Σε ανάρτησή του στο Facebook, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξηγεί τους λόγους για τους οποίους εκτιμά ότι η κυβέρνηση δεν πέφτει, ούτε εκτίθεται, με αφορμή τέτοια θέματα.
Αναλυτικά:
«Για όσους νομίζουν ότι σε ένα νομοσχέδιο όπως αυτό που ρυθμίζει την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια που συνδέονται με σύμφωνο συμβίωσης, μπορεί να κριθεί κοινοβουλευτικά η αντοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σημειώνω τα εξής:
Για τη ψήφιση των νομοσχεδίων ισχύει ο γενικός κανόνας του άρθρου 67 του Συντάγματος. Η Βουλή αποφασίζει με την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων μελών της που δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το ένα τέταρτο του όλου αριθμού, δηλαδή μικρότερη των 75 βουλευτών. Η απόρριψη είναι μαθηματικά πολύ δύσκολη.
Ας υποθέσουμε όμως ότι το νομοσχέδιο απορρίπτεται και η αντιπολίτευση θέτει ζήτημα εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνηση. Η απάντηση των ετερόκλητων και αδελφοποιητών κυβερνητικών εταίρων θα είναι «αν το πιστεύετε αυτό κάντε πρόταση δυσπιστίας». Σύμφωνα με το άρθρο 84 παρ.2 εδ. β’ του Συντάγματος, πρόταση δυσπιστίας γίνεται δεκτή, μόνο αν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή από 151 βουλευτές.
Μια τέτοια διαδικασία θα επέτρεπε προφανώς στους κκ. Τσίπρα και Καμμένο να διατυμπανίζουν τη σταθερότητα της συμμαχίας και της συνενοχής τους, ενώ παράλληλα διατηρούν το πλεονέκτημα να απευθύνονται με διαμετρικά αντίθετο λόγο σε διαμετρικά αντίθετα κοινωνικά ακροατήρια για θέματα όπως η αναδοχή, το σύμφωνο συμβίωσης κ.ο.κ.
Τι τους αφαιρεί τη δυνατότητα να παίζουν τόσο με τους κανόνες του κοινοβουλευτικού συστήματος, όσο και με τις ευαισθησίες του κοινωνικού φιλελευθερισμού; Η τοποθέτηση σε παρόμοια θέματα όχι με κριτήρια κοινοβουλευτικού τακτικισμού αλλά με κριτήρια αρχών και με γνώμονα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η κυβέρνηση των ολετήρων ούτε πέφτει ούτε εκτίθεται με αφορμή τέτοια θέματα. Δεν πέφτει γιατί ξέρουν πολύ καλά τις τυπικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και δεν έχουν καμία ευαισθησία απέναντι σε αυτό που λέγεται κοινοβουλευτική παράδοση και κοινοβουλευτική δεοντολογία. Δεν εκτίθεται γιατί παίζει κυνικά με τη διαφοροποίηση των ακροατηρίων, σε άλλο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε άλλο οι ΑΝΕΛ. Όσοι ενοχλούνται από την προκλητική συμπαιγνία, ούτως ή άλλως είναι απέναντί τους.
Η μόνη συνεπώς στάση που έχει πρακτικό νόημα για τους προοδευτικούς δημοκράτες είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται το παιχνίδι των εξαρτημένων ανακλαστικών που προσπαθούν να παίζουν σε τέτοια θέματα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ».
