Η Παγκόσμια Ημέρα AIDS και η οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουν τα οροθετικά άτομα στην Ελλάδα.
από τους Proud Seniors Greece
Ο ιός HIV παραμένει μείζον ζήτημα δημόσιας υγείας παγκοσμίως, έχοντας στοιχίσει 40,4 εκατομμύρια ζωές μέχρι στιγμής με συνεχιζόμενη μετάδοση σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα υπήρξε από τις χώρες που παρακολούθησαν έγκαιρα τις φαρμακευτικές αγωγές, οι οποίες έσωσαν αρχικά εκατοντάδες ζωές και σήμερα βοηθούν τα οροθετικά άτομα να διατηρούν μη ανιχνεύσιμο φορτίο ιού. Δυστυχώς όμως πλέον η χώρα μας βρίσκεται ΟΥΡΑΓΟΣ στα ζητήματα συμπερίληψης, φροντίδας και παροχών υπηρεσιών υγείας στους επιζώντες της ασθένειας.
Όλες οι επιστημονικές έρευνες συγκλίνουν ότι ο HIV επιταχύνει τη διαδικασία γήρανσης του ατόμου. Παρά τα δεδομένα όμως, το κράτος δεν χορηγεί αναπηρικές συντάξεις σε άτομα που παλεύουν δεκαετίες για την υγεία τους, παρά μόνο όταν βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης έκπτωσης των λειτουργιών τους.
Ακόμα και τα οροθετικά άτομα που κατάφεραν να εργαστούν για 20 και 30 χρόνια, παρά τον τρομακτικό στιγματισμό που αντιμετώπισαν και τα προβλήματα στην υγεία τους, καλούνται να συμπληρώσουν το 65ο έτος της ηλικίας τους για να βγουν στη σύνταξη. Είναι παράλογο. Είναι αδύνατο. Είναι αντιεπιστημονικό. Είναι εμπαιγμός προς τις ζωές ευάλωτων ατόμων.
Η επιτάχυνση της διαδικασίας γήρανσης στα οροθετικά άτομα γεννά τεράστιες ανάγκες για παροχές υγείας και περίθαλψης, συνεπή παρακολούθηση από εξειδικευμένους γιατρούς και εύκολη πρόσβαση στις δομές των Μονάδων Ειδικών Λοιμώξεων.
Στην Ελλάδα, χρόνο με τον χρόνο οι Μονάδες Ειδικών Λοιμώξεων των Δημόσιων Νοσοκομείων αποψιλώνονται, οι διαθέσιμοι γιατροί και διοικητικό προσωπικό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλουν, αδυνατούν να παρακολουθήσουν εξατομικευμένα κάθε οροθετικό άτομο και περιμένουν να «χτυπήσει κόκκινο» κάποιος δείκτης στις 6μηνιαίες αιματολογικές εξετάσεις για να δράσουν.
Για προληπτικές εξετάσεις δεν γίνεται λόγος. Η προσωποποιημένη αγωγή υγείας είναι άγνωστη έννοια και η ψυχολογική συνδρομή ανύπαρκτη.
Η πανδημία του Covid ανέδειξε την τεράστια απόσταση αντιμετώπισης των οροθετικών ατόμων στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Τη στιγμή που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξέδιδε σύσταση ώστε τα οροθετικά άτομα να έχουν αποθηκευμένες φαρμακευτικές αγωγές για 4-6 μήνες, προβλέποντας την αστάθεια που θα παρουσιαστεί στην αλυσίδα διανομής, στην Ελλάδα μετά βίας χορηγούταν αγωγή για δεύτερο μήνα και αυτή με την προϋπόθεση ότι θα ξέμενε το οροθετικό άτομο από φάρμακα στις επόμενες 4-5 ημέρες.
Η συστηματική και αδιάληπτη λήψη φαρμακευτικής αγωγής για τα οροθετικά άτομα είναι το Α και το Ω για την επιτυχία της αντιμετώπισης του HIV. Και όμως, ακόμα και μετά την πανδημία που δημιούργησε τεράστια ανασφάλεια, κάποια νοσοκομεία – εάν όχι όλα – συνεχίζουν να χορηγούν φάρμακα μόνο 4-5 ημέρες πριν από τη λήξη της προηγούμενης συνταγογράφησης. Σαν να θέλουν σκόπιμα να επιτείνουν το άγχος σε ήδη ψυχολογικά επιβαρυμένα άτομα.
Τα μεγαλύτερης ηλικίας άτομα που επέζησαν των πρώτων κυμάτων του HIV, άργησαν να λάβουν αγωγή, καθώς τα αρχικά πρωτόκολλα προέβλεπαν ότι έπρεπε να κατέβει χαμηλά η φυσική άμυνα του οργανισμού τους για να ξεκινήσει η θεραπεία. Τα πρωτόκολλα αυτά έχουν πλέον αλλάξει, αλλά τα οροθετικά άτομα βρίσκονται ακόμα αντιμέτωπα με τις επιπτώσεις τους.
Τα μεγαλύτερης ηλικίας άτομα με HIV, επίσης, έχουν λάβει αγωγές που ήταν σωτήριες πριν από 20 – 30 χρόνια αλλά παρουσίαζαν τεράστιες παρενέργειες. Σήμερα τα φάρμακα αυτά έχουν αποσυρθεί αλλά οι παρενέργειες στα άτομα που τα είχαν λάβει παραμένουν και δεν υπάρχει οποιαδήποτε πρόβλεψη για να αντιμετωπιστούν. Τα μεγαλύτερης ηλικίας οροθετικά άτομα στην Ελλάδα είναι ΜΟΝΑ τους.
Μόνα τους απέναντι σε μία ζωή αποκλεισμού, στίγματος και ανάγκης ιατρικής συνδρομής.
Αυτό πρέπει να αλλάξει. Και πρέπει να αλλάξει κεντρικά, από το κράτος.
H αντιμετώπιση των αναγκών των οροθετικών ατόμων δεν μπορεί να είναι υπόθεση ούτε ιδιωτικών κλινικών, που τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκαν με «βαριά ονόματα» γιατρών του Δημοσίου, ούτε των λόμπι των φαρμακευτικών εταιριών, ούτε Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων χωρίς λογοδοσία.
Τα οροθετικά άτομα δεν έχουν ανάγκη από «φιλανθρωπία». Ούτε μπορεί να εξαρτάται η πορεία της υγείας τους από το μέγεθος του πορτοφολιού τους.
Τα οροθετικά άτομα έχουν ανάγκη από ένα ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο που θα αναγνωρίζει τα δικαιώματά τους και θα ικανοποιεί τις αυξημένες ανάγκες τους.
Και έχουν ανάγκη από μια αληθινή αγκαλιά της κοινωνίας.
Proud Seniors Greece Ομάδα Υποστήριξης ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων 50 και Άνω.
