Χριστίνα ΜαργιώτηΗ Rachel Crandall Crocker, πριν από δεκαπέντε χρόνια δημιούργησε μια μέρα. Η τρανς ακτιβίστρια αποφάσισε πως χρειάζεται να υπάρχει μια μέρα κατά την οποία τα τρανς/non binary άτομα δεν θα θρηνούν απώλειες, ούτε θύματα. Δεν θα φοβούνται να κρατήσουν το χέρι του ανθρώπου που αγαπούν, να εκφράσουν το συναισθημά τους, να φιληθούν δημόσια, ούτε να περπατήσουν σε πλατείες, πάρκα, ακρογιαλές και δρόμους. Σκέφτηκε πως είναι απαραίτητη μια μέρα χαράς και αναγνώρισης. Δημιούργησε τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Ορατότητας.
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα και με δεδομένο πως ο προβληματισμός γύρω από το αν τα τρανς άτομα μπορούν να ακουστούν μεταθέτει την κοινωνική ευθύνη, παραγνωρίζει σχέσεις εξουσίας και προνόμια (καμιά φορά παραγνωρίζει και τα ίδια τα άτομα) λειτουργώντας παραπλανητικά, αποφασίσαμε να αντιστρέψουμε το ερώτημα. Τα τρανς άτομα έχουν φωνή, το ζήτημα είναι αν μπορούμε να τα ακούσουμε. Ζητήσαμε από τρία τρανς/non binary άτομα να μας αφηγηθούν τα ίδια πώς αισθάνονται ορατά.
Μάριος (25)
Ορατότητα: Μάριος, αναφώνησα! Έπειτα μου χαμογέλασα άρα είμαι ο πρώτος Άνθρωπος που υπηρξα ορατός. Ορατός ένιωσα επίσης όταν η συνάδελφος και αδελφική μου φίλη με αποκάλεσε Μάριο, για την ακρίβεια «σούπερ Μάριο». Πόσο τεράστια δύναμη μου έδωσε αυτό: να σε λέει κάποιος στον εργασιακό χώρο σου με το όνομα που νιώθεις.
Ορατότητα: στη δουλειά μου υπάρχουν αρκετά άτομα που με στηρίζουν.
Ορατότητα: όλοι οι αδελφικοί μου φίλοι που με μια αγκαλιά ζεστή συνέχισαν να με αγαπούν και να με προσφωνούν όπως ήθελα. Οι γονείς της μικρής μου αδελφής – όπως αποκαλώ την κολλητή μου – με στήριξαν και με το παραπάνω. Το συμβολικό τους δώρο με το όνομα μου πάνω, με συγκίνησε.
Ορατότητα: Η «μικρή μου αδερφή» ζωγράφισε ένα πρόσωπο. Μια πολύχρωμη πεταλούδα είχε καθίσει πάνω του σαν να το αγκαλιάζει. «Σκέφτηκα εσένα» μου είπε κι εγώ το έκανα ταττού.
Φυσικά δεν με δέχτηκαν όλοι. Πολλοί συγγενείς εξ αίματος δεν είναι πλέον εδώ.
Για μένα οικογένεια είναι και παραμένουν αυτοί που με αγαπούν ελεύθερο γι’ αυτό που πραγματικά είμαι, γι’ αυτό που αισθάνομαι.
Να μας αγαπάμε.
Να είμαστε ορατά παντού και να χαμογελάμε.
Είμαστε υπέροχα όλα μας.
Σελήνη (20)
Ψέμα δε θα σου πω. Όταν είσαι δίμετρη, ξανθιά θεογκόμενα δεν αισθάνεσαι στιγμή αόρατη. Αυτή η μάστιγα. Να μην μπορώ να βγω από το σπίτι χωρίς να αρχίσουν άντρες, γυναίκες, gender fluid και non-binary «είσαι τόσο όμορφη», «είσαι κούκλα», «πού πας έτσι μωρή καύλα». Δε… δε φταίω εγώ, έτσι γεννήθηκα. Να φορέσω μια κουκούλα στη μούρη να ηρεμήσετε, αυτό θέλετε, τέρατα.
Ο πρώτος καιρός, ψέμα από εμένα δε θα ακούσεις, που υιοθέτησα τον γυναικείο κοινωνικό ρόλο και ξεκίνησα τη φυλομετάβαση ήταν δύσκολος. Τικ, με είδε ο γείτονας, με είδε και ο μανάβης, με είδε ο φούρναρης, με είδε ο ρακοσυλλέκτης, με είδε η συμμαθήτρια του νηπιαγωγείου, τους εξήγησα, όλα καλά. Και να σου μπροστά μου η καντηλανάφτισσα, ο γυμναστής, ο περιπτεράς και ο επιπλοποιός. Στο δημοτικό μαθαίναμε για εκείνες τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις της αποξένωσης και των ρινόκερων. Αμ πούντες.
Στη σχολή τα πράγματα από την αρχή ήδη -αλήθεια είναι- ήταν πολύ γλυκά. Κοινωνική εργασία, βλέπεις, ανθρώπινα δικαιώματα, πίστη στην εγγενή αξία του ανθρώπου, οι 7 αρχές του Βiestek, είχε γίνει δουλίτσα. Τα social είχαν βοηθήσει πολύ. Είχα καιρό εκφράσει αυτό που ήμουν. Κρατάω χαμηλό προφίλ, αλλά μου αρέσει πολύ η φωτογραφία και η δημιουργία -γέλιο- περιεχομένου. Το μόντελινγκ με το οποίο λιγουλάκι, μη νομίζεις, ασχολούμαι, δε θέλω ποτέ να πιστέψεις ότι είναι τόσο «ανοιχτό» όσο το παρουσιάζει το GNTM. «Έχουμε τρανς, δε θέλουμε άλλη», «από τις φωτογραφίες δε φαινόσουν…», «το κορίτσι από τη Δανία έχει πεθάνει». Κοινώς: μπούλο. Η οικογένεια, η κατάρα των τρανς(;), ήταν και είναι με τα πάνω της και με τα -πολύ- κάτω της γενικά δίπλα μου.
Ή ορατότητα είναι τόσο σημαντική. Αγχώνομαι καμιά φορά αν αντιληφθώ πως κάποια τρανς φίλη δεν είναι βαθιά πεπεισμένη πως μπορούμε να κάνουμε πράγματα, μπορούμε να είμαστε χαρούμενες και επιτυχημένες. Έχουν γίνει πολλά βήματα. Θα γίνουν κι άλλα. Pinky promise να συνεχίσετε στον δρόμο όπου με πετυχαίνετε να μου κάνετε όμορφα(!) σχόλια και να μην τύχει να δω ΠΟΥΘΕΝΑ έναν ρινόκερο. Σμουτς.
Φίλιππος (21)
Ορατότητα νιώθω όταν είμαι μόνος μου. Όταν βρίσκομαι στο διαμέρισμά μου, ακούγοντας μουσική, με ένα ταλαιπωρημένο τετράδιο και πολυχρησιμοποιημένες ξυλομπογιές για παρέα. Όταν διαβάζω βιβλία με χαρακτήρες με τους οποίους μπορώ να ταυτιστώ και με ταξιδεύουν στο δικό τους κόσμου και επιζώντας με με όνειρα και ελπίδες για το μέλλον. ‘Όταν είμαι με τα ζωάκια μου. Όταν δεν με βλέπει κανένας. Όταν δεν με αντιλαμβάνεται κανείς.
Ιδανικά θα έπρεπε να μπορώ να νιώθω ελευθερία και ασφάλεια και πέρα από τους τέσσερεις τοίχους του διαμερίσματός μου. Όταν βρίσκομαι στη δουλειά, στο δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, για έναν καφέ, οπουδήποτε…
Θα έπρεπε να νιώθω ασφάλεια, και όχι να με κοιτάζουν σε καθημερινή βάση με περίεργα βλέμματα, να μου κάνουν misgendering. Ορατός θα ένιωθα αν δεν χρειαζόταν να παίζω ένα «παιχνίδι υπομονής» για μήνες, αν όχι για χρόνια, για να λάβω φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου, αλλά να ανησυχώ για την εξεταστική και τις σπουδές μου, όπως όλοι οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου. Θα έπρεπε να είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω και να κάνω τα ίδια όνειρα και σχέδια για το μέλλον, όπως κάθε νέος στην ηλικία μου. Οι συνομήλικοί μου σχεδόν τελειώνουν τις σπουδές τους, και εγώ δεν γνωρίζω καν, πότε θα έχω το χρόνο και τη δυνατότητα να σπουδάσω.
Αυτό που με απασχολεί και χρειάζομαι πρώτα είναι να μπορέσω να νιώσω άνετα με το σώμα μου και να υπάρχει το όνομά μου και το σωστό φύλο στην ταυτότητα και σε όλα τα τυπικά έγγραφα. Δυστυχώς αυτά χρειάζονται μεγάλα ποσά χρημάτων και αρκετό καιρό για να συμβούν, γι αυτό δουλεύω όσο περισσότερο μπορώ μέχρι να γίνουν και να μπορέσω να βάλω νέους στόχους και να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.
Παρόλο που είναι δύσκολο, είναι πιο εύκολα κάποια πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα συνεχίσουν να αλλάζουν.
Ξέρω σίγουρα ότι θα παλέψουμε για να τα αλλάξουμε εμείς.
Το οφείλουμε σε όλα τα νέα τρανς παιδιά και στα εαυτά μας.
