Πρώτη ανάμνηση: Στο λύκειο ένας συμμαθητής μου ρωτάει τον θεολόγο: «Οι gay πάνε κατευθείαν στην Κόλαση;». Εκείνος του απαντάει ειρωνικά: «Όχι, κάνουνε πρώτα και μια στάση!». (Σ.σ.: Ο συγκεκριμένος θεολόγος είναι τώρα ιερέας.)
Δεύτερη ανάμνηση: Αποφοιτώντας από το λύκειο, εξομολογούμαι σε έναν ιερέα τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις. «Δεν σου το λέω για να σε τρομάξω, αλλά ο σοδομισμός είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Στα Σόδομα και τα Γόμαρα ο Χριστός έριξε θειάφι και τους έκαψε». Δεν το είπε για να με τρομάξει, αλλά με τρόμαξε όσο δεν πήγαινε…
Τρίτη ανάμνηση: Ακούω τον –εξαιρετικά δημοφιλή τότε– αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να χαρακτηρίζει από άμβωνος την ομοφυλοφιλία «κουσούρι». Και θα ήθελα να τον ρωτήσω, αλλά δεν μπόρεσα: «Είναι ποτέ δυνατόν να κατηγορηθεί κάποιος γιατί έχει βρει στον εαυτό του ένα κουσούρι;».
Τέταρτη ανάμνηση: Διαβάζω πριν λίγα χρόνια σε συνέντευξη του πατέρα Φιλόθεου Φάρου τα εξής: «Όσοι αναφέρονται στην ομοφυλοφιλία επικαλούνται τον λόγο του Αποστόλου Παύλου ότι “οι λοίδοροι, οι πλεονέκτες, οι ειδωλολάτρες, οι μοιχοί και οι αρσενοκοίτες δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού” (1Κορ. 6,10). Οι Γραφές, όμως, έχουν ποιμαντική πρόθεση. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να επικαλείται κανείς την αναφορά του Παύλου σαν να είναι ο απόλυτος νόμος. Επιπλέον, ο Απόστολος Παύλος τοποθετεί την ομοφυλοφιλία μαζί με την πορνεία, τη λοιδορία και με την πλεονεξία. Γιατί δεν άκουσα κανένα να βγει να καταδικάσει τους πλεονέκτες; Ή μήπως ο χαρακτηρισμός “κουσούρι” δεν αποτελεί λοιδορία; Γιατί, λοιπόν, τόσο βολικά ξεχνάμε όλες τις άλλες αναφορές και περιοριζόμαστε στην ομοφυλοφιλία;»
Πέμπτη ανάμνηση: Τα προηγούμενα Χριστούγεννα εξομολογούμαι σε έναν ιερέα ο οποίος μου εξηγεί ότι δεν ήταν ο σοδομισμός η αμαρτία που ήταν κυρίαρχη στα Σόδομα και τα Γόμορα και αυτή που προκάλεσε την οργή του Θεού. Το Πάσχα άλλος ιερέας μού λέει ευθέως κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης ότι οι προγαμιαίες σχέσεις είναι σε κάθε περίπτωση αμαρτία, και μάλιστα του ίδιου ακριβώς μεγέθους, ανεξαρτήτως αν είναι ομοφυλοφιλικές ή ετεροφυλοφιλικές. Απλώς, στη δεύτερη περίπτωση, μου συμπληρώνει, υπάρχει η προοπτική του θρησκευτικού γάμου.
Η χιονοστιβάδα των αντιδράσεων από μερίδα της Εκκλησίας για την υιοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια και στη χώρα μας ήταν απλώς η αφορμή για να ανασύρω αυτές τις αναμνήσεις. Εξακολουθώ να έχω ορισμένες απορίες, που ειλικρινά θα ήθελα πολύ οι αντιδρώντες να μου τις απαντήσουν:
Πρώτη ερώτηση: Αν ένας ομοφυλόφιλος είναι καταδικασμένος να πάει στην Κόλαση, ό,τι κι αν κάνει, για ποιον λόγο να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει;
Δεύτερη ερώτηση: Ο ίδιος ο Χριστός είχε πει ότι όσο δύσκολο είναι να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, τόσο δύσκολο είναι να πάει και ένας πλούσιος στον Παράδεισο. Αν η ομοφυλοφιλία είναι τόσο μεγάλη αμαρτία, γιατί δεν ανέφερε ο Ίδιος κάτι παρόμοιο για τη συγκεκριμένη αμαρτία;
Τρίτη ερώτηση: Το χρέος των ανθρώπων που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις Γραφές είναι να απαντήσουν «τι είναι ανωμαλία και τι όχι» ή «τι είναι αμαρτία και σε ποιο βαθμό»; (Σ.σ.: Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, από το 1973, έχει διαγράψει την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών.) Είναι ανωμαλία να απολαύσει κανείς κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή;
Τέταρτη ερώτηση: Η Εκκλησία δεν είχε αντιδράσει, με τον ίδιο σφοδρό τρόπο, στην αποποινικοποίηση της μοιχείας, τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και τη θέσπιση του πολιτικού γάμου; Είχε ποτέ κανείς την παράλογη απαίτηση να ευλογήσει τις αμαρτίες αυτές η Εκκλησία; Αλλά κατά πόσον είναι αρμοδιότητά της να απαντήσει αν θα πρέπει να είναι νόμιμες ή παράνομες για το κράτος; «Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» αναφέρεται, αν δεν κάνω λάθος, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο…
Πέμπτη ερώτηση: Αν δεχτούμε ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, και μάλιστα μεγάλη, έχω την εξής εύλογη απορία: Είναι το ίδιο αμαρτωλός ένας ομοφυλόφιλος που έχει σεξουαλικές επαφές με 1 άνθρωπο σε όλη του τη ζωή –με τον οποίον πιθανότατα έχει και έναν ισχυρό συναισθηματικό σύνδεσμο– με κάποιον άλλον που έχει στο ενεργητικό του εκατοντάδες σεξουαλικούς συντρόφους; Θα κριθούν και οι δύο με τον ίδιο τρόπο μόνο και μόνο για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ανεξαρτήτως πρακτικής; Είναι ποτέ δυνατόν ο Πανδίκαιος να απονέμει δικαιοσύνη με αυτόν τον ισοπεδωτικό τρόπο;
Νίκος Αλεξιάδης
