Dimitris VarelasNightcrawler (Νυχτερινός Ανταποκριτής)
Αδίστακτος οπορτουνιστής ψάχνει εναγωνίως για δουλειά όταν ανακαλύπτει έναν μαγικό σκοτεινό κόσμο στο νυχτερινό Λος Άντζελες όπου κάθε σειρήνα περιπολικού οδηγεί στην πιθανόν αποκλειστική κινηματογράφηση κάποιου δυστυχήματος ή εγκλήματος. Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του σεναριογράφου Dan Gilroy που προτάθηκε για Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου. Πάνω από το αρρωστημένο ειρωνικό κοινονικοπολιτικό σχόλιο σχετικά με τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ Αμερικάνικου Ονείρου και Αμερικάνικης Απληστίας, αυτό το θρίλερ-σπουδή χαρακτήρα θα σε καθηλώσει, ενώ πάνω από όλα τα άλλα στοιχεία της ταινίας συνδυαστικά, προσφέρει ένας εκπληκτικός και αγνώριστος Jake Gyllenhaal σε μια εθιστική και καθηλωτική ερμηνεία σταθμό που σνομπαρίστηκε από τα Oscars αλλά κέρδισε το Blogoscar Ανδρικής Ερμηνείας των Ελλήνων bloggers. (8/10)
https://www.youtube.com/watch?v=A2k24MvnW_Y
A Most Violent Year (Στα Χρόνια Της Βίας)
Στη Νέα Υόρκη τον χειμώνα του 1981, ένας αυτοδημιούργητος μπίζνεσμαν προσπαθεί να ζήσει το Αμερικάνικο Όνειρο και να προστατέψει την επιχείρηση διακίνησης πετρελαίου που έχει αλλά και την οικογένειά του από τις επιθέσεις αντίπαλων επιχειρήσεων. Η τρίτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του ταλαντούχου σκηνοθέτη J.C. Chandor (Margin Call, All Is Lost), μπορεί να μη φτάνει την μαεστρία των προηγούμενων, αλλά ακόμα κι έτσι καταφέρνει να είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, προκλητικές ταινίες της φετινής κινηματογραφικής σεζόν. Σε αυτό συμβάλουν και οι εξαιρετικές ερμηνείες των Oscar Isaac και Jessica Chastain, η εκπληκτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία αλλά και το πανέξυπνο, γεμάτο υπαινιγμούς σενάριό της. Η βία μπορεί πότε να μην εκδηλώνεται ποτέ πλήρως, αλλά όλη αυτή η ένταση που υποβόσκει στο πίσω μέρος καθηλώνει τον θεατή κάθε λεπτό που περνάει. (8/10)
Μητριαρχία
H Μητριαρχία του Νίκου Κορνήλιου είναι ένα πρωτόγνωρο κινηματογραφικό πείραμα (τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα) που πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό του. Πρωτότυπο, ωμό, ρεαλιστικό, ενοχλητικό, επίκαιρο, σφοδρό, γενναίο, αποκαλυπτικό σινεμά που καταλήγει να ενοχλήσει, προβληματίσει, συγκινήσει το κοινό λέγοντας απλά… αλήθειες του σήμερα και μυστικά που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. 160′ γεμάτα ρυθμό και συναίσθημα… Ταινία που συζητάς με τις ώρες μετά την θέαση της. Το μόνο ερώτημα μετά από αυτήν είναι πότε θα δούμε το sequel, την Πατριαρχία! (9/10)
Timbuktu
Στο ιστορικό Τιμπουκτού στο Μάλι το καθεστώς φόβου που επιβάλλουν οι εξτρεμιστές τζιχαδιστές απαγορεύει τα γέλια, τη μουσική, το κάπνισμα, το ποδόσφαιρο και πολλά άλλα. Ένας κτηνοτρόφος με την οικογένεια του μένουν στην έρημο και προσπαθούν να επιζήσουν φιλήσυχα μέχρι που ένα ατυχές γεγονός τους φέρει στο προσκήνιο. Επίκαιρο θέμα δοσμένο με αιχμηρό αλλά όχι in-your-face-καταγγελτικό τρόπο. Όμορφη κινηματογράφηση και δυνατές σεκάνς (αξέχαστη η σκηνή των παιδιών που παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα…) που έφτασε στην πεντάδα των προτεινόμενων ταινιών για Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. (7/10)
Focus
Μεγάλος απατεώνας ετοιμάζει την μεγάλη μπάζα, αλλά μια γυναίκα από το παρελθόν του μπλέκεται στα σχέδιά του. Άκρως διασκεδαστική ταινία με τους Will Smith και την femme fatale Margot Robbie να λάμπουν καθ’ όλη την διάρκεια της, ενώ η χημεία τους στην οθόνη είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Έξυπνο χιούμορ, το οποίο δανείζεται στοιχεία από πολλές άλλες ταινίες του είδους της, με τις ανατροπές να διαδέχονται η μια την άλλη, οι οποίες επικεντρώνονται στην τεχνική της εξαπάτησης, ενώ πολλές φορές ξεπερνούν την όποια λογική και «καίνε» το σενάριο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει όμως την ταινία να διασκεδάσει και να σε κάνει να περάσεις δυο ευχάριστες ώρες στο κοντινό σου multiplex. (5/10)
The Cut (Η Μαχαιριά)
Επική οδύσσεια ενός Αρμένιου, με αφετηρία τα βάθη της Ανατολίας –την επιστράτευση των μειονοτήτων από τον Σουλτάνο και την μετέπειτα σφαγή τους- και στη συνέχεια τις Αραβικές χώρες, την Βόρεια Αφρική μέχρι την Κούβα και τις ΗΠΑ με την ελπίδα να ξανασμίξει με τα ελάχιστα εναπομείναντα (;) μέλη της οικογένειας του. Υπερφιλόδοξο κλείσιμο της τριλογίας του Fatih Akin με τίτλο «Αγάπη, Θάνατος και Διάβολος» (οι δυο προηγούμενες είναι το «Ποτέ Μαζί» και «Η Άκρη του Ουρανού»). Η όμορφη φωτογραφία και ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Tahar Rahim ξεχωρίζουν, αλλά συνολικά οι καλές προθέσεις χάνονται μέσα στην απλοϊκή αφήγηση και την αποσπασματικότητα αυτού του road movie. (5/10)
Elle L’ Adore (Έγκλημα Ψάχνει Άλλοθι)
Πασίγνωστος τραγουδιστής στρέφεται σε φανατική θαυμάστριά του για να τον βοηθήσει να ξεφορτωθεί το πτώμα της αρραβωνιαστικιάς του. Γαλλικό αστυνομικό θρίλερ, με ψεγάδια μαύρης κωμωδίας, στο οποίο βασίζεται κυρίως στην χημεία μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών. Η ταινία παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, με κάποιες εκρήξεις εύστοχης εξυπνάδας, ενώ το σασπένς καλά κρατεί μέχρι την τελευταία πράξη και με μπόλικες ανατροπές, αλλά το σχεδόν απαράδεκτο και μονοδιάστατο -στα πλαίσια του βαρετού- φινάλε, καθώς και οι αδιάφοροι δευτερεύοντες χαρακτήρες της δεν την αφήνουν να απογειωθεί και να ξεφύγει από τα τετριμμένα. Μια χαμένη ευκαιρία για τον σκηνοθέτη της ταινίας Jeanne Herry. (5/10)
Όχθες
Μοναχικός στρατιώτης στον Έβρο διαθέτει χάρισμα περπατώντας στο ναρκοπέδιο. Γνωρίζει μια γυναίκα που βοηθά τη μεταφορά μεταναστών από την Τουρκία στην Ελλάδα μέσα από το ποτάμι και οι δυο τους αλλάζουν και έλκονται με έναν περίεργο τρόπο. Ο Πάνος Καρκανεβάτος επιστρέφει μετά το «Καλά Κρυμμένα Μυστικά: Αθανασία» του 2008 σε μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Τουρκίας, Γερμανίας, Γαλλίας που ενώ είναι όμορφα κινηματογραφημένη και εκμεταλλεύεται πλήρως το τοπίο και διαθέτει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, εντέλει δεν τους εξερευνά και αξιοποιεί όπως θα έπρεπε με αποτέλεσμα έναν αργόσυρτο ρυθμό. Κάποια θετικά στοιχεία και ερωτήματα για την αγάπη και τον προσωπικό σκοπό δεν καταφέρνουν να επιπλεύσουν και πνίγονται στο ποτάμι. (4/10)
Sur Le Chemin De L’Ecole (Στο Δρόμο Για Το Σχολείο)
Γαλλικό ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τέσσερα παιδιά από τέσσερις διαφορετικές χώρες (Ινδία, Μαρόκο, Αργεντινή και Κένυα) καθώς ταξιδεύουν χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάνε στο σχολείο τους. Θα μπορούσε να ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία καθώς όντως τα παιδιά κάθε μέρα αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες μόνο και μόνο για να πάνε από τα σπίτια τους στο σχολείο. Η κάμερα απλά ακολουθεί και παρακολουθεί τα παιδιά αυτά χωρίς καμία ουσιώδη κινηματογράφηση, ενώ τις περισσότερες φορές πολλά από αυτά τα γεγονότα που καταγράφονται μοιάζουν τελείως αναληθοφανή και στημένα. Οι δηλώσεις από τα παιδιά είναι μηδαμινές, και μόνο στο τέλος ακούς να λένε την γνώμη τους για το τι περνάνε και ποια τα όνειρα τους. Κρίμα, γιατί ένα τόσο σοβαρό θέμα αντιμετωπίζεται τόσο επιφανειακά σε αυτό το φιλμ. (3/10)
https://www.youtube.com/watch?v=pBOq3EX994Y
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
