Συνέντευξη: Σωτήρης Χατζάκης

Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ Cabaret που σφράγισε την ιστορία των μιούζικαλ, όχι μόνο στο χώρο του θεάτρου αλλά και του σινεμά ανεβαίνει στο Παλλάς σε παραγωγή Θεατρικών Σκηνών. Εμείς μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Σωτήρη Χατζάκη για να μάθουμε περισσότερα.

Πώς φτάσαμε στο Cabaret και στην σκηνοθεσία αυτής της παράστασης;

‘Όταν τελείωσε η ενασχόλησή μου με τα Κρατικά θέατρα, στο πλαίσιο των επαγγελματικών μου επαφών, αξιολόγησα διάφορες προτάσεις. Η κορυφαία ήταν του Γιάννη Κέντ, ο οποίος μου πρότεινε να σκηνοθετήσω το ”Καμπαρέ”. Δέχτηκα με ενθουσιασμό, γιατί ανέκαθεν θεωρούσα ότι είναι ίσως το σημαντικότερο μιούζικαλ που έχει γραφτεί. Είχα πέσει και εγώ θύμα της γοητείας του Bob Fosse της Laiza Minnelli και του Joel Grey. Είχα παρακολουθήσει τις εργασίες των συναδέλφων μου,που το είχαν κατά καιρούς ανεβάσει και θεώρησα ότι ήταν εύνοια της τύχης το να το ανεβάσω στο Παλλάς, με έναν μεγάλο και καταπληκτικό θίασο, με ηθοποιούς,τραγουδιστές, χορευτές και με πολυμελή ορχήστρα επί σκηνής. Ο Γαλέος, η Μάνου, ο Πρίφτης, ο Παντελιδάκης, ο Μέντης, ο Παπάζογλου, ο Παυλόπουλος, μία υπέροχη ομάδα συντελεστών, εργάστηκαν σκληρά μαζί μου για το αποτέλεσμα που είδατε ή θα δείτε στην σκηνή του θεάτρου Παλλάς.

Σε παλιότερη συνέντευξη σας είχατε δηλώσει ότι ήταν ένα όνειρο ζωής για σας να ανεβάσετε αυτό το πολιτικό μιούζικαλ. Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές αναγνώσεις που μπορούμε να κάνουμε στο έργο;

Από το ίδιο το κείμενο αλλά και από την σκηνοθεσία προκύπτει το συμπέρασμα ότι καμία ανθρώπινη σχέση δεν μπορεί να καρποφορήσει όταν την απειλεί και την εξουσιάζει η βαριά μπότα του ολοκληρωτισμού. Ο ναζισμός, ο φασισμός, η οικονομική κρίση, η ανεργία, η βία, η φτωχοποίηση είναι δυστυχώς τα σημεία επαφής του έργου-Βερολίνο του 1930-με τον σημερινό κόσμο.

Πόσο επίκαιρο είναι;

Η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα απειλεί το Δημοκρατικό οικοδόμημα. Στοιχειώδη δικαιώματα καταπατούνται, ζωές παγιδεύονται, η λογική υποχωρεί από την επέλαση του θυμικού, λαοί δυστυχούν και ο Εθνικολαικισμός ενισχύεται. Η μαζική βεβαιότητα και η υστερία βίαιων αφηγημάτων απαξιώνουν την ιδιωτική οδό και την ιδιαιτερότητα στις ψυχές των ανθρώπων.

Το cabaret αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μιούζικαλ της gay κοινότητας. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Οι άνθρωποι που διεκδικούν την ελευθερία, την ευαισθησία και την τρυφερότητα και προτάσσουν το δικαίωμα της ευτυχίας, μέσα σε δομές που δυστυχώς ακόμα ορίζονται από τον ολοκληρωτισμό της κανονικότητας, είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται άμεσα οποιαδήποτε βία εκπορεύεται από αυτόν. Ο φασισμός δεν έχει χρώμα,ταμπέλες και στρατόπεδο,διατρέχει όλες τις μορφές του Κράτους και της κοινωνίας. Τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, οικογενειακά, προσωπικά πιστεύω μας δέχονται ενδογενείς και εξωγενείς πιέσεις, από ηθικολόγες δογματικές αντιλήψεις, που διακατέχονται από φόβο για την ετερότητα και νοιώθουν να απειλούνται από αυτήν. Όμως ο άλλος δεν μας απειλεί, μας συμπληρώνει.

Θεωρείτε ότι υπάρχουν στερεότυπα στον χώρο του θεάτρου και συγκεκριμένα γύρω από την ιδιότητα του ηθοποιού;