Χριστίνα Τριχά
Πρώτα με αποκαλέσατε αγοροκόριτσο.
Και ο φόβος σας, είχε το θράσος να βάλει την λέξη αυτή μέσα σε ολοκληρωμένη πρόταση: “Είσαι ΣΑΝ αγοροκόριτσο”, μου είπατε. “Σαν”! Τόσο δειλοί, που μια μικρή ντροπή, σας έγδυσε από το θάρρος της γνώμης σας! “Σαν” αγοροκόριτσο. Όχι, ΕΊΣΑΙ αγοροκόριτσο.
Το “σαν” έντυσε την επιθετική σας κρίση- της χάρισε αβεβαιότητα και σε εμένα έφτασε μόνο η ντροπή που αυθόρμητα αποφύγατε. Αναλάβατε να με “προειδοποιήσετε”. Να μου υπενθυμίσετε (τι καλοί!) πως, αν δεν προσέξω, μπορεί να ΓΊΝΩ (αγοροκόριτσο).
Αργότερα μου υπενθυμίσατε να τραβάω τα μαλλιά μου από τα μάτια μου.
Να μην τα αφήνω “απεριποίητα”. Μου είπατε να είμαι περισσότερο “σαν κοριτσάκι” . “Σαν” κοριτσάκι! Τραμπούκοι. Οι υποθετικοί σας σύνδεσμοι δε μπορούν να μου κρύψουν ότι με αναγνωρίζετε. Ότι με βλέπετε. Βλέπετε πως είμαι κοριτσάκι, αλλά το κοριτσάκι που είμαι δε σας κάνει. Αποφασίζετε να απλώσετε τη βία σας επάνω μου. Τις δικές σας αμφιβολίες. Τα δικά σας συναισθήματα. Άλλοι σας εξαπάτησαν και την πληρώνω εγώ.
“Επιθετική” και “άγρια”- καθώς μεγάλωνα τα ξεράσατε κι αυτά επάνω μου. Μου ζητήσατε πολλές φορές να χαλαρώσω! “Γέλα πιο πολύ“, “μην καμπουριάζεις“, “περπάτα σαν γυναίκα“. Με συμβουλέψατε να μην είμαι τόσο σοβαρή. Τόσοι και τόσοι μου είπατε πως στην αρχή με “φοβηθήκατε”. Αναρωτιέμαι τι ήταν εκείνο επάνω μου, που σας φόβισε τόσο.
Έκοψα τα μαλλιά μου κοντά και μου στερήσετε το υποθετικό “σαν”. Αρχίσατε να με ορίζετε πια με λέξεις που στερούνται του θηλυκού συνθετικού. Σε μία νύχτα μέσα, έγινα “φίλος”, “παλικάρι” και “αγοράκι”. Οι πιο ευγενικοί από εσάς φροντίσατε να μου απευθύνετε και το “Κύριος”.
“Δέστε τη ζώνη σας, Κύριε”
“Να σας ζυγίσω τα μανταρίνια, Κύριε;”
“Κύριε, οι αντρικές τουαλέτες είναι δίπλα”
“Κύριε; Ξέρετε που είναι η Burberestraat;”
Κύριε ελέησον!
Όταν μου παίρνατε συνέντευξη για δουλειά με ρωτήσατε, “χωρίς να θέλετε να με προσβάλλετε”, αν είμαι τρανς.
Θέλατε να φανείτε “προχωρημένοι” και με ρωτήσατε τις αντωνυμίες μου, για να ακολουθήσει την καλή σας πρόθεση, μια νέα απορία που (τι έκπληξη!) δεν τελείωνε με ερωτηματικό: “δεν ήξερα αν έχεις κάνει την εγχείρηση ή όχι...”
Όταν φόρεσα κολάν και πούπουλα εσείς, οι πιο καλοί μου φίλοι, γελάσατε. “Είσαι σαν τραβεστί”, μου είπατε. Κι ήταν η πρώτη φορά που πούπουλα ζύγιζαν τόνους μοναξιάς..
Δειλοί, ανόητοι, βίαοι άνθρωποι! Δεν αργήσατε να μάθετε ξένες λέξεις.
Κυρίως εσείς που ήσασταν “σαν” κι εμένα. Εσείς που αποτελέσατε την κοινότητά μου. Πρώτα δοκιμάσατε πάνω μου το “μπουτς”, αλλά όταν με είδατε να κυκλοφορώ με παγιέτες στο πουκάμισό μου, το “Φα(ν)μ-μπουτς” σας φάνηκε πιο ταιριαστό.
Ύστερα ήρθαν και οι μελετητές: “Ανδρόγυνη“, “αρρενωπή λεσβία“. Από όλα αυτά, το μόνο που είναι δικό μου (ολόδικο μου) είναι το τελευταίο. Λ Ε Σ Β Ι Α. Κι αυτό ποτέ σας δεν μου το απευθύνατε υποθετικά. Γιατί όλοι σας γνωρίζετε πως δεν είμαι “σαν” λεσβία. ΕΙΜΑΙ λεσβία.
Ο νους σας, αυτό το μικροσκοπικό όργανο που χωράει πίσω από τα μάτια σας, είναι ανίκανος να δει ότι η γη είναι στρογγυλή, αν δεν έρθει να σας το διευκρινίσει μια λεσβία με κοντά μαλλιά “σαν” εμένα.
Ως εδώ – ΩΣ ΕΔΏ!
Οι λέξεις σας στριμώχνουν τη θηλυκότητα μου.
Περιτριγυρισμένη από όγκους γνωμών, αντιλήψεων και αισθητικής διχόνοιας, δε βρίσκει άδειο χερούλι να πιαστεί. Και το λεωφορείο της δυτικής πατριαρχικής κουλτούρας αλαφιασμένο. Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Δεν το επέλεξα. Μια ανεξάντλητη και επίμονη ενέργεια να βρω άδειο χερούλι να πιαστώ. Μόνο αυτή επιλέγω ξανά και ξανά. Σας σπρώχνω. Παίρνω αέρα. Με στριμώχνετε εκ νέου. Αλλά έχω σκοπό να πάρω όλο τον χώρο που μου αναλογεί.
Τον χώρο για να βρω μόνη μου τις λέξεις που μου ταιριάζουν!
Εντωμεταξύ, πώς θα σας φαινόταν, αντί για λέξεις να μου χαρίζατε καρδούλες;
(και κυρίως..)
Τι θα λέγατε να βγάζατε το σκασμό;
_________________________
cover photo: “Danger Zone” της KIM LEUTWYLER
