Ο ΤΑΖ πανικόβλητος που μεγαλώνει σκέφτηκε να αυτοπυρποληθεί, αλλά μετά το ξανασκέφτηκε και είπε “γιατί να μην ανοίξω ΚΑVAFIS καφε- βενζινάδικο” σε δρόμο σινεμά;
H αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν περίμενα να μεγαλώσω. Είχα φάει κι εγώ όπως πολλοί άλλοι τη χάπα του Πιτερ Παν που δεν μεγαλώνει ποτέ. Τόσο σίγουρος ήμουν γι αυτό που διάβαζα Καβάφη στα ερωτικά του και έλεγα μέσα μου “τι μαλάκας και μίζερος τύπους”. Φωναχτά δεν το έλεγα μην με πάρουν με τις ντομάτες. Αλλά κάπου εκεί στα 18, από τη φύση σου δεν μπορείς να νιώσεις τη μελαγχολία του πόθου και της μοναξιάς και της ανάγκης σου να τα εκφράσεις χωρίς να τα εξευτελίζεις.
Τα χρόνια πέρασαν, Καβάφης όπως είναι προφανές δεν έγινα ποτέ μολονότι στην πορεία τον αγάπησα. Ούτε καν συγγραφέας δεν έγινα. Πολλά πράγματα δεν έγινα ποτέ και το ρολόι τρέχει αμείλικτο και δεν ξέρω τι να πρωτοπρολάβω. Ένα πληκτρολόγιο έχω για εραστή και σύμμαχο, γεμάτο στάχτες από τσιγάρα, ενίοτε και βότκα. Αυτό με τη βότκα κοστίζει γιατί μετά το πάω για επιδιόρθωση και μου ζητάνε 500 ευρώ γιατί λέει καταστράφηκε ο μητρικός δίσκος.
Ρε πούστη μου, ακόμα κι εδώ με κυνηγάει το οιδιπόδειο; Και μητρικός και δίσκος; Τι σημαίνει όλο αυτό; Ότι όσα γράφω τόσα χρόνια τα γράφω σε ένα μηχάνημα που η μάνα μου ηχογράφησε τα τραγούδια της σε cd μετά εγώ της τα κατέστρεψα και πρέπει να πληρώσω γι αυτό; Στην τελική εκείνη φταίει, εκείνη μου έμαθε τον Καβάφη (τον Χριστιανόπουλο μου τον κράτησε κρυφό και πολύ καλά έκανε) και τον Παζολίνι. Τον Παζολίνι μου τον έμαθε ως κομμουνιστή βέβαια κι όχι ως πούστη αλλά συμβιβαστήκαμε με το χρόνο πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Ναι ξέρω πως ξεκίνησα από το χρόνο που κυλάει και μετά σε πήγα στη μάνα μου λες και χάθηκα μέσα στο κείμενο αλλά στην ουσία αυτά είναι αλληλένδετα. Γιατί και η μάνα σου δεν περίμενε ποτέ της πως θα μεγαλώσεις. Ή μάλλον, το περίμενε αλλά είχε διαγράψει από το μυαλό της πως μεγαλώνεις και μετά πεθαίνεις. Με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να
έχεις μαζί της μια σουρεαλιστική διαλεκτική του θανάτου. Όπως και με τον εαυτό σου στην ουσία και με πολλά πράγματα.
Αυτή η διαλεκτική βγάζει δόντια επικίνδυνα όταν οδηγείται σε παρατημένους λεωφόρους του παρελθόντος σου που παραμερίστηκαν για να χτιστεί παραδίπλα μια υπερσύγχρονη καινούργια λεωφόρος. Κι ενώ εσύ διασχίζεις με ασφάλεια αυτή τη νέα λεωφόρο, βλέπεις από το τζάμι του αυτοκινήτου σου, τα απομεινάρια της παλιάς. Χορταριασμένα και γεμάτα ρωγμές. Και σε πιάνει μια τρελή επιθυμία να στρίψεις το αμάξι και να πας πάλι εκεί, στην παλιά σου Χαμένη Λεωφόρο μολονότι ξέρεις πως δεν μπορείς πια να τη διασχίσεις. Άσε το ότι τότε που τη διέσχιζες δεν είχες καν αμάξι, απλά περπατούσες κι έκανες ωτοστόπ.
Η αλήθεια λοιπόν είναι πως ναι, μεγάλωσα. Το να ξεμπερδέψεις με αυτό είναι πιο δύσκολο κι από το να πας στην εφορία. Χρωστούμενα, παραλείψεις και σαν τόκος μια πρωτόγνωρη ροκ μοναξιά. Όχι αυτή της μιζέριας και του “δεν με παίζουν πλέον οι φιλενάδες μου”. Μπορείς να εγκλωβιστείς σε αυτό αν θες αλλά είναι άλλου τύπου μοναξιά. Ροκάρει και πονάει αλλά σου χαρίζει μια ελευθερία περίεργη, σαν να είσαι στην άκρη ενός λόφου, να φυσάει, να φοράς ένα τζάκετ και να παρακολουθείς την πόλη να απλώνεται στα πόδια σου. Να γεννιέται, να μεγαλώνει, να πεθαίνει, να γεννιέται ξανά.
Ω ναι, πονάει. Είναι βελόνα στο σώμα σου η άρνησή σου να σηκωθείς στα πόδια σου και να βρεις τον τρόπο με τον οποίο η χαρμολύπη γίνεται τσίρκο. Είναι χαστούκι το πόσο βαρετά βλέπεις πλέον διάφορα ξέσαλα πάρτι του παρελθόντος σου (που κάθε άλλο παρά βαρετά ήταν). Είναι αίσθημα χασούρας το σε πόσες αγκαλιές που σε περίμεναν δεν αφέθηκες διεκδικώντας ένα γενικό και αόριστο σύννεφο τσαλαπατημένης ανεξαρτησίας. Άσε που όλα τα παραπάνω τα έγραφες και στον σκληρό δίσκο της μαμάς σου στο laptop που λέγαμε και η μαμά σου επίσης δε θα ζει για πολύ ακόμα.
Οπότε τι κάνεις; Κατ’ αρχάς μια χαρά. Από κει και πέρα “πειράζεις” λίγο τα δρομολόγια ώστε να μην το καταλάβουν αμέσως οι υπόλοιποι και να αναγκαστούν να κάνουν παράκαμψη περνώντας από τη Χαμένη Λεωφόρο σου που θα έχεις ανοίξει βενζινάδικο – ντίσκο με το όνομα ΚΑVAFIS (μην ανησυχείς, Madonna θα παίζει). Στην αρχή θα είναι αμήχανα και θα φαίνεται όλο κουρασμένο ρετρό, λίγο μετά θα ακουστούν τα πρώτα γέλια και θα μείνετε ξύπνιοι όλο το βράδυ. Μπορεί και να μην μείνετε ξύπνιοι απλά να ονειρευτήκατε ότι μείνατε ξύπνιοι αλλά κι αυτό το ίδιο είναι στη Χαμένη Λεωφόρο. Με τον καιρό, από στόμα σε στόμα, το βενζινάδικό σου εκεί θα γίνει το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της πόλης κι εσύ ξανά ο ήρωας καυσίμων της ζωή σου.
