Ο Δημήτρης Μανδρινός πρωταγωνιστεί στο σαιξπηρικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Πριν προλάβετε, όμως, να φέρετε στο μυαλό σας κλασικές αναπαραστάσεις και ρούχα εποχής, να σας πω πως σ΄αυτή την παράσταση υπάρχουν graffiti, ρούχα sportswear και φωτόσπαθα. Τα ερωτήματα, ωστόσο, παραμένουν τα ίδια. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο έρωτας αποτελεί διαχρονικά ένα πολιτικό θέμα. Αλλά, ας ακούσουμε, καλύτερα τον Δημήτρη.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση αυτή;
Πρόκειται για μια σύγχρονη διασκευή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, η οποία έχει προκύψει από κομμάτια του αρχικού κειμένου κρατώντας πάντα τους άξονες της ιστορίας, αλλά και μέσα από αυτοσχεδιασμούς χαρακτήρων και κυρίως των χαρακτήρων των οποίων τα πρόσωπα καλύπτονται από μάσκα. Πρόκειται, ακριβέστερα, για ανέβασμα commedia dell’ arte. Μασκοφόρα πρόσωπα, έντονα σώματα, αλλαγμένες φωνές και σε αντίστιξη τα γυμνά πρόσωπα των ερωτευμένων. Τοποθετημένα όλα πάνω σε ένα ξύλινο καμβά με τη μορφή του Σαίξπηρ να μας κοιτάζει.
Αλήθεια, πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Τον ορίζω σε σχέση με τον αντίθετό του: καθετί που δεν είναι πανομοιότυπο με κάτι άλλο. Η διαφορετικότητα για να είναι διαφορετικότητα δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα εμφανές. Μπορεί να είναι κάτι κρυφό, κάτι εσωτερικό, ο τρόπος που αισθάνεται κανείς. Ακόμη, μπορεί κάποιος να μην ξέρει καν ότι είναι διαφορετικός. Μάλιστα, πιστεύω ότι οι άνθρωποι που δεν το ξέρουν για τον εαυτό τους, κάπως είναι ακόμη πιο διαφορετικοί από τους άλλους. Πιο σπάνιοι. Δεν χρειάζεται κανείς να το γνωρίζει. Μπορεί να το αγνοεί και συχνά αυτό το κάνει πιο ισχυρό.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός;
Αισθάνομαι διαφορετικός όταν συγκρίνω τον ενεστώτα εαυτό μου με μένα τον ίδιο, αλλά μερικά χρόνια πριν. Σκέφτομαι αλλιώς. Νιώθω ότι έχω ανάγκη από περισσότερη ησυχία, ότι θέλω να διοχετεύω την ενέργεια μου πιο στοχευμένα, να μην την ξοδεύω συνέχεια και γενικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιδιώκω την ακινησία. Θέλω πολύ να ξοδεύω, να εξουθενώνομαι, άλλοτε με το σώμα και άλλοτε με το κεφάλι, πάντα όμως σε κάτι που πιστεύω ότι για αυτό αξίζει να το κάνω. Όχι ότι τα καταφέρνω συνέχεια, πάει όλο και καλύτερα όμως. Και χαίρομαι για αυτό. Όπως χαίρομαι και για τα δυο τρία χρόνια πριν. Γιατί αν δεν ξοδευόμουν τότε, αόριστα και γενικά, με όποια έννοια το ερμηνεύει ο καθένας για τον εαυτό του, δεν θα έφτανα στην αντίπερα ανάγκη που βρίσκομαι τώρα. Εκείνο με οδήγησε εδώ και θα δούμε προς που θα πάμε από εδώ.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Ναι. Μάλιστα θεωρώ ότι θέλει αντίσταση ώστε να σε αφήνει συνεχώς ασυγκίνητο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος που θα έρθει επανειλημμένα σε επαφή με παραστάσεις, πίνακες, βιβλία, θα μείνει ανεπηρέαστος. Έχουν μια ταχύτητα μεγαλύτερη από τη δική μας, αργά ή γρήγορα επιδρούν πάνω μας και μας αλλάζουν είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Και αργά αργά, ατομικά, αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από τις προκαταλήψεις. Μέχρι να πάρει έκταση και να γίνει συλλογικό πια. Αν και η αλήθεια είναι πως βλέπω ένα δισταγμό προς την τέχνη. Σαν οι άνθρωποι να μην την έχουν ανάγκη. Ή να νομίζουν πως δεν την έχουν ανάγκη. Είμαι πεπεισμένος πως μπορείς να ζήσεις μια ζωή ολόκληρη χωρίς να αντιληφθείς ότι σου λείπει. Δεν θα σου λείψει αν δεν την αναζητήσεις, θέλω να πω. Αυτή είναι η παγίδα.
Πες μας κάτι τελευταίο;
Κανείς δεν οφείλει να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Όσο δεν βλάπτεις, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Να είσαι όποιος θέλεις. Να αγαπήσεις όποιον θέλεις. Να αγαπηθείς από όποιον θέλεις. Είναι περίεργο, προσπαθούμε να διεκδικήσουμε δικαιώματα για την κοινότητα, ενώ δεν θα έπρεπε να προσπαθούμε καν. Θα έπρεπε τα δικαιώματα να είναι εκεί. Όπου υπάρχει μη ανεκτικότητα, αυτή φαντάζει ήδη παλιά, δεν αρμόζει στο σήμερα. Ελπίζω επιτέλους οι καταστάσεις να προχωρήσουν και να αποδεχτούμε πράγματα που είναι αυτονόητα. Χωρίς επιθετικότητα και με σεβασμό πάντα. Δεν υπάρχει άλλος χώρος για καταπίεση. Κάνεις δεν πρέπει να νιώθει έτσι.
Θέατρο Χώρος
Πραβίου 6, Βοτανικός
Τηλ.: 21 0342 6736
FB:Horos Theatre Company
https://horostheatre.gr/
