Dimitris VarelasMommy
Χήρα single mother που δεν μασάει, αναλαμβάνει τη κηδεμονία του 15χρονου γιού της που έχει ΔΕΠΥ και δύσκολο χαρακτήρα. Προσπαθούν να συμβιώσουν και να δημιουργήσουν νέους κώδικες επικοινωνίας, ενώ βρίσκουν μια χείρα βοηθείας στη συνεσταλμένη γειτόνισσα Kyla. Η πέμπτη ταινία του –παιδιού-θαύματος του Καναδά- Xavier Dolan μπορεί να μοιάζει στην πρώτη του (όσον αφορά τη σχέση μητέρας-γιού) αλλά εδώ αποδεικνύει το πόσο γρήγορα έχει ωριμάσει στα 26 του χρόνια! Αγκαλιάζοντας τον μελοδραματισμό με σεβασμό και συνέπεια, ο Dolan δημιουργεί ένα σπαρακτικό μικρόκοσμο με τρεις εξόχως πολύπλοκους και μοναδικούς χαρακτήρες. Η ενέργειά του, τα κοντινά πλάνα, η τρομερή μουσική επένδυση είναι και πάλι παρόντα στο Mommy, έχοντας προσθέσει συμπόνια, θυμό, λύπη αλλά και χιούμορ, ενώ δεν λείπουν οι δύσκολες σκηνές και οι ανεξάντλητες βωμολοχίες. Η διάρκεια της ταινίας, στα 139 λεπτά, είναι οριακά μεγάλη, αλλά ένα σκηνοθετικό εύρημα που επισημαίνει τη ψυχολογική κατάσταση του Steve είναι εξαιρετικό και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά μας. Οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού τρίου είναι εξαιρετικές, με την Anne Dorval ίσως να ξεχωρίζει. Το Mommy έχει σαρώσει με 45 βραβεία σε φεστιβάλ παγκοσμίως, με σημαντικότερο το Βραβείο Της Επιτροπής στο περσινό Φεστιβάλ Καννών για τον Dolan (εξ ημισείας με τον κατά 61 χρόνια μεγαλύτερό του Jean-Luc Godard!). (8/10)
Avengers: Age of Ultron (Οι Εκδικητές: Η Εποχή του Ultron)
H ομάδα των Avengers αναγκάζεται να ξαναενωθεί για να κατανικήσει τον Ultron, έναν τρομακτικό κακό –προϊόν υψηλής τεχνολογίας– αποφασισμένο να αφανίσει την ανθρωπότητα. O Joss Whedon κατάφερε με το πρώτο Avengers να κάνει το ακατόρθωτο και να κερδίσει το στοίχημα δημιουργώντας μια από τις καλύτερες ταινίες με υπερήρωες για λογαριασμό της Marvel. Φυσικά και ο πήχης, τον οποίο ο ίδιος έθεσε, δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Ο Whedon μπαίνει στην λογική του «ότι δεν είναι χαλασμένο, δεν χρειάζεται φτιάξιμο» και έτσι οι νέοι Avengers μοιάζουν, λίγο-πολύ, μια από τα ίδια. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι το αρνητικό, μιας και ο Whedon αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως βρίσκεται στην καλύτερη του φόρμα, σκηνοθετώντας μιας άκρως εντυπωσιακή περιπέτεια, με το eye candy για άλλη μια φορά να αποτελεί το κύριο συστατικό της, αλλά με ένα αίσθημα déjà vu να υπάρχει διάχυτο από την αρχή μέχρι το τέλος του φιλμ. Η δυναμική και η χημεία μεταξύ των χαρακτήρων παραμένουν σχεδόν αψεγάδιαστα, χτίζοντας ακόμα παραπάνω τα γερά θεμέλια των σχέσεων τους, τα οποία κατάφερε να δημιουργήσει στο πρώτο μέρος. Μπορεί το σενάριο της να περιέχει κάποιες ασάφειες και να είναι λιγότερο ατακαδόρικη και αστεία, αλλά αρκετά πιο σκοτεινό και πετώντας διάφορα στοιχεία εδώ κι εκεί για το Phase 3 της Marvel, το Avengers: H Εποχή του Ultron αποτελεί την τέλεια αρχή για ένα, από ότι φαίνεται, εξαιρετικά θερμό χολιγουντιανό καλοκαίρι! (7/10)
Woman In Gold (Γυναίκα Από Χρυσό)
60 χρόνια μετά τη φυγή της στις ΗΠΑ η Αυστριακή με Εβραϊκές ρίζες Maria Altmann ξεκινάει ένα καινούργιο ταξίδι, διεκδικώντας τα αντικείμενα της οικογένειας της που κλάπηκαν από τους Ναζί, μεταξύ των οποίων το διάσημο πορτρέτο του Gustav Klimt που φέρει το όνομα “Portrait Of Adele Bloch-Bauer I” που ήταν θεία της! Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, μπορεί να φαντάζει προβλέψιμο και οι χαρακτήρες να έχουν κάπως στρογγυλευθεί… αλλά το Woman In Gold είναι ένα στιβαρό και καλογυρισμένο ιστορικό δράμα με μπόλικο συναίσθημα και δόσεις αγωνίας. Η σκηνοθεσία του Simon Curtis (My Week With Marilyn) είναι απλή και στρωτή, καταφέρνοντας να κυμανθεί μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Το δυνατό ατού της ταινίας ακούει στο όνομα Helen Mirren, που με την γεμάτη παρουσία της προσδίδει κύρος και συγκίνηση, ενώ η χημεία της με τον Ryan Reynolds είναι συμπαθητική. Δεν θα την θυμάσαι για πάντα, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία που συγκινεί με το παρελθόν και προβληματίζει για το μέλλον. (6/10)
1001 Gram (1001 Γραμμάρια)
Όταν η αυστηρή, γοητευτική αλλά και μοναχική Νορβηγίδα επιστήμονας Marie συμμετέχει στο τακτικό ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο στο Παρίσι σχετικά με την ακριβή μέτρηση του πρότυπου χιλιόγραμμου, η ζωή της αποκλίνει από την κανονική της ρουτίνα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να «ζυγίσει» με ακρίβεια τις προσωπικές της απογοητεύσεις και επιθυμίες με την ευκαιρία για αγάπη και μια διαφορετική στάσης ζωής. Η ταινία του Bent Hamer, που αποτέλεσε την επίσημη υποβολή της Νορβηγίας στα 87α Oscars για το βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει ως ένα δράμα για την μονοτονία της ζωής, περιέχει όμως αρκετά διακριτικές πινελιές χιούμορ που χτυπάνε ύπουλα, σπάζοντας σιγά αλλά σταθερά την «ζώνη ασφαλείας» στην ζωή της πρωταγωνίστριας. Όταν το εκκεντρικό γράψιμο του Hamer καταφέρνει να πετύχει τον σκοπό του, σε συνδυασμό με την σχεδόν αψεγάδιαστη ερμηνεία της Ane Dahl Torp, η ταινία μοιάζει να είναι μια αλληγορία της σημερινής μουντής ζωής στην οποία ζούμε, αλλά οι πολλές παύσεις σε συνδυασμό με την αργόσυρτη σκηνοθεσία την κάνει να μοιάζει αμήχανα βαρετή. Παρόλα αυτά, σίγουρα, το αποτέλεσμα χρήζει έστω και λίγο από την προσοχή σας. (5/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
