Ο Στέλιος Τσουκιάς είναι ένας νέος τραγουδοποιός, που μας συστήθηκε πριν λίγο καιρό, επιλέγοντας ένα κομμάτι χαραγμένο στις μνήμες όλων μας. Κι αν η μελωδικά σύγχρονη εκτέλεση του “Άστα τα Μαλλάκια σου” δεν στάθηκε η αφορμή να τον γνωρίσεις, το νέο του τραγούδι “Μη μου μιλάτε για χορούς” δε θα σου αφήσει και πολλά περιθώρια.
Σύστησέ μας τον εαυτό σου;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Εξάρχεια, σπούδασα Στατιστική και Μαθηματικά στη Σάμο και έπειτα Εφαρμοσμένα Οικονομικά και Χρηματοοικονομικά στην ΑΣΣΟΕ. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν σε ηλικία 9 ετών οπότε και ξεκίνησα μαθήματα στο αρμόνιο, λίγο αργότερα όμως τα παράτησα. Στα δώδεκα μου πήρα την πρώτη μου κιθάρα και άρχισα να μαθαίνω μόνος μου. Μπαίνοντας στην εφηβεία επηρεάστηκα από τη μουσική των Bob Marley, Red Hot Chili Peppers, Active Member, Τρύπες, αλλά και από σπουδαίους Έλληνες τραγουδοποιούς, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Άκης Πάνου, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Ως φοιτητής, έβγαλα τα πρώτα μου χρήματα παίζοντας παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα στη Σάμο, ενώ κάποια χρόνια αργότερα συμμετείχα στο πολιτιστικό Φεστιβάλ «Γιάννης Ρίτσος» με τη μπάντα μου, παίζοντας ροκ και έντεχνα τραγούδια. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ξεκίνησα live εμφανίσεις σε χώρους όπως η «Όστρια» και το «καφέ Διπλό» στα αγαπημένα μου Εξάρχεια, αλλά και στη μουσική σκηνή HollyWood Stage. Πλέον, ζω και εργάζομαι στο Λονδίνο και ετοιμάζω το πρώτο μου προσωπικό album με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία!
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι καλλιτεχνικά;
Όσο περνάει ο καιρός βρίσκω την αλήθεια μου, το είναι μου. Αν πρέπει να δώσω μία απάντηση, αυτή είναι ότι περιπλανιέμαι μέσα σε ένα χώρο ανακαλύπτοντας τη μουσική και τον εαυτό μου παράλληλα. Η ανάγκη για περιπέτεια και αναθεώρηση του κόσμου με έκανε να ασχοληθώ, να αγαπήσω και να επιλέξω τη μουσική ως τρόπο έκφρασης. Τον αυτοπροσδιορισμό θα τον κάνω λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου. Όπως λέει και ένα ρητό ‘Μηδένα προ του τέλους μακάριζε’. Άλλωστε, θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης τελικά θα προσδιοριστεί από το κοινό και όχι μόνο από τον ίδιο. Τι σημασία έχει αν εγώ προσδιορίζομαι ως γλάρος και ο κόσμος με βλέπει σα φασιανό, ε, φασιανός είμαι. Το ευτύχημα θα είναι αυτό που με γεμίζει να αγγίξει και τον κόσμο.
Καριέρα στην Ελλάδα ή στη Μ. Βρετανία;
Η μουσική είναι μία, χωρίς όρια. Στο Λονδίνο η μουσική μου ακούγεται ως world music. Είμαι όμως ερωτευμένος με την ελληνική γλώσσα και σκέφτομαι να επιστρέψω στην Ελλάδα στο κοντινό μέλλον. Το πότε ακριβώς είναι άγνωστο για την ώρα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι καριέρα θέλω να κάνω στην καρδιά των ανθρώπων και όχι στις αστικές πρωτεύουσες.
Βλέπουμε συχνά νέους καλλιτέχνες να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο προφίλ, προκειμένου να γίνουν αρεστοί στον κόσμο. Για παράδειγμα μπορεί να κρύψουν την όποια σεξουαλική τους ταυτότητα ή ακόμη και σχέσεις που μπορεί να διατηρούν. Το έχεις βιώσει; Πού στέκεσαι απέναντι σε αυτό;
Είναι τελείως έξω από τη φιλοσοφία και τη θεώρηση που έχω για τη ζωή όλο το παραπάνω. Δε θα μπορούσα να ακολουθήσω κάποιο συγκεκριμένο προφίλ για να είμαι αρεστός. Σκοπός είναι να είμαι ο εαυτός μου σε κάθε καλλιτεχνική μου έκφανση χωρίς συγκεκριμένους υπολογισμούς. Η τέχνη και η μουσική δεν έχουν στεγανά, όρια και ταμπέλες. Δεν είναι δυνατόν να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ή το αντίθετο η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να είναι ελεύθερος στις επιλογές του και να μην ορίζεται από τα ταμπού και τα μικροαστικά κατάλοιπα μιας κοινωνίας.
Ως ένας άνθρωπος που ζει στο εξωτερικό, ποιες διαφορές βλέπεις στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία στην Ελλάδα αντιμετωπίζει τη “διαφορετικότητα”;
Η τριβή με διαφορετικούς λαούς και κουλτούρες εξομαλύνει τις διαφορές με αποτέλεσμα να βλέπουμε όλοι την ίδια σελίδα, η οποία δεν είναι άλλη από τον άνθρωπο. Τι σημασία έχει ο σεξουαλικός προσανατολισμός, το διαφορετικό φύλο, η διαφορετική εμφάνιση; Το Λονδίνο μου δίδαξε πως όλοι είμαστε ίδιοι. Για παράδειγμα, δεν θα γυρίσει ποτέ κανείς στο μετρό να κοιτάξει περίεργα κάποιον που έχει εκκεντρική εμφάνιση, διότι δεν υπάρχει η έννοια της εκκεντρικότητας. Είναι κάτι φυσιολογικό και αυτό κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ελεύθεροι. Στις εταιρείες αν κάποιος υπάλληλος ή ακόμα και διευθυντής προσβάλλει ή εμμέσως σχολιάσει την εμφάνιση ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό συναδέλφου μπορεί να απολυθεί καθώς θεωρείται discrimination. Υπάρχει απόλυτος σεβασμός και αυτό που κοιτούν είναι η παραγωγικότητα, με απλά λόγια αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ωστόσο και εκεί δεν έχει υπερνικηθεί ο οικονομικός ρατσισμός. Και δυστυχώς αυτό που παρατηρώ όχι μόνο στην Ελλάδα ή το Λονδίνο, αλλά παντού είναι πως η ρατσιστική διάθεση απέναντι στη φτώχεια είναι η πιο σκληρή. Όταν είσαι πλούσιος όλα μπορούν να παραγραφούν, όταν είσαι φτωχός κρίνεσαι διαφορετικά και πιο σκληρά, σου βάζουν ταμπέλες.
Τι να περιμένουμε από εσένα (καλλιτεχνικά σχέδια);
Σύντομα έναν ολοκληρωμένο δίσκο και φυσικά κάποια live! Έρχονται δύο σημαντικές εμφανίσεις, μία στη Θεσσαλονίκη και μία στην Αθήνα αρχές του Φεβρουαρίου, όπου για πρώτη φορά – μετά από την μετοίκηση μου στο εξωτερικό – θα παρουσιάσω τραγούδια από τον δίσκο, καθώς και άλλα αγαπημένων καλλιτεχνών. Θα ακολουθήσει και μία ζωντανή εμφάνιση στο Λονδίνο παρέα με τον George Gaudy στις 7 Μαρτίου στο O2 Academy. Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου, καθώς μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο single μου με τίτλο «Μη μου μιλάτε για χορούς» μαζί με video clip.
