Χριστίνα Μαργιώτη
Με αφορμή τη βράβευσή της με το Best AnimaPride στα πλαίσια του κινηματογραφικού φεστιβάλ ANIMASYROS, είδαμε την ταινία Pipes των Kilian Feusi, Jessica Meier και Sujanth Ravichandran.
Πρόκειται για μια ταινία κινημένων σχεδίων με έντονο το ονειρικό και το queer στοιχείο. Ο Μπομπ, ένας υδραυλικός, προσλαμβάνεται με σκοπό να επισκευάσει έναν σωλήνα. Όταν φτάνει στην προσυμφωνημένη τοποθεσία προς έκπληξή του ανακαλύπτει πως έχει κληθεί για να παράσχει τις υπηρεσίες του σε ένα gay fetish club.
«Η ιδέα βασίστηκε αρχικά σε μια προσωπική εμπειρία, μια πολύ συντριπτική και ίσως λίγο αποσταθεροποιητική κατάσταση που συνέβη σε ένα gay sex club. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αυτός το club έπρεπε να κλείσει, και αυτό με έκανε να σκεφτώ όλα όσα συνέβησαν. Σαν να προσπαθώ να ξανά επισκεφτώ αυτό το μέρος μια τελευταία φορά για να τακτοποιήσω τα πράγματα. Στη συνέχεια δημιουργήσαμε μια ομάδα τριών σκηνοθετών και μοιραστήκαμε όλα τα οράματα και τις σκέψεις μας για το θέμα. Οι σωλήνες συμβολίζουν τη σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων: συμμόρφωση και σεξουαλική ελευθερία», μας αναφέρει ο Kilian Feusi, ένας εκ των σκηνοθετών της ταινίας, σχετικά με την αφορμή που οδήγησε στη δημιουργία της ταινίας.
Στα πλαίσια της ψυχανάλυσης και συγκεκριμένα της ανάλυσης των ονείρων οι σωλήνες συμβολίζουν συνήθως την επικοινωνία, μια ροή ενέργειας και συναισθημάτων, την ιδέα της μετάβασης από το ένα μέρος στο άλλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά), την σεξουαλικότητα ή την καταστολή της καθώς επίσης και την καθημερινή ζωή ή την επισκευή της. «Η ιδέα για τους σωλήνες ξεκίνησε ως μια διαισθητική ιδέα, εκτός ίσως από την ισχυρή φαλλική σύνδεση και την σύνδεση με το πραγματικό υπόγειο fetish-bar που είχαμε επισκεφθεί. Συναντήσαμε τα περισσότερα από αυτά τα σύμβολα κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της ιδέας. Όταν τελειοποιήσαμε την ιστορία, χωρίς να έχουμε συνδυάσει την οπτική μας με την ανάλυση των ονείρων, ο καθορισμός αυτών των συμβόλων μας βοήθησε να βρούμε λύσεις για τα σημεία πλοκής. Ελπίζω, βλέποντας την ταινία, οι άνθρωποι να παρατηρήσουν κάποιες από αυτές τις συνδέσεις συμβόλων», σημειώνει σχετικά ο Kilian Feusi.
Σύμφωνα με τον ίδιο η ταινία «φυσικά απευθύνεται στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα», ωστόσο «μιλάμε για παγκόσμια συναισθήματα, μια κατάσταση με την οποία πολλοί άνθρωποι σε κάποιο βαθμό μπορεί να σχετίζονται, ακόμα και αν δεν έχουν πάει ειδικά σε ένα πραγματικό gay sex club. Δημιουργώντας μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων στα μάτια μας προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τους ανθρώπους λίγο περισσότερο, χωρίς ντροπές, με χιούμορ και με αρκετά σαφές περιεχόμενο».
O Kilian Feusi περιγράφει την κουλτούρα του φετίχ ως σημαντικό κομμάτι της queer κουλτούρας και σημειώνει: «τα queer άτομα που είναι ενάντια στο φετίχ στα πλαίσια παραδείγματος χάριν κάποιου Pride φαίνεται να ξεχνούν πως πολλές φορές όταν τα ομόφυλα ζευγάρια κρατιόντουσαν χέρι – χέρι, ήταν και εξακολουθεί να θεωρείται μια εικόνα και μια μορφή έκφραστικότητας ανήθικη και ακατάλληλη για τα ετεροκανονικά άτομα».
