Vasilis Thanopoulos
Όταν αρνούμαστε την ποικιλομορφία του ανθρώπινου σώματος, περιορίζουμε την επιθυμία μας και τελικά την αλληλεγγύη μας.
“Αγόρια με μυς. Όχι κορίτσια. Ποτέ. Αδύνατα αγόρια με έξυπνα μπλουζάκια και χρωματιστά παντελόνια; Δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον σ΄αυτά.” Πριν από λίγες εβδομάδες, μια φόρμα οδηγιών που δόθηκε σε φωτογράφους από ένα gay κλαμπ στη Μελβούρνη, είδε το φως της δημοσιότητας προκαλώντας αντιδράσεις για το έντονο σεξιστικό και body – negative περιεχόμενό του. Το πιο περίεργο όμως ήταν το πόσο έκπληκτοι έμειναν όλοι μ΄αυτό. Λες και εμείς δεν αναπαράγουμε την αντίληψη αυτή μέσα από τις φωτογραφίες μας και τα όσα γράφουμε στο Grindr;
Αυτό το gay μπαρ ζητούσε από τους φωτογράφους του να βγάζουν μόνο “καυτά και γυμνασμένα αγόρια”
Νομίζω πως η πιο ενδιαφέρουσα οδηγία στη φόρμα αυτή ήταν είχε να κάνει με τις “φωτογραφίες των αγοριών με μεγάλους μυς”. Εκείνους που αποκτά κάποιος, αν περνά όλη του τη μέρα στο γυμναστήριο, παίρνοντας παράλληλα διάφορα βοηθήματα. Την θεωρώ ενδιαφέρουσα γιατί αποτυπώνει ακριβώς την ιεραρχία των ερωτικών μας -gay- φαντασιώσεων: Στην κορυφή αυτής της ιεραρχίας οι άνδρες με τους μεγάλους μυς. Έχει να κάνει επίσης, με ότι τα μυώδη και γυμνασμένα σώματα αναπαριστώνται σχεδόν αποκλειστικά στη μέινστριμ πορνογραφία, τις αφίσες και τα μέσα ενημέρωσης. Σε βαθμό που έχουν γίνει το κέντρο των επιθυμιών μας. Επιθυμία να αποκτήσουμε κι εμείς ένα, επιθυμία να κάνουμε σεξ μ΄ένα. Η αρρενωπότητα έχει γίνει το κυρίαρχο φετίχ της γκέι κουλτούρας κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να παραδεχθούμε.
Πέρα απ΄αυτό, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η συνεχής έκθεση σ΄αυτές τις εικόνες, του πώς το σώμα μας και οι επιθυμίες μας πρέπει να είναι, επιδρά επιθετικά στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, την κουλτούρα μας και τα στάνταρντ μας. Δημιουργεί έναν κύκλο προσδοκιών. Μια πίεση για το πώς πρέπει να είμαστε, να συμπεριφερόμαστε, να μιλάμε, για τον ποιον πρέπει να θεωρούμε επιθυμητό. Κάτι που μας απομακρύνει πολύ από την αντίληψη ότι η επιθυμία και η έλξη μας κυμαίνονται και εξελίσσονται σε ένα πλαίσιο κοινωνικής επιρροής και πολιτιστικής πειθούς. Αντί λοιπόν να αντιλαμβανόμαστε τη ρευστότητα της έλξης, καταλήγουμε να την θεωρούμε σταθερή και απόλυτη. Γι΄αυτό και είναι ευκολότερο να θελήσουμε να περιγράψουμε τους εαυτούς μας ως μυώδεις, παρά να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την πιθανότητα να μας αρέσει κάτι πέρα απ΄αυτό. Όπως είναι εύκολο να γράψουμε ένα “no asians”, αναγνωρίζοντας τον απλά ως προτίμηση, παρά να αντιληφθούμε τον εσωτερικό μας ρατσισμό.
“Είναι προτίμηση”, φωνάζουμε έξαλλοι κάθε φορά που κάποιος μας κατηγορεί. Λες και οι προτιμήσεις δεν έχουν κοινωνικές αναφορές.
“Ένα γκέι κλαμπ είναι για γκέι ανδρες. Κανείς δεν πάει εκεί για να δει κορίτσια.” Η πρόταση αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, αν καταλάβεις το νόημα που κρύβει. Γιατί αυτό το “κορίτσια” δεν αναφέρεται στην ταυτότητα φύλου ενός ατόμου, αλλά σε όσα έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε ως κοριτσίστικα. Ένας άτομο με αιδοίο που δεν προσδιορίζεται ως κορίτσι, είναι ευπρόσδεκτο σ΄ένα γκέι κλαμπ; Ένα θηλυπρεπές αγόρι; Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι σε μια ανοιχτή queer κοινότητα, που τα άτομα αισθάνονται άνετα ως προς την έκφραση της όποια ταυτότητας, αυτή η αντί -γυναικεία στάση είναι αρκετά ύποπτη. Και πέρα από ύποπτη είναι και αρκετά επικίνδυνη.
Φοβάμαι πως πέφτουμε θύματα του φετιχισμού μας για αρρενωπότητα. Και το κόστος είναι μεγάλο, αφού προσπαθούμε – ως λευκοί cis gay άνδρες – να τον στηρίξουμε, ξεχνώντας όσα άτομα βρίσκονται πέρα από αυτόν. Με τον αναγνωρίζουμε ως επιθυμητό μόνο κάτι τόσο συγκεκριμένο, μας κάνει να ενδιαφερόμαστε όλο και λιγότερο για ό,τι βρίσκεται πέρα απ΄αυτό, περιορίζοντας το αίσθημα αλληλεγγύης που τόσο πολύ χρειαζόμαστε ως κοινότητα.
κεντρική εικόνα: Anthony Griego, πληροφορίες από guardian και buzzfeed
