Πριν μερικές εβδομάδες έχασα έναν φίλο. Πατέρας 2 παιδιών, τριαντάρης αγαπημένος με τη γυναίκα του πέθανε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς. Τα παιδιά έχασαν τον πατέρα τους έτσι ξαφνικά και η μητέρα θα πρέπει να βρεί μια δουλειά να μπορεί να συντηρήσει την οικογένεια σε μια περίοδο όπου τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι. Αν είναι τυχερή θα μπορέσει να παίρνει κάποια σύνταξη του άντρα της…ποιος ξέρει…
Από την άλλη είμαι σε μια φάση παρατήρησης των όσων συμβαίνουν γύρω. Λες και παρακολουθώ τηλεόραση μόνο που εδώ δεν έχεις την πολυτέλεια να την “κλείσεις” για να ησυχάσεις… Δημοσιογράφοι αναρωτιούνται αν ένα παιδί ενός ομοφυλόφιλου πατέρα θα γεννηθεί “φυσιολογικά”…. Ο Θεοδωράκης επιλέγει να κάνει εκπομπή στη ζωή μιας λεσβίας Aντέλ του Κολωνού παρουσιάζοντας την ζωή της να μοιάζει λίγο μίζερη και θλιβερή και σε ένα γεύμα που βρέθηκα κάποιων γνωστών παρακολουθούσα ένα ευφυή gay άντρα να μιλάει και όλοι να τον θαυμάζουν και μετά μόλις γύρισε την πλάτη του κάποιοι σχολίασαν «τον κακόμοιρα που είναι gay…”!
H αρρώστια αυτή κόλλησε και εμένα. Ναι , πάσχω απο το σύνδρομο αυτό εδώ και χρόνια αλλά μέχρι τώρα δεν εχω «γιατρευτεί». Αντίθετα νομίζω χειροτερεύω…
Έγινα μαμά. Μαζί με τη σύντροφο μου μεγαλώνουμε ένα αγοράκι 2 χρονών. Και ναι, αν τον δείτε είναι πολύ ευτυχισμένος. Γνωρίζω καλά οτι θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες απο συμμαθητές και απο σχολεία αλλά και απο γονείς συμμαθητών και όταν έρθει η ώρα θα δούμε τι θα κάνουμε…θα το ξεπεράσουμε όμως γιατί αγαπιόμαστε και τον αγαπάμε και ναι πιστεύω ακόμα στο οτι το καλό πάντα νικάει το κακό….η αγάπη λοιπόν θα βρει το δρόμο της…
Και έρχομαι τώρα στο θέμα μου. Θέλω να μπορώ να έχω το δικαίωμα να υπογράψω με τη σύντροφο μου το σύμφωνο συμβίωσης. Θέλω να μπορώ να έχω το ίδιο δικαίωμα με όλους και μετά ας αποφασίσω οτι δεν το χρειάζομαι…αλλά να μπορώ να έχω και το δικαίωμα επιλογής να το απορρίψω. Θέλω να νιώθω ασφάλεια οτι αν πάθω κάτι και πεθάνω μια μέρα ξαφνικά σαν τον φίλο μου να μπορεί η σύντροφός μου να μένει στο σπίτι μας, να μεγαλώνει το γιο μας, να κρατήσει όλα τα υπάρχοντα μου γιατί αυτήν επιθυμώ να συνεχίσει τα όνειρά μου και όχι κάποιοι ξεχασμένοι συγγενείς που δεν με ήξεραν καν…και απλά νομικά θα τα «κληρονομήσουν» όλα. Θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει γνωρίζοντας οτι οι μαμάδες τους είναι κ αυτές «παντρεμένες» και δεν μας ξεχωρίζουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας ..γιατι αυτή την εντύπωση θα έχει όταν όλοι μπορούν και εμεις οχι! Και όσα θα του μαθαίνω περί ισότητας, δικαιωμάτων, αγάπης θα καταρρίπτονται εν ριπη οφθαλμού όταν η χώρα δεν το αναγνωρίζει..και όχι μόνο η χώρα αλλά και οι «συνάνθρωποι» μας. Γιατί πρέπει και σε θέματα αγάπης να διαφέρουμε; Γιατί δεν επιτρέπουμε στον κάθε ανθρωπο να ευτυχήσει όπως επιθυμεί και ποιοι είμαστε στην τελική να κρίνουμε για τα «φυσιολογικά» και μή και δεν αφήνουμε τον άλλον να κάνει το καλύτερο του όπως νομίζει…;
Κάτι σημαντικό που θα ήθελα να επισημάνω είναι οτι εμείς οι gay μαμάδες που είχαμε την ατυχία να αρρωστήσουμε και να είμαστε gay…είχαμε παρόλα αυτα πάρα πολύ χρόνο να σκεφτούμε για το αν θέλουμε να γίνουμε μητέρες ή όχι και δεν ήταν κάτι για εμάς που απλά συμβαίνει σε μία νύχτα. Αυτο που περνάμε προκειμένου να καταφέρουμε να έχουμε το μωρό μας στην αγκαλιά μας είναι τεράστιο και ψυχοφθόρο αλλά συνεχίζουμε μέχρι να γίνει…και ξέρετε γιατί; γιατι το θέλουμε πάρα πολύ και με όλη μας την αγάπη ..με τον ίδιο τρόπο που το επιθυμεί μια οικογενεια που δυσκολεύεται να κάνει παιδι…με τον ίδιο τρόπο που το επιθυμεί οποιαδήποτε μαμά του κόσμου. Και αυτό είναι που θα πώ και στο παιδί μου: σε ήθελα τόσο πολύ που αυτόν τον τρόπο βρήκα για να μπορώ να σε αποκτήσω.
Την επομένη φορά λοιπόν που θα τύχει να συζητήσετε για το περιβόητο αυτο σύμφωνο συμβίωσης…δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε. Σας ζητάω να σκεφτείτε οτι δεν το θέλουμε απο καπρίτσιο ή για να το γλεντήσουμε. Το θέλουμε για να εξασφαλίσουμε στην οικογενειά μας , στη σχεση μας και στο παιδί μας τα αυτονόητα…αυτά που για τους περισσότερους είναι δεδομένα.
Μία περήφανη gay μαμά..
