαύρο και το καφέ, προκαλώντας ανάλογες αντιδράσεις και δριμεία κριτική.
Πολλά LGBTQ άτομα, αλλά κυρίως λευκοί γκέι άντρες, θεώρησαν τα δύο επιπλέον χρώματα ως προσβολή των ιδεών και ιδανικών τους. Πολλοί είπαν πως η σημαία δεν είχε ποτέ στόχο να αναγνωρίσει φυλές και χρώματα, αλλά ήταν και είναι ένα σύμβολο ενότητας και αλληλεγγύης για όλους.
Προσωπικά θεωρώ πως αυτή η διαμάχη έφερε στην επιφάνεια ένα βαθύτερο χάσμα και μια έντονη δυσαρέσκεια που υποβόσκει στην LGBTQ κοινότητα εδώ και δεκαετίες. Το γεγονός πως παρά την ιστορία μας και τη μάχη που πολλοί δίνουμε για ισότητα, δικαιώματα και πρόοδο, η πραγματικότητα είναι πως ο ρατσισμός, οι διακρίσεις και οι διαχωρισμοί είναι ακόμα τεράστια προβλήματα μέσα στην ίδια μας την κοινότητα. Και δυστυχώς οι λευκοί γκέι άντρες έχουμε μεγάλο κομμάτι της ευθύνης γι’ αυτό.
Για να είμαι ξεκάθαρος. Αναγνωρίζω, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, πως είμαι ένας προνομιούχος λευκός άντρας. Και αυτό το προνόμιο είναι πολλές φορές δύσκολο να το καταπιώ. Έχω ένα σταθερό εισόδημα, ζω σε ένα σπίτι που είναι άνετο, έχω φαγητό στο ψυγείο μου, πάω διακοπές συχνά, δεν έχω μείνει ποτέ άστεγος, χωρίς θέρμανση, φαγητό ή νερό. Αν και έχω βιώσει διακρίσεις λόγω της σεξουαλικότητάς μου, δεν έχω νιώσει ποτέ ρατσισμό, απλώς γιατί είμαι λευκός.
Είμαι λοιπόν σαν τους περισσότερους λευκούς άντρες – όταν κάποιος μιλάει για φυλή ή για ρατσισμό, θεωρώ αυτομάτως πως δεν αναφέρεται σε εμένα, πως είναι μόνο ένα θέμα που αφορά σε άλλους. Κι αυτή ακριβώς είναι η σημασία του προνομίου.
Έρευνες έχουν δείξει πως πάνω από το 51% των people of colour έχουν αντιμετωπίσει ρατσισμό και διακρίσεις σε LGBTQ μαγαζιά και εφαρμογές. Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε γίνει μάρτυρες περιστασιακών διακρίσεων, κυρίως ως προς τη φυλή, την εθνικότητα, το σωματότυπο ή τα έμφυλα χαρακτηριστικά κάποιου. Και πάλι, οι λευκοί γκέι άντρες κατέχουν τα θλιβερά πρωτεία, ως εκείνοι που δείχνουν τη λιγότερη ευαισθησία και αλληλεγγύη. Είναι αυτοί που θα γράψουν στο προφίλ τους στο Grindr ‘όχι χοντροί, όχι Ασιάτες’, θεωρώντας πως είναι απλώς μια προτίμηση και όχι χυδαίος, κατάφωρος ρατσισμός.
Τυπικό παράδειγμα, τη στιγμή που η ισότητα στο γάμο ήταν η απόλυτη προτεραιότητα για τους λευκούς γκέι άντρες για περίπου μια δεκαετία, τα θέματα ουσίας για τους LGBT people of colour ήταν διαφορετικά: βία, υπερ-αστυνόμευση, διακρίσεις, ανεργία, μετανάστευση, HIV και υγειονομική περίθαλψη.
Και φυσικά φτάνουμε στο Pride, το οποίο εξ’ ορισμού θα πρέπει να είναι ένα μέρος συμμετοχικότητας και ενότητας. Κι όμως δυστυχώς πολλές φορές καταλήγει ένα μεγάλο πάρτι για ικανοποίηση των πιο προνομιούχων. Η κοινότητα μας είναι απίστευτα ποικιλόμορφη, και είναι άσχημο να βλέπουμε πόσο λίγη ποικιλομορφία υπάρχει στους εορτασμούς του Pride ανά τον κόσμο.
Η λευκοί γκέι άντρες βλέπουν τους εαυτούς τους, τις ζωές τους, τις ιστορίες τους παντού. Τύποι σαν τους Matt Bomer και Colton Haynes βρίσκονται σε εξώφυλλα, σειρές, ταινίες. Θέτουν σε ένα βαθμό το βαρόμετρο της επιτυχημένης ζωής, της ελκυστικότητας, της υπεροχής.
Ακόμα και τα gender-fluid άτομα στα μίντια, είναι κυρίως λευκά και αυτό που λέμε ‘masc-presenting’: Raviv Ullman, Ezra Miller, Nico Tortorella. Όσοι βρίσκονται κοντά στο προνόμιο του λευκού δέρματος και της αρρενωπότητας, λαμβάνουν συγχαρητήρια και επαίνους μόνο και μόνο γιατί αναπνέουν, πριν καν ανοίξουν το στόμα τους. Σπανίως, έως ποτέ, βλέπουμε gender-fluid ή queer άτομα με διαφορετικό σωματότυπο, φυλετικά χαρακτηριστικά, άτομα που είναι femme ή με αναπηρία να καταλαμβάνουν τον ανάλογο χώρο και χρόνο στη δημόσια σφαίρα.
Γίνεται κατανοητό λοιπόν γιατί οι λευκοί γκέι άντρες δεν θεωρούμε απαραίτητα τα δύο επιπλέον χρώματα στη σημαία του ουράνιου τόξου. Ακριβώς επειδή νομίζουμε πως δεν είναι ένα θέμα που μας αγγίζει, δεν ανήκει στην προσωπική μας εμπειρία ως LGBTQ άτομα, οπότε απλώς δεν υπάρχει. Γι’ εμάς δεν υπάρχει ρατσισμός, δεν υπάρχουν φυλές, δεν υπάρχουν χρώματα.
Άλλωστε, το να είναι κάποιος λευκός είναι από μόνο του μια μη-ταυτότητα. Δεν έχει να κάνει τόσο με όσα είμαστε, αλλά κυρίως με όσα μας χωρίζουν από τους ‘άλλους’.
Θεωρήστε λοιπόν κι αυτό το κείμενο ως ένα μη-άρθρο. Ως μια λευκή σελίδα της οποίας οι λέξεις δεν γράφτηκαν από έναν ακόμα λευκό γκέι άντρα, αλλά έμεινε κενή για να γράψει κάποιος χωρίς το δικό μου προνόμιο, που βιώνει τη βία του ρατσισμού καθημερινά.
Το βουλώνω λοιπόν.
του Κυριάκου Βογιατζή
