Νίκος Σοφιανός
«Το να μπαίνουν οι γκέι σαν καρικατούρες, σαν ένα είδος καραγκιόζη για να γελά ο κόσμος, είναι αποδεκτό από την κυπριακή κοινωνία. Το να μπαίνουν σαν άνθρωποι με αγωνίες και ανησυχίες, δεν είναι αποδεκτό. Δεν μπορώ να αλλάξω εγώ τα μυαλά του μέσου Κυπραίου». Δημήτρης Τοκαρής, σκηνοθέτης.
«Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ένας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας». Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, Έλληνας δημοσιογράφος.
Ο πρώτος ανέφερε τα πιο πάνω στην ιστοσελίδα elita.com.cy, εξηγώντας γιατί μετά από τις αντιδράσεις τηλεθεατών, αποφάσισε να στείλει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων από τους «Επτά ουρανούς» στον Άδη. Αποσύρει τις μορφές αυτές από την τηλεοπτική σειρά του υποκύπτοντας στις αντιδράσεις κάποιων «σεμνότυφων» τηλεθεατών.
Ο δεύτερος είναι ένας ταπεινός δημοσιογράφος με έδρα τη Ρώμη, ο οποίος με τόλμη και τεράστια ψυχική δύναμη, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο αποκαλύπτει ότι είναι ομοφυλόφιλος. Μια ενέργεια που εκατοντάδες άλλοι ομοφυλόφιλοι στο χώρο της πολιτικής, του αθλητισμού, της δημόσιας ζωής, ακόμη και της εκκλησίας δεν τολμούν να κάνουν ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο. Κίνητρο του η αυτοκτονία στη Ρώμη ενός 21χρονου Ιταλού, ο οποίος δεν άντεξε το ρατσισμό, την ομοφοβία, τους χλευασμούς μιας μερίδας υποκριτών ή ανεγκέφαλων ανθρώπων.
Ούτε τη συγκεκριμένη σειρά στο Σίγμα παρακολουθεί η στήλη ούτε οποιαδήποτε άλλη. Δεν χρειάζεται. Παρακολουθούμε επί δεκαετίες, χιλιάδες «σειρές» που διαδραματίζονται καθημερινά στην κοινωνία. Τα σενάρια είναι τα ίδια. Στη δουλειά μας, στα σχολεία, στη γειτονιά μας, στη διπλανή μας πόρτα, υπάρχει πάντοτε ένας ομοφυλόφιλος. Και συχνότατα γινόμαστε θεατές ανάλογων σκηνικών με αυτά που οδήγησαν τον 21χρονο Ιταλό στην αυτοκτονία και τον Τοκαρή να αλλάξει το σενάριο της σειράς του.
Όλοι αυτοί που συμπεριφέρονται με ρατσιστικό τρόπο στους ομοφυλόφιλους προφανώς δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να αναλογισθούν πώς και γιατί κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται (δεν γίνονται) ομοφυλόφιλοι. Δεν ανέτρεξαν ποτέ σε κάποια επιστημονική μελέτη για να μάθουν γιατί.
Προφανώς μάλλον σκέφτονται όπως την εκκλησία, η οποία διαγράφει με μια μονοκονδυλιά την ομοφυλοφιλία και περίπου ζητά να ρίξουμε στην πυρά τους ομοφυλόφιλους. Τι και αν η εκκλησία (η χριστιανική) στηρίζεται στο δόγμα «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»; Για την εκκλησία και όσους σκέφτονται με τον ίδιο παλαιολιθικό τρόπο, ο «πλησίον» πρέπει να είναι ετεροφυλόφιλος.
Δεν αναλογίστηκαν ποτέ ότι θα μπορούσε και οι ίδιοι να είχαν γεννηθεί ομοφυλόφιλοι. Έτσι απλά. Χωρίς να τους ρωτήσει κανείς. Χωρίς να μπορούν να το αλλάξουν. Και φυσικά, ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν ότι και οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι. Με ένα κεφάλι, δύο χέρια, δύο πόδια και μία καρδιά. Καρδιά που χτυπά με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο χτυπά η καρδιά αυτών που τους χλευάζουν. Μόνη διαφορά είναι ότι η καρδιά των ομοφυλόφιλων έχει αισθήματα. Των χλευαστών σίγουρα όχι. Η καρδιά των ομοφυλόφιλων σίγουρα θα ραγίσει αρκετές φορές μέχρι την στιγμή που θα βρουν τη δύναμη όπως τον Συγγελάκη να φωνάξουν την αλήθεια.
Όχι σε όσους τους θεωρούν ίσους μαζί τους, αλλά σε όσους ρατσιστές οδηγούν κάποιους όπως τον 21χρονο Ιταλό στην αυτοκτονία. Με τον Δημήτρη Τοκαρή ούτε γνωριζόμαστε ούτε και μπορώ να τον κρίνω ως σκηνοθέτη. Ωστόσο, η τελική του υποχώρηση, δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αλλά όλους. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να λέει ότι «δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά του Κυπραίου» και να θεωρεί ότι το θέμα έκλεισε.
Κάθε υποχώρηση στις ψευδοσεμνότυφες και απάνθρωπες νοοτροπίες του παρελθόντος, είναι τροφή στο τέρας του ρατσισμού. Εάν δεν είχε τη δύναμη να αντέξει στις όποιες αντιδράσεις, όφειλε να μην είχε ρισκάρει. Έστω και άθελα του, έδωσε την ευκαιρία στους στενόμυαλους ρατσιστές να θεωρήσουν ότι πέτυχαν μια νίκη. Έδωσε την ευκαιρία στους υποκριτές που αφθονούν στον τόπο μας, να παίξουν και πάλι το ρόλο τους.
Όλους αυτούς που θίγονται γιατί θα δουν ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων να παίζει σε μια ταινία, αλλά δεν θίγονται και δεν διαμαρτύρονται για τα λαμόγια που πραγματικά έχουν κάνει κόλαση τη ζωή τους. Που δεν θίγονται από τα βίτσια των ετεροφυλόφιλων. Που δεν θίγονται για την προστυχιά της ψυχής πολλών από αυτούς που αρέσκονται να χλευάζουν τους ομοφυλόφιλους. Ταυτόχρονα, έκανε μια ομάδα ατόμων που διεκδικούν απλώς, να αντιληφθούν οι υπόλοιποι ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι και μπορούν να ερωτεύονται, να αγαπούν, να εκφράζονται, να κυκλοφορούν χωρίς οποιοσδήποτε να δικαιούται να τους χλευάζει, να πονέσουν.
Γιατί απλώς διαπιστώνουν ότι είναι μακριά ακόμη ο καιρός που «ο Κυπραίος θα αλλάξει μυαλά». Respect σε κάθε Συγγελάκη… Είσαι σχεδόν ήρωας φίλε…
πηγή / του Γ. Καλλινίκου
