Tassos Theodoropoulos
Ο ΤΑΖ ανακαλύπτει ότι το πάρτι έχει πολλές μορφές και αλλαγές στροφής.
Έχω μια τεράστια αγωνία απόψε. Μαζί με εκνευρισμό από την απουσία αλκοόλ. Είναι από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που προσπαθώ να γράψω κάτι προσωπικό, μια Ταπεινογραφία χωρίς τη βοήθεια του ποτού. Τρεις μέρες χωρίς σταγόνα σε έναν αγώνα δρόμου και αντοχής με τον εαυτό μου και το μόνο που αναρωτιέμαι συνέχεια, είναι, “θα βρω τις λέξεις που αιωρούνται σαν πεταλούδες στο μυαλό μου όταν έχω πιει; Θα καταφέρω να βουτήξω στην πίσω πλευρά του καθρέφτη και να μεταφέρω σε γραπτό μεγεθυμένα όνειρα και εφιάλτες και αλήθειες και ιριδίσματα του φωτός στο σκότος, αντανακλάσεις σε παραμορφωτικούς φακούς; Ή θα καταλήξω μια σκιά του εαυτού μου, με έναν αξιοπρεπή, αλλά χωρίς υπερβάσεις και λυρικές εξάρσεις λόγια; Aπλά επαρκής, αλλά ως εκεί.
Πραγματικά φίλε από τα πιο δύσκολα κείμενα που έχω γράψει αυτό εδώ. Γιατί πρέπει να επανεφεύρω το συναίσθημα χωρίς πατερίτσες. Και να ανακαλύψω ποιο από τα δύο ήταν τελικά ποιο αληθινό. Το βοτκισμένο ή αυτό εδώ. Αν ζητήσω την απάντηση στα πηδήματα των τελευταίων δέκα μου ετών, φαίνεται απλή. Δε θυμάμαι πόσες φορές έχω πει “σ’ αγαπώ” χωρίς να το εννοώ. Δηλαδή να το εννοώ εκείνη τη μέρα αλλά όχι την επόμενη. Και δεν είναι λέξεις αυτές για να μην τις εννοείς την επόμενη. Ούτε ειλικρινές συναίσθημα. Ισοπεδωμένο είναι και μαϊμού κινηματογραφικό.
Δεν ξέρω αν το πάρτι τελείωσε ή τώρα αρχίζει με άλλους όρους. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως όταν ήμουν 30. Θυμάμαι μια σκηνή από το “Aυτή η Νύχτα Μένει” του Παναγιωτόπουλου, που αφού το ερωτευμένο ζευγάρι έχει περάσει μια οδύσσεια με το αγόρι να κυνηγάει το κορίτσι στα σκυλάδικα της επαρχίας, επιστρέφουν σε μια κανονική, μικροαστική ευτυχία. Και ο συγγραφέας που κατέγραψε την πορεία τους, έχει κάνει μια αφιέρωση στο βιβλίο που αναφέρεται σε αυτούς. “Oμορφα παιδιά, η περιπέτεια τέλειωσε”. Mε είχε φοβίσει τότε αυτή η φράση.
Όμως νομίζω ότι μερικές φορές μπερδεύουμε το πάρτι και την περιπέτεια με τον εγωκεντρισμό μας. Από αυτή την άποψη είναι που λέω ότι ίσως τώρα αρχίζει το πάρτι. Ανακαλύπτοντας μέσα από το προσωποκεντρικό μου κάστρο ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλές ακόμα περιπέτειες που δεν αφορούν σε εμένα αλλά σε όλους μας. Διεκδικήσεις, αφυπνίσεις. Χωρίς αυτό να σου αφαιρεί το δικαίωμα του να χορέψεις ντυμένος και χαριτωμένα μεθυσμένος, ως εκεί που αιωρείσαι απαλά κι όχι να παραπατάς, σαν πεταλούδα. Απλά μετατρέποντας το χρώμα των φτερών σου και το πέταγμα σου, σαν μια στιγμιαία υπενθύμιση ομορφιάς. Σαν ένα πολεμικό σύνθημα ομορφιάς γιατί το μόνο που φοβάται το σκοτάδι είναι η ομορφιά.
Ήταν και είναι ένας δύσκολος μήνας για μένα μετά την απόφαση μου να πω δημόσια ότι είμαι οροθετικός. Αυτομαστιγώθηκα απέναντι και σε αυτό. Γιατί τώρα και όχι τόσα χρόνια; Για προβολή; Αρκετοί μου είπαν ότι είμαι media whore. Τους εύχομαι να μη βιώσουν τις εσωτερικές συνέπειες μιας τέτοιας προβολής. Την καθημερινή πάλη με το αν έκανα το σωστό, τις ενοχές μου, την απορρύθμιση κάθε ισορροπίας μου. Έπρεπε όμως κάποια στιγμή να το κάνω, για να είμαι τίμιος απέναντι στον εαυτό μου και σε όσους τόσα χρόνια μου λένε για την ειλικρίνεια των γραπτών μου. Και έπρεπε για να βοηθήσω τον εαυτό μου και στη συνέχεια άλλους, να τραβήξω μια γραμμή σε ορισμένα πράγματα. Απόρροια της οποίας είναι και η πάλη μου με το αλκοόλ. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.
Είναι απερίγραπτος ο φόβος όταν πρέπει να επανεφεύρεις τον εαυτό σου αλλάζοντας συνήθειες και συμπεριφορές επειδή δε γίνεται αλλιώς. Κι ούτε εσύ είσαι πλέον 30. Και ορισμένα πράγματα που μπορεί να απολάμβανες σαν υπέρβαση στα 20, σαν και καλά καταραμένος ποιητής, όπως οι άγριες σου νύχτες, τώρα σε κάνουν να φαίνεσαι γραφικός. Η αγωνία σου για το αν αυτός ο νέος ΤΑΖ για τον οποίο παλεύεις, που μπορεί και να μην πετύχει, θα έχει το ίδιο ταλέντο με τον παλιό, την ίδια πλάκα, την ίδια όρεξη και πάθος, ή θα είναι μια κατάλληλη για ανηλίκους συμβιβασμένη disney εκδοχή όσων υπερασπίστηκε σαν ζωή τόσα χρόνια; Μπορείς να έχεις εσωτερική καθαρότητα διατηρώντας την εξωτερική σου ορμητικότητα ή απλά μεταμορφώνεσαι σε έναν ήσυχο καθώς πρέπει που παρατηρεί τα πάντα γύρω του με την παθητικότητα μιας αναιμικής ηρεμίας; Θα δείξει.
Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν μπορείς να βοηθήσεις ή να αγαπήσεις στην LGBT ή σε όποια άλλη κοινότητα, αν δεν βοηθήσεις κι αγαπήσεις τον εαυτό σου. Και οι μάχες που έρχονται είναι πολλές και χρειάζονται καθαρή σκέψη και κρίση. Όχι ότι δεν πρόκειται να φλερτάρω ξανά με το σκοτάδι. Μην τρελαθούμε. Απλά αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να μην είναι μαύρο, αλλά κάτι σαν σκοτεινό μπλε βελούδο ο μανδύας του. Από ελαφρύ ύφασμα, να αντανακλά τις κόκκινο από τις φλέβες του σώματος μου όταν τον φοράω, σαν φωτισμό σε ένα club. Φλέβες που θα χτυπάνε χαλαρά όταν πρέπει και δυνατά σαν ντραμς όταν χρειάζεται, παρασύροντας όλους μας, στο χορό των χαρούμενων ανθρώπων. Πάντα με μεγάλες μελαγχολίες και μεγάλες ευθυμίες. Αρκεί να μπορούν να εκφραστούν και να διεκδικήσουν σαν κάτι ανάμεσα σε πάρτι και διαδήλωση. Γιατί ακόμα και ένας χορός, ένα φιλί,μια αγκαλιά, είναι πάρτι, είναι όμως και πολιτική πράξη.
