Ήταν μόνο 13 χρονών αλλά ήδη ήξεραν καλά πως θέλουν να ζήσουν μαζί σαν ζευγάρι. Στην χώρα τους ήταν αδύνατον, θα τους σκοτώνανε πρώτα οι ίδιοι τους οι γονείς και τ’αδέλφια τους αν το μαθαίναν. Με δύο σάκους στον ώμο και πολύ πίστη στην αγάπη τους περάσανε τα σύνορα από το Ιράκ στην Τουρκία με τα πόδια! Περίπου μιά βδομάδα περπάτημα.Ήταν τυχεροί γιατί στο πρώτο χωριό που βρήκαν τους πήρε ένας αγρότης για δουλειά στα χωράφια του. Κοιμόντουσαν σ’ έναν στάβλο, αλλά ήταν μαζί. Και τίποτα δεν τους ενοχλούσε. Στον μήνα πάνω, ένας συγγενής του εργοδότη τους θα πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη. Τον παρακαλέσαν να τους πάρει μαζί κι αυτοί θα του κάνανε τα εισητήρια γιατί ο κίνδυνος να τους συλλάβουν αν ταξιδεύαν μόνοι ήταν τεράστιος. Στην Κωνσταντινούπολη έμειναν ένα χρόνο και κάτι μήνες.
Δούλευαν σ ένα εστιατόριο για 250 λίρες (περίπου 70 ευρώ) τον μήνα για 6ήμερη 12ωρη εργασία. Νοικιάσαν κι ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα και με κοινόχρηστο μπάνιο για 100 λίρες τον μήνα. Κάποια στιγμή βρήκαν μία νταλίκα που θα μετέφερε πατάτες από την Τουρκία στην Ιταλία και δώσαν όσα χρήματα είχαν μαζέψει για να τους κρύψει κάτω από παλέτες. Μια βδομάδα ταξίδι, μέσα σ ένα ξύλινο κουτί 1,5 Χ 1,5 πάθαιναν κράμπες σε διάφορα σημεία του σώματος και έτριβε ο ένας τον άλλον για να ξεμουδιάσουν. Στην Ελλάδα φορτώσανε κι άλλους ξένους από πάνω, οι οποίοι χωρίς να ξέρουν πως υπάρχουν κι άλλοι από κάτω, κατουρούσαν πάνω στις πατάτες. Σε συνδυασμό με την ζέστη, υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκαν πως θα πεθάνουν.
Μόλις φτάσανε στην Ιταλία, τους πήραν αμέσως αγρότες για δουλειά. Κοιμόντουσαν σ’ ένα κοντέινερ μαζί με άλλους 20 και τα βράδια, κρυφά ακουμπούσαν τα πόδια τους, ή αγγίζανε δήθεν τυχαία τα δάχτυλα των χεριών τους. Φοβόντουσαν μην τυχόν και καταλάβουν κάτι οι άλλοι εργάτες, γιατί ο βιασμός τους θα ήταν σε αυτή την περίπτωση δεδομένος. Λέγανε πως είναι αδέλφια σε όλους.Ενάμιση χρόνο μετά είχαν μαζέψει τα λεφτά που χρειαζόταν ώστε να τους μεταφέρει άλλη νταλίκα στην Γερμανία. Και τα κατάφεραν.
Ζητήσανε άσυλο και στο κέντρο κράτησης λίγες μέρες μετά τους φωνάξανε μαζί σ ένα γραφείο. Είχαν καταλάβει από κάμερες που δεν γνώριζαν αυτοί πως υπήρχαν, ότι είναι ζευγάρι. Τους ενημέρωσαν πως υπήρχαν γκέι ζευγάρια τα οποία θα μπορούσαν να τους φιλοξενήσουν για όσο καιρό χρειαστεί, ώσπου να σταθούν στα πόδια τους, ώστε να μην κινδυνεύουν λόγω της σχέσης τους. Δύο ημέρες μετά τους πήρανε ο Κλάους με τον Νίκο.
Σήμερα 1 χρόνο μετά, ζούνε με τον Κλάους και τον Νίκο οι οποίοι έχουν αναλάβει την κηδεμονία τους ώσπου να ενηλικιωθούν. Μαθαίνουν Γερμανικά και εργάζονται σαν εκπαιδευόμενοι σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων.
Κλάους και Νίκο: “Είναι απίστευτα παιδιά. Πιστεύαμε πως απλά θα βοηθήσουμε 2 γκέι μετανάστες. Δεν φανταζόμασταν πως κυριολεκτικά αυτά τα παιδιά θα μας άλλαζαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Μας μάθανε να εκτιμούμε τα μικρά καθημερινά πράγματα που μας προσφέρει η ζωή. Ενώ γνωρίζαμε πως είναι όμορφο να ζεις με κάποιον άλλο, αυτά τα παιδιά μας μάθανε το πως και τι είναι να ζει ό ένας για τον άλλο. Φοβόντουσαν τόσο πολύ μην μας γίνουν βάρος που κατέληξαν να κάνουν τα πάντα μέσα στο σπίτι, καθαρίζουν, μαγειρεύουν, αγοράζουν πράγματα απ’ το μάρκετ και μας κάνουν συχνά δωράκια εκπλήξεις. Δεν το ζητήσαμε ποτέ αυτό, ούτε έχουμε οικονομικό πρόβλημα, αλλά μας παρακαλέσαν να δεχθούμε την συμμετοχή τους στα έξοδα ώστε να αισθάνονται άνετα. Μια Κυριακή στην βόλτα που κάναμε στο πάρκο, συνάντησαν κάτι συναδέλφους τους. Τους φώναξαν και μας σύστησαν “οι Μπαμπάδες μας” με μάτια που έλαμπαν! Πιστεύουμε πως αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μας”.
