Ποτέ δεν πίστευα πως η μέρα που θα φορούσα αϊλάινερ στον δρόμο θα ερχόταν τόσο σύντομα. Είναι σουρεάλ. Και αυτό το συναίσθημα το ξέρουν τα περισσότερα queer άτομα που ανυπομονούν να παίξουν με το στυλ τους και να σπάσουν τα δεσμά των κοινωνικών στερεοτύπων. Ένα τέτοιο queer παιδί είμαι κι εγώ. Και ήμουν όλη μου την ζωή.
Πρώτη φορά μου άρεσε να με κοιτάνε
Η φίλη μου σχεδίασε με προσοχή το σχήμα πάνω στο μάτι μου και την πρώτη φορά ένιωσα σαν να με κοιτάνε όλοι. Ή τουλάχιστον σαν να έχουν έναν λόγο να με κοιτάνε. Και επειδή για πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό ένιωσα τόσο ελκυστικός, μου άρεσε που με κοιτούσαν. Ξέρω ότι τα βαμμένα μαύρα γατίσια μου μάτια δεν είναι συνηθισμένα να συνοδεύονται από ένα «αντρικό» κορμί, αλλά ήμουν σίγουρος πως η εικόνα στον καθρέφτη μου άρεσε πολύ περισσότερο από τις αμφιβολίες και τους φόβους μου να κάνω αυτήν την κίνηση.
Μαύρα μάτια μέσα στο λεωφορείο
Όταν κάνεις μια «υπέρβαση» στο στυλ σου, ειδικά μια που πάει κόντρα στα στερεοτυπικά αισθητικά πρότυπα του φύλου, και είσαι σε έναν χώρο γεμάτο queer άτομα, νιώθεις ασφαλής. Νιώθεις να σε παίρνουν όλοι μια αγκαλιά και να επιδοκιμάζουν αυτό που έκανες. Θα μου πεις, χρειάζεται να γιορτάζεται κάτι τέτοιο; Χρειάζεται. Γιατί μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Και επιβεβαίωσε αυτό που έβλεπα κι εγώ: πως μου άρεσαν τόσο πολύ τα μάτια μου με το μαύρο μελάνι από πάνω. Το πράγμα όμως αλλάζει όταν κάνεις την υπέρβαση σε έναν χώρο που δεν τον απαρτίζουν άτομα που σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια. Αλλά στο λεωφορείο. Γεμάτο με κάθε καρυδιάς καρύδι. Και βλέμματα που δεν ψάχνουν να σε επιδοκιμάσουν.
Το βαμμένο αγόρι με το «στρέιτ» παλτό
Στα ρούχα μου δεν έκαναν καμιά υπέρβαση. Φόρεσα το άχρωμο και μονότονο παλτό μου όπως πάντα, το απλό τζινάκι μου και το ζεστό μου φούτερ, και τα έκλεισα όλα μέχρι το πιγούνι, σάματις θέλω να πνιγώ εκεί μέσα και να μπορώ να κρύβομαι, όπως ο στρουθοκάμηλος στο χώμα του (αλλά αντίθετα). Το πρόσωπό μου ήταν εκτεθειμένο και τα μάτια μου περίτεχνα βαμμένα, με έναν τρόπο που με έκανε να νιώθω σαν ροκσταρ. Ροκσταρ… Ίσως το να το κοιτάω όλο αυτό μέσα από το πρίσμα της τέχνης και πάλι, με κάνει να αισθάνομαι πιο άνετα. Λέω, δεν κάνω κάτι που υποτίθεται πως δεν περιμένει κανείς να κάνει ένας άντρας. Κάνω κάτι που περιμένεις από έναν ροκσταρ. Αλλά καμία σχέση δεν είχε η αντανάκλασή μου στο τζάμι του λεωφορείου, που όσο περνούσε η ώρα, με εντυπωσίαζε όλο και περισσότερο, με την εμφάνιση ενός ροκσταρ. Το ίδιο σώμα που κυκλοφοράει σκυφτό, απαρατήρητο πολλές φορές, προσπαθώντας να κάνει την δουλειά του προχωρώντας στους δρόμους της καθημερινότητας ταπεινά και δίχως υπερβάσεις, τώρα κοσμούταν από ένα ζευγάρι μάτια με αϊλάινερ. Και αυτό με εξίταρε. Δεν πίστευα ότι το έκανα εγώ αυτό. Ότι αυτό το αγόρι στην αντανάκλαση περπατούσε έξω με βαμμένα μάτια. Πώς το έκανα αυτό; Και πώς το έκανα τόσο νωρίς;
Κάθε μέρα είναι και πιο εύκολο
Ξεχνάς ότι φοράς αϊλάινερ. Τόσο που όταν σε τρώνε τα μάτια σου, τα ξύνεις ανελέητα. Και μετά κοιτάς τα δάχτυλά σου απεγνωσμένα, μπας και τα έχεις γεμίσει μελάνι, και έχεις κάνει το πρόσωπό σου μια κινητή «Κραυγή», το έργο τέχνης. Τέσσερα ευρώ το πλήρωσα κι ενώ ήταν το φθηνότερο από μια πληθώρα προϊόντων που κόστιζαν 18, 23, 30 ευρώ, μου έχει φορέσει τα γυαλιά. Δεν βγαίνει άπαξ και στεγνώσει. Και αυτός είναι ένας λόγος να μισείς την ζωή κάθε βράδυ που γυρνάς και βρέχεις χαρτοπετσέτα μετά από χαρτοπετσέτα (ανίδεος περί make up και ντεμακιγιάζ αφού), και να πιέζεις εκεί το μάτι σου, φοβούμενος μην το χώσεις πιο μέσα, για να ξεβάψεις το μελάνι.
Πρόσκαιρη χαρά
Δεν ξέρω πόσο θα το φοράω, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως δεν ξέρω το πού θα μπορώ να το φοράω. Αισθάνομαι άνετα να κυκλοφοράω έτσι στην Αθήνα: ο κόσμος δεν σε κοιτάει, κάνει την δουλειά του, παίρνεις και κανένα κομπλιμέντο άμα κάνεις μια βόλτα στα Εξάρχεια από κανένα ατομάκι. Αλλά στην επαρχία το πράγμα αλλάζει. Εκεί είναι που θέλω να περνάω πραγματικά απαρατήρητος, γιατί εκεί έμαθα να με παρατηρούν χωρίς να το ζητάω. Έμαθα σε αυτό, και τώρα το να φέρω την προσοχή πάνω μου μου φαίνεται μεγάλο. Όχι πως είναι πρόκληση για τα μάτια των ανθρώπων το θέαμα του μελανιού στο πρόσωπό μου γενικώς. Είναι ειδικά οι άνθρωποι της επαρχίας που δεν με κάνουν να νιώθω την ασφάλεια που επιζητώ δύο τρεις παραγράφους πιο πάνω. Μπορεί όλο αυτό να είναι στο κεφάλι μου. Μπορεί και όχι. Μπορεί να πήρα μεγάλη φορά, επειδή δεν έφαγα ξύλο, όπως τόσα queer άτομα που κυκλοφορούν βαμμένα πριν από μένα, και έτυχαν σε αυτόν/ους μαλάκα/ους που θαρρεί πως διαφεντεύει πάνω στα σώματα των άλλων.
Ένα όμως ξέρω: πως όταν ο μαλάκας θα ‘ρθει, το αϊλάινερ μου, -το αϊλάινερ των τεσσάρων ευρώ-, δεν θα κουνήσει ούτε εκατοστό.
