Σε “Απόσταση Αναπνοής” με τη Μαρία Αιγινίτου

Ζητήσαμε από τη σκηνοθέτιδα Μαρία Αιγινίτου να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις της για την παράσταση «Απόσταση Αναπνοής» (σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί).

– Η παράσταση πήρε τον τίτλο της από την πιο πρόσφατη συλλογή διηγημάτων του Τάσου Γουδέλη, η οποία ήταν μόνο η αφορμή για να βυθιστώ, κυριολεκτικά, στον κόσμο που συνθέτουν και οι οκτώ συλλογές διηγημάτων του. Μέσα από μία συνθήκη που επινόησα, παρουσιάζω ένα μέρος από την ιστορία μιας οικογένειας. Με αφορμή τον θάνατο του πατέρα τους, δύο αδέλφια συναντιούνται μετά από καιρό. Καθώς τον αποχαιρετούν, ανασύρουν θαμμένα μυστικά, φόβους, πληγές και οικογενειακές έριδες.

– Το στοιχείο της αφήγησης, όπως εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί μιας και μιλάμε για διηγήματα, είναι κυρίαρχο. Ωστόσο η αίσθηση πως πρόκειται για μία απελευθερωτική εξομολόγηση ή για την διαδικασία επεξεργασίας της μνήμης, καθώς μοιράζεσαι εύθραυστα υλικά, μου φαίνεται ότι ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα της παράστασης.

– Οι ανθρώπινες κοινωνίες διατηρούν έντονα, θα έλεγα, ακραία, το στοιχείο του φόβου. Διακρίνω διαρκώς γύρω μου την αγωνία να κρατήσουμε κρυφά όσα μας δυσκολεύουν, όσα δεν γνωρίζουμε, όσα δεν είναι κοινωνικώς “αποδεκτά”. Οι ήρωες της ιστορίας μας δεν αποτελούν εξαίρεση καθώς κουβαλούν αυτά τα βιώματα.

– Σχετικά με τον όρο “διαφορετικότητα”, έχω την αίσθηση πως ο άνθρωπος ονομάζοντας, κατηγοριοποιώντας, κατατάσσοντας έχει την ψευδαίσθηση πως γνωρίζει κάτι καλύτερα ή ίσως πως προσδιορίζοντας το είναι σε θέση να το ελέγξει. Στη φύση δεν θα βρούμε κανέναν οργανισμό που να μοιάζει με άλλον, είναι δεδομένο, για μένα, πως τα πάντα είναι μοναδικά. Μου προκαλεί αμηχανία το γεγονός πως θα πρέπει να το ονομάσουμε. Από την άλλη, αν χρησιμοποιώντας τον όρο, συμφωνούμε και αποδεχόμαστε πως είναι αναφαίρετο και αναντίρρητο δικαίωμα μας να είμαστε αυτό που η φύση γέννησε, τότε κάθε αμηχανία μου εξαφανίζεται.

– Προσωπικά αναζητώ κάποιο χαρακτηριστικό μου, το οποίο με διαφοροποιεί, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων με το ίδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα. Αναρωτιέμαι, εύλογα λοιπόν, σε τι διαφέρουμε;

– Η τέχνη παρηγορεί, θεραπεύει, καλλιεργεί, εκπαιδεύει, ευαισθητοποιεί, ενδυναμώνει, κινητοποιεί την ψυχή, την σκέψη, την συνείδηση, ατομικά και συλλογικά. Είτε είσαι δημιουργός, είτε απολαμβάνεις τα οφέλη της δημιουργίας άλλων, η τέχνη στοχεύει στο ασυνείδητο, απελευθερώνοντας τον άνθρωπο και εξημερώνοντας τον, τον απαλλάσσει από την κτηνώδη φύση του. Αυτή είναι η μαγεία της.

– Για το τέλος, θα πω αυτό που καθημερινά υπενθυμίζω και στον εαυτό μου. Σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση, αλληλεγγύη.

INFO

Δευτέρα & Τρίτη, Θέατρο Νέου Κόσμου