Όταν το 2011 μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του, κανείς δεν περίμενε ότι θα συντελούσε ένα από τα πιο επιδραστικά coming out των τελευταίων δεκαετιών, ανοίγοντας τη συζήτηση γύρω από τη ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητα και το δικαίωμα όλων των ατόμων να γίνουν γονείς. Δώδεκα χρόνια μετά και ο Φώτης Σεργουλόπουλος δημιουργεί τα δικά του «safe spaces» στην ελληνική τηλεόραση, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «το να κάνεις coming out κάνει τελικά καλό».
Μια ιστορία με θέμα τη ζωή του Φώτη Σεργουλόπουλου, πώς ξεκινά;
Συνήθως, όταν αφηγούμαστε τη ζωή κάποιου ξεκινάμε από τα παιδικά του χρόνια. Στην περίπτωσή μου, πάντως, θα ξεκινούσα από τη στιγμή που τελείωσα το Λύκειο και μετά. Γιατί τότε ξεκαθαρίζει μέσα μου το ποιος είμαι. Στα 18 μου μπαίνω στη δραματική σχολή και ως ενήλικος πια, βλέπω τον εαυτό μου να ανθίζει. Είναι σαν να γεννιέμαι ξανά. Γνωρίζω ανθρώπους που με στιγματίζουν, ανοίγουν καινούριοι ορίζοντες και παίρνω μυρωδιά για το τί θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Ήταν μία αναγέννηση για μένα, γιατί όλο το κομμάτι μέχρι και το τέλος του Λυκείου ήταν πολύ γραμμικό.
Μέχρι τότε προβληματιζόσουν με τη σεξουαλικότητά σου;
Όχι ιδιαίτερα. Απλώς, όταν ξεκινά και η σεξουαλική σου ζωή, τότε γίνεται πια ξεκάθαρο. Πιο πριν, ως έφηβος, πειραματιζόμουν. Με τον οποιονδήποτε και την οποιαδήποτε. Και στη δραματική σχολή το σεξ ήταν κάτι πάρα πολύ συνηθισμένο. Γνώριζες κάποιον και έκανες σεξ. Δεν υπήρχαν πολλά ταμπού. Να σου πω, πάντως, ότι όταν αντιλήφθηκα τη σεξουαλικότητα μου δεν με τάραξε και δεν με τρόμαξε κάτι. Ίσως έχει να κάνει που μεγάλωσα και σε ένα περιβάλλον που δεν δίναμε λογαριασμό σε κανέναν. Επίσης, η δραματική σχολή με βοήθησε πολύ στο να παίξω και να γνωρίσω τα συναισθήματά μου καλύτερα.
Αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσες σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον;
Ναι. Δεν ήταν ότι κάναμε άπειρες συζητήσεις για το θέμα. Θα έλεγα περισσότερο ότι ήταν ένα περιβάλλον ανεκτικό από την άποψη ότι το παιδί κάνει ό,τι θέλει. Επίσης, ήταν ένα περιβάλλον που δεν το ένοιαζε τι κάνει ο γείτονας. Δεν υπήρχε το κουτσομπολιό και ο σχολιασμός. Ίσως και αυτός ήταν ο λόγος που δεν αντιμετώπισα κάποιον τρόμο ή ένα επικριτικό μάτι.
Έγινε ποτέ κάποιο coming out στο περιβάλλον σου;
Και στη τηλεόραση όταν έγινε, εγώ το θεωρούσα περιττό. Γιατί πίστευα ότι ήταν κάτι ολοφάνερο και δεν αισθανόμουν την ανάγκη να μιλήσω γι΄αυτό. Όπως και δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω στην οικογένειά μου, γιατί ερχόντουσαν οι φίλοι μου στο σπίτι, έβλεπαν οι γονείς μου με ποιους κάνω παρέα. Τα πάρτι, η διασκέδαση, τα άτομα… Ήμουν πολύ μέσα στην κοινότητα από νωρίς, οπότε ήταν κάτι αναγνωρίσιμο και κανονικό. Δεν υπήρχε αυτό το «ελάτε να σας πω». Θα μου έλεγαν «τι, να μας πεις, αφού το βλέπουμε…». Επίσης, από πολύ νέος έκανα σχέσεις. Ήταν ολοφάνερες οι σχέσεις μου. Ήταν μέσα στην οικογένειά μου.
Κατάλαβα… Ας επιστρέψουμε στα χρόνια της δραματικής. Ποιο ήταν το όνειρό σου;
Να γίνω πρωταγωνιστής. Αυτό ήθελα. Μου άρεσε πολύ η δουλειά, να κάνω την πρόβα μου, να παιδεύομαι. Και στην αρχή όταν δούλεψα και έκανα θέατρο, δούλευα μέσα στο εργαστήρι του θεάτρου και βοηθούσα να γίνει η παράσταση. Αλλά το όνειρό μου ήταν να γίνω πρωταγωνιστής. Και αυτό έχει το νόημά του γιατί και δεύτερους ρόλους να κάνεις πρέπει να έχεις τη στόφα του πρωταγωνιστή.
Πότε κατάλαβες ότι άρχισες να γίνεσαι αναγνωρίσιμος στον κόσμο;
Υπήρξε μια περίοδος που έκανα ραδιόφωνο στο ΚΛΙΚ και αυτή η περίοδος ήταν που μου έδωσε πολλά φτερά. Μου έδωσε τα φτερά της αναγνώρισης και κατάλαβα πολλά για τον εαυτό μου. Αντιλήφθηκα ότι έχω χιούμορ και μου έδωσε μια απόλυτη ελευθερία στο να εκφράζομαι. Από τότε νομίζω ότι άρχισα να έχω «οπαδούς». Όσοι με σταματούν τώρα και μου λένε ότι με άκουγαν στο ραδιόφωνο γίνονται κατευθείαν φίλοι μου (γέλια).
Από τη στιγμή που έγινες αναγνωρίσιμος, μπήκες ποτέ στη διαδικασία να κρύψεις τη σεξουαλικότητά σου;
Όχι, δεν υπήρξε πότε κάποιο τέτοιο θέμα. Μάλιστα, έχω ξαναπεί ότι αν έχω καταφέρει κάτι είναι ότι μπόρεσα σε μια πολύ συντηρητική ζώνη της τηλεόρασης και σε μια περίοδο πολύ πιο συντηρητική από αυτή σήμερα, να «φέρω» έναν άνθρωπο που ήταν αληθινός και δεν κρυβόταν. Μην ξεχνάς ότι ξεκίνησα το πρωινό το 1999. Εγώ έπαιζα μουσική με τη Μαρία Cyber στα πρώτα Pride και οργανώναμε τα πάρτι. Κάποια στιγμή φέραμε και τον Jimmy Somerville. Τον Jimmy Somerville τον φιλοξένησα και στην πρωινή μου εκπομπή. Δεν κώλωσα και δεν σκέφτηκα ποτέ: «α, πρόσεχε γιατί θα σε πουν κάτι». Συνέχιζα να παίζω μουσική στα Pride, να βγαίνω με τους φίλους μου, να πηγαίνω στα μπαρ και μάλιστα εκείνη την περίοδο είχε γίνει και η επιχείρηση σκούπα της αστυνομίας στο Spices. Θυμάμαι, εκείνο το Σάββατο βγήκε σούσουρο ότι ήμουν εγώ αυτός που συνέλαβαν στα dark room. Γιατί τότε μιλούσαν για «έναν παρουσιαστή της τηλεόρασης». Μετά το περιστατικό τυπώνουμε μπλούζες που έγραφαν «ήμουν κι εγώ στο Spices» και τις δίνουμε να τις φορέσουν όλοι στο πλατό. Θυμάμαι ότι και η Τζόυς Ευείδη που ήταν τότε καλεσμένη, μπήκε με αυτή την μπλούζα. Βγήκαμε με αυτή την μπλούζα, υποστηρίζοντας κάτι που μπορεί να μην ήταν γνωστό σε όλη την κοινωνία, αλλά αυτοί που έπρεπε να το δουν, το είδαν. Ήταν ένα statement.
Και κάπως έτσι η τηλεοπτική σου παρουσία φέρνει και μια κουήρ θεματολογία.
Δεν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά, αλλά ο κόσμος μου ήταν ο κουήρ κόσμος. Λογικό ήταν λοιπόν να γίνει αυτό. Περισσότερο μου δόθηκε η ευκαιρία στις βραδινές εκπομπές που έκανα. Με θυμάμαι να λέω, «άντε να κάνουμε μια βραδινή εκπομπή, να μπορούμε να λέμε περισσότερα». Γιατί υπήρχε και το ΕΣΡ που μοίραζε πρόστιμα. Εγώ έχω φάει πρόστιμο επειδή έκανα συνέντευξη στον Βuck Angel και προβλήθηκε σε απογευματινή εκπομπή, χωρίς την κατάλληλη σήμανση. Εδώ να σου πω, πως δεν είμαι τελείως εναντίον του ΕΣΡ, αρκεί να έχει έναν προοδευτικό χαρακτήρα και να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή που ζούμε μία ομοφοβική λαίλαπά θα έπρεπε να επέμβει.
Για ποιες κουήρ τηλεοπτικές σου στιγμές αισθάνεσαι περήφανος;
Πέρσι στην ΕΡΤ, όταν παρουσίασα τις μητέρες δύο τρανς αγοριών. Επίσης, πιο παλιά όταν είχαμε κάνει μια εκπομπή με καλεσμένο τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη, για τις ομοφοβικές εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου. Επίσης, πάλι σε μια βραδινή εκπομπή, όταν είχαμε κάνει αναπαράσταση ενός γκέι γάμου με την Έφη Σαρρή να τραγουδά. Ναι, αυτή ήταν ίσως η πιο κουήρ τηλεοπτική μου στιγμή. Ένας γάμος με έναν μαύρο άνδρα και την Έφη Σαρρή να τραγουδά.
Και πώς φτάσαμε στο τηλεοπτικό σου coming out και σε εκείνη τη συνέντευξη με τον Πέτρο Κωστόπουλο;
Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Βαριόμουν πολύ να κάνω αυτήν τη συνέντευξη. Με είχε καλέσει ο Πέτρος και ενώ το είχα αποφύγει πολλές φορές, σκέφτηκα «ας το κάνω να τελειώνουμε». Ξεκινάμε, συζητάμε κάποια πράγματα και πάμε σε διάλειμμα. Και εκεί που βαριόμουν πάρα πολύ του λέω «Πέτρο, έχω κουραστεί να λέω τα ίδια και τα ίδια, δεν λέμε και κάτι παραπάνω;». Μου λέει «ξέρεις, τι θα ήθελα να ρωτήσω». «Ε, δεν το ρωτάς;», του είπα. Δεν το είχα προετοιμάσει γι΄αυτό και όταν ξεκινάω να μιλάω βλέπεις ότι αρχίζει να με συνεπαίρνει όλο αυτό και να νιώθω μια ταραχή. Γι΄αυτό και λέω συνέχεια την ίδια φράση: «και να σου πω και κάτι…». Πρέπει να την έχω πει 15 φορές. Επίσης, δεν αναφέρω τη λέξη «γκέι». Δεν την αναφέρω, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί η στιγμή αρχίζει και γίνεται δύσκολη. Αντιλαμβάνομαι την ώρα που μιλάω ότι θα γίνει σούσουρο. Και προσπαθώ την ώρα της κουβέντας να το ισορροπήσω, ώστε να μην είναι τόσο «τίτλος». Δεν είχε προετοιμαστεί τίποτα.
Πώς ένιωσες μετά από αυτό;
Ήμουν πολύ χαρούμενος. Και ήμουν πολύ χαρούμενος την επόμενη μέρα που είχα πάει θέατρο, την ώρα που παιζόταν η εκπομπή, και βούιζε το κινητό μου από τα μηνύματα που δεχόμουν. Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια ιστορική στιγμή αλλά ακόμη και σήμερα άνθρωποι, με τους οποίους συνεργάζομαι, μου μιλούν γι΄αυτή. Οι περιγραφές των άλλων ανθρώπων για το πώς εξέλαβαν αυτή τη στιγμή είναι ένα μεγάλο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Όχι γιατί με αποδέχτηκαν ή ότι έκανα κάτι γαμάτο, αλλά γιατί πήγα ένα βήμα παραπέρα. Για μένα και για μια κοινότητα που ίσως από τότε άρχισε να μιλάει πιο ανοιχτά. Ακόμη και έτσι, δε θεώρησα ότι είπα κάτι καινούριο για μένα.
Θέλω να πω ότι ξεχωρίσω τη δική σου coming out ιστορία και για έναν άλλον λόγο. Γιατί πολύ γρήγορα συνδέθηκε και με τη ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητα.
Και μιλάμε και για μια περίοδο που οι ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς δεν έβγαιναν πολύ εύκολα, δεν μαθαίναμε τις ιστορίες τους. Και αυτό, όμως, δεν το έκανα με κάποιον σκοπό, απλώς ακολούθησα τη ζωή μου. Πάντα αγαπούσα την οικογένεια. Έκανα οικογένειες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι θέλω να γίνω πατέρας. Και έγινα χωρίς να μπω στη διαδικασία να φτιάξω μια άλλη ζωή. Το να κάνεις ένα παιδί είναι κάτι φυσικό. Δεν αφορά, όμως, κανέναν το πώς. Το λένε και πολλοί άλλωστε αυτό, ότι «δεν τους αφορά τι κάνω στο κρεβάτι μου». Έγινα πατέρας κι αυτό δεν μου το χαλά κανένας.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε και ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες υπάρχουν πολλά χρόνια τώρα.
Φυσικά. Θυμάμαι όταν γεννήθηκε ο γιος μου, μου έστειλε μήνυμα η Στέλλα Μπελιά γράφοντάς μου «δεν είσαι μόνος». Επικοινώνησα μαζί της και είδα όλες αυτές τις οικογένειες. Επίσης να πούμε, επειδή πολλοί ακόμη αναρωτιούνται για το «πώς θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά» κι άλλα τέτοια, ότι υπάρχουν ενήλικα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών και ζουν πάρα πολύ όμορφα. Θα ήθελα πολύ να ακούσουμε τις ιστορίες τους. Θέλω να σου πω και κάτι άλλο. Όλα αυτά τα στερεότυπα και η ομοφοβία έχουν κάνει πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να νομίζουν ότι δεν τους ανήκει η χαρά της γονεϊκότητας. Δυστυχώς, μας μαθαίνουν ότι αυτή η χαρά δεν είναι για εμάς, ότι δεν μας αξίζει. Είναι ψέματα. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην οικογένεια. Και επειδή διανύουμε μια ιδιαίτερη περίοδο, να πούμε ότι είναι σημαντικό η κυβέρνηση να θεσμοθετήσει την ισότητα στον γάμο, για να σταματήσουν πια αυτές οι ομοφοβικές συζητήσεις στις εκπομπές. Πρέπει να προστατευτούν οι οικογένειές μας, ώστε να μην υπάρχει κανείς που να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα.
Όπως έγινε πρόσφατα με τις δηλώσεις κάποιων πολιτικών και μελών της κυβέρνησης.
Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό προσβολές, χυδαιότητες και επιθέσεις κατά των οικογενειών μας από βουλευτές, δημάρχους και κριτές των πάντων με μία θρασύτατη ευκολία, προσβάλλοντας με τον τρόπο τους προσωπικά δεδομένα και στοχοποιώντας ανήλικα παιδιά και ολόκληρες οικογένειες με ασύλληπτους χαρακτηρισμούς. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έκανε, κάνει και θα κάνει παιδιά. Αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Το μόνο που μπορεί να σταματήσει είναι η κακοποίηση και η αδιαφορία. Αυτό θα γίνει όταν έρθει στη Βουλή το νομοσχέδιο για τον γάμο για όλους και ψηφιστεί από τους βουλευτές. Και τους καλώ να το κάνουν, γιατί είμαστε εδώ ανήκουμε στην πολιτεία και πρέπει να προστατεύσουν τα παιδία όπως οφείλουν.
Υπάρχουν προβλήματα που αντιμετωπίζεις σήμερα ως ΛΟΑΤΚΙ+ πατέρας;
Κανένα. Ό,τι και να λένε για το πώς θα ζήσει ένα παιδί μιας ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειας, το πώς θα πάει στο σχολείο και τι θα του λένε… να πω ότι δεν έχω αντιμετωπίσει το παραμικρό.
Αυτό ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι είσαι διάσημος.
Ναι, είναι μεγάλο προνόμιο αυτό που έχω. Διότι, αμέσως ξέρουν τι συμβαίνει. Ξέρουν το αφήγημά μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω εκθέσει δημόσια το παιδί μου με κάποιον τρόπο. Δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα στην ανατροφή του, στο σχολείο του, στο περιβάλλον με άλλους γονείς. Ίσα ίσα όλοι ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Από την άλλη, αν εγώ ήμουν ένας άνθρωπος που κρυβόταν, νομίζω ότι θα είχα περισσότερα προβλήματα. Γιατί μπορεί να έπιαναν το παιδί μου και να του έλεγαν «έχω μάθει για τον μπαμπά σου, αυτό…». Το παιδί μου, όμως τώρα, γνωρίζει ακριβώς ποια είναι οικογένειά του. Του έχω μάθει πολλά πράγματα για τις ανισότητες και για ποιον λόγο γίνεται το Pride. Προβληματίζεται πολύ με τις ανισότητες. Μου συνδέει πολλές φορές τον αγώνα των ΛΟΑΤΚΙ+ με την ανεξαρτησία των μαύρων. Προσπαθεί να καταλάβει για ποιον λόγο δεν είμαστε όλοι ίσοι.
Αυτό το προνόμιο της δημοσιότητας λειτούργησε ποτέ αρνητικά;
Ναι, μπορεί να είχα μια πιο ήσυχη ζωή. Να έκανα τη ζωή μου όπως την κάνουν κι άλλα ομόφυλα ζευγάρια με παιδιά. Όμως θα είχα τον θυμό του «κάτι πρέπει να γίνει». Αυτή τη στιγμή αυτό το «κάτι πρέπει να γίνει», το κάνω εγώ. Και δε θα σταματήσω να το κάνω όσο και να ακούμε από κάποιους φράσεις όπως: «επιτέλους, σταματήστε πια να το λέτε», «το ξέρουμε και δεν χρειάζεται κάθε φορά εσύ και ο Καπουτζίδης να σηκώνετε παντιέρα». Όχι, θα το λέω κάθε φορά που με ρωτούν για τη ζωή μου. Θα το λέω γιατί αυτή είναι η ζωή μου. Και θα το λέω οποτεδήποτε και όσο χρειαστεί μέχρι να έχουμε όλα μας τα ίδια δικαιώματα. Αυτή η επίθεση του «επιτέλους σταμάτα» με θλίβει, γιατί την έχω δεχθεί και από δικούς μου ανθρώπους. Στενοχωριέμαι και πικραίνομαι. Γιατί δεν είμαι και κάποιος που γράφει στο κούτελό μου «ο πιο ασφαλής άνθρωπος στον κόσμο». Και εγώ χρειάζομαι στήριξη από την κοινότητα και από τους δικούς μου ανθρώπους. Γενικά, υπάρχει ένα σύστημα που σε κάνει να φοβηθείς, που σου λέει «σταμάτα, μη λες άλλα, τι θέλετε τα Pride, τι είναι αυτό το καραγκιοζιλίκι, γιατί είστε έτσι»; Ακόμη και άνθρωποι της κοινότητας ενοχλούνται με την υπερέκθεση, με την υπερβολή ή με το πάρτι. Για μένα, ωστόσο, η ελευθερία είναι πολύ σημαντικό πράγμα και η ελευθερία της έκφρασης είναι προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει το «λίγο» στην ελευθερία της έκφρασης. Δεν μπορεί να πεις ότι «είσαι πολύ γκέι». Δεν μπορεί να αναγνωρίζει κάτι «ως πολύ γκέι». Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, επίσης, είναι μια κοινότητα που έχει τα πάντα. Εγώ τον τελευταίο καιρό ήθελα πολύ να ασχοληθώ και με την τρανς κοινότητα και με τα ίντερσεξ άτομα και ειλικρινά μου άνοιξαν τον ορίζονται και κατάλαβα πολλά πράγματα. Και είμαι πολύ χαρούμενος που συνάντησα τρανς και ίντερσεξ άτομα και τους γονείς τους μέσω και των Podcast που έκανα στη LIFO.
Η ορατότητα είναι σημαντική για να καταλάβουμε και τι συμβαίνει εκεί έξω.
Ναι. Γι΄αυτό και πιστεύω ότι ένα coming out δεν θα σου κάνει κακό. Ο Κασσελάκης βγήκε, αυτόν ψήφισαν. Στην πολιτική ακόμη πολλά άτομα φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά για την ταυτότητά τους. Σε καλό θα τους έβγαινε αν το έκαναν.
Άρα, αν σε ρωτήσω για το πώς επηρέασε το coming out στη ζωή σου…
Θα σου απαντήσω ότι έκανε καλό. Γιατί με βοήθησε να κάνω οικογένεια. Έκανε καλό στις σχέσεις μου, στο να ζω ωραία και ελεύθερα και να παίρνω ανάσες. Στο να κυκλοφορώ άνετα και στο να διεκδικώ ελεύθερα. Γιατί δεν θα μπορούσα να είχα διεκδικήσει αν δεν είχα κάνει coming out. Δεν θα μπορούσα να διεκδικήσω για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ως ένας τρίτος. Έπρεπε να βγω και να μιλήσω και να δείξω εμένα ως παράδειγμα. Αυτό είναι ορατότητα. Να φανείς μπροστά. Να είσαι ορατός και να φαίνεσαι.
Δυστυχώς, όταν μιλάμε για coming out στην Ελλάδα, μιλάμε σχεδόν αποκλειστικά για άνδρες.
Καταλαβαίνω πώς ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, η οποία τη γυναίκα την ήθελε και τη θέλει πάντα σε μια σιωπή. Ακόμα και αν μια λεσβία βγει και μιλήσει δε θα της δώσουμε τη σημασία που θα έπρεπε. Μια λεσβία καλείται να αμυνθεί περισσότερο. Γιατί εκτός από τον σεξισμό που δέχεται έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να διαχειριστεί και την ομοφοβία. Ακόμη και σήμερα για πολύ κόσμο η λέξη «λεσβία» χρησιμοποιείται ακόμη κι ως βρισιά. Τώρα που το συζητάμε αυτό θυμάμαι μια συνέντευξη που είχα κάνει με έναν τρανς άνδρα. Από τα όσα μου είπε κατάλαβα πώς η πατριαρχία επιδρά αλλά και το πώς όταν ένα άτομο προσδιορίζεται ως άνδρας ανεβαίνει στα μάτια της κοινωνίας, ενώ πέφτει όταν προσδιορίζεται ως γυναίκα.
Εξακολουθεί να είναι δύσκολο να μιλάς για ΛΟΑΤΚΙ+ θέματα στην τηλεόραση;
Όχι, όταν μιλάς με σκέψη και επιχειρήματα. Προκύπτουν, ωστόσο, προβλήματα όταν υπάρχουν άτομα που προβοκάρουν τα όσα λες εσκεμμένα. Το δύσκολο δεν είναι να μιλήσεις. Το δύσκολο είναι ότι θα πρέπει να εξηγήσεις. Κάτι το οποίο εγώ δεν κάνω ποτέ.
Να μιλήσουμε για την εκπομπή που κάνεις τώρα; Εγώ θα ξεκινήσω με το ότι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι υπάρχει κι ένα τηλεοπτικό safe space για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που παρακολουθούν.
Έκανα μια τηλεοπτική παύση και όλο αυτό το χρονικό διάστημα, πέρα από ότι ασχολήθηκα με πάρα πολλά, άρχισα να μαθαίνω πράγματα. Δεν σου κρύβω πως όταν έκανα, προτάσεις εκπομπών σε κανάλια, πολλές φορές δεν τις καταλάβαιναν. Όταν, λοιπόν, μου ήρθε αυτή η πρόταση από την ΕΡΤ, το αναγνώρισα ως μια μεγάλη ευκαιρία. Μίλησα με τον διευθυντή και τον πρόεδρο και τους είπα ότι «θέλω να κάνω μια εκπομπή για να μάθουμε και πέντε – έξι πράγματα». Όταν για παράδειγμα βγαίνει ο άλλος και λέει «σεξισμός», να μιλήσουμε για το τι είναι ο σεξισμός. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί έτυχε να μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους ανθρώπους του σταθμού. Και είμαι ακόμη πιο χαρούμενος που στέκεται στο πλάι μου η Τζένη Μελιτά. Μια γυναίκα με γνώσεις, αγάπη και κυρίως με αίσθημα της συντροφικότητας και της γενναιοδωρίας. Πραγματικά η Τζένη έχει έρθει ως δώρο στη ζωή μου
Είστε από τις ελάχιστες, επίσης, εκπομπές που επιλέγετε να μην φιλοξενήσετε ομοφοβικές δηλώσεις.
Όχι, γιατί όταν προσκαλείς και προβάλλεις έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι ο λόγος του θα είναι κακοποιητικός, το κάνεις επίτηδες. Εννοείται αυτό. Το είδαμε και πολύ πρόσφατα. Είναι μια τακτική των εκπομπών. Και είναι αστείο αν σκεφτείς πως άρχισε ο κακοποιητικός λόγος όταν ξεκίνησαν και οι εκπομπές. Βλέπουμε να μιλούν άνθρωποι σε πάνελ που είναι ανίδεοι για αυτά τα θέματα και να λένε μόνο «αχ δεν συμφωνούμε καθόλου με αυτά που είπε ο τάδε, έπρεπε να μου είχατε πει να τον κλείσουμε».
Αναγνωρίζεις τα όσα λες για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ως πολιτική πράξη;
Δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει πολιτική πράξη. Πότε κάτι γίνεται πολιτικό; Αν υποθέσουμε ότι η ελευθερία του ανθρώπου είναι μια πολιτική διεκδίκηση, τότε κάθε φορά που εγώ μιλώ για την προσωπική μου ελευθερία δημιουργεί έναν πολιτικό αντίκτυπο. Μάλλον κάπως έτσι γίνονται και οι πολιτικές πράξεις. Αν πούμε ότι αυτή η τρανς που πέταξε μια πέτρα στο Stonewall έκανε μια πολιτική πράξη, την έκανε γιατί εκείνη την ώρα υπερασπιζόταν τον εαυτό της προκαλώντας έναν τεράστιο αντίκτυπο. Αν υποθέσουμε ότι το δικό μου coming out και τα όσα λέω για την κοινότητα έχουν κάποιον αντίκτυπο, τότε μπορεί να μιλήσουμε για μια πολιτική πράξη. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, αλλά αν αυτό έγινε χαίρομαι πάρα πολύ. Και αυτό αν θες είναι ένα συνολικό συμπέρασμα για το coming out. Ότι κανείς δεν έχει να φοβηθεί κάνοντας ένα coming out. Μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω!
Πώς θες να κλείσουμε την κουβέντα μας;
Ίσως με το να ξαναπούμε, ότι το να κάνεις coming out κάνει τελικά καλό. Επίσης, με το ότι εγώ στη ζωή μου δε φοβάμαι. Φοβήθηκα όταν μου επιτέθηκαν, φοβήθηκα όταν μπορεί να κινδύνευσα. Και στο λέω αυτό για να σου πω ότι ο φόβος είναι κάτι που γνωρίζω. Ωστόσο, δεν φοβάμαι να βγω μπροστά. Είναι πιο τρομακτικό να μιλούν οι άλλο πίσω από την πλάτη σου, απ΄ ότι να μιλάς εσύ ανοιχτά. Δε θα ξεχάσω, όταν ήμουν 22 χρόνων και ερχόμουν από το στρατό. Ήταν μεσημέρι καλοκαιριού και είχε πολλή ζέστη. Ήμουν με τα ναυτικά μου και προχωρούσα σε έναν έρημο δρόμο. Σερνόμουν από την κούραση για να πάω σπίτι μου. Και περνά ένα μηχανάκι από πίσω και μου κάνει «μωρή πουστάρα». Σοκαρίστηκα λέω «φαίνεται τόσο πολύ;». Δεν είχα κάνει τίποτα. Απλώς προχωρούσα κατάκοπος με τη στολή. Κατάλαβα ότι είναι ολοφάνερο και ότι δεν έχω να κρύψω τίποτα. Άρα, αυτό που μένει να κάνω είναι να το αποδεχθώ. Αυτός είμαι και θα υπερασπιστώ το δικαίωμά μου να περπατώ μεσημέρι στον δρόμο, όπως θέλω. Χωρίς να μου λένε προκαλείς. Γιατί δεν προκάλεσα κανέναν να μου μιλήσει έτσι. Δεν είναι πρόκληση να είμαστε αυτό που είμαστε.
συνέντευξη: Βασίλης Θανόπουλος, φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης,
make up & μαλλιά: Καλλιόπη Γιατρού, styling: Χριστίνα Λεοντιάδου
