Από τη χορευτική ομάδα στον Βόλο μέχρι τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου και το εξαιρετικό εξώφυλλο στο περιοδικό Attitude, ο Στέφανος θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας σύγχρονος Billy Elliot. Πέρα όμως από cheesy συσχετισμούς, ο ίδιος αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπου που δε δέχτηκε να μπει σε ντουλάπες και κυνήγησε περήφανα τους στόχους του.
H καλλιτεχνική πορεία του Στέφανου Δημουλά;
Η καλλιτεχνική του πορεία (ζωή να’χει) ξεκινάει σε ηλικία 4 ετών, όταν ο μικρός Στεφανάκος βλέπει στην τηλεόραση την Λίμνη των Κύκνων και μαγεύεται από την μουσική του Tchaikovsky και τις χορογραφίες του Reisinger. Στη συνέχεια, ζητάει από τους γονείς του να παρακολουθήσει μαθήματα χορού και αυτοί με θράσος και αγάπη για τον γιο τους σέβονται αυτή την εκ φύσεως κλίση του. Η επαγγελματική του πορεία από την άλλη, ξεκινάει το 2011 με την ομάδα Χορού και Θεάτρου “Αντί-θέσις” στον Βόλο υπό την αιγίδα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της Δημοτικής Σχολής, Άντζελας Καλαντζή.
Η σεξουαλικότητα πότε μπαίνει στη ζωή σου και τι ρόλο παίζει;
Από πολύ μικρή ηλικία θα έλεγα. Ξεκίνησε χωρίς σκέψη, αυτόβουλα από το δημοτικό θυμάμαι, όταν η καρδούλα μου χτυπούσε δυνατά μόνη της βλέποντας άτομα που έβλεπα γύρω μου. Στη συνέχεια στο γυμνάσιο με σκέψη και σύνεση πλέον με είχα ανακαλύψει. Ξέρετε, πάντοτε γύρω μου ακούω τη φράση “να είσαι ο εαυτός σου”‘. Λοιπόν, αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι πρέπει πρώτα να “βρεις’” τον εαυτό σου, πριν περάσεις στο στάδιο του να “είσαι” ο εαυτός σου. Έτσι έγινε και με μένα. Έπρεπε πρώτα να ανακαλύψω μόνος μου τον εαυτό μου προτού τον αποδεχτώ και τον υπερασπιστώ. Σαφέστατα η σεξουαλικότητα έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διάπλαση του Στέφανου του σήμερα. Απέκτησα αυτοπεποίθηση μέσα από την ανασφάλεια. Ηρεμία μέσα από την κατακραυγή. Σεβασμό απέναντι στην ιδιαιτερότητα μέσα από την ασέβεια που δέχθηκα. Και αποδοχή μέσα από την απόρριψη. Ακόμα κι όταν ο πρώτος μου έρωτας με απέρριψε έμαθα και αποδέχθηκα πολλά για μένα. Σκλήρυνα, πείσμωσα, ωρίμασα μέσα από τον πόνο μου. Έγινα καλύτερος. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον χορό μου. Ακόμα βέβαια ανακαλύπτω πολλές πτυχές μου. Αλίμονο σε αυτούς που περνώντας τα χρόνια δεν εξελίσσουν το μέσα τους και δεν προχωρούν προς τα εμπρός.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;
Είμαι κάτοικος Λονδίνου, πολίτης Αγγλίας, Έλληνας στην καταγωγή και στην καρδιά και χορευτής του κόσμου.
Πόσο δύσκολο είναι ένα παιδί από τον Βόλο να κάνει καριέρα ως χορευτής;
Είναι δύσκολο, όχι ακατόρθωτο. Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι να κάνεις τη θεωρία πράξη και να δράσεις. Πάντοτε έλεγα στον εαυτό μου “ξεκίνα από κάπου και κάπου θα φτάσεις. Αν απλώς περιμένεις να δράσουν οι άλλοι για σένα ή αν μείνεις στα “θα” δεν πρόκειται να φτάσεις πουθενά”.
Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα στερεότυπα γύρω από τα αγόρια που θέλουν να ασχοληθούν με τον χορό;
Ναι το πιστεύω. Και δυστυχώς όχι μόνο στην Ελλάδα. Και δυστυχώς, επίσης, όχι μόνο στον χορό. Μιλώντας συγκεκριμένα για τα αγόρια στον χορό είναι πολύ άδικο να υπάρχει αυτό το στερεότυπο. Ο χορός, το μπαλέτο, το σύγχρονο, δεν έχει σημασία το είδος, χρειάζονται την ανδρική δύναμη, την ανδρική παρουσία. Δεν θα κάνει ο χορός το παιδί να παραστρατήσει από τους ηθικούς, για τους εκάστοτε γονείς, κανόνες. Η καταπίεση θα το κάνει. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ο χορός αποτελεί κανονικότατο επάγγελμα τουλάχιστον σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Με συμβόλαια, μισθούς, φόρους, πελατειακές σχέσεις, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Ποια είναι τα όνειρά σου;
Δεν έχω όνειρα. Στόχους. Η έννοια του ονείρου για μένα δηλώνει κάτι το άπιαστο, το ουτοπικό. Ενώ ένας στόχος ζωής δηλώνει κάτι το έντονα ποθητό να συμβεί στην πραγματικότητα. Στόχος μου λοιπόν είναι να χτίσω ένα βιογραφικό το οποίο θα το κοιτάω στα 65 μου και θα με κάνει να δακρύζω. Θα με κάνει να αισθάνομαι περήφανος και γεμάτος. Να μου θυμίζει στιγμές της ζωής μου ανεπανάληπτες. Στόχος μου είναι να γεράσω και να μην μετανιώσω για τη ζωή που έκανα. Στόχος μου επίσης είναι να επιστρέψω κάποια μέρα στη χώρα μου με μία παραγωγή στην οποία όλοι οι συντελεστές θα πληρωθούν δίκαια και αξιοκρατικά. Να μοιραστώ τις εμπειρίες μου, το όραμά μου και τη γνώση που έλαβα έξω με άλλους ανθρώπους στη χώρα μου. Έχουμε υπέροχους καλλιτέχνες με πανέξυπνα μυαλά στην Ελλάδα μας. Οι μηδαμινές ευκαιρίες όμως και η αδυναμία του να είναι κύριο επάγγελμα η τέχνη τους λόγω των εξευτελιστικά χαμηλών απολαβών καθιστούν τρομερά δύσκολη ίσως και αδύνατη την ανέλιξή τους.
Τι σηµαίνει να ζεις ως ΛΟΑΤΚΙ στην Ελλάδα και τι στο εξωτερικό;
Πιστεύω ότι δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσω, διότι θα αδικήσω τους Έλληνες που έχουν ζήσει μια ζωή στην Ελλάδα ως ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Ουσιαστικά στην Ελλάδα δεν έχω ζήσει εδώ και 7 χρόνια, χρόνια ουσιώδη καθώς ήταν τα χρόνια της ενηλικίωσής μου, της ζύμωσής μου και της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου. Όταν επιστρέφω στον τόπο μου περιτριγυρίζομαι από άτομα που αντί να κοιτάζουν την ένδυσή μου ή την ταυτότητά μου κοιτάζουν τη δουλειά μου και την επευφημούν. Στα σχολικά μου χρόνια έζησα αρκετό bullying και έχτισα ισχυρούς αμυντικούς τοίχους για να μπορώ τώρα απλώς να προσπερνώ και να αδιαφορώ για τα κακεντρεχή σχόλια. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι στην Αγγλία υπάρχει μεγαλύτερη κινητικότητα στα δικαιώματα, στις ΛΟΑΤΚΙ επιχειρήσεις και την αποδοχή από την ετεροφυλόφιλη κοινότητα.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες όταν είδες το εξώφυλλο του Attitude;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να το ανεβάσω στους λογαριασμούς μου στα social media για να μοιραστώ το όμορφο μήνυμα αυτής της εικόνας με πολύ κόσμο. Ξέρετε το να μοιράζεσαι τη χαρά σου με πολλούς η χαρά αυτή καθεαυτή πολλαπλασιάζεται.
Το πρώτο σχόλιο που σου έκανε ο πατέρας σου;
Το πρώτο σχόλιο του πατέρα μου: “Γίναμε viral, πρέπει να κάνω Instablam πώς το λέτε αυτό τώρα;” Συνοδευόμενο με πολλά γέλια φυσικά. Ο πατέρας μου δεν έχει ιδέα από social media και λίγες μέρες πριν είχε μάθει τη λέξη “viral’”. Είναι χιουμορίστας. Και τον αγαπώ με όλη μου την καρδιά.
Ως ένα παιδί που έχει λάβει αρκετή υποστήριξη από την οικογένειά του, τι θα ήθελες να πεις σε όλους τους γονείς που προβληματίζονται με την ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητα του παιδιού τους;
Η γνώση είναι δύναμη, ο διάλογος ασφάλεια, η εθελοτυφλία καταστροφή. Όταν ένας γονιός υποπτεύεται ότι το παιδί του ίσως να έχει ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητα οφείλει να ενημερωθεί. Να διαβάσει, να το συζητήσει και να απευθυνθεί ακόμη και σε επαγγελματίες, ανοιχτόμυαλους ψυχοθεραπευτές οι οποίοι μπορούν να τον συμβουλέψουν για την ομαλή και υγιή διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Στη συνέχεια να συζητήσει με το ίδιο το παιδί, για να το κάνει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του και να του κρατήσει το χέρι λέγοντάς του πως ό,τι κακία και να δεχθεί από τον έξω κόσμο, αυτό να ξέρει ότι έχει πάντα μια φωλιά, ένα σπίτι να βρει υποστήριξη και ηρεμία. Πολλοί γονείς θέλουν να πείθουν τους εαυτούς τους για την ετεροφυλόφιλη ταυτότητα του παιδιού τους και το ψέμα ειδικά στον ίδιο μας τον εαυτό μόνο ταραχή επιφέρει. Λίγες μέρες πριν χορογράφησα ένα ντουέτο για το φεστιβάλ κλασσικής μουσικής Neamt στη Ρουμανία και χόρεψα με την Natasha Trigg, πρώην χορεύτρια των English National Ballet. Θέμα του; Οι γονείς που δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει ποτέ γονείς. Και δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιου είδους γονείς, παρ’όλο που στην Ελλάδα ο θεσμός της οικογένειας είναι απαράβατος. Βλέπουμε γύρω μας συνεχώς γνωστούς και αγνώστους να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά χωρίς να σκέφτονται εκ βάθος αυτές τους τις κινήσεις. Πιστεύω ακράδαντα πως ούτε όλες οι γυναίκες πρέπει να γίνονται σύζυγοι ή μητέρες ούτε αντίστοιχα όλοι οι άνδρες σύζυγοι ή πατέρες. Το να γίνεσαι γονιός θέλει ωριμότητα, υπομονή και θυσία. Αν οι “μελλοντικοί γονείς’” – ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι – δεν είναι έτοιμοι για αυτά τότε καλύτερα ας παραμείνουν σκέτο “μελλοντικοί’”.
Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Ο χορός είναι πάντα η δουλειά που με κάνει να θέλω να ξυπνάω το πρωί. Θα συνεχίσω λοιπόν να βρίσκομαι στη σκηνή για όσο τα πόδια μου αντέξουν. Δυστυχώς (ίσως και ευτυχώς) ως ελεύθερος επαγγελματίας τα σχέδιά μου δεν μπορούν να είναι μακροπρόθεσμα. Προς το παρόν, Πρωτοχορευτής στην Εθνική Όπερα της Ουαλίας, στη συνέχεια στην παραγωγή “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα” του μεγάλου χορογράφου Arthur Pita στο Sadler’s Wells του Λονδίνου, μετά στην Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στην La Traviata και μετά θα δείξει. Η ιδέα στο άγνωστο με ελκύει γιατί ποτέ δεν ξέρω τι με περιμένει στην επόμενη γωνία. Και ανυπομονώ να το ανακαλύψω.
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Ότι είμαι μία ανοιχτή καρδιά. Τις ανοιχτές καρδιές μην τις φοβάστε καθόλου. Οι κλειστές είναι αυτές που αποφέρουν εμφράγματα. Γι’ αυτό και όσα αγόρια ή κορίτσια που μας διαβάζουν τώρα βλέπουν αυτά τα λόγια να είναι ελεύθεροι να στείλουν μήνυμα στον λογαριασμό μου στο Instagram @stefanos_dimoulas και να με ρωτήσουν ό,τι χρειάζονται για την χορευτική τους πορεία. Μακάρι κι εγώ να είχα έναν άνθρωπο όταν ξεκινούσα να μπορούσα να εκφράσω τις απορίες μου για να αποφύγω τυχόν λάθη μου.Επίσης δέχομαι αρκετά μηνύματα με ένα “γιατί” κάθε φορά. Γιατί δεν έχω χορέψει στην Ελλάδα ακόμα. Θέλω να ξέρετε ότι πραγματικά αυτό με θλίβει. Έφυγα γιατί η Ελλάδα έκλεινε σε ένα κουτί τις ικανότητές μου και τις φιλοδοξίες μου. Θα γυρίσω στην Ελλάδα όταν αυτές οι ικανότητες και οι φιλοδοξίες θα μπορούν να αξιοποιηθούν και να ανθίσουν. Μακάρι κάποια μέρα τα χορευτικά μου βήματα και οι κατάλληλες προτάσεις να με αξιώσουν να χορέψω στον τόπο μου.
