«Μου αρέσουν οι στρέιτ άντρες». «Μόνο στρέιτ άντρες ερωτεύομαι!». «Τι να κάνω, αφού δεν με καυλώνουν οι θηλυπρεπείς, μόνο οι αρρενωποί!». «Ένα παιδί απλό, σαν τους στρέιτ, θέλω να βρω». «Θέλω έναν πραγματικό άντρα!». «Οι στρέιτ άντρες είναι απίστευτα σέξι!». «Αν είναι να πάω με κάποιον θηλυπρεπή, πάω και με γυναίκα».
Αν δεν έχετε πει τέτοια λόγια εσείς, σίγουρα θα τα έχετε ακούσει από άλλους γκέι άντρες. Δεν υπάρχει αμφιβολία: οι στρέιτ άντρες βρίσκονται στην κορυφή της ιεράρχησης της καύλας· θεωρούνται ο ιδανικός σεξουαλικός παρτενέρ, η ύψιστη ενσάρκωση της γνήσιας αρρενωπότητας, ένα άπιαστο αρσενικό ιδεώδες. Το να κατακτήσεις έναν στρέιτ άντρα και να τον καταφέρεις να κάνετε σεξ είναι σαν ένα ιερό δισκοπότηρο που όλοι ποθούμε αλλά ελάχιστοι πετυχαίνουμε – με εξαίρεση ολόκληρο genre από μυθοπλαστικές τσόντες που τρέφουν αυτή τη φαντασίωση. Και φυσικά δεν το πετυχαίνουμε επειδή κυνηγάμε ένα αδύνατο παραμύθι: ο στρέιτ άντρας που σου κάθεται παύει εξ ορισμού να είναι στρέιτ, οπότε οι γκέι άντρες που αναζητούν τον Απόλυτο (στρέιτ) Άντρα, εγκλωβίζονται σε ένα Catch 22: Αν μας κάτσει ο στρέιτ άντρας που ποθούμε χάνει αυτόματα αυτό που τον κάνει ποθητό, αφού με το να κάνει σεξ μαζί μας ακυρώνει τη βασική αξία του.
Γιατί τόσοι πολλοί γκέι άντρες ποθούμε τους στρέιτ; Γιατί τόσοι πολλοί από μας ερωτευόμαστε στρέιτ άντρες, αδιαφορώντας για άλλους γκέι άντρες και έτσι καταλήγουμε να μην κάνουμε ποτέ σχέση (συχνά δε ούτε καν σεξ); Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτή την ολέθρια αυτοϋπονόμευση;
Ναι, υπάρχει. Ας σκεφτούμε λιγάκι τις εικόνες αντρών με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει. Από πάρα πολύ μικρή ηλικία έχουμε πάρει μια πολύ συγκεκριμένη, πολύ σταθερή και ολοκληρωτική εκπαίδευση για το ποια αρσενικά άτομα είναι γνήσιοι, ερωτικά ελκυστικοί άντρες: από καρτούν και αστυνομικές σειρές, μέχρι πολεμικές και κατασκοπευτικές ταινίες, όπως επίσης και ρομαντικές κομεντί, ο σωστός ο άντρας πάντα έχει συγκεκριμένη μορφή: είναι γυμνασμένος, συνήθως κοντοκουρεμένος, με τετράγωνο πιγούνι, συχνά με άγρια χαρακτηριστικά, λιγομίλητος, σκληρός, ατίθασος, ρωμαλέος, ριψοκίνδυνος, δυναμικός, επιθετικός, ενίοτε άξεστος και βίαιος, όχι ιδιαίτερα συναισθηματικός ούτε ιδιαίτερα ρομαντικός, ποτέ νοικοκύρης, χαριτωμένος ή με ενδιαφέρον για τη μόδα ή τις τέχνες. Έχουμε μεγαλώσει με εικόνες αρσενικών όπως ο Χιου Τζάκμαν και ο Τζέραλντ Μπάτλερ, ο Μάρλον Μπράντο και ο Τζέιμς Μποντ, ο Τζέισον Μόμοα και ο Τομ Χάρντυ, ο Τζον Γουέιν και ο Κλιντ Ήστγουντ, ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Σούπερμαν και ο Μπάτμαν − η λίστα είναι ατελείωτη. Οι αντίθετες εικόνες είναι απειροελάχιστες· για κάθε χοντρούλη, αστείο και ατσούμπαλο Σεθ Ρόγκεν υπάρχουν χίλιοι σκληροί, λιγομίλητοι, μυώδεις Ντάνιελ Κρεγκ.
Αυτή η απόλυτα μονομερής εικονολογία ερωτικά επιθυμητών αντρών έχει τεράστιες επιπτώσεις σε όλους μας, γκέι και στρέιτ, άντρες και γυναίκες. Αφού μόνο έτσι απεικονίζονται οι σωστοί, αξιοπρόσεχτοι, σέξι άντρες σε όλη μας τη ζωή, αναγκαστικά έτσι καλωδιώνεται στον εγκέφαλό μας η έννοια του ερωτικά επιθυμητού άντρα. Πιο απλά, διδασκόμαστε τι είναι σέξι και τι είναι ξενέρωτο. Η καύλα μας κατασκευάζεται μέσα από τις εικόνες με τις οποίες μεγαλώνουμε.
Φυσικά, αυτό δεν ισχύει μόνο όσον αφορά το ποιους άντρες θεωρούμε σέξι και ποιους ντεκαυλέ. Η ίδια διαδικασία καθορίζει όλα όσα βρίσκουμε σέξι (ρομαντικά, κίνκυ κτλ.) Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς σέξι στα ψηλά τακούνια ή στο μαύρο δέρμα, τίποτα εγγενώς ρομαντικό σε δυο αναμμένα κεριά· αν όμως έχουμε φάει στη μάπα εκατομμύρια διαφημίσεις, ταινίες και σειρές που δείχνουν γυναίκες με ψηλά τακούνια ως ερωτικά επιθυμητές, οι γόβες καταλήγουν να κωδικοποιηθούν ως σύμβολο και απόδειξη της σέξι θηλυκότητας. Πολύ σπάνια βλέπουμε μια θεογκόμενα στην μέινστρημ εικονολογία να κυκλοφορεί με μπαλαρίνες ή αθλητικά.
Το τι μας καυλώνει δεν είναι ποτέ δική μας υπόθεση. Είναι το τελικό αποτέλεσμα των εικόνων με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί τόσο συλλογικά, όσο και πιο ατομικά ο καθένας και η καθεμία στη ζωή μας. Βέβαια, από τη στιγμή που η καύλα μας καλωδιωθεί στον εγκέφαλό μας με κάποιο τρόπο, αυτό μας καυλώνει, πάει τέλειωσε. Ή μήπως όχι;
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος παραμένει εύπλαστος μέχρι τα βαθιά γεράματα. Όπως μάθαμε ότι ο Χιου Τζάκμαν είναι καυλιάρης, έτσι μπορούμε να μάθουμε ότι και ο Τζέσσι Άιζενμπεργκ είναι σέξι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δούμε περισσότερες, πολλές περισσότερες διαφορετικές εικόνες αντρών, που δεν υιοθετούν το κλασικό αντρικό πρότυπο, σε ρόλους ήρωα της ιστορίας και όχι σαν κωμική ανακούφιση. Λόγου χάρη, μετά από 12 σεζόν του Ru Paul’s Drag Race, όπου οι ήρωες της σειράς είναι όλοι πολύ θηλυπρεπείς γκέι άντρες το αισθητήριό μου έχει αλλάξει.
Και γιατί να κάνουμε όλη αυτή τη διαδικασία; Υπάρχει σοβαρός λόγος. Πολλοί γκέι άντρες ποθούμε και πριμοδοτούμε τους σκληρούς, λιγομίλητους στρέιτ ή στρέιτ-άκτινγκ άντρες και αδιαφορούμε για τους άπειρους γκέι άντρες που κυκλοφορούν γύρω μας αλλά δεν φέρονται σαν τον Τομ Χάρντυ. Οι πρώτοι είναι μια άπιαστη χίμαιρα, ένα μυθολογικό ον, μια κατασκευασμένη φαντασίωση. Οι δεύτεροι είναι διαθέσιμοι γύρω μας, είναι πραγματικοί άντρες, πολύ πιο πολύπλευροι, ευέλικτοι και ολοκληρωμένοι σε σύγκριση το ψεύτικο πρότυπο του Μυθικού Άντρα. Το πρότυπο του αλήτη είναι ωραίο μόνο σαν φαντασίωση – ποιος θέλει να έχει έναν αναίσθητο αλήτη για γκόμενο στην καθημερινότητά του;
Το κλασικό πρότυπο του Γνήσιου Άντρα είναι καταστροφικό και για τους στρέιτ άντρες. Αυτή η τοξική αρρενωπότητα με την οποία έχουν γαλουχηθεί μπορεί να μας καυλώνει σε επίπεδο φαντασίωσης, αλλά κυριολεκτικά σκοτώνει τους στρέιτ άντρες (μέσα από κόντρες απόδειξης του ανδρισμού τους), τους καθιστά συναισθηματικά ηλίθιους και κοινωνικά προβληματικούς. Λόγου χάρη, δεν κάνουν ανακύκλωση ή διστάζουν να θαυμάσουν ένα ηλιοβασίλεμα γιατί φοβούνται μη φανούν λιγότερο άντρες.
Έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη να βλέπουμε γκέι άντρες –σε ταινίες και σειρές, στην καθημερινότητά μας− ώστε να αρχίσουμε να εκτιμούμε (και να καυλώνουμε με) πραγματικούς γκέι άντρες, όχι μυθολογικούς στρέιτ.
του Λύο Καλοβυρνά
