Vasilis Thanopoulos
Δεν υπάρχουν πολλές παραστάσεις που να διαχειρίζονται την τρανς γονεϊκότητα με τόσο ακομπλεξάριστο τρόπο. Το Hotel Marina είναι μια τέτοια παράσταση που βασίζεται σε φανταστικά γεγονότα για αληθινούς χαρακτήρες. Ένας από τους πρωταγωνιστές είναι και ο Διονύσης Μπούλας, ο οποίος καλείται να υποδυθεί μια τρανς γυναίκα, τη Βανέσσα.
Διονύση, ποια είναι η ιστορία της παράστασης αυτής;
Στο ανακαινισμένο “Hotel Marina”, πρώην ξενοδοχείο ημιδιαμονής και πλέον αναβαθμισμένο και μη “αμαρτωλό”, συναντιούνται άνθρωποι από το παρελθόν και το παρόν αυτού του χώρου, όπου ο καθένας φέρει τα δικά του “βαρίδια” και μυστικά και προσπαθούν να επικοινωνήσουν και να βρουν απαντήσεις. Τέσσερα πρόσωπα από το παρελθόν του ξενοδοχείου και δύο νέα. Οι ένοικοι: ένα παντρεμένο ζευγάρι 15 χρόνια, ο Χρήστος και η Τάνια και μια τρανς γυναίκα, η Βανέσσα. Το προσωπικό: η Ουρανία, πρώην τσατσά και ιδιοκτήτρια του “Hotel Marina”, με το ψευδώνυμο Μαρίνα τότε, νυν καθαρίστρια, η Οριάννα, μια νεαρή καριερίστα ρεσεψιονίστ και ο Μάνος, ο νεαρός μπάρμαν που δεν ξέρει τι θέλει κι είναι ένας ερασιτέχνης ρεπόρτερ για το τι σημαίνει αγάπη. Ο Χρήστος, η Τάνια, η Ουρανία και η Βανέσσα είναι κομμάτια του παρελθόντος αυτού του ξενοδοχείου. Θέμα όλων η αναζήτηση της αγάπης, η απώλεια, η αποδοχή και η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Θα καταφέρουν άραγε να βρουν τις απαντήσεις που αναζητούν;
Μίλα μας λίγο για τον ρόλο σου;
Στην παράσταση είμαι η Βανέσσα, μια τρανς γυναίκα. Υπήρξε παντρεμένη με τη Φλώρα κι έχει μια οκτάχρονη κόρη, τη Μάρθα, που ζει στα Γιάννενα με τη μάνα και τη γιαγιά της. Το θέμα της Βανέσσας είναι πώς διαχειρίζεται την απόσταση από το πιο αγαπημένο της πλάσμα, την κόρη της, λόγω της μετάβασής της από άντρα σε τρανς γυναίκα. Βλέπουμε τον αγώνα της να διεκδικήσει την επαφή με το παιδί της ως ο νέος της εαυτός, ο αληθινός δηλαδή και το κόστος που έχει για κείνην αυτή η αποδοχή του ποια είναι στ’αλήθεια. Η Βανέσσα είναι μια ανθρώπινη ζυγαριά, που στο ένα σκέλος της σημαίνονται όσα κερδίζει και στο άλλο όσα απειλείται να χάσει.
Φοβήθηκες μη βγει με χαρακτηριστικά καρικατούρας, όπως δυστυχώς συνηθίζεται σε αντίστοιχες περιπτώσεις;
Εννοείται πως ήμουν από την αρχή κάθετος στο να μην παρουσιαστεί η Βανέσσα ως καρικατούρα. Μιλάμε για ανθρώπινο ον με αίμα, ιδρώτα, κύτταρα, δέρμα και αναπνοή κι οι καρικατούρες είναι χάρτινες, δεν ματώνουν, δεν ανασαίνουν. Με το σκηνοθέτη μας, το Χρήστο Σουγάρη, πήγαμε παρέα όλη τη διαδρομή μέχρι την ανακάλυψη της Βανέσσας μας. Με αμοιβαίες προτάσεις και σκέψεις, θέλαμε από την αρχή να δημιουργήσουμε ένα πλάσμα αληθινό και ανθρώπινο, χωρίς εξωτερικά εικονογραφημένα “τερτίπια”. Με αγάπη, μελέτη και σεβασμό προχωρήσαμε χέρι-χέρι με το Χρήστο σ’ένα μονοπάτι αλήθειας και σε μια έρευνα για τα ουσιαστικά και όχι επίπλαστα και του είμαι ευγνώμων γι’αυτό.
Θεωρείς ότι ο ρόλος σου αυτός σε έκανε να ξεπεράσεις κάποια στερεότυπα που (ίσως) είχες γύρω από την τρανς ταυτότητα; Ποια ήταν αυτά;
Δεν είχα στερεότυπα, απλώς δεν μπορείς να γνωρίζεις στην ολότητά του ένα θέμα αν δεν το ψάξεις, αν δεν βουτήξεις σ’αυτό. Υπήρχαν πολλά που δεν ήξερα, τα βασικά θέματα, ας πούμε, στην καθημερινότητα ενός τρανς ατόμου. Όπως το πόσο δύσκολο είναι να χρησιμοποιήσει την ταυτότητά του σ’ένα ΚΕΠ ή μια τράπεζα για παράδειγμα, επειδή άλλο άτομο δείχνει η φωτογραφία της ταυτότητας κι άλλη εικόνα βλέπουν οι άλλοι πλέον στον κάτοχο αυτής της ταυτότητας, τον καθημερινό αγώνα ενός τρανς ανθρώπου, την κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική, τα βλέμματα… Αλλά κατάλαβα κι ότι μέσα από όλον αυτόν τον αγώνα μπορεί κανείς να εκτιμήσει αλλιώς κάποια δώρα ζωής, τη ζεστασιά και αποδοχή κάποιων ανθρώπων. Κατάλαβα τη μαγεία της μοναδικότητας του καθενός μας, αγκάλιασα και πολλά δικά μου κομμάτια που εγώ δε συμπαθούσα στον εαυτό μου γιατί νόμιζα ότι δεν θα τα συμπαθούσαν κι οι άλλοι σε μένα. Και κυρίως νιώθω τυχερός που γνώρισα και γίναμε φιλαράκια με την πραγματική Βανέσσα, γιατί ναι, η Βανέσσα είναι αληθινό πρόσωπο, τα θέματά της ξετυλίγουμε στην παράσταση κι είναι ένα πλάσμα ξεχωριστό και απίστευτα αγαπησιάρικο και άξιο σεβασμού. Από τα πιο γενναία και ταυτόχρονα ευαίσθητα πλάσματα που έχω γνωρίσει.
Ο ρόλος σου βασίζεται στην πραγματική ιστορία μιας τρανς γυναίκας που διεκδικεί το γονεϊκό της δικαίωμα. Υπάρχει κάτι που εσύ θες να πεις σε σχέση με την τρανς γονεϊκότητα;
Όπως είπα και πριν, η Βανέσσα είναι ένα πρόσωπο πραγματικό. Δίνει κι εκείνη αγώνα ως ακτιβίστρια, όπως και πολλά άλλα τρανς άτομα, για να ενημερωθεί ο κόσμος και για να κατακτηθούν κάποια ζητούμενα, όπως για παράδειγμα η διόρθωση ταυτότητας, τα δικαιώματα ενός τρανς γονέα κλπ. Κυρίως όλοι οι αγώνες γίνονται για την ενημέρωση, την εξάλειψη του φόβου προς ό,τι μας είναι άγνωστο και για το δικαίωμα να ζούμε τη ζωή μας ως οι αληθινοί εαυτοί μας, ελεύθεροι, χωρίς το καθεστώς της βίας, πέρα από κοστούμια και μάσκες που επιβάλλει το σύστημά μας για να λειτουργεί ήσυχο. Ένα σύστημα Playmobil, ξύλινο, ομοιογενές υποτίθεται και εξαναγκασμένο να υποβάλλει υποταγή, σαν τους φυλακισμένους που φορούν όλοι την ίδια φόρμα. Η μοναδικότητα τρομάζει. Αλλά ευτυχώς η φύση προνόησε ώστε εγώ κι εσύ να μην έχουμε το ίδιο δακτυλικό αποτύπωμα, να είμαστε όλοι ιδιαίτεροι και μοναδικοί.
Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για εσένα;
Δεν υπάρχουν “πρέπει” σ’αυτά. Οι άνθρωποι που για κάποιο λόγο θέλουν να μας γνωρίσουν καλύτερα το κάνουν σιγά-σιγά μέσα από την καθημερινή επαφή. Τίποτα δεν “πρέπει” υποχρεωτικά να μάθει κάποιος για κανέναν. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από πηλό, με τα χαρίσματα και τις αδυναμίες μας. Τα μόνα που έχω να πω για μένα είναι ότι με λένε Διονύση κι ότι λατρεύω σαν παιδί να ταξιδεύω σε ρόλους, εποχές, διαφορετικές συνθήκες, να “παίζω”, να εκτίθεμαι και να βιώνω πολλές ζωές στη μία μου μικροσκοπική και ασήμαντη ζωή ως Διονύσης. Αυτό μόνο. Κατά τ’άλλα κι εγώ ακόμη ψάχνω απαντήσεις κι ελπίζω να μου δοθεί το δώρο να τις λάβω, αν όχι όλες, τουλάχιστον κάποιες. Αν και δεν ξέρω αν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Ευτυχώς όμως υπάρχουν αμέτρητες ερωτήσεις. Κι οι πιο ενδιαφέρουσες είναι αυτές που δεν μπορούν να απαντηθούν.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Απολαμβάνω το ταξίδι μας με το “Hotel Μαρίνα”, είμαι απόλυτα δοσμένος σ’αυτό γιατί το αγαπώ βαθιά, και μέχρι να δούμε αν θα συνεχιστεί πέρα από το προβλεπόμενο και για πόσο ακόμη, δεν μπορώ να πω με σιγουριά τίποτα. Μόνο ότι όταν τελειώσει θα μου λείψει. Δεν θα σας απαντήσω κλασσικά. Θα πω μόνο ότι δεν με νοιάζει πια το τι θα μου φέρει η ζωή μετά, ας είμαι τυχερός και άξιος να ζω το παρόν μου όπως του πρέπει. Απόλυτα παρών δηλαδή.
