Η 17η Μαΐου που μας πέρασε, η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Ομοφοβία, Αμφιφοβία και Τρανσφοβία, έγινε η αφορμή, ώστε οι Liliane, Aled και John από το Samos Lgbtqi+ Group να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, ζώντας ως ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στα hotspot του νησιού.
Προσοχή!
Αυτό το άρθρο μπορεί να έχει περιεχόμενο
που για κάποια άτομα μπορεί να είναι
τραυματικό.
Η ιστορία της Liliane: «Ποτέ μην πάψεις να ελπίζεις, ο κόσμος είναι μεγάλος, κάπου θα σε αποδεχτούν»
Ζω στη Σάμο. Είμαι μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μου έχει παραχωρηθεί αμνηστία στην Ελλάδα. Ωστόσο, κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα με έχει αποδεχτεί πραγματικά.
Όλα είναι δύσκολα για μένα. Έχω υποστεί τραυματικές εμπειρίες από την αστυνομία, από τους ανθρώπους που με προσβάλλουν στα Αγγλικά μέσα σε καταστήματα, από κάποια καταστήματα που ούτε που θέλουν να μπω μέσα και να κάνω αγορές και τέλος από την ίδια μου την τράπεζα που μου ζήτησε να αποχωρήσω επειδή κάποιοι Έλληνες περίμεναν να εξυπηρετηθούν.
Αναρωτιέμαι, είναι γιατί είμαι προσφύγισσα; Είναι επειδή είμαι έγχρωμη γυναίκα; ‘Η είναι επειδή ανήκω στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;
Εδώ και 18 μήνες ζω στο hotspot. ‘Όλα ξεκίνησαν όταν μπήκα σ’ αυτό το πρόγραμμα μέσω της αστυνομίας. Αφημένη στη μοίρα μου, γνώρισα μια Κονγκολέζα, της ζήτησα βοήθεια και να περάσω τη νύχτα στη δική της σκηνή. Δέχτηκε να με βοηθήσει αλλά μου είπε ότι δεν θα ήταν δωρεάν η παραχώρηση που θα μου έκανε. Συμφωνήσαμε ότι έπρεπε να της δίνω 30 ευρώ το μήνα, πράγμα που έκανα. Στην αρχή, όλα πήγαιναν καλά, μέχρι την ημέρα που με ρώτησε ποιος ήταν ο λόγος που έφυγα από τη χώρα μου.
Της είπα ότι ήμουν ομοφυλόφιλη και ότι αν έμενα στο Καμερούν, θα με σκότωναν. Αυτή θύμωσε πολύ, άρχισε να με προσβάλλει και με έδιωξε από τη σκηνή της. Ταπεινώθηκα και γνώρισα απορρίψεις, αλλά το μαρτύριο δεν τελείωσε εκεί. Πήγε και είπε σχεδόν σε όλο τον καταυλισμό ότι ήμουν λεσβία. Με πρόσβαλλαν παντού, δεν μπορούσα πια να βγω έξω, ούτε να πάω να πάρω φαγητό. Φοβόμουν το υποτιμητικό βλέμμα του καθενός που θα με κοίταζε. Άρχισα να μην τρώω. Μόνο ένα στόχο είχα πλέον: ν’ αυτοκτονήσω. Αλλά όταν συλλογιζόμουν τα παιδιά μου, ήξερα ότι δεν έπρεπε να τα αφήσω ορφανά.
Τελικά έπεσα τόσο πολύ ψυχολογικά που αναγκάστηκα να ζητήσω βοήθεια από την ομάδα Med’ Equali. Εκεί γνώρισα μια πολύ ευγενική γιατρό. Αυτή βλέποντας με μπερδεμένη και αγχωμένη, μου είπε «Μίλησε μου για τα πάντα, εδώ είσαι ασφαλής, ότι μου πεις θα μείνει εμπιστευτικό». Θυμάμαι ότι μέσα στο γραφείο είδα ένα ενημερωτικό φυλλάδιο για ΛΟΑΤΚΙ+ θέματα. Τότε βεβαιώθηκα ότι μπορούσα να μιλήσω ελεύθερα. Τελικά εκείνη με βοήθησε να βρω έναν δικηγόρο και να γίνω μέλος στο γκρουπ ΛΟΑΤΚΙ+.
Πήγα στην πρώτη συνάντηση το ίδιο κιόλας Σάββατο. Το καλωσόρισμα ήταν πολύ θερμό και γνωρίζοντας μέλη της κοινότητας μου, με έκανε πολύ ευτυχισμένη. Από τότε, πάντα περίμενα με ανυπομονησία πότε θα έρθει το Σάββατο για να ξαναπάω. Μέσω του γκρουπ, έμαθα πολλά για την κοινότητα μου, για θέματα υγείας κλπ. Πάντα θα είμαι ευγνώμων στον συντονιστή του πρότζεκτ για τον σεβασμό, την ευγένεια, την συμπάθεια και την αγάπη που μας έδειξε. Έκανα πολύ καλούς φίλους εκεί, με τους οποίους μοιραστήκαμε πολλά, παρά τις δύσκολες συνθήκες στον καταυλισμό. Τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να μιλήσουμε για όλα χωρίς τον φόβο της απόρριψης και του στιγματισμού.
Δυστυχώς όμως, λίγο καιρό μετά, δύο άντρες στο hotspot με βίασαν. Αναγκάστηκα τότε να φύγω από εκεί και οι αρχές με εμπιστεύτηκαν στην ομάδα Diotima. Είχα κατάθλιψη, έπινα πολύ αλκοόλ για να διώξω τον φόβο και την ντροπή μου, επειδή είχα εξευτελιστεί για άλλη μια φορά. Δεν ήξερα πια τι να κάνω, βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ στη θλίψη και ο Covid με απέτρεπε από το να δω τον ψυχολόγο μου, για να του μιλήσω γι’ αυτά που με απασχολούσαν. Οι συνεδρίες μέσω κινητού ένιωθα πως δεν ήταν αρκετές. Χανόμουν μέρα με τη μέρα. Μετά τη Diotima, στάλθηκα στο IRC όπου μπορούσα τουλάχιστον να συνομιλήσω με τον ψυχολόγο πρόσωπο με πρόσωπο. Εκείνος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο. Εντέλει μπήκα σε πρόγραμμα θεραπείας και τώρα, σύμφωνα με τη γνωμάτευση του ψυχολόγου, όλα πάνε προς το καλύτερο. Μέχρι και τώρα όμως στον καταυλισμό, μας μεταχειρίζονται άδικα. Μέσα σ’ όλα αυτά, δύο καλές μου φίλες που βρίσκονται σε σχέση κακοποιήθηκαν σωματικά, πράγμα που μας πανικόβαλλε όλους.
Άρχισα να φοβάμαι ακόμα πιο πολύ όταν έμαθα αυτό που είπαν στις φίλες μου: «Σας ξέρουμε όλους και είμαστε αποφασισμένοι να σας σκοτώσουμε».
Ακόμη ανατριχιάζω στο άκουσμα της φράσης. Όταν είδα τις πληγές τους, ένιωσα πολύ λυπημένη γιατί αυτό θα μπορούσε να είχε συμβεί στον οποιονδήποτε από μας. Μας απορρίπτουν συνεχώς και κάποιες φορές θέτω στον εαυτό μου το ερώτημα: τι κάναμε τόσο λάθος; Είναι μόνο εξαιτίας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού που μας μεταχειρίζονται μ’ αυτό τον τρόπο;
Στο παρελθόν, η οικογένεια μου με απέρριπτε γι’ αυτό που ήμουν. Από την ηλικία των 12 άρχισαν να με ελκύουν τα κορίτσια, αλλά είχα την πρώτη μου λεσβιακή εμπειρία στα 23. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν δέσμια. Στην ηλικία των 9 με ανάγκασαν να παντρευτώ. Έπρεπε να φτάσω στην ηλικία των 20 για να μπορέσω να ξεφύγω από τα δεσμά των γονιών μου. Μέχρι τότε ήμουν σωματικά και σεξουαλικά σκλαβωμένη, με τέτοιο τρόπο ώστε οι δικοί μου να κερδίζουν χρήματα από μένα. Υπέφερα τις χειρότερες δυνατές ταπεινώσεις αλλά τουλάχιστον σήμερα έχω την ελευθερία μου. Παρ’ όλο που ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, ξέρω ότι θα φτάσω στον στόχο μου.
Η ιστορία μου είναι πολύ μεγάλη, αυτή είναι η σύντομη εκδοχή της. Ζητάω από την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, να μην με εγκαταλείψει. Προχωράω μπροστά αλλά δεν ξέρω πραγματικά που πηγαίνω. Πρέπει να αφομοιωθώ, να βρω μια δουλειά να αυτό-υποστηρίζομαι αλλά την ίδια στιγμή η Ελλάδα με πληγώνει, εξαιτίας του τρόπου μεταχείρισης μου στη Σάμο. Ελπίζω το μέλλον για μένα στην Ελλάδα να είναι πιο φωτεινό. Σε αντίθετη περίπτωση, ζητάω από την κοινότητα μου να με βοηθήσει να πάω σε κάποια άλλη χώρα. Ονειρεύομαι να έχω τη δική μου φιλενάδα, να ταξιδεύω, να ζω ελεύθερα.
Η ιστορία του Aled: “Με λένε Aled, είμαι γκέι, μισώ τον εαυτό μου γι’ αυτό, και ιδού ο λόγος”
Πριν δύο χρόνια, όταν ήμουν 23, διέρρευσε ότι ήμουν γκέι και αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου. Είχα πολύ λίγο χρόνο να αποχαιρετήσω τους καλύτερους μου φίλους και να τους πω αντίο πριν φύγω.
Το ίδιο ισχύει και για τον δίδυμο αδερφό μου και τους ηλικιωμένους γονείς μου, που ποτέ δεν τους άρεσε να βλέπουν ομοφυλόφιλο άνθρωπο στην τηλεόραση/διαδίκτυο, πόσο μάλλον να ξέρουν ότι ήταν ομοφυλόφιλο ένα μέλος της οικογένειας, ένα άτομο με το οποίο μοιράζονταν την ίδια στέγη.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα. Κυριολεκτικά έπρεπε να κανονίσω την πτήση-αποχεραιτιστήρια συγκέντρωση στο αεροδρόμιο, μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Παρ’ ότι άφηνα την οικογένεια μου, την δουλειά μου και ενώ ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου, ένιωθα τυχερός, που μπορούσα να βγω ασφαλής και ζωντανός πριν διαδοθούν τα νέα. Ωστόσο, δεν είχα ιδέα ότι τελικά τα πράγματα θα ήταν χειρότερα στην Τουρκία.
Έχω πολύ άσχημες αναμνήσεις από εκεί. Προσπαθώ πολύ να μην τα θυμάμαι, να μην τα σκέφτομαι… αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω όταν οι Τούρκοι ακτοφύλακες με κλείδωσαν στο ίδιο κελί μαζί με άντρες, που ήταν μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης.
Το πρώτο βράδυ της παραμονής μου εκεί, μας ξύπνησαν όλους και μας ανάγκασαν να προσευχηθούμε, αφού πρώτα με είχαν αναγκάσει να βγάλω το σκουλαρίκι μου και να το πετάξω στην τουαλέτα. Ήταν πραγματικά το τελευταίο πράγμα που είχα από το αγόρι μου. Αλλά ήξερα ότι δεν θα βοηθούσε αν το έλεγα, ότι το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να κάνω τα πράγματα χειρότερα.
Για όλο το διάστημα που ήμουν εκεί, κράταγα χαμηλό προφίλ, κρύβοντας ποιος ήμουν, μέχρι να κατάφερνα να πάω στην ελληνική πλευρά, στις ευρωπαϊκές γαίες, εκεί όπου πίστευα ότι σέβονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και όπου μπορούσα να ζήσω ασφαλής και ελεύθερος. Μα υποθέτω ότι μαντέψατε ήδη, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, τελικά τα κατάφερα, μόνο για να γίνει η κατάσταση χειρότερη.
Στην πρώτη απόπειρα μου να μπω στην Ελλάδα, το μόνο που πέτυχα ήταν να περάσω τα σύνορα με την Τουρκία, μόνο για να πιαστώ από Έλληνες, οι οποίοι με έδειραν. Μετά απ’ αυτή την απόπειρα, τελικά κατάφερα να φτάσω στη Σάμο.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά στην ιστορία μου. Γράφοντας, έχω φέρει πίσω πάρα πολλές αναμνήσεις. Πραγματικά νιώθω λίγο άτυχος που έπρεπε να έρθω σ’ αυτή τη ζωή μ’ αυτόν τον σεξουαλικό προσανατολισμό, σε μια χώρα που σε μεταχειρίζονται τόσο άσχημα γι’ αυτό.
Για να συντομεύσω την ιστορία μου, αφού έφτασα στη Σάμο, ήμουν τυχερός που είχα την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσω ιδιωτικό κατάλυμα και να γλιτώσω τις διακρίσεις στον καταυλισμό, με δεδομένο ότι οι αρχές δεν μου έχουν επιτρέψει να βγω από τον νησί, ούτε μου έχουν παραχωρήσει ένα ασφαλές μέρος, για μένα που είμαι ομοφυλόφιλο άτομο. Έχουν περάσει δυο χρόνια, χωρίς να έχω κάνει τίποτα το χρήσιμο. Σε ποιόν εξάλλου πρέπει να ρίξουμε την ευθύνη για αυτό το πρόβλημα;
Εύχομαι οι άνθρωποι απλά να μπορούσαν να μας αφήσουν ήσυχους… γιατί πραγματικά κάποιος να ενοχλείται για το τι κάνω με το δικό μου σώμα;
Γράφω όλα αυτά αλλά ξέρω ότι η παρενόχληση δεν θα σταματήσει. Ξέρω ότι haters υπάρχουν σε όλο τον πλανήτη και αυτός είναι επακριβώς ο λόγος που σας παραθέτω την ιστορία μου. Οι συνθήκες εδώ είναι σκληρές γι’ αυτούς που ζητούν άσυλο, και μπορεί να είναι ακόμη χειρότερες για ανθρώπους που έχουν ξεμείνει σε χώρες που το να είσαι γκέι είναι παράνομο.
Ίσως τελικά μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή βοηθώντας ο ένας τον άλλο… με συμμάχους και υποστηρικτές μας σε όλη την Ευρώπη, να θυμάστε ότι στο τέλος η αγάπη θα κερδίσει.
Γι’ αυτούς που υποφέρουν σιωπηρά, γι’ αυτούς που φοβούνται και βρίσκονται σε κίνδυνο: ποτέ μην τα παρατάτε, αποτυχία είναι μόνο όταν τα παρατάς.
Η ιστορία του John: «Δεν είχα άλλη εναλλακτική από το να αρνηθώ το ποιος είμαι»
Αυτή είναι η ιστορία μου, έχοντας επιλέξει να ζήσω ως ο εαυτός μου, δηλαδή σαν γκέι άντρας. Το ότι είμαι γκέι είναι προσωπική μου επιθυμία και επιλογή.
Όλα ξεκίνησαν το 2011, όταν ένας συμμαθητής μου, με κάλεσε σε ένα πισίνα-πάρτυ με καλεσμένους πολλούς νέους και νέες που κολυμπούσαν παρέα όλοι μαζί. Λίγο μετά την άφιξη μου στο πάρτι, μπήκα κι εγώ στην πισίνα και το διασκέδασα πολύ, μόνο που το θυμάμαι χαίρομαι. Ανταλλάξαμε στοιχεία με τον συμμαθητή μου και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Ήμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και βγαίναμε συχνά. Στη τελευταία τάξη του Λυκείου, η φιλία μας εξελίχθηκε σε σχέση. Τον ίδιο χρόνο μπήκαμε κι οι δυο στο πανεπιστήμιο, όπως η πλειοψηφία των συμμαθητών μας. Όταν ξεκινήσαμε τις σπουδές, δεν αντέχαμε πια να κρύβουμε τι νιώθαμε ο ένας για τον άλλο, παρ’ ότι το ίδρυμα δεν επέτρεπε να αναπτύσσονται εντός του τέτοιου είδους σχέσεις(κι ακόμη δεν επιτρέπει) και ενώ οι νόμοι της χώρας μας απαγορεύουν τις σχέσεις ιδίου φύλου. Αλλά εμείς φανερώναμε δημόσια την αγάπη μας. Παράλληλα, προσπαθούσαμε να χρησιμοποιούμε και το διαδίκτυο για να μην προκαλούμε υπερβολικά με τη σχέση μας και να μένουμε ασφαλείς. Καθώς συνέβαιναν αυτά, συνεχίζαμε να οργανώνουμε πάρτι, όπως αυτό που γνωριστήκαμε.
Το πάρτι γενεθλίων
Το ατυχές γεγονός συνέβη το πρώτο Σάββατο του Μαΐου, που ήταν το πάρτι γενεθλίων του συντρόφου μου. Ως συνήθως, αποφάσισα να γιορτάσω τα γενέθλια μου μαζί του, πράγμα που γενικά κάναμε. Νοικιάσαμε μια παμπ και κάναμε τις απαραίτητες προετοιμασίες. Το πάρτι ξεκίνησε γύρω στις 10 μμ, με 15 ΛΟΑΤΚΙ+ μέλη παρόντα και τα υπόλοιπα να βρίσκονται καθ’ οδόν. Περίπου 2 ώρες μετά, πέντε άγνωστοι άντρες εισέβαλλαν στο χώρο. Επειδή γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο, ξέραμε ότι αυτοί οι άντρες δεν ήταν μέρος της κοινότητας μας, οπότε πήγα σ’ αυτούς για να ρωτήσω εάν έψαχναν κάποιον, γιατί το μέρος είχε νοικιαστεί ειδικά για το πάρτι γενεθλίων. Παρ’ όλο που τους πλησίασα ήρεμα, δυο απ’ αυτούς ενοχλήθηκαν από την παρουσία μου και έτσι διαπιστώσαμε ότι προέρχονταν από νεανικά εθελοντικά αντι-γκέι γκρουπ. Ισχυρίστηκαν ότι μας είχαν δει να κάνουμε «γκέι σεξουαλικές πράξεις» στην παμπ, πράγμα που είναι εναντίον των νόμων της χώρας μας, της Γκάνα.
Ένας απ’ αυτούς φώναξε στους άλλους: Παιδιά, να τους δείρουμε!
Οπότε άρχισαν να συμπεριφέρονται άσχημα μέσα στην νοικιασμένη παμπ, προσβάλλοντας όλους που ήμασταν εκεί. Εγώ ήμουν το πρώτο άτομο που δέχτηκα δύο γερά χτυπήματα, ακολουθούμενος από άλλα δύο ΛΟΑΤΚΙ+ μέλη του πάρτι. Κάποιοι από τους φίλους μου κατάφεραν να βρουν τρόπο να διαφύγουν. Εμένα πάλι, με χτύπησαν τόσο άσχημα, σε σημείο που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μου πήραν επίσης το κινητό και κάποια λεφτά από τη τσέπη μου. Μετά έφυγαν.
Αργότερα ήρθε η αστυνομία στη σκηνή, με βρήκε αναίσθητο και με πήγε στο νοσοκομείο. Ύστερα με έστειλε πίσω στο Τμήμα για περαιτέρω ανακρίσεις.
Στο αστυνομικό τμήμα με κακομεταχειρίστηκαν. Υπέφερα ήδη από τραύματα αριστερά στο μέτωπο, είχε ξεκολλήσει ο δεξιός μου ώμος και είχα έντονους πόνους στην μέση, που επεκτείνονταν σε όλη τη σπονδυλική στήλη. Η Αστυνομία της Γκάνα με συνέλαβε και με έβαλε μέσα σε ένα κελί για τέσσερις ημέρες, χωρίς να μου έχει προσάψει κατηγορίες. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με πολύ κακοποίηση, εκβιασμό και φυσικές προσβολές. Εξαιτίας των πόνων που πέρναγα, δεν μπορούσα να ζητήσω να πληρώσω εγγύηση για να βγω. Μετά το πέρας τεσσάρων ημερών, χρειάστηκε να δωροδοκήσω τον αστυφύλακα που ήταν σε βάρδια, ώστε να δραπετεύσω από την δίκη μου, πριν να είναι αργά. Τα γκέι άτομα αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης έως και πέντε χρόνια αλλά όχι περισσότερο από είκοσι χρόνια, εάν πιαστούν την στιγμή εκτέλεσης ομοφυλοφιλικών σεξουαλικών πράξεων(Ποινικός Κώδικας 1960, Χωρίο 104, αφύσικη ασελγής γνώση) στην Γκάνα.
Οικογένεια και Κοινότητα
Κατάφερα να δραπετεύσω από την αστυνομία, αλλά επειδή είχα εξαφανιστεί από το σπίτι μου σχεδόν για πέντε ημέρες, μέχρι τη στιγμή που γύρισα πίσω, είχαν ήδη διαρρεύσει σε όλη την κοινότητα τα νέα του τι είχε συμβεί. Οι άνθρωποι άρχισαν να με δακτυλοδεικτούν και να μου λένε κάθε είδους κοροϊδευτικές λέξεις και προσβολές. Εντός του σπιτιού, επικρατούσε το ίδιο ακριβώς κλίμα. Ο πατέρας μου αρνήθηκε να με έχει για γιο, χωρίς να ακούσει τη δική μου πλευρά της ιστορίας, ενώ η μητέρα μου, μου είπε απλά να φύγω από εκείνους και να πάω στο καλό. Από τη στιγμή που δεν ήμουν πια ευπρόσδεκτος στο σπιτικό τους εξαιτίας αυτών που είχα κάνει, ο πατέρας μου, μου ζήτησε να φύγω από το σπίτι μέσα στα επόμενα λίγα λεπτά. Πήρα μια μικρή τσάντα κι έφυγα για το σπίτι της θείας μου.
Εκεί πέρα, η ιστορία επαναλήφθηκε γιατί όλοι οι συγγενείς μου ισχυρίζονταν ότι τους ντρόπιασα και τους εξευτέλισα.
Μέσα σ’ ένα μήνα, όλοι όσοι ήξερα μου γύρισαν την πλάτη, μόνο και μόνο επειδή ήμουν γκέι. Αποφάσισα να φύγω από την Γκάνα, σε αναζήτηση της αληθινής μου ταυτότητας. Τότε ξεκίνησα το ταξίδι μου, αναζητώντας την ασφάλεια.
Έφτασα στην Τουρκία την ίδια ώρα που ο αγώνας για αυτούς που ζητούσαν να φτάσουν στην Ευρώπη αναζητώντας προστασία, γινόταν πολύ δύσκολος. Σαν κράτος η Τουρκία, προσπαθεί να περιορίσει την εξάπλωση της ομοφυλοφιλίας και ως εκ τούτου δεν αποτελεί ασφαλές μέρος για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επομένως έμεινα εκεί για δυο περίπου μήνες. Η πρώτη απόπειρα να διασχίσω την θάλασσα προς την Ελλάδα δεν ήταν επιτυχής και πιάστηκα από την Τουρκική αστυνομία. Πέρασα 25 μέρες σε τουρκικά κρατητήρια. Αλλά στην δεύτερη μου απόπειρα, κατάφερα να μπω στο νησί της Σάμου.
Καταυλισμός και Άσυλο
Η ζωή στον καταυλισμό ήταν πολύ δύσκολη. Ξεκινώντας από τις κακές συνθήκες διαβίωσης, τις συχνές πυρκαγιές που έπιαναν και τα λοιπά, έχασα ότι είχα δύο φορές και έγινα θύμα των περιστάσεων. Στη Σάμο ήταν που έδωσα συνέντευξη για να κριθεί εάν δικαιούμουν άσυλο στη χώρα, που όμως δεν πήγε καλά λόγω βασικών λαθών στην διαδικασία. Αυτό οδήγησε στο να απορριφθεί το αίτημα μου για άσυλο. Με τη βοήθεια του δικηγόρου μου, έγινε μια έφεση ώστε να λυθούν τα ζητήματα που προέκυψαν αλλά ως τώρα δεν έχει υπάρξει απόκριση από το γραφείο ασύλου προς τον δικηγόρο μου, πράγμα που με κάνει να νιώθω απογοητευμένος.
Ελπίζω κάποτε να δικαιωθώ. Ειλικρινά ευχαριστώ την κοινότητα «ΛΟΑΤΚΙ+ Σάμος» για την υποστήριξη που μου έδωσε μέχρι τώρα.
Αν θέλετε να επικοινωνήσετε με την ομάδα Samos Lgbtqi+ Group και να στηρίξετε το έργο της, επισκεφτείτε τη σελίδα της στο Facebook κάνοντας κλικ εδώ.
