Ανθρώπινα σώματα, εγγύτητα, φύλο, ταυτότητες, σχέσεις εξουσίας και προνόμια. Ό,τι αόρατα κινείται, μεταφέρεται και αποδομείται στον αέρα ανάμεσά μας, η “καρδιά” και το “γοργονοπαλάτι” τα βλέπουν και τα συγκεντρώνουν, τα στολίζουν με ηχητικά γκλίτερ και τα φυσούν στ’ αυτιά μας μέσα από αρχεία ήχου, πίσω από τα οποία κρύβεται μια συλλογικότητα που μας δίνει ένα παράδειγμα, έναν τρόπο ίσως συνεργασίας, υποστηρικτικό, ασφαλή και ανοιχτό προς την ευαλωτότητά. “Δε ζητώ να συμφωνήσετε με όσα λέμε. Σας ζητώ μόνο να σταθείτε κριτικά απέναντί τους”, υπενθυμίζει στο τέλος κάποιων επεισοδίων η καρδιά της καρδιάς, Keitlin Prest.
Το 2008, ένας τοπικός Καναδέζικος ραδιοφωνικός σταθμός αποφάσισε να δώσει χρόνο σε κουήρ φωνές στην πιο κατάλληλη στιγμή της ημέρας- τη drivetime! Την ώρα που όλοι βρίσκονταν αιχμάλωτοι στα αυτοκίνητά τους, μια κολεκτίβα κουήρ ατόμων, έστελνε με πειραματικά ραδιοκύματα (τα ονομάτισαν Audio Smut), συχνότητες κοινωνικής και φιλοσοφικής αποσυναρμολόγησης των κανονιστικών οπτικών της σεξουαλικότητας.
Μέλη αυτή της κολεκτίβας μεταξύ άλλων ήταν η Kaitlin Prest και η Mitra Kaboli, οι οποίες το 2012 μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη (πρώτα η μία, μετά η άλλη) με σκοπό να κάνουν το “πάθος” τους επάγγελμα και την κρεβατοκάμαρά τους παλάτι του οικείου. Μέσα εκεί άρχισαν να συνθέτουν ηχητικά ντοκουμέντα γεμάτα με προσωπικές τους ιστορίες, βγαλμένες από συσκευές εγγραφής που τοποθετούνταν στο κέντρο των ιδιωτικών τους συνομιλιών. Ξανά και ξανά έφερναν τους εαυτούς τους και τους άλλους γύρω τους σε δύσκολες θέσεις, ρισκάροντας να φανούν ασεβείς, με τις “μη απολογητικές καλλιτεχνικές παρορμήσεις” τους να βγαίνουν έξω από τα ασφυκτικά όρια των συμφωνημένων “καλών τρόπων” της ευσεβούς πατριαρχικής κοινωνίας.
Κάπως έτσι προέκυψε και η μίνι σειρά (podcast) “No”, στην οποία καταπιάνονται με όλους τους πιθανούς τρόπους που μπορούμε να διαστρεβλώσουμε χειριστικά και καμιά φορά ακούσια το “Όχι”, ώστε να ακουστεί ως “Ναι”.
Oλόκληρη η σειρά “No”: https://www.theheartradio.org/no-episodes
“Η μίνι σεζόν περιστρέφεται γύρω από μια αντιπαράθεση σε μορφή συνεντεύξεων, μεταξύ της Prest και του φίλου της «Jay» (όχι του πραγματικού του ονόματος), με τον οποίο είχε μια όχι ξεκάθαρα συναινετική, αλλά πιεστική σεξουαλική επαφή πριν από κάποια χρόνια. Ήταν στο σπίτι του. Εκείνος έκανε κίνηση. Εκείνη δεν ήθελε να κάνει κάτι περισσότερο από κάποια φιλιά, χάδια και πιασίματα. Την πίεσε. Αντιστάθηκε. Την πίεσε περισσότερο. Για να τερματίσει τον πόνο της διαπραγμάτευσης, η Prest έκανε ένα συμβιβασμό με τα όριά της. Καθισμένοι κοντά αυνανίστηκαν. Η Prest κοιμήθηκε εκεί τη νύχτα (ήταν φίλοι, σωστά;), και το επόμενο πρωί ένιωσε πολύ άσχημα. Αργότερα, όταν προσπάθησε να μιλήσει γι’ αυτό σε αμοιβαίους φίλους τους, η ιστορία αντιμετωπίστηκε ως κάτι τετριμμένο. Ακούστηκε σαν «σχεδόν τίποτα». Ο «Jay» το περιέγραψε ως «μια μεθυσμένη νύχτα αποτυχημένου αυνανισμού» – δεν είναι μεγάλη υπόθεση. Όμως, στο “The Heart” πιστεύουν ότι τέτοιες νύχτες είναι μεγάλη υπόθεση, ακριβώς επειδή πλαισιώνονται ως κανονικές, σαν να είναι κάπως γραμμένες στον ιστό του πολιτισμού μας.
Δύο χρόνια πέρασαν κλεισμένες στην κρεβατοκάματα της Prest, το γοργονοπαλάτι τους όπως το αποκαλούσαν, ώσπου να νιώσουν ασφαλείς να αφήσουν τα podcast τους να βγουν από τους τέσσερεις τοίχους και να αποδεχτούν την πρόσκληση συνεργασίας του δικτύου Radiotopia. “The Heart” was born! Βραβεία ήρθαν και μαζί με αυτά κατέφθασαν νέα μέλη, νέες φωνές, περισσότερες ιστορίες, νέες προκλήσεις και ένα διάλειμμα για ανασχηματισμό.
https://www.instagram.com/p/CIoGpSsl4ET/
Το 2019 η Prest θέλει να επεκτείνει το σύμπαν του Audio Smut και του The Heart. Οραματίζεται ένα καλλιτεχνικό ίδρυμα που να ασχολείται με όλα τα διαφορετικά είδη παραστάσεων και ηχητικών παρεμβάσεων και ξεκινάει έτσι μια εταιρεία ηχητικών τεχνών, στην οποία δίνει το όνομα της κρεβατοκάμαρά της- Mermaid Palace την ονομάζει. Παράλληλα, θεωρεί πως έχει έρθει η ώρα για ανακαίνιση του αγαπημένου της σόου και το παραδίδει για το σκοπό αυτό στα χέρια των PU/NK (Phoebe Unter και Nicole Kelly) και “της αθάνατης λεσβιοσύνης τους, το επαναστατικό τους ήθος και την εξαιρετική τους αισθητική”.
Οι PU/NK συνδυάζουν συνεντεύξεις με μουσική, συζητήσεις με αφηγήσεις και άκρως προσωπικές- ιδιωτικές εμπειρίες. Η θεματική τους είναι η μονογαμία, η συλλογικότητα, το “female gaze” και η οργή. Ρωτάνε τους φίλους τους και τους εαυτούς τους, τις μεγάλες ερωτήσεις της ζωής, σχετικά με την ταυτότητα, το φύλο και τα προνόμια, έχοντας σαφή πολιτικά κίνητρά. Μία από τις πιο δυνατές προσθήκες τους στο The Heart ήταν και τα επεισόδια “Race Traitor”, στα οποία προσπαθούν να αποτυπώσουν τους τρόπους με τους οποίους ενσαρκώνει- στην προκειμένη εκπομπή η Phoebe Unter το λευκό προνόμιό της, όντας η ίδια λευκή, με σκοπό να το διαταράξουν. Εντοπίζει το λευκό αξιακό της σύστημα και καταγράφει το λευκό της προνόμιο, όπως αυτό εμφανίζεται σιωπηλά και σχεδόν αόρατα ανάμεσα στις φιλικές και ερωτικές της σχέσεις και στους κοινούς, δημόσιους και ιδιωτικούς, χώρους που κινείται.
Oλόκληρη η σειρά “Race Traitor”: https://www.theheartradio.org/race-traitor-1
Ακούγοντας το χαρακτηριστικό αφηγηματικό τους στυλ και την πλούσια ποιότητα ήχου τους, μπορείς σχεδόν να τις δεις.. φοράνε φεμινιστικά, κουήρ γυαλιά και μας τα δανείζουν ώστε να δούμε μέσα από αυτά και εμείς- το ευρύ και δύσπιστο κοινό- τις μη ραφιναρισμένες κριτικές τους προς κάθε μορφή εξουσίας. Αλλά δε γίνεται να σταθείς απροστάτευτη μπροστά τους. Νιώθεις την αμηχανία τους, ζεσταίνεσαι από την κοινή σας αδυναμία, αλλά εσύ τουλάχιστον έχεις την επιλογή να τερματίσεις το podcast. Εκείνες, με την καρδιά στα χέρια, παραμένουν ασφαλείς μα εκτεθειμένες, πίσω από το κουμπί “play” της audio εφαρμογής στο κινητό σου. Η Nicole Kelly λέει πως: “Ως καλλιτέχνης, η οικειότητα προσκαλεί κάποιον σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος της εμπειρίας ή της εσωτερικότητάς μου. Νιώθω άβολα, αμήχανα, αλλά παραμένω ειλικρινής σε αυτό μου το αίσθημα και καλώ το κοινό να εξετάσει τους τρόπους που μπορεί να συμβάλει σε αυτή την αμηχανία (όταν μιλάω για λευκό προνόμιο ή για έμφυλη βία για παράδειγμα). Είναι μια πρόσκληση σε κάποιον που μοιράζεται την εμπειρία μου, να κοιτάξει πιο κοντά σε αυτή την κοινή μας εμπειρία, και όχι να γυρίσει το βλέμμα του μακριά”.
“Δε σας ζητώ να ακούσετε το The Heart. Σας προσκαλώ όμως να φτιάξετε το δικό σας γοργονοπαλάτι- ένα μέρος (ένας άνθρωπος;) που να νιώθετε ασφαλείς, μα εκτεθειμένες”.
https://www.instagram.com/p/CMSGAnnHLoq/
από τη Χριστίνα Τριχά
