Maria Mazi
Με αφορμή την παράσταση «Οιστρογόνο Δύο Οξυγόνο» στο Life n’ Art Theater, συναντήσαμε τη (συγγραφέα του έργου και πρωταγωνίστρια) Σοφία Λαμπιδώνη και μιλήσαμε για το έργο, την κατάσταση στην Ελλάδα και για τα μελλοντικά της σχέδια.
Σοφία, μίλα μας λίγο για εσένα…
Είμαι απόφοιτος της δραματικής σχολής Βεάκη, σπουδάζω ακόμα στο Πάντειο στην Κοινωνιολογία (ελπίζω να πάρω σύντομα το πτυχίο μου!), εργάζομαι στον χώρο του θεάτρου και τα τελευταία χρόνια εργάζομαι με τη δική μου ομάδα που έχουμε ιδρύσει και τη δική μας θεατρική εταιρεία την Ο2Ο. Ξεκινήσαμε με το project “Οιστρογόνο Δύο Οξυγόνο» το οποίο ήταν σ’ ένα αρχικό στάδιο, συμμετείχαμε στο Bob Theater festival, μετά σ’ένα άλλο φεστιβάλ στο Επί Κολωνώ και από πέρσι ανέβηκε η παράσταση για πρώτη φορά στον τεχνοχώρο Φάμπρικα και φέτος στο Life n’ Art Theater. Γενικότερα αυτό που προσπαθώ εγώ να κάνω είναι όσο μπορώ μέσα από την Τέχνη να περνάω κάποια κοινωνικά μηνύματα, να μην μένω αμμέτοχη στις κοινωνικές εξελίξεις της εποχής μας. Αν ζούσαμε σε μια ιδανική κοινωνία δεν θα ήμασταν προβληματισμένοι καλλιτέχνες για να δημιουργούμε πράγματα. Τώρα έχουμε τέχνη αλλά δεν είμαστε κάπου ιδανικά (γέλια).
Θέλεις να μου μιλήσεις λίγο για την παράστασή σας;
Ξεκίνησα να το γράφω σε μια περίοδο που ήμουν άνεργη ως ηθοποιός, είχα αρκετά ελεύθερο χρόνο και παράλληλα είχα και αρκετά θέματα οικονομικά, άγχη κλπ γιατί η ανεργία φέρνει τόσα! Ούσα κι εγώ νέα που υπήρχαν πολλά να με απασχολούν, προτίμησα να ασχοληθώ με κάτι που είναι οικείο, δικό μου κι έχω πράγματα να μιλήσω γι’ αυτά. Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα είναι ένα πράγμα που το γνωρίζω καλά κι αυτό το πράγμα είναι εγώ. Οπότε έτσι κιόλας βασισμένη στα βιώματά μου προτίμησα να μιλήσω γι΄αυτά που με απασχολούν και τις συνομιλίες που κάνω με τον εαυτό μου, όπως όλοι έτσι κι αλλιώς («να το κάνω αυτό ή να μην το κάνω» κλπ ). Ξεκίνησα να μιλάω για την εικόνα μου, για τις σχέσεις μου, για την οικογένειά μου για την καριέρα, είναι ένα θέμα που μπορεί να απασχολήσει κόσμο, όλους μας επηρεάζει το τι γίνεται γύρω μας. Εκεί που θέλω να καταλήξω μέσα από το συγκεκριμένο έργο είναι ότι πάντα ο μόνος που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ είναι ο εαυτός μας. Έτσι, προτίμησα να είμαστε επί σκηνής εγώ κι ο εαυτός μου, το alter ego μου, η Ολίβια Λαπατά και να μιλήσω ειλικρινά γι’ αυτά που εγώ πιστεύω. Τώρα η παράσταση είναι ένα υπαρξιακό κείμενο, σύγχρονο, απλός λόγος, λιττός κι απέριττος. Σκηνοθεσία κάνει ο Θωμάς Χαβιανίδης που το παρουσιάζει μέσα σε μια gallery τέχνης όπου η ηρωίδα εργάζεται εκεί. Υπάρχει μια ταύτιση εκείνης και ενός έργου τέχνης, αυτό το έργο την ξυπνάει, την ακολουθεί, γίνεται ο άλλος της εαυτός και εξελίσσεται ο διάλογος μεταξύ εκείνης και του εαυτού της. Πάντα στο τέλος βέβαια καταλήγει να τον αγαπάει τον εαυτό της, αλλά τα περισσότερα θα τα δείτε επί σκηνής!
Με τι θα μπορούσε να ταυτιστεί ή να προβληματιστεί ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο στην παράσταση;
Στην παράσταση βλέπουμε τους φόβους, τα άγχη, τις ανησυχίες μίας νέας γυναίκας. Ενός νέου ανθρώπου εν έτει 2016. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικότητας μπορεί να ταυτιστεί και μπορεί να έχει βιώσει όσα βιώνει κι ηρωίδα επί σκηνής. Αυτό άλλωστε που προάγει η παράσταση είναι να σπάσεις τα καλούπια, να φύγεις απ’ ό,τι σε περιορίζει και να αντιμετωπίσεις τον αληθινό σου εαυτό και να τον αγαπήσεις όσο πιο πολύ μπορείς για να βγεις έξω μετά πιο δυνατός και να αντιμετωπίσεις τον κόσμο.
Είπες πριν πως σε ενδιαφέρουν τα κοινωνικά ζητήματα. Στην Ελλάδα πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Η κατάσταση είναι χάλια, οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά, δεν λαμβάνουν τη σωστή παιδεία που πρέπει να λάβουν. Μεγαλώνουν τα παιδιά γνωρίζοντας τα μισά απ’ όσα πρέπει να ξέρουν, δεν έχουν φιλοσοφικές αναζητήσεις κι όλα αυτά έχουν μία εξέλιξη προς τον πάτο. Δεν είμαστε καθόλου ευαισθητοποιημένοι για τα κοινωνικά ζητήματα, υπάρχει τρομερά έντονος ρατισμός, φυλετικός, έμφυλος, ταξικός – δεν θα πρεπε να υφίστανται όλα αυτά.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τώρα ολοκληρώνω τη συγγραφή της επόμενης παράστασης που θα ανεβάοσυμε με την ομάδα μου από Μάρτη και μετά. Θα είναι λίγο πιο κοινωνικό έργο. Θα είναι τρεις γυναίκες που περιμένουν μια ιδανική κοινωνία και αντιλαμβάνονται πως για να την βρουν αυτή την κοινωνία θα πρέπει να την δημιουργήσουν μόνες τους. Περισσότερα θα μάθετε σύντομα!Ταυτόχρονα κάνουμε και μια παιδική παράσταση που ανεβαίνει κάθε Κυριακή, είναι για μικρά παιδιά αλλά αναδεικνύει την ισότητα. Αυτό που θέλω να συνεχίσω να κάνω είναι να συνεχίσω να εργάζομαι πάνω στο χώρο μου, να καταφέρω να βιοποριστώ από αυτό – γιατί μέχρι στιγμής δεν γίνεται – και να μπορέσω και εγώ και οι συνεργάτες μου να μιλήσουμε στον κόσμο και στο κοινό μας και να αφυπνίσουμε κόσμο και καταστάσεις. Όπως μου έχει πει και μια καθηγήτριά μου, αν καταφέρεις να αλλάξεις μέσω μιας παράστασης έστω και έναν άνθρωπο έχεις κάνει κάτι με τη δουλειά σου. Βήμα βήμα κάτι μπορεί να γίνει.
Θέλεις να προσθέσεις κάτι άλλο;
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μας στήριξαν και μας στηρίζουν στο εγχείρημά μας αυτό. Τον Σταύρο Μπιλιώνη που ανέλαβε το γραφιστικό κομμάτι της παράστασης και τον κρυφό μας ήρωα τον Γιώργο. Και την Ολίβια Λαπατά και τον Θωμά Χαβιανίδη που μαζί με κοινό όραμα και δημιουργία έχουμε καταφέρει να υλοποιήσουμε μία δουλειά που είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτή.
