Το Προφίλ ενός Ματσοσιαλιστή

Ματσοσιαλιστής (ή Ανδραναρχικός): Υβρίδιο μεταξύ μισογύνη και Αριστερού (ή μισογύνη και Αναρχικού)

Αγαπημένη ταινία: Joker

Αγαπημένος φιλόσοφος: Ζίζεκ

Ιδανική γυναίκα: Κούρδισσα καλλονή αντάρτισσα με στολή παραλλαγής και Καλάσνικοφ στο χέρι

Αγαπημένος πολιτικός: Bernie Sanders (ακόμα και όταν δηλώνει ότι δεν ψηφίζει)

Ορκισμένος εχθρός: Hillary Clinton

Αγαπημένη ατάκα: “Για τις γυναίκες αφεντικά τι έχετε να πείτε όμως;”

Ο ματσοσιαλιστής (brocialist) και ο Ανδραναρχικός (manarchist) διαφέρουν από τον μέσο μισογύνη, γιατί κρύβουν τον μισογυνισμό τους πίσω από μία επίφαση αριστερής ρητορικής. Δε θα σου πουν ότι δεν υπάρχει πατριαρχία ούτε ότι δεν χρειαζόμαστε φεμινισμό. Απλά ο υπάρχων φεμινισμός είναι, βρε παιδί μου, πολύ νεοφιλελεύθερος. Αν είχαμε αφήσει τους άντρες να τον διαχειριστούν ίσως θα ήταν πολύ καλύτερος, αλλά δυστυχώς τον αφήσαμε στα χέρια τον γυναικών, που δεν ξέρουν από ταξική καταπίεση και δεν καταλαβαίνουν την μαρξιστική ανάλυση όπως οι άντρες. Ο φεμινισμός που κάνουν οι γυναίκες εδώ και δεκαετίες είναι λάθος φεμινισμός. Και γι αυτό χρειάζονται τις παρεμβάσεις τους.

Ο ματσοσιαλιστής ακολουθεί φεμινιστικές σελίδες σε μεγαλύτερο ποσοστό από τον μέσο πληθυσμό, όχι όμως με σκοπό να ενημερωθεί ή να στηρίξει τις γυναίκες, αλλά για να νουθετήσει, να διορθώσει, να πατρονάρει, να κάνει mansplaining ή απλά να επιβεβαιώσει την προϋπάρχουσα αντίληψή του, ότι ο φεμινισμός είναι πάντα νεοφιλελεύθερος και οι φεμινίστριες προνομιούχες αστές. Γράφει και ο ίδιος συχνά για τον φεμινισμό, γιατί νομίζει ότι τα λέει καλύτερα από τις γυναίκες, αλλά στη δική σου σελίδα δεν θα σχολιάσει ποτέ κάτι εποικοδομητικό, γιατί δεν είναι εκεί για υποστήριξη. Eίναι εκεί για να τεστάρει τις φεμινίστριες και να εκτροχιάσει τη συζήτηση -να ρωτήσει π.χ. ποια είναι η θέση τους για την πολιτική του Νετανιάχου, όταν μιλάμε για τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα ή αν υποστηρίζεις τις πολιτικές της Hillary Clinton, όταν μιλάμε για το πώς απαξιώνονται οι γυναίκες πολιτικοί. Τα σχόλιά του θα είναι παθητικο-επιθετικά και γεμάτα συγκατάβαση και gaslighting σε μία ύστατη προσπάθεια να μας ανοίξει τα μάτια, μπας και σταματήσουμε να ασχολούμαστε με ευτελή, ανούσια θέματα και ερωτήματα που καθόλου δεν απασχολούν τον ίδιο. Όπως π.χ. το αν η αποτρίχωση καταπιέζει τις γυναίκες. Ας κάνει η καθεμία ό,τι θέλει τελοσπάντων, αυτά είναι ζητήματα ελεύθερης επιλογής -κι εκεί δεν βλέπει καμία νεοφιλελέ ειρωνεία.

Οποιαδήποτε φεμινιστική ανάλυση καυτηριάζει τον αποκλεισμό των γυναικών από την αγορά εργασίας ή την πολιτική θα χαρακτηριστεί αυτόματα ως νεοφιλελέ. Αν η γυναίκα θέλει να βγάλει κανένα ευρώ παραπάνω τότε μετατρέπεται αυτόματα κι αυτή σε «αφεντικό» και άρα σε ταξικό εχθρό, ακόμα και αν δεν μιλάμε για την εκμετάλλευση της υπεραξίας άλλων αλλά για καμία προαγωγή στη δημόσια υπηρεσία της ή την μόνιμη έδρα σε κάποιο πανεπιστήμιο. Προφανώς, οι γυναίκες θα πρέπει να παραμείνουν στην κουζίνα τους, άντε και στην γραμματεία να σηκώνουν κανένα τηλέφωνο, μέχρι να γίνει η προλεταριακή επανάσταση. Οποιαδήποτε φιλοδοξία μέχρι τότε, ακόμα και αν μιλάμε για μεγαλύτερη συμμετοχή σε επιστημονικά συνέδρια ή δημοτικά συμβούλια, εκλαμβάνεται ως ταξική προδοσία. Οι φιλοδοξίες είναι νεοφιλελέ.

Ο ματσοσιαλιστής, κρυμμένος πίσω από το αντρικό του προνόμιο που του επιτρέπει να στέλνει το βιογραφικό του με μεγαλύτερη επιτυχία από μια γυναίκα και να αντιπροσωπεύεται από μια Βουλή που είναι στη βάση της λευκή, ετεροφυλόφιλη και αντρική, αγνοεί πως για την γυναίκα η καταπίεση είναι διττή: από τη μία ο καπιταλισμός που εκμεταλλεύεται την μισθωτή εργασία της, από την άλλη η πατριαρχία που εκμεταλλεύεται την άμισθη εργασία της απελευθερώνοντας περισσότερο χρόνο και πόρους, ώστε οι άντρες να μπορούν να επιδοθούν στην καριέρα τους. Η γυναίκα έχει αφεντικό στη δουλειά τον καπιταλιστή αλλά και αφεντικό στο σπίτι τον άντρα, οπότε κάθε βήμα προς την οικονομική ανεξαρτησία την φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην απελευθέρωση από τους καταναγκασμούς της πατριαρχίας και την έμφυλη βία. Η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας δίνει μια ανεξαρτησία που η εκμετάλλευση της άμισθης εργασίας ΔΕΝ την δίνει -γιατί η δεύτερη είναι πιο κοντά με την παραδοσιακή δουλεία. Αυτός είναι ο λόγος που οι γυναίκες πάλεψαν για να τους επιτραπεί το δικαίωμα να εργάζονται και να κατακρατούν οι ίδιες τους μισθούς τους. Για τον ματσοσιαλιστή όμως είναι Επανάσταση ή τίποτα και αυτό νομίζει είναι απόδειξη της αφοσίωσης του στα σοσιαλιστικά του ιδεώδη και όχι απλά ένδειξη της προνομιάρας του.

Ο Ματσοσιαλιστής δηλώνει ότι του αρέσουν οι δυναμικές γυναίκες και νομίζει ότι αυτό από μόνο του τον κάνει φεμινιστή. Αυτό που στην ουσία λέει είναι ότι, από όλες τις γυναίκες που η πατριαρχία προσπαθεί να τσαλακώσει την αυτοπεποίθησή τους από την ώρα που γεννιούνται, του αρέσουν αυτές που κατάφεραν να βγουν αλώβητες. Θέλει τη γυναίκα επαναστάτρια και φυσικά διαβασμένη και σοβαρή κι αυτό θεωρεί πως του δίνει το δικαίωμα να χλευάζει τις «χαζογκόμενες» και τις «bimbo» -στο κάτω κάτω το μέηκαπ και το ντεκαπάζ είναι προϊόντα του καπιταλισμού. Θα ποστάρει ξεδιάντροπα μισογυνικά memes που αντιπαραθέτουν την γυναίκα που διαβάζει με αυτή που πετάει τα βυζιά της έξω και νομίζει ότι έτσι εξυψώνει τις γυναίκες. Βέβαια κι αυτού του αρέσουν οι ωραίες με τα πατριαρχικά κριτήρια γκόμενες αλλά θέλει να τα πληροίς με «φυσικό» τρόπο.

Αν κάτι τον βρίσκει 100% σύμφωνο με τον φεμινισμό αυτό είναι το sex-positivity και η σεξουαλική απελευθέρωση της γυναίκας, απόδειξη το ότι είναι πολυσυντροφικός και του αρέσει το BDSM. Αν είσαι μονογαμική, σου αρέσει το «βανίλια» σεξ και δε δέχεσαι να κάνεις τρίο με την φίλη σου, έχεις απλά μικροαστικά κατάλοιπα και είσαι σεξουαλικά καταπιεσμένη -τσάμπα φεμινίστρια δηλαδή. Δεν συμφωνεί όμως απαραίτητα με την σεξεργασία γιατί είπαμε ότι τα λεφτά σε κάνουν νεοφιλελέ μικροαστή -αυτός προτιμά τις φτωχές πλην τίμιες εργάτριες της φάμπρικας.

Ο ματσοσιαλιστής θεωρεί ότι οι φεμινίστριες αλλά και τα κουήρ και μη λευκά άτομα διασπούν τον ταξικό αγώνα με τις διεκδικήσεις τους και την «πολιτική των ταυτοτήτων», γιατί στα μάτια του το «λευκός στρέιτ άντρας» δεν είναι ταυτότητα, είναι απλά το οικουμενικό, ουδέτερο υποκείμενο. Κατά βάθος θεωρεί ότι οι μόνες γυναίκες που καταπιέζονται από την πατριαρχία είναι οι προλετάριες και ότι σε κάθε περίπτωση αυτός, ως παιδί της εργατικής τάξης, δεν είναι σε θέση να καταπιέσει καμία γυναίκα και είναι θωρακισμένος από κάθε κατηγορία περί σεξισμού. Όπως και να χει, όλα αυτά θα λυθούν μετά την Επανάσταση -δηλαδή την αντικαπιταλιστική επανάσταση, την μόνη πραγματική. Ας δώσουμε τώρα προτεραιότητα στην πτώση του καπιταλισμού, που εντελώς συμπτωματικά είναι και η μόνη μορφή συστημικής καταπίεσης που θίγει τον ίδιο προσωπικά, και μετά θα τα βρούμε μωρέ. Αν του πεις πως ούτε στα σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά καθεστώτα έχουν έμφυλη ισότητα θα σου πει ότι δοθέντος χρόνου θα επιτευχθεί κι αυτή. Με λίγα λόγια η δική σου επανάσταση θα πρέπει να περιμένει επειδή αυτός έχει την πολυτέλεια του χρόνου -αυτό που τον καίει είναι ο καπιταλισμός.

Τον ματσοσιαλιστή τον καταπιέζει η «πολιτική ορθότητα» και εκεί συγκλίνει απροκάλυπτα με την δεξιά. Θα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου το δικαίωμα του να λέει την Ουρανία Μιχαλολιάκου «χοντρή πατσαβούρα» και «φάλαινα» γιατί αυτό είναι αντιφασισμός. Αν έχεις αντίρρηση συντάσσεσαι κι εσύ με την Χρυσή Αυγή. Γενικά, του βγαίνει πολλή ανταγωνιστικότητα με τον φεμινισμό και δίνει την εντύπωση ανθρώπου που κάποτε κάποια φεμινίστρια του έκανε call out και από τότε το κρατάει μανιάτικο, γιατί πώς τολμάει μία γυναίκα να τον διορθώνει! Αυτό είναι (φεμι)ναζισμός!

Ο ματσοσιαλιστής, ως μισός Αριστερός, θα μπορούσε, αν μη τι άλλο, να είναι μόνο κατά το ήμισυ όσο ενοχλητικός είναι ένας κοινός μισογύνης, τελικά όμως καταντάει διπλάσια ενοχλητικός. Και απογοητευτικός. Γιατί σε αντίθεση με τους απολιτίκ ή δεξιούς που έχουν καταπιεί αμάσητη την νεοφιλελεύθερη αντίληψη της «ελεύθερης επιλογής» και του ανεξάρτητου υποκειμένου αδυνατώντας να δουν τη συστημική καταπίεση, ο ματσοσιαλιστής έχει στη διάθεσή του όλα τα μεθοδολογικά εργαλεία να καταλάβει πώς λειτουργεί η πατριαρχία. Προτιμά όμως να κάνει ότι δεν βλέπει και χρησιμοποιήσει την ταξική καταπίεση ως ξεκάρφωμα για την διατήρηση όλων των προνομίων που ήδη έχει στον καπιταλισμό. Γιατί δεν είναι πραγματικός Επαναστάτης, είναι κι αυτός άλλο ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο που θέλει να κάνει τη ζωούλα του καλύτερη αλλάζοντας μόνο τα κομμάτια του status quo τα οποία δεν συμφέρουν τον ίδιο και διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι αυτός ξέρει καλύτερα από τις γυναίκες για την ίδια τους την καταπίεση.