Dimitris VarelasMita Tova (The Farewell Party / Το Πάρτι Του Αποχαιρετισμού)
Μια παρέα ηλικιωμένων καταφεύγει στο να φτιάξει μια μηχανή που θα βοηθήσει έναν φίλο τους να βάλει τέρμα στη ζωή του. Όταν όμως αυτό αρχίσει να διαδίδεται θα τους δημιουργήσει ηθικά προβλήματα και θα κληθούν να πάρουν σημαντικές αποφάσεις. Γλυκόπικρη ταινία που μιλά τόσο για το πόσο ηθικό είναι να επιλέξει κάποιος πότε έφτασε το τέλος, όσο και αναγνωρίζει τη δόξα της ζωής. Καταφέρνει να είναι αστείο όσο και συγκινητικό και θέτει όμορφα ερωτήματα σχετικά με την ευθανασία. Το πολυπληθές cast είναι εξαιρετικό και οι σκηνοθέτες στο μεγαλύτερο κομμάτι κρατούν γερά τα ηνία της ταινίας, που όμως λίγο πριν το τέλος κάνει κοιλιά και πλησιάζει το μελό, χωρίς όμως να βυθιστεί ολοκληρωτικά σε αυτό. Σίγουρα κάτι διαφορετικό που δεν γίνεται να αφήσει κανέναν αδιάφορο. (7/10)
It Follows (Σε Ακολουθεί)
Μετά από μια –φαινομενικά- φυσιολογική σεξουαλική συνεύρεση, η Jay στοιχειώνεται από εφιάλτες και οράματα και καταλαμβάνεται από την έμμονη ιδέα πως κάτι καραδοκεί και βρίσκεται συνέχεια ένα βήμα πίσω της… Από της ταινίες έκπληξη της χρονιάς, φέρνουν (μαζί με το The Babadook) την άνοιξη στις εναλλακτικές σκεπτόμενες ταινίες τρόμου. Έσκασε στις Κάννες, ακούστηκε σε διάφορα φεστιβάλ και κατάφερε να κάνει όλους να προσέξουν τον David Robert Mitchell που υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία. Αδιαμφισβήτητα όμορφο κι έξυπνο καδράρισμα και παιχνίδι με την κάμερα, ‘80s αναφορές, ένα ειλικρινά πρωτότυπο concept, μπορεί να μην είναι in-your-face τρομαχτικό, αλλά λειτουργεί και σε δεύτερο επίπεδο ως σχόλιο για την εφηβεία αλλά και τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα! (6/10)
Suite Française (Γαλλική Σουίτα)
Γαλλία 1940: η Γαλλική Σουίτα διηγείται την ιστορία της όμορφης Lucile, που περιμένει νέα από τον άντρα της, κρατούμενο πολέμου, ενώ ζει με την αυταρχική πεθερά της. Η αναγκαστική φιλοξενία του Γερμανού αξιωματικού Bruno στο σπίτι τους αλλάζει τις ισορροπίες.
Ταινία εποχής που έχει την τύχη να πρωταγωνιστούν οι χαρισματικοί Michelle Williams, Matthias Schoenaerts και Kristin Scott Thomas, με τους δύο πρώτους να έχουν την ερωτική χημεία που απαιτείται για τους δύο ρόλους. Ωραία ανασύσταση της εποχής, (μία ακόμα) θαυμάσια μουσική, κάποιες πραγματικά δυνατές σκηνές (με εκείνη της εκτέλεσης να ξεχωρίζει) αλλά δυστυχώς χάνονται στο γενικότερο κλίμα σαπουνόπερας, στους διαλόγους, και στην αδιαφορία των παράλληλων ιστοριών, πέρα από τον έρωτα των δύο πρωταγωνιστών. Οι φίλοι των ταινιών εποχής και ειδικότερα σε όσους αρέσει ο Matthias Schoenaerts, δεν θα απογοητευτούν. (5/10)
Absolutely Anything (Ευχήσου Και Όλα Γίνονται)
Σατανικοί εξωγήινοι δίνουν απίθανες δυνάμεις σε ένα δάσκαλο για να δουν πως θα τις χρησιμοποιήσει. Αυτός μη ξέροντας τι να κάνει, αποζητά βοήθεια από τον καλύτερό του φίλο, τον σκύλο του Dennis. Θα καταφέρει να αποδείξει την καλοσύνη του ανθρώπινου είδους ή θα είναι ο κύριος υπεύθυνος για τον αφανισμό του; Η κωμωδία του Terry Jones ήταν χρόνια στα σκαριά, αλλά δεν εντυπωσιάζει καθόλου. Καταφέρνει να ενώσει όλους τους Monty Pythons γι’ ακόμη μια φορά (χαρίζουν τις φωνές τους στους εξωγήινους) αλλά –παρά το κάποιο βρετανικό χιούμορ- τα αστεία είναι τζούφια και ανέμπνευστα. Ο Simon Pegg δεν καταφέρνει να σώσει την κατάσταση – σε έναν ρόλο που τον έχουμε ξανα-ματα-δει, ενώ είναι κρίμα αυτή η ταινία να μείνει ως η τελευταία που συμμετείχε ο Robbin Williams, που δίνει τη φωνή του στο σκύλο Dennis. Κι όπως χαρακτηριστικά λένε οι εξωγήινοι στην ταινία: “Ο σκύλος δεν είναι πολύ κακός… οι άνθρωποι δεν παλεύονται”… (3/10)
Hitman: Agent 47 (Hitman: Πράκτορας Νο. 47)
Ο Πράκτορας No. 47 έχει σχεδιαστεί γενετικά με σκοπό να αποτελέσει την τέλεια φονική μηχανή, με αξεπέραστη δύναμη, ταχύτητα, αντοχή κι ευφυΐα. Ο τελευταίος του στόχος είναι μια τεράστια οργάνωση, που σχεδιάζει να ξεκλειδώσει το μυστικό του παρελθόντος του για να δημιουργήσει έναν στρατό δολοφόνων με ικανότητες που ξεπερνούν ακόμη και τις δικές του. Δεύτερη απόπειρα μεταφοράς του διάσημου video game, μετά τη μέτρια ταινία του 2007, την οποία δεν είδαμε για να έχουμε γνώμη. (-/10)
