“Όταν ήμουν νεότερος, πίστευα ότι το να είσαι γκέι ήταν κάτι τρομερά λάθος. Συναντούσα παντού ομοφοβία – στον αθλητισμό, στο σχολείο, στο σπίτι, στα μέσα ενημέρωσης. Λαμβάνοντας συνεχώς τέτοια μηνύματα, δεν είχα αντιληφθεί πόσο καταπίεζα ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητάς μου. Αντιθέτως, έβρισκα τον εαυτό μου να περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τις ίδιες σκέψεις και να μην αποβάλλει τις λανθασμένες ιδέες που είχα δημιουργήσει κυρίως γύρω από μένα. Εσωτερίκευσα την ομοφοβία, μέχρι που είχε γίνει κομμάτι μου.
Καθώς η πίεση που ένιωθα στο λύκειο αυξανόταν, παράλληλα αισθανόμουν το άγχος να με πνίγει. Προσπαθούσα συνεχώς να κρύψω κάτι -κι αυτό το μισούσα, αλλά τότε δεν τολμούσα να το παραδεχτώ. Προσποιούμουν ότι είμαι straight μέχρι να μην θυμίζω σε τίποτα την εικόνα που είχαν σχηματίσει οι γύρω μου σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι γκέι άντρας.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους διάλεξα το κολέγιο Vassar ήταν ότι παρείχε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μπορούσα να αισθάνομαι άνετα με τον εαυτό μου. Ήξερα ότι το κολέγιο είχε μια ισχυρή παρουσία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, έτσι πίστευα ότι θα μπορούσα να αφομοιωθώ πιο άνετα. Πίστευα ότι η δυσφορία που αισθανόμουν σε σχέση με τη σεξουαλικότητά μου τουλάχιστον θα απομακρυνόταν.
Από τις αρχές του πρώτου εξαμήνου, συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή. Σύντομα άρχισα να αναπτύσσω φιλίες με άτομα που μοιραζόμασταν τον ίδιο κοιτώνα, τα μαθήματα, που συμμετείχαμε μαζί στην ομάδα του τέννις και στο κέντρο ενδυνάμωσης των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Ένα μήνα μετά γνώρισα το πρώην αγόρι μου, τον Ryan και μέχρι τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ήμασταν μαζί.
Όπως σε πολλά ζευγάρια, μας άρεσε να κρατιόμαστε χέρι-χέρι. Με τα χέρια μας ενωμένα ένιωθα μια βαθιά αίσθηση ασφάλειας και σύνδεσης μαζί του, η οποία και με ηρεμούσε.
Ωστόσο, όταν αρχίσαμε να κρατιόμαστε χέρι-χέρι σε δημόσιο χώρο, φοβόμουν πολύ. Με οριοθετούσε ακόμα η ομοφοβία που με είχε επηρεάσει έντονα κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Στο παρελθόν, ένιωθα ασφάλεια με το να “φαίνομαι straight”. Όταν άρχισε να συμβαίνει αυτό, ένα κομμάτι μου το οποίο τυπικά θα επέλεγε ή όχι να το μοιραστεί με τους άλλους, ένιωθε πλήρως εκτεθειμένο.
Όταν επικοινώνησα στο αγόρι μου την ανασφάλειά μου σχετικά μ’αυτό το ζήτημα, ο Ryan μού εξομολογήθηκε ότι στο παρελθόν έκανε τις ίδιες σκέψεις. Μού είπε επίσης ότι, στο τέλος της ημέρας, δεν ήθελε να αφήσει τις αμφιβολίες να τον σταματήσουν από το να είναι αυθεντικός. Μέσα από συζητήσεις όπως αυτή, καταφέραμε να συνδεθούμε ακόμα πιο ουσιαστικά.
Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, κάναμε συχνά τέτοιες συζητήσεις. Αφιερώναμε επίσης πολύ χρόνο στο να μιλάμε για τα ενδιαφέροντά μας, τα οποία διέφεραν αρκετές φορές.
Στον Ryan άρεσε να μαγειρεύει και να φτιάχνει γλυκά. Εγώ μετά βίας ξέρω μέχρι σήμερα να μαγειρεύω. Στον ελεύθερο χρόνο του τού άρεσε να ζωγραφίζει, ενώ εγώ έπαιζα τέννις (ακόμα παίζω). Είχαμε επίσης διαφορετικές παρέες. Ο Ryan ξεχώριζε σε τρία μαθήματα:Φυσική, Αστρονομία και Κινέζικα (ακόμα δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατό κάτι τέτοιο). Όταν έβλεπα τη δουλειά του, ποτέ δεν καταλάβαινα τι έκανε. Είχε αποπειραθεί να μού εξηγήσει την αστροφυσική, αλλά πάντα κατέληγα να του αναπτύσσω τις δικές μου θεωρίες για το πώς λειτουργεί το σύμπαν. Κι εκείνος πάντα κατέληγε να με κοροϊδεύει.
Παρ’όλο που δεν είμαστε πια μαζί, ο Ryan θα είναι πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Συνδέεται με πολλές γλυκόπικρες αναμνήσεις που έχω από το κολέγιο, όμως έχω μάθει σίγουρα πολλά πράγματα από τις τότε εμπειρίες μου.
Συνεχίζω να δυσκολεύομαι με το να νιώθω πλήρως άνετα με τη σεξουαλική μου ταυτότητα, όμως πλέον το αποδέχομαι. Ωστόσο, ο φόβος δεν θα πρέπει να με σταματάει από το να είμαι ο εαυτός μου. Υπάρχει τεράστια ομορφιά στις διαφορές μας. Υπάρχουν τόσα πολλά που έχουμε να μάθουμε ο ένας από τον άλλον.
Ο άνθρωπος με τον οποίο νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα κοινό, μπορεί να γίνει ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής σου. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να είναι κάποιος, ο οποίος-μέσα από τα πάνω σας και τα κάτω σας- να είναι κάποιος ο οποίος είναι πάντα πρόθυμος να σου κρατάει σταθερά το χέρι.
Ο Nick Lee γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Αποφοίτησε πρόσφατα από το κολέγιο, έχοντας πτυχίο στην Ψυχολογία και τις Ισπανικές Σπουδές. Ήταν μέλος της ομάδας τέννις για τέσσερα χρόνια. Στοχεύει να ειδικευτεί στην Αθλητική Ψυχολογία με ένα μεταπτυχιακό και να συνεχίσει να παίζει τέννις σε επαγγελματικό επίπεδο.
