Μια πολύ σύντομη σκέψη με την οποία θα επανέλθω σχετικά με την πορνοφοβία.
Η πορνοφοβία δε σημαίνει ακριβώς “φοβάμαι τις πόρνες”. Μπορεί να σημαίνει αντιπαθώ τις πόρνες, δε σέβομαι τις πόρνες, ακυρώνω τις πόρνες ως γυναίκες λόγω της δουλειάς τους, υποτιμώ τις πόρνες ως ανθρώπους, υποθέτω πράγματα για τις πόρνες, έχω προαποφασίσει για τις πόρνες, χωρίς τις πόρνες, τι είναι και που θα στέκονται μέσα στο αξιακό μου, όπως κι αν αυτό ορίζεται κι από οποία αλάνθαστη πολιτική αφετηρία κι αν προέρχεται.
Η επιτακτική ανάγκη ορισμένων να παρουσιάζουν τη σεξουαλική εργασία με δύο μέτρα και δύο σταθμά ενέχει από μόνης μια γερή δόση διάκρισης και μισογυνισμού, χωρίς να χρειάζονται περιττές εξηγήσεις, όπως κι αν στολίζεται.
Ή θα είσαι θύμα τράφικινγκ και θα την έχεις επιλέξει μόνο ως τελευταία λύση επιβίωσης, π.χ για να φας ή να ταΐσεις/μεγαλώσεις το παιδί σου, οπότε σε δικαιολογούμε και νοιαζόμαστε ή θα είσαι η αδίστακτη πουτάνα που το κάνει για πλουτισμό ή για να παίρνει ντραγκς ή γιατί είσαι φυγόπονη κι έχεις μάθει τα εύκολα. Και σιγά να μην σε σεβαστούμε και σε εξισώσουμε ως γυναίκα με τις υπόλοιπες.
Και στα δύο άκρα, η πορνοφόβια και το slut shaming ενδύεται μανδύα δικαιωματικό, ταυτίζοντας την “πουτάνα” σκοπίμως με τη σωματεμπορία, παρουσιάζοντας την ως θύμα της πατριαρχίας και του καπιταλισμού που την έχει ανάγει σε εμπόρευμα και προϊόν προς ενοικίαση.
Θα μπορούσε να είναι έτσι πολλά πολλά χρόνια πριν, σύμφωνα με τις εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες αλλά και με τη θέση και τα δικαιώματα της γυναίκας μέσα σε αυτές.
Όμως ζούμε σ’ έναν άλλο αιώνα. Οι γυναίκες έχουν κατακτήσει δικαιώματα και έχουν δώσει αγώνες να κατοχυρωθούν, οι ιδέες αλλάζουν, ο φεμινισμός εξελίσσεται, γίνεται πιο συμπεριληπτικός προς όλες τις θηλυκότητες, η σεξεργασία αποτελεί για πολλές και πολλούς (ναι υπάρχουν cis και trans άνδρες σεξεργάτες) επάγγελμα -που πέραν του ότι εμπίπτει στο παγκόσμιο και πανανθρώπινο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης- θέλουν να προστατεύεται να θεσμοθετείται και να μπορεί να ασκηθεί νόμιμα, όπως όλα τα επαγγέλματα έχοντας εκτός από υποχρεώσεις και εργασιακά δικαιώματα.
Συν τοις άλλοις, η σεξουαλική εργασία πέρα από αυτή τη θέαση της ηθικής ανωτερότητας, που μπορεί να την ερμηνεύσει αλλά και να την εργαλειοποιήσει με όρους κινηματικούς (στην ουσία εξυπηρετώντας μόνο μια βαθιά συντήρηση που διαιωνίζει τον στιγματισμό, τον αποκλεισμό και δικαιολογεί την κακοποίηση) υπάρχει και η θέαση εκ προνομίου όσων υποστηρίζουν ότι ο έρωτας είναι ένα αγαθό που δεν πωλείται ή δεν ενοικιάζεται. Και λέω εκ προνομίου, γιατί ρε μάγκες και μάγκισσες σας διαφεύγει ότι δεν μιλάμε για έρωτα αλλά για σεξ και ίσως υπάρχουν άνθρωποι που το σεξ μόνο το φαντάζονται, που δεν το έχουν ζήσει, που δεν μπορούν να το βρουν με τον τρόπο ή τα άτομα που θέλουν, που δεν έχουν την εμφάνιση ή τις κοινωνικές σας δεξιότητες, που δεν έχουν την όραση ή τις κινητικές σας ευκολίες ή που δεν επιθυμούν την οποία δέσμευση… κι αυτό είναι πέρα από κοινωνικά κατασκευάσματα, όπως η τόσο ευέλικτη ηθική αλλά και η αισθητική.
Θα μπορούσα αντί να μιλώ, όπως αντιλαμβάνομαι να παραθέσω αναφορές ή βιβλιογραφία και να κάνω name dropping. Όμως όχι. Γιατί, όπως έχει γνωρίσει ο καθένας έναν αναγκεμένο άνθρωπο που σιχάθηκε αυτή τη δουλειά και μας το τρίβει στη μούρη σαν θέσφατο, έχω γνωρίσει κι εγώ ανθρώπους που το βλέπουν όπως εγώ, ανθρώπους που εργάζονται όπως εγώ, αλλά και ανθρώπους με ιστορία στον κινηματικό χώρο, ανθρώπους με δράση, ανθρώπους με ανοικτό κεφάλι και καρδιά που χωράει, ανθρώπους που καταλαβαίνουν με ποιον τρόπο πλέον το πρόταγμα της ηθικής μπορεί να αντιταχθεί στην οποία ελευθερία ακόμα κι αν αυτή η ελευθερία είναι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Ας μην μπορείτε να το φανταστείτε. Εγώ τους έχω μπροστά μου. Δίπλα μου.
Ήβη Καίσερλη, τρανς σεξεργάτρια
