CHRISTINA MICHALOU
Πρέπει να διαφυλάξουμε την παιδική αθωότητα. Να κρύψουμε από τα παιδιά τις αλήθειες που δεν αντέχουμε. Να τα προστατεύσουμε από όσα μας έκαναν επικίνδυνους – αρκετά επικίνδυνους ώστε τα παιδιά να χρήζουν προστασίας. Πρέπει να διαφυλάξουμε την αθωότητα. Να μην απαντούμε στις ερωτήσεις τους, να μην τα αφήσουμε να μάθουν ότι ο κόσμος είναι κακός, και ότι φταίμε.
Τα παιδιά δεν πρέπει να ξέρουν κανένα από όλα αυτά τα κακά και απαράδεκτα πράγματα της ζωής, όπως π.χ. το σεξ. Το σεξ είναι βρώμικο, επικίνδυνο , πρόστυχο, και το κάνουν όλοι, άρα όλοι είναι βρώμικοι, επικίνδυνοι, πρόστυχοι. Πώς να διαχειριστεί ένα παιδί έναν κόσμο ένοχο; Ας μην βιαζόμαστε. Μια μέρα το παιδί θα μεγαλώσει και θα κάνει σεξ, και χάρη στα διδάγματά μας, ή την απουσία αυτών, θα έχει όλο το χρόνο να νιώσει από μόνο του ενοχικό και πρόστυχο, όπως πρέπει. Υπομονή. Τα παιδιά πρέπει να μείνουν αθώα σε έναν κόσμο που είναι σίγουρα ένοχος, γιατί εμείς προσωπικά τον απεχθανόμαστε πιο πολύ κι από τη σάρκα μας.
Ας μην τους πούμε τι είναι πόλεμος. Ας τους πούμε τι είναι Άγιος Βασίλης. Θα βγούμε από τη δύσκολη θέση για μερικά χρόνια ακόμα. «Τι κάνει ο Άγιος Βασίλης, μαμά;» «Φέρνει δώρα σε όλα τα καλά παιδάκια.» «Και ο Aylan, μαμά; Δεν ήταν καλό παιδάκι; Γιατί πνίγηκε στη θάλασσα, μαμά; Γιατί δεν του πήγε δώρο ο Άγιος Βασίλης;» «O Aylan είναι άλλο, αγάπη μου. Έγινε αγγελάκι, γιατί ο Θεός τον αγάπησε πολύ.» Τι ωραίο πράγμα, ο πόλεμος! Άνθρωποι βοηθούν ανθρώπους να τους αγαπήσει ο Θεός πολύ. Τώρα το παιδί σου είναι ήρεμο, και αθώο, και αγαπά τον πόλεμο, και το θάνατο που σε κάνει αγγελάκι, και τον Άγιο Βασίλη που θα φέρει τα δώρα σε όσους έχουν καμινάδα, ή έστω τζάκι, ή έστω σπίτι, ή έστω χώρα.
Η ύπαρξη της παιδικής αθωότητας είναι ένας μύθος. Βαφτίζουμε την άγνοια αθωότητα, θέτοντας τη γνώση στο βάθρο της ενοχής. Στην ηλικία των οχτώ, θέλεις το παιδί σου να πιστεύει πως δεν υπάρχει μίσος, δεν υπάρχει εχθρικότητα, δεν υπάρχουν σύνορα και όρια για αυτόν που θέλει να τους αγαπά και να τους νοιάζεται όλους. Στην ηλικία των δεκαοχτώ, τον ντύνεις φαντάρο, του δίνεις όπλο και του λες πως όλοι είναι κακοί εκτός από εμάς. Είσαι περήφανος γονιός, ωστόσο, γιατί το έκανες σωστά, όπου «σωστά» σημαίνει «όπως το κάνουν όλοι.»
Η παιδική άγνοια: το παραμύθι ενός κόσμου ονειρεμένου όπου ο θάνατος είναι δώρο Θεού και η βιολογία της ανθρώπινης αναπαραγωγής δαιμονοποιείται. Το μέρος όπου αν είσαι υπάκουος θα πάρεις δώρο μια αστραφτερή μπάρμπι ενώ αν είσαι πρόσφυγας θα πάρεις δυο νεκρούς γονείς και ἐνα χτύπημα συμπάθειας στην πλάτη. Η παιδική άγνοια γεννά θυμωμένους ενήλικες, που θαρρούν πως κέρδισαν τα εκ γενετής προνόμιά τους. Ενήλικες αλαφιασμένους, αγρίμια που μόλις βγήκαν από στενά κλουβιά για να βρεθούν σε ακόμα πιο στενές μεγαλουπόλεις, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει, δεν μας αφορά, γιατί σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο, και αφού είμαστε ανίκανοι για αυτό, ας τον πλάσουμε στον κόσμο της φαντασίας, και ας τον ονομάσουμε κόσμο της αθωότητας, κόσμο των παιδιών.
Πρέπει να σώσουμε την παιδική αθωότητα. Αυτή των παιδιών που τη ζουν ήδη, χωρίς κόπο. Όχι των κακοποιημένων παιδιών. Όχι των ορφανών. Όχι των ξεριζωμένων, ορφανών, κακοποιημένων, άστεγων παιδιών. Ο ανήλικος πρόσφυγας που ήρθε στην Ελλάδα με μοναδική κληρονομιά μία γάτα που άκουγε στο όνομα της νεκρής του μητέρας, δυστυχώς δεν ανήκει στην ελίτ της αθωότητας. Τα παιδιά που θρηνούσαν στις αγκαλιές γιαγιάδων για τους αδικοχαμένους γονείς τους στο τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία, εξαιρούνται επίσης.
Λίγη σημασία έχει. Πρέπει να διαφυλάξουμε την παιδική αθωότητα. Με όλο της το ψέμα, την υποκρισία, την θεατρικότητα και την θεοποίησή της. Χωρίς αυτήν, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, και φαντάσου τάχα μια τέτοια προοπτική. Όχι, σίγουρα όχι. Πρέπει να προστατευτούμε από τα παιδιά, που γνωρίζουν ήδη τα πάντα.
Ας ντυθούμε εμείς πρώτοι με «παιδική αθωότητα» λοιπόν, και γινόμενοι οι καλύτεροι καραγκιόζηδες, ας προσποιηθούμε ότι, εμείς τουλάχιστον, δεν ξέρουμε τίποτα.
