Το “Αίνιγμα” του πολυβραβευμένου συγγραφέα Hugh Whitemore, που αφορά στην αληθινή ιστορία του εμβληματικού Βρετανού μαθηματικού Alan Turing, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού. Στον ρόλο του Turing, ο ηθοποιός Στέλιος Ψαρουδάκης, ο οποίος μας εξηγεί γιατί η ιστορία αυτού του ανθρώπου έχει διαχρονική αξία.
Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Με τον Δημήτρη (Κομνηνό) και τη Ζώγια (Σεβαστιανού) είχαμε συνεργαστεί και πριν από τέσσερα χρόνια στο «Fit» στο θέατρο Βικτώρια που τόσο άδικα έκλεισε. Ήταν μία δουλειά που τη χαρήκαμε όλοι πάρα πολύ. Από τότε καταλάβαμε ότι έχουμε τις ίδιες ανησυχίες για το θέατρο και η σχέση μας ξεπέρασε τα όρια της απλής συνεργασίας. Συνεχίσαμε λοιπόν να μιλάμε, να προβληματιζόμαστε, ε και ενίοτε να διασκεδάζουμε. Το συγκεκριμένο έργο ήταν ανακάλυψη και ιδέα του Δημήτρη και οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε μιλάμε πια για μια ομάδα.
Τι είναι το Θέατρο Ντοκουμέντο και το Θέατρο Μνήμης;
Είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη. Ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ. Δραματοποιημένα κομμάτια ιστορίας, μπλεγμένα με προβολές και αφήγηση. Γενικότερα στη συγκεκριμένη παράσταση έχουμε προσπαθήσει να είμαστε συνεπείς με τα ιστορικά γεγονότα αλλά και με τον ίδιο τον Turing και τα χαρακτηριστικά του. Ευτυχώς υπάρχει μία πολύ αναλυτική βιογραφία και αρκετό υλικό στο ίντερνετ.
Τι συμβολίζει για εσένα ο Alan Turing; Ποια χαρακτηριστικά του ανακάλυψες, μέσα από αυτό τον ρόλο;
Ανοίγουμε μεγάλη συζήτηση. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έδωσε μορφή στον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα. Φαντάστηκε και πραγματοποίησε πράγματα που κάποιοι δεν τα καταλάβαιναν ακόμα και όταν τα είχαν μπροστά τους. Δούλεψε με μανία και κατάφερε να σώσει, όπως υπολογίζεται, 17 εκατομμύρια ανθρώπους στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Alan Turing στα δικά μου μάτια έχει αποκτήσει τέτοιο μέγεθος που μερικές φορές μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ. Συμβολίζει τον άνθρωπο έτσι όπως θα πρέπει να είναι. Ευθύς, σίγουρος, να στηρίζει και να υποστηρίζει τις επιλογές του και να μην ντρέπεται για αυτές. Προσπάθησε να ζήσει τη ζωή του έτσι όπως τον οδηγούσε η φύση του. Ο αυτισμός του δεν του επέτρεπε να είναι διαχυτικός με τους ανθρώπους όμως αυτό δεν σήμαινε και έλλειψη συναισθήματος. Ερωτεύτηκε παράφορα, πληγώθηκε απίστευτα από τη ζωή, έβαλε στόχους και τους πέτυχε, δεν συμβιβάστηκε και δεν προσποιήθηκε ποτέ κάτι που δεν ήταν. Ένας άνθρωπος με προτερήματα, ελαττώματα και πάθη που όμως σε όλη του τη ζωή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Λέει κάπου μες στο έργο: «Η ζωή είναι ένα μεγάλο πείραμα κι εγώ ήθελα να είμαι μέλος αυτού του πειράματος». Αν αυτό δεν είναι η χαρά της ζωής τότε δεν ξέρω τι είναι. Κάποιοι δεν το άντεξαν, προσπάθησαν να του στερήσουν αυτή τη χαρά και τα κατάφεραν.
Γιατί είναι η πρώτη φορά που κάποιος στην Ελλάδα καταπιάνεται με την ιστορία του;
Αυτό δεν μπορώ να σας το απαντήσω εγώ αλλά όλοι οι υπόλοιποι που τόσα χρόνια το είχαν στα χέρια τους και δεν επέλεξαν να το ανεβάσουν. Είναι ένα πολυπρόσωπο έργο που ασχολείται με τη ζωή μιας μαθηματικής διάνοιας που ήταν και ομοφυλόφιλος. Αυτό δε νομίζω ότι ακούγεται και πολύ δελεαστικό στα αυτιά ενός παραγωγού. Βέβαια εκτός του θέματος της ομοφυλοφιλίας που ακόμα και σήμερα υπάρχουν μυαλά (;) που δεν το ακουμπούν πρέπει να πω ότι το έργο χρειάστηκε τη μαεστρία του Δημήτρη για να αποκτήσει το δραματουργικό ενδιαφέρον που του έλειπε σε σημεία.
Λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία “διαχειρίστηκε” την ομοφυλοφιλία του, πόσο διαχρονική θεωρείς ότι είναι η ιστορία του; Τι έχει να μας διδάξει;
Αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό θα σου έλεγα ότι, εντάξει στην Ελλάδα πια τα θέματα αυτά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που απλώς υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τα έχουμε ξεπεράσει. Δυστυχώς μετά την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση και την μη ψήφιση του άρθρου που αφορούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα έχω αναθεωρήσει. Τελικά σε αυτή τη χώρα έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Κι αν μια ευρωπαϊκή χώρα έχει να διανύσει τόσο δρόμο δεν θέλω να σκέφτομαι τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν χώρες στις οποίες ακόμα και τώρα εφαρμόζεται η θανατική ποινή. Ο Turing υπήρξε υπόδειγμα καλού «Χριστιανού», «Μωαμεθανού», «Βουδιστή» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Πέρασε τη ζωή του δουλεύοντας για τον άνθρωπο και προσπαθώντας να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Δεν πείραξε ποτέ κανέναν και όμως «δολοφονήθηκε» γιατί αυτός που τον έπλασε, όπως κι αν λέγεται, τον έκανε αυτό που ήταν. Πόση υποκρισία!
https://avmag.gr/114791/h-alithini-istoria-toy-emvlimatikoy-gkei-mathimatikoy-alan-tuning/
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Είμαι κι εγώ ένα παιδί της επαρχίας που ξεκίνησα από την πατρίδα μου την Κρήτη ήρθα στην Αθήνα, σπούδασα στο Φυσικό Τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά κατάλαβα πως ο δρόμος μου ήταν αλλού και σπούδασα την τέχνη της υποκριτικής στην δραματική σχολή του «Ωδείου Αθηνών». Προσπαθώ να υπηρετώ αυτή την τέχνη όσο καλύτερα μπορώ. Με συναντάς στο κέντρο της Αθήνας που μου αρέσει να ζω και να κυκλοφορώ. Μ’ αρέσει η δουλειά, τα ξενύχτια και τα ταξίδια.
