newsroom
Για να σηματοδοτήσει την έναρξη του Μήνα LGBTQ+ Ιστορίας, η δημιουργός μιας νέας ηχητικής περιοδείας αποκαλύπτει τους ανθρώπους και τα μέρη που έχουν διαμορφώσει την κουήρ ζωή στην πόλη – καθώς επίσης και τους λόγους που τον οδήγησαν στο να μοιραστεί τις ιστορίες τους.
Το μυθιστόρημα της Ali Smith «Like», που δημοσιεύθηκε το 1997, καταφέρνει να συλλάβει την αίσθηση που δημιουργείται σε πολλά ΛΟΑΤ άτομα, όταν φτάνουν στο Κέιμπριτζ για πρώτη φορά. Η Aisling, γκέι, σκωτσέζα ηρωίδα εργατικής τάξης του μυθιστορήματος, ακολουθεί τη φίλη της στην πανεπιστημιούπολη. Αμέσως, αισθάνεται αποξενωμένη από αυτό. “Με το που κατέβηκα από το λεωφορείο ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν διαφορετικό πλανήτη», αναλογίζεται.
Θυμάμαι να σκέφτομαι κάτι παρόμοιο, όταν μετακόμισα στο Κέιμπριτζ πριν από μερικά χρόνια. Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, δεν είδα ορατά σημάδια κουήρ ζωής: κανένα γκέι μπαρ ή καφετέρια, με μόνο μία μηνιαία βραδιά σε κλαμπ. Δεν είχα νιώσει ποτέ περισσότερο «κουήρ» Ιρλανδός μετανάστης, που έχει περάσει μια δεκαετία στο Μπράιτον. Με τα τατουάζ μου και την ενοχλητική προσοχή μου στις αντωνυμίες των ανθρώπων (κρίση για την χρήση αυτός, αυτή, αυτό, για την αναγνώριση του τρόπου ζωής και ταυτότητας), ένιωσα σαν να είμαι εκτός τόπου και χρόνου, σαν να μην αποτελώ κομμάτι αυτού του μέρους.
Πώς έγινε αυτό; Για ένα βιβλιοφάγο σαν κι εμένα, το Κέιμπριτζ κατείχε ένα ιδιαίτερο κύρος για τα κουήρ άτομα, όπως πουθενά αλλού. Με την πάροδο των χρόνων, το Κέιμπριτζ είχε διατελέσει ένα φιλόξενο μέρος για μια πληθώρα θρυλικών ομοφυλόφιλων συγγραφέων, από τους EM Forster και Edward Carpenter, έως την Patricia Duncker και τον Stephen Fry. Στα κουήρ βιβλία τους έγραψαν όλες/οι για την κινητικότητα αυτού του τόπου. Η ίδια η Smith είχε μετακομίσει εδώ από τη Σκωτία πριν από μερικά χρόνια. Υπήρχε κάτι που δεν καταλάβαινα;
Ξεκίνησα προκειμένου να ανακαλύψω την κουήρ ιστορία του Κέιμπριτζ για τον εαυτό μου, καθοδηγούμενος/ορμώμενος από τις/τους συγγραφείς που αγάπησα, και από συνομιλίες με μεγαλύτερα ΛΟΑΤ άτομα από την πόλη. Ανακάλυψα ότι το Κέιμπριτζ έχει πράγματι ένα πλούσιο και ριζοσπαστικό κουήρ παρελθόν. Όχι μόνο τροφοδότησε τις ομοφυλοφιλικές φαντασιώσεις πολλών συγγραφέων, αλλά και οι χώροι και οι δρόμοι του διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στη διαμόρφωση της κουήρ πολιτικής οργάνωσης. Ανακάλυψα, επίσης, κάτι απροσδόκητο: την αίσθηση του ανήκειν. Αποδεικνύεται ότι αυτό που έψαχνα από την αρχή ήταν μια σύνδεση με ένα μέρος και τους ανθρώπους που κάποτε το βίωσαν μετακινούμενες/οι μέσα σε αυτό.
Ήθελα να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα με άλλες/ους, ειδικά με εκείνα τα νεαρά κουήρ άτομα που δύναται να φτάσουν εδώ στο μέλλον και να αισθάνονται εξίσου εκτός τόπου, όπως νιώσαμε η Aisling και εγώ. Έτσι, ενοποίησα όλες τις σημειώσεις μου, έπεισα ένα φιλικό μου πρόσωπο που είναι ραδιοφωνικός παραγωγός και δημιουργήσαμε μία δωρεάν ηχητική καταγραφή του κουήρ Κέιμπριτζ. Την ονόμασα «A Great Recorded History» σε αντιπαραβολή με τη ρήση του Forster, ότι το κουήρ παρελθόν αποτελεί «μια μεγάλη μη καταγεγραμμένη/άγνωστη ιστορία». Το εγχείρημα αποτελεί μια καταγραφή, ωστόσο, προσπαθεί, επίσης, να προκαλέσει την αίσθηση του ανήκειν που ένιωσα.
Ο EM Forster είναι το πρώτο άτομο που σκέφτονται οι περισσότεροι, όταν σκέφτονται το κουήρ Κέιμπριτζ.
Αυτό το συναίσθημα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί τελευταία. Περιορισμένοι στα σπίτια μας, έχουμε αποκοπεί από πολλούς από τους χώρους γύρω μας. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση του University College London και του Πανεπιστημίου του Sussex, το lockdown έχει πλήξει τα κουήρ άτομα ιδιαίτερα σκληρά. Το 1/6 των LGBTQ+ ατόμων που ερωτήθηκαν δήλωσαν ότι είχαν υποστεί διακρίσεις λόγω της σεξουαλικότητάς τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πολλά άτομα ανέφεραν ότι βίωσαν θέματα ψυχικής υγείας σε αυξημένο βαθμό, όπως κατάθλιψη και αίσθημα μοναξιάς. Η κοινωνική αποστασιοποίηση/απομόνωση αναφέρθηκε επανειλημμένα ως μια από τις μεγαλύτερες αιτίες του φαινομένου αυτού.
Μια ηχογραφημένη καταγραφή μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της κοινωνικής απομόνωσης. Προσφέρει σύνδεση με ένα μέρος και ένα παρελθόν και σε συνδέει με ανθρώπους – με κοινωνικά αποστασιοποιημένο τρόπο. Ακούγοντας τις φωνές των άλλων μπορείς να πλεύσεις έξω από τα στενά όρια του μικρόκοσμού σου και να ενθαρρυνθείς, ώστε να συσχετιστείς με αυτές, συχνά πέρα από την απεραντοσύνη του χρόνου. Συνειδητοποιείς, ότι κάποια άλλα άτομα περπατούσαν σε αυτούς τους δρόμους και μπορεί να αισθάνθηκαν όπως εσύ. Το ρητό του Forster “μόνο σύνδεση” είναι το κλειδί. Το «A Great Recorded History» συνδέει το ακροατήριο με κουήρ ιστορίες, χώρους και αφηγήσεις.
Ιστορίες ανθρώπων, όπως της Paulina Palmer, μιας σθεναρής ογδοντάχρονη που έχει ζήσει στην πόλη για 50 χρόνια. Στην πρώτη στάση στην καταγραφή μας, μπροστά από την παμπ Anchor στην Silver Street, θυμάται να έρχεται στο Κέιμπριτζ τη δεκαετία του 1970. «Όπως το μεγαλύτερο μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου εκείνη την εποχή, το Κέιμπριτζ ήταν ένα μέρος αντιφάσεων» , λέει. «Από τη μία πλευρά υπήρχε αυτό το καταπιεστικό κλίμα, αλλά από την άλλη, υπήρχαν αυτές οι πολιτικές ομάδες που ξεκινούσαν, όπως η Εκστρατεία για την Ομοφυλοφιλική Ισότητα» (Campaign for Homosexual Equality). Η Paulina γνώρισε πολλές ερωμένες και φίλες/ους ζωής μέσω της έντονης ενασχόλησης και απορρόφησής της στον κουήρ ακτιβισμό. Τα Σάββατα όλες/οι φορούσαν τα καλύτερα παντελόνια με καμπάνα και πήγαιναν στο Anchor, το στο καλύτερο γκέι κλαμπ της πόλης.
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στις συνομιλίες μου είναι η συντροφικότητα και η κοινότητα που καλλιεργούσαν οι κούηρ χώροι της πόλης.
Ο EM Forster είναι το πρώτο άτομο που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων, όταν σκέφτονται το κουήρ Κέιμπριτζ. Το όνομα του μυθιστοριογράφου θα συνδέεται για πάντα με το King’s College, την επόμενη στάση στην καταγραφή. Ο Forster θεωρείται πλέον κάτι σαν γκέι παππούς, αλλά ρητά δεν δημοσίευσε κανένα ομοερωτικό μυθιστόρημα στη ζωή του. Όταν το μυθιστόρημά του «Μαυρίκιος» κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του το 1971, γιορτάστηκε σε ευρεία κλίμακα από το αναγνωστικό κοινό που ενθαρρύνονταν από την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων. Η πρωτοποριακή ομοφυλοφιλική ιστορία αγάπης του Forster ξετυλίγεται με φόντο τα καταπράσινα πάρκα της πόλης και τις νωχελικές υδάτινες οδούς.
Αποτελούν, επίσης, το σκηνικό για τον προβληματισμό του Edward Carpenter σχετικά με τα ζοφερά νεανικά του χρόνια στο Trinity Hall College – τον τρίτο σταθμό στην καταγραφή μας. «Γράφει στην αυτοβιογραφία του «Οι μέρες και τα όνειρά μου» για έναν κόσμο «Γεμάτο φαντασιακές μορφές, οι οποίες στον πραγματικό κόσμο της ημέρας μετατρέπονταν σε αθέατες». Ένας περιβαλλοντολόγος και ριζοσπαστικός σοσιαλιστής, ο Carpenter ήταν, επίσης, ένθερμος και αφοσιωμένος υποστηρικτής της πολύ ανοιχτά φανερής ομοφυλοφιλίας. «Out and proud» στην όψιμη φάση της ζωής του, παρ’ όλα αυτά και ο ίδιος πέρασε τις φοιτητικές του μέρες στην ίδια απομόνωση και μυστικότητα, όπως κι άλλοι μη φανεροί νέοι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι βιώνουν.
Ο μοναχικός Carpenter θα έβρισκε ένα θερμό καλωσόρισμα στην επόμενη στάση, την πρώην παμπ Turk’s Head στην Trinity Street. Ο Les Brookes και ο σύντροφός του Phil Bales θυμούνται στοργικά τον πολυετή μπάρμαν της γκέι παμπ, Terry. «Ήταν ένα πολύ φιλικό μέρος, λόγω του Terry», θυμάται ο Les. «Τον αποκαλούσαν «Μητέρα».” Ο Phil θυμάται ότι την Ημέρα της Μητέρας, το μέρος πλημμύριζε με λουλούδια που έδιναν στον Terry οι θαυμαστές του. Πολλές κουήρ χαμένες ψυχές βρήκαν το δρόμο τους μέσω των προσπαθειών του. «Είχε αυτό το υπέροχο χάρισμα», λέει ο Les. «Δύο άτομα θα κάθονταν μόνα τους στο μπαρ και θα σύστηνε τον έναν στον άλλον. Αυτό ήταν το ταλέντο του. Είχε υπέροχο τρόπο. Δυστυχώς, το Turk’s Head έχει παρέλθει προ πολλού.
Ένα από τα επαναλαμβανόμενα θέματα στις συνομιλίες μου με ανθρώπους, όπως ο Les και ο Phil είναι η συντροφικότητα και η κοινότητα που οι κουήρ χώροι της πόλης δημιουργούσαν. Οι γκέι παμπ που διοικούνταν από τον Terry και ανθρώπους σαν αυτόν, και κλαμπ όπως το Anchor, ήταν ζωτικής σημασίας ασφαλείς χώροι. Η κουήρ αλληλεγγύη γαλουχήθηκε και σε άλλα μέρη. Το Cambridge Lesbian Line δημιουργήθηκε σε μια βεράντα στην οδό Eden Street, και αποτελεί την τελευταία στάση στην καταγραφή μας. Κάποτε διετέλεσε ως κέντρο υποστήριξης γυναικών, η Λεσβιακή Γραμμή προσέφερε πληροφορίες και υποστήριξη σε λεσβίες και αμφιφυλόφιλες γυναίκες κάθε Παρασκευή βράδυ. Όταν δεν χρησιμοποιούσαν το τηλέφωνο, το φύλαγαν σε μια ντουλάπα.
Κατεβάστε την ηχητική καταγραφή εδώ.
