Το Σύμφωνο επιτέλους ψηφίστηκε. Και είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα. Τα οφέλη του εστιάζονται περισσότερο στον αντίκτυπο που είχε στον κοινωνικό διάλογο και στην ορατότητα που αυτός δημίουργησε. Πέρα από αυτό (που δεν είναι λίγο), το μόνο που εξασφάλισε επι της ουσίας, είναι η θεσμική αναγνώριση ενός ομόφυλου ζευγαριού και η διευθέτηση των κληρονομικών και μόνο θεμάτων. Κατά τα λοιπά είναι απολύτως ελλιπές και δίνει έντονα την εντύπωση ότι χρησιμοποιήθηκε προχείρως από την κυβέρνηση ως ένα αριστερό άλλοθι προοδευτικότητας και στήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ούτε καν κοντά δεν έφτασε, θα έλεγα εγώ. Ασφαλιστικά, φορολογικά έχουν μετατεθεί στο εγγύς μέλλον (κατά την κυβέρνηση), στο απώτερο για τους πιο ρεαλιστές, στις ελληνικές καλένδες για τους πιο απαισιόδοξους. Προβλέψεις για την ταυτότητα φύλου δεν υπάρχουν, απόκτηση γονικής μέριμνας του μη βιολογικού γονέα για τα ζευγάρια που ήδη το ένα μέλος έχει παιδί ήταν no-no-no και τέλος, το μεγάλο αγκάθι και “αιτία πολέμου” από σύσσωμη την αντιπολίτευση η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, όπως ήταν αναμενόμενο, απορρίφθηκε. Γιατί; Όσον αφορά την κυβέρνηση η απάντηση για μένα είναι πολύ απλή. Δείλιασε μπροστά σε αυτό που θεώρησε ότι θα είχε πολιτικό κόστος κι συντάχθηκε με τους έωλους ισχυρισμούς ότι α) δεν έχει αποφανθεί η επιστημονική κοινότητα β)η κοινωνία δεν είναι έτοιμη και γ) οι ανώμαλοι δεν μπορούν να έχουν παιδιά.
Τίποτα παραπάνω φυσικά δεν ισχύει. Η επιστημονική κοινότητα ( όπως αυτή μπορεί να ορίζεται, καθώς δεν είναι μια και αδιαίρετη οντότητα) έχει μια χαρά αποφανθεί, απλώς δεν έχει αποφανθεί αυτό που θα ήθελαν. Και τούτο γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα έγκριτο επιστημονικό άρθρο (μπορεί να είναι πλεονασμός το κανένα, σίγουρα αν κάποιος ψάξει να βρει κάποιο που να ενισχύει την πεποίηθησή του μπορεί και να βρει) που να ισχυρίζεται ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλα ζευγάρια μειονεκτούν κατά οποιονδήποτε τρόπο σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ετεροφυλόφυλα ζευγάρια εξαιτίας της σεξουαλικότητας των γονεών. Αντιθέτως, υπάρχουν αναρίθμητα επιστημονικά άρθρα τα οποία υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο και αποδεικνύουν ότι η ομοφυλόφιλη σεξουαλικότητα των γονέων δεν αποτελεί αρνητικό παράγοντα για την υγιή ψυχο-συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Αυτή η περιβόητη επιστημονική κοινότητα έχει αποφανθεί, αλλά αυτή η «απόφανση» κάπως δεν κουμπώνει!
Το βασικό επιχείρημα των πολέμιων της τεκνοθεσίας είναι ότι τα παιδιά δε θα έχουν «τα σωστά πρότυπα». Μάλιστα. Ποιά δλδ; Της μητέρας και του πατέρα ταυτόχρονα; Εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν ακριβώς αυτό το πρότυπο μέσα στο σπίτι τους. Πρέπει να τα τοποθετήσουμε σε πυρηνικές ετεροφυλόφιλες οικογένειες κι αυτά; Το πρότυπο μητέρας-πατέρα είναι ένα φυσικοποιημένο πρότυπο με το οποίο αναγκάζονται να αναμετρηθούν όλοι οι υπολοιποι. Και αναφέρομαι και στις μονογονεϊκές και στις επανασυσταμένες οικογένειες και σε όλες που δεν εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Ποιός το ορίζει αυτό; Η φύση ακούω να φωνάζουν από το υπερπέραν. Σας παρακαλώ, λυπηθείτε με πλέον με την καραμέλα της φύσης. Είναι τόσο προβλέψιμη, αλλά και τόσο, μα τόσο ανυπόστατη.
Της θηλυκότητας και της αρρενωπότητας; Ποιάς θηλυκότητας και ποιας αρρενωπότητας; Της ελληνίδας, της δυτικής λευκής γυναίκας, της δυτικής μαύρης γυναίκας, της βορειοευρπαίας, της ανατολικοευρωπαίας, της ασιάτισσας, της μαύρης από τις ΗΠΑ ή της μάυρης απτην κεντρική Αφρικής,; Του άνδρα Σουηδού ή του άνδρα ανατολίτη, του άνδρα καθηγητή πανεπιστημίου ή του άνδρα εργάτη κλπ. Ο καθένας έχει στο μυαλό του τα δικά του «σωστά» πρότυπα, αλλά όλοι ξέρουν ότι τα άλλα είναι λάθος. Για να ξεκαθαρίζουμε λοιπόν: α) οι γονείς δεν είναι οι μόνοι εκφραστές θηλυκότητας και αρρενωπότητας για το παιδί, στη ζωή του βρίσκεται καθημερινά σε διαντίδραση με κάθε έκφραση θηλυκότητας και αρρενωπότητας β) η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα δεν είναι κανόνες, δεν μία και αδιαίρετη κατηγορία. Είναι έκφραση και επιτέλεση και ο καθένας την ορίζει με τον τρόπο του γ) η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα δεν ταυτίζονται με τη σεξουαλικότητα. Μια λεσβία δεν είναι κατ’ ανάγκη αρρενωπή και ένας gay δεν είναι αναπόδραστα θηλυπρεπής και το αντίθετο, όποιος άντρας είναι θηλυπρεπής δεν είναι gay και όποια γυναίκα είναι ανδροπρεπής δεν είναι λεσβία δ) η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα δεν είναι κληρονομικά χαρίσματα!
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το «πρόβλημα» δεν είναι αν τα παιδιά δυστυχίσουν, αν θα έχουν ψυχο-συναισθηματικά προβλήματα, αν θα περιθωριοποίηθουν. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον σε ετεροφυλόφιλες πηρυνικές «ιδανικές» οικογένειες και δεν τους καίγεται καρφάκι. Το πρόβλημα είναι αν τα «λάθος» πρότυπα κάνουν τα παιδιά λεσβίες και gay. (Oh wait, κι αυτό συμβαίνει στις ετεροφυλόφιλες οικογένειες! ) Η δική μου απάντηση σε αυτό είναι Ε, ΚΑΙ;
Μια ολόκληρη ρητορική βασίζεται πάνω σε μια ξεκάθαρη φοβία ότι μπορεί τα παιδιά να γίνουν ομοφυλόφιλα. Ομοφοβία λέγεται αυτό όπως ξέρουμε. Και σε αυτό συναινεί η σημερινή αριστερή κυβέρνηση με το ένα χέρι. Με το άλλο μας χαϊδεύει.
Τα παραπάνω τα γράφω με την ιδιότητά μου ως scholar στις gender/queer σπουδές. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την κύρια ιδιοτητά μου ως κοινωνική λειτουργός που δουλεύει κάθε μέρα με κακοποιημένα-παραμελημένα παιδιά. Να πω ότι κάθε μέρα βλέπω παιδιά που στην καλύτερη είναι παραμελημένα στις καθημερινές τους ανάγκες και στη χειρότερη είναι σωματικά και σεξουαλικά τσακισμένα. Και ότι η ψυχο-συναισθηματική κακοποίηση είναι ο κοινός παρονομαστής. Θα μπορούσα να πω ότι όλα ανήκουν σε ετεροφυλόφιλες οικογένειες. Και ότι όλα όσα απομακρύνουμε πάνε σε ιδρύματα (όχι, η χειρότερη οικογένεια δεν είναι καλύτερη από το καλύτερο ίδρυμα, όσοι το λένε αυτό δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει «χειρότερη» οικογένεια). Και ότι από το να μένουν σε ίδρυμα, θα ήταν καλύτερα να έχουν ένα σπίτι. Και ίσως, αν τα έλεγα αυτά να είχαν περισσότερη απήχηση απ’οσα είπα παραπάνω. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος ρέπει προς τον συναισθηματισμό. Δε θα τα πω όμως. Γιατί δεν πιστεύω ότι τα ομόφυλα ζευγάρια είναι η ύστατη λύση αντί του ιδρύματος.
Η τεκνοθεσία είναι επιλογή, όχι λύση ανάγκης.
