Αρκετές ιστορίες σαν κι αυτές συμβαίνουν και κυκλοφορούν καθημερινά, αλλά, καμιά φορά, φαίνεται πως δεν είναι αρκετές. Κάθε ιστορία έχει να πει κάτι δικό της: από το να ανοίξει ένα παράθυρο σε μια ομορφιά που δεν είχαμε προσέξει, μέχρι να μας διδάξει κάτι. Κάτι, που μοιάζει περισσότερο με ποίημα, παρά με ηθικό δίδαγμα.
Αυτά τα πέντε κουήρ άτομα μιλούν στο Antivirus για τη δική τους καραντίνα, χωρίς καθοδήγηση μέσω ερωτήσεων, αλλά σαν μια μικρή εξομολόγηση. Η όρεξη για ζωή και η “έγκλειστη έμπνευσή” τους αποτελούν στήριγμα για να αντέξουν κάποιες πιο ζόρικες μέρες…
Πρώτος προορισμός:
Λισαβόνα
Είναι μια πόλη που πρωταγωνιστεί στον πολύχρωμο LGBTQ+ χάρτη, μία από τις πρωτεύουσες που καλεί υπερήφανα τους επισκέπτες της να είναι ο εαυτός τους. Απύθμενη η ομορφιά της, αλλά και η νυχτερινή ζωή της, ο ασίγαστος παλμός της. Μιλώντας με τον Αντρέ, ή Miss Velvet στην drag σκηνή, συνειδητοποιώ πόσο διαφορετική είναι η καραντίνα του, αλλά και πόσο ίδια με πολλών από εμάς.
“Φλερτάρεις κι εσύ με τον φόβο ότι μπορεί η μάσκα να είναι παγίδα; Ή μήπως νιώθεις πιο άνετα να δουλεύεις από το σπίτι φορώντας τα τακούνια σου;” Σε μια τέτοια καραντίνα, θα ήθελα να είμαι γείτονάς του, και γιατί όχι, να γίνω η «κόρη» του, ονόματι «Miss Rose» (κλισέ και πιθανόν πιασμένο, αλλά θα ήθελα να το ζήσω, έστω για μια μέρα).
André Rodrigues – Miss Velvet
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Η ζωή μου έκανε πολλές τεράστιες στροφές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Από το να ζω στο εξωτερικό, έπειτα ξαφνικά να επιστρέψω στη χώρα μου σε λιγότερο από 24 ώρες, βιώνοντας μια πλήρη αναγκαστική αλλαγή καριέρας, συνηθειών, ανθρώπων, προτεραιοτήτων, αξιών κ.λπ. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Σετούμπαλ για την ακρίβεια –έναν ήσυχο παράδεισο κοντά στην Λισαβόνα- και, από όσο θυμάμαι τη ζωή μου, πάντα ήμουν «απομονωμένος» σε μια όαση από λόφους δίπλα στην παραλία. Δεν μπορώ να πω πως για εμένα άλλαξαν πολλά.
Φυσικά, όμως, άλλαξαν οι ρουτίνες, και αυτό ήταν πιθανώς μια από τις πιο περίεργες αλλαγές. Από το δράμα της «αποστείρωσης» των χεριών, μέχρι του να μην αγοράζουμε αλκοόλ μετά τις 8 μ.μ., ως τον φόβο του φλερτ με αγνώστους που δεν ήξερες τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα τους. Υπήρχαν επίσης και μερικές φωτεινές πλευρές. Τελικά, βρήκα δικαιολογία να παραγγέλνω χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως είμαι τεμπέλης και, το καλύτερο, δε χρειαζόταν να κάνω συνέχεια ντουζ.
Αλλά, μιλώντας πιο σοβαρά, η ζωή τελικά μοιάζει επιτέλους να μπήκε στη θέση της, μετά από μια κόλαση ενός έτους. Αυτή η περίοδος ήταν γεμάτη από επαναξιολογήσεις, επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων, εκπόνηση σχεδίων και αφετηρία ζωής εκ νέου. Αυτήν τη στιγμή έχω δύο καλές δουλειές, μία σε μια παγκοσμίου φήμης εταιρεία τραπεζών, με λαμπρά οφέλη και μισθό. Στην άλλη είμαι βοηθός στιλίστα για μια μεγάλη πορτογαλική εταιρεία (έτσι μπορώ να μένω σε επαφή με τη δημιουργική μου πλευρά, ενώ πληρώνομαι!) -κάτι που με βοηθά επίσης, σιγά σιγά, να επιστρέψω στην drag σκηνή και να την εξερευνήσω καλύτερα στη Λισαβόνα.
Επομένως, είναι ασφαλές να πω ότι η καθημερινή μου ζωή είναι γεμάτη από φύλλα Excel και ψηλά τακούνια; Ο στόχος μου για φέτος είναι να επιστρέψω σε αυτά τα τακούνια των 15 εκατοστών, χωρίς να χρειάζεται να καταστρέψω το μακιγιάζ από τις μάσκες, ή έστω να πιω τα cocktails μου με τους ανθρώπους που αγαπώ.»
Ας τσουγκρίσουμε ένα κοκτέιλ, λοιπόν. Αρκεί, στη συντροφιά να βρίσκεται και ο Γκονζάλο, ένα γνώριμο πρόσωπο, χωρίς την ιστορία του οποίου δε γίνεται να αναχωρήσω από Πορτογαλία. Αν η ζωή του ήταν ταινία, το πρώτο πλάνο θα έδειχνε ένα στενό της παλιάς πόλης της Λισαβόνας, με μια τηλεόραση να ακούγεται από τον πρώτο όροφο μιας πολύχρωμης πολυκατοικίας και έναν ήχο κλήσης, από το γνώριμο τηλεφώνημα του συντρόφου του…
Gonçalo Lopes
“Κατά τη διάρκεια της καραντίνας στην Πορτογαλία, δυσκολεύτηκα πολύ με το να βρίσκομαι συνεχώς μέσα στο σπίτι μου, δεν ήξερα πώς πρέπει να το ζήσω όλο αυτό. Ξόδεψα το μεγαλύτερο μέρος της, δουλεύοντας από το νέο μου σπίτι, έναν όμορφο χώρο που, παρόλο που τον αγαπώ, δε θέλω να περνάω όλο μου τον χρόνο εδώ μέσα. Μου αρέσουν τα πάρτι, ο κινηματογράφος, τα ποτά με φίλους, και ίσως γι’ αυτό, δεν ήμουν καθόλου χαρούμενος. Δε βοήθησε ότι έχω σχέση εξ αποστάσεως και χρειάστηκε να μείνω μακριά από το αγόρι μου για 6 μήνες, ενώ προηγουμένως τον έβλεπα κάθε μήνα. Το να ακούω μουσική και να βλέπω ταινίες με βοήθησε πολύ στο να νιώθω καλά, να είμαι ο εαυτός μου, ακόμα κι αν δεν ήμουν.”
Λονδίνο
Λίγο πιο βόρεια, στο βροχερό Λονδίνο, που είναι μια από τις πιο ηχηρές πρωτεύουσες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και φιλοξενεί μερικά από τα καλύτερα shows της Ευρώπης, συζητώ με την drag περσόνα Shandy Halfpint, η οποία εξομολογείται τη δική της ιστορία. Πώς βίωσε η ίδια τον εγκλεισμό; Είναι λογικό να υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή σου λόγω της κατάστασης;
Shandy Halfpint
«Στην αρχή της καραντίνας, ήμουν πιο δραστήρια από ποτέ, έκανα γυμναστική, αγόρασα μακιγιάζ, περούκες, καινούργια φορέματα και έκανα αρκετά βίντεο στο YouTube για το Drag Channel μου… μέχρι που μια μέρα, ένιωσα ότι δεν μπορούσα άλλο, δε με νοιάζει πια. Οι μέρες ήταν οι ίδιες, άρχισα να μισώ ότι δεν έχω ρουτίνα και είχα τρομερή έλλειψη ενθουσιασμού. Κυρίως, μισούσα να μένω σε ένα κοινόχρηστο σπίτι, χωρίς όμως κοινόχρηστους χώρους, χωρίς να είμαι μαζί με τους συγκατοίκους μου. Τώρα έφυγα, ζω με φίλους και αυτή η δεύτερη καραντίνα πηγαίνει πολύ καλύτερα. Κάποιες μέρες έχω ενέργεια για να κάνω πολλά πράγματα και μερικές φορές παρακολουθώ ασταμάτητα Netflix. Έμαθα όμως πώς να είμαι πιο ευγενική και κατανοητική με τον εαυτό μου. Προσπαθώ να με επαινώ ακόμη και τις μέρες που έχω κάνει μόνο ένα πράγμα…»
Σικάγο
Για την τέταρτη ιστορία χρειάστηκε να «πεταχτώ» μέχρι το Σικάγο και τον καλό μου φίλο Σαλβαδόρ. Το Σικάγο, όπως το έζησα εγώ, είναι ένας άλλος κόσμος όσον αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Είναι τόσο απελευθερωμένο που δε χρειάζονται καν συστάσεις, ένα μέρος που ζήλεψα με όλην την έννοια της λέξης, για την ομορφιά του, αλλά και για το πόσο «μπροστά» είναι σε θέματα ισότητας φύλου.
Για κάποιους είναι το American Dream, για άλλους είναι απλά ένας τόπος από όπου πέρασαν κάποτε. Για μένα, είναι ένας τόπος που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Πώς είναι όμως να μην μπορείς να ταξιδέψεις; Για κάποιους ίσως περιττό, για άλλους όμως ανάγκη για επιβίωση. Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;
Salvador Acobis
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που αυτό το μικροσκοπικό πράγμα, αυτός ο ιός, άλλαξε τη ζωή μας. Όλοι έχουμε κάνει σημαντικές προσαρμογές στον τρόπο κοινωνικοποίησης και αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους. Ευτυχώς, δεν έχω χάσει τους αγαπημένους μου στην πορεία. Μου λείπει το να ταξιδεύω περισσότερο και το να βλέπω τους φίλους μου σε όλο τον κόσμο. Αλλά δεν είναι και όλα δυσάρεστα. Έχω μάθει να ορίζω εγώ την προοπτική από την οποία βλέπω τα πράγματα: έχει μεγαλύτερη σημασία το πώς βλέπεις τα πράγματα από το πώς αυτά είναι στην πραγματικότητα».
Δουβλίνο
Η τελευταία ιστορία έρχεται από το Δουβλίνο, τη δεύτερη πατρίδα μου, έναν ακόμα τόπο που αγαπάει το «διαφορετικό». Εκεί, οι βραδιές προ καραντίνας δεν έλεγαν να λάβουν τέλος, και τα λίγα πλην όμως καλά gay bars έσφυζαν από ζωή και από κορμιά που αφήνονταν στον χορό όλο το βράδυ. Η Ιρλανδία δεν είναι μόνο η χώρα των παμπ, αλλά ένας τόπος που από άκρη σε άκρη μπορείς να απολαύσεις την ομορφιά του παρέα με το ταίρι σου ή την παρέα σου. Σίγουρα, οι ντόπιοι θα σε υποδεχτούν με το πιο γλυκό χαμόγελο.
Ένας από αυτούς τους πρόσχαρους Ιρλανδούς είναι και ο Ράιαν, αεροσυνοδός στο επάγγελμα, και πάντα έτοιμος να σε εξυπηρετήσει. Με καταγωγή από μια πόλη λίγο πιο έξω από το Δουβλίνο, περιγράφει τη δική του ιστορία για την καραντίνα του που επέλεξε να την περάσει στο πατρικό του, αλλά και για το τι ένιωσε όταν συνάντησε παλιούς γνωστούς που πλέον γνώριζαν για τη σεξουαλική του ταυτότητα. Είναι το ίδιο εύκολο να είσαι ένας ανοιχτά γκέι Ιρλανδός στην Ιρλανδία όσο είναι για τους ξένους επισκέπτες της;
Ryan Mulligan
«Από τον περασμένο Φεβρουάριο περίπου, η Ιρλανδία είχε ειδοποιηθεί ότι μπαίναμε στο πιο αυστηρό επίπεδο του lockdown, και, καθώς ζούσα μόνος μου στο Δουβλίνο, δεν ήθελα να μείνω σε έναν περιορισμένο χώρο έτσι για έναν ολόκληρο μήνα –ίσως και παραπάνω. Αντιμετωπίζοντας επίσης και έναν δύσκολο χωρισμό με τον πρώην φίλο μου, μου φαινόταν σαν εφιάλτης να το περάσω όλο αυτό μόνος μου. Έτσι λοιπόν, άφησα το σπίτι μου ένα πρωί, με προορισμό την πατρίδα μου, το Μιθ. Ένας τόπος με πραγματική ομορφιά, από αξιοθέατα μέχρι την ατελείωτη παραλία του, στην οποία θα μπορούσα να κάνω βόλτες καθημερινά και να ξεχνιέμαι…
Η συνήθεια του να μένω μόνος με δυσκόλεψε στη συμβίωσή μου με την οικογένειά μου, καθώς μπορεί μερικές φορές να είναι πολύ ενοχλητική σε θέματα που αφορούν την προσωπική μου ζωή, τα οικονομικά και πολλά άλλα πράγματα για τα οποία δεν ένιωθα πολύ άνετα να μιλάω εκείνη τη στιγμή της ζωής μου.
Ακόμα και η «βόλτα» μέχρι το super market, κάποιες φορές, δεν ήταν ευχάριστη. Μιλώ για τις συναντήσεις με ανθρώπους που με γνώρισαν αλλιώς και που ένιωθα πως με το βλέμμα τους με έκριναν που πλέον είμαι ανοιχτά γκέι. Δεν ήθελα καν να τους μιλήσω, ούτε να μοιραστώ πράγματα για τη ζωή μου, μόνο και μόνο από τις εμπειρίες που είχα βιώσει όσο μεγάλωνα σε μια τόσο κλειστή πόλη.
Παρόλο που ήταν ωραίο να είμαι σπίτι, έστω για λίγο, μου έλειπε ο χώρος και η ελευθερία μου, και σίγουρα νιώθω ότι το Δουβλίνο είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλο σε ό,τι αφορά τις προσωπικές προτιμήσεις, το στιλ και τις επιλογές των ανθρώπων, κάτι που δεν θα δεις εύκολα στο Μιθ.»
Γράφει ο Γιώργος Βιτωράτος
Travel Editor / FollowGeorge.gr
