Χριστίνα Μαργιώτη
Με αφορμή την παράσταση «Στρέλλα», που φιλοξενείται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το Antivirus συνομιλεί με την πρωταγωνίστρια. Η Λέττα Κάππα μοιράζεται μαζί μας παιδικές μνήμες, σκέψεις πάνω στα ζητήματα: της σεξουαλικότητας, της κακοποίησης, της τρανς ορατότητας, καθώς επίσης και σημεία στα οποία ταυτίζεται ή διαφέρει από τη Στρέλλα.
Η πρώτη μνήμη
Η πρώτη μνήμη της Λέττας εντοπίζεται στην ηλικία των τριών. «Θυμάμαι έντονα την εποχή που ακούγαμε δίσκους στο πικάπ. Είχε η μάνα μου έναν δίσκο της Raffaella Carra, ο οποίος ήτανε μαύρος και ήταν το πρόσωπό της με ένα πάρα πολύ ωραίο headpiece όλο χάντρες. Έμαθα να βάζω τον δίσκο, μέχρι που το κατέστρεψα το πικάπ. Το είχα λιώσει το βινύλιο αυτό. Το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν το “A far l’amore comincia tu”, το οποίο μάλιστα είχα χορογραφήσει. Τίναζα το μαλλί και η μάνα μου με τις φίλες της με χάζευαν», αναφέρει. Θυμάται επίσης έντονα τις βραδινές συζητήσεις που είχε με τη μητέρα της στον καναπέ του πατρικού της. Ο πατέρας ήταν ναυτικός. «Έλειπε συχνά απ’ το σπίτι», όπως η ίδια σημειώνει. Η μητέρα της εργαζόταν κι έτσι η Λέττα περνούσε τον περισσότερο απ’ τον ελεύθερο χρόνο της με τη γιαγιά της. «Τις πιο έντονες μνήμες μου τις έχω απ’ τη γιαγιά μου, τον θησαυρό μου. Μιλάμε για έναν άνθρωπο εντελώς ανοιχτόμυαλο. Θυμάμαι για παράδειγμα μια κουβέντα που είχαμε για το μέλλον μου όταν τελείωσα το σχολείο. Η γιαγιά με ώθησε να ασχοληθώ με την κομμωτική, αυτή ήταν η κύρια ασχολία μου μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Η γιαγιά ήταν η καλύτερή μου πελάτισσα», συμπληρώνει.
Σεξουαλικότητα και Κακοποίηση
Η Λέττα άρχισε να αντιλαμβάνεται τη σεξουαλικότητά της στις αρχές τις εφηβείας. «Που να μιλήσω και τι να πω; Ως τρανς ζω τα τελευταία δέκα χρόνια. Για αρκετά χρόνια κρυβόμουν απ’ τους γονείς μου, έλεγα ψέματα για το που είμαι και που πάω. Παρουσίαζα φίλες μου ως συντρόφους μου. Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Τα παιδιά έχουν απελευθερωθεί και οι οικογένειες αποδέχονται πολύ πιο εύκολα», αναφέρει. Την πρώτη απελευθερωτική της στιγμή την έζησε στο θρυλικό Factory. Όπως κάθε απελευθέρωση, και αυτή της Λέττας, προέκυψε από μια επαναστατική πρακτική: ένα φιλί. «H πρώτη φορά που πήγα σε gay μαγαζί ήταν στο Factory, το 1992. Πήγαμε κρυφά. Πήραμε ένα ταξί με έναν φίλο και θυμάμαι πόσο άγχος είχα στη διαδρομή σχετικά με το τι θα συναντήσω εκεί πέρα. Θυμάμαι ότι φορούσα ένα μπεζ παντελόνι καμπάνα και ένα λευκό πουκάμισο. Εκεί γνώρισα την πρώτη μου σχέση. Εκείνη την μέρα έδωσα το πρώτο μου φιλί», σημειώνει.
Τη μοναδική κακοποιητική εμπειρία που έχει βιώσει, την εντοπίζει στον στρατό. «Υπήρχε ένα αγόρι στο στρατό το οποίο συχνά με έφερνε σε δύσκολη θέση. Με εξέθετε δημόσια πιέζοντάς με να αποκαλύψω τη σεξουαλικότητά μου. Μου έκανε τη ζωή μαύρη. Με παρενοχλούσε, ερχόταν κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου, εγώ τον έδιωχνα και απλά η επιβίωσή μου εκεί μέσα γινόταν όλο και δυσκολότερη».
Στρέλλα και Ορατότητα
Ακόμα και σήμερα για τη Λέττα η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να επαναποδώσει στις τρανς θηλυκότητες την ορατότητα που τους κλέβει γιατί «δεν έχει ξεμπερδέψει ακόμα με τα λεγόμενα “παλιά μυαλά”». «Έχουν γίνει βέβαια αρκετές κινήσεις. Έχουν ψηφιστεί νόμοι. Βλέπεις σιγά – σιγά πως θεσμοί όπως η Λυρική φιλοξενούν queer παραστάσεις. Αυτό το βρίσκω πολύ σημαντικό. Έτσι λοιπόν τα “παλιά αυτά μυαλά” αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως η μπογιά τους έχει αρχίσει να ξεθωριάζει», προσθέτει. Το άνοιγμα κρατικών θεσμών, του βεληνεκούς της Λυρικής στο queerness, θα μπορούσε πράγματι να σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την ορατότητα και τη συμπεριληπτικότητα σε εθνικό επίπεδο.
Η σχέση της Λέττας με τη Στρέλλα ωστόσο, ξεκίνησε πολύ πριν παράσταση της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής. «Υπάρχει προϊστορία με τη Στρελλα. Έχω έναν πάρα πολύ καλό φίλο, που όταν γυρίστηκε η ταινία του Πάνου Κούτρα, του ζήτησαν το σπίτι του για να γίνουν τα γυρίσματα. Εκεί ήταν το σπίτι της Στρέλλας. Έτσι έμαθα για την ταινία και την είδα. Τον επόμενο χρόνο κουβεντιάζοντας με τον Δημήτρη Αποστολόπουλο, τον φίλο μου, μου εμπιστεύτηκε πως σκεφτόταν να κάνει το ‘σπίτι της Στρέλλας” θεματικό εστιατόριο – μπαρ, με σκοπό να γίνονται show. Μου ζήτησε να είμαι σταθερή συνεργάτιδα, να δουλεύω. Εκεί λοιπόν έκανα σόου. Εκεί ξεκίνησα να δουλεύω. Καρμικό! Μετά όταν του ανακοίνωσα ότι με πήρανε στη Λυρική και θα παίξω τη Στρέλλα τρελάθηκε», αναφέρει στο Antivirus.
Σημεία ταύτισης και διαφοράς με τη Στρέλλα
Σε αντίθεση με την πρωταγωνίστρια, η Λέττα δεν ερωτεύεται ακραία, αποφεύγει το δράμα, αν και η αγαπημένη της τραγική ηρωίδα είναι η Αντιγόνη, η πιο αντιεξουστική και παθιασμένη. «Μετωπική με νταλίκα, κεραυνοβόλος έρωτας που λέμε, μου έχει τύχει. Με μαθηματική ακρίβεια όμως αυτές οι σχέσεις δεν έχουν διάρκεια. Είναι κάτι πολύ έντονο και δυνατό που γρήγορα σβήνει. Συνήθως το ζούμε μόνες μας. Τα στάδια ενός τέτοιου έρωτα είναι: ο ενθουσιασμός, ο θαυμασμός, η θεοποίηση, η προσμονή, η αγωνία και μετά η συνήθεια. Θαμπώνουν αυτές οι σχέσεις γι’ αυτό τις αποφεύγω».
«Με τη Στρέλλα ταυτίζομαι σε άλλα πράγματα. Βρίσκω κι εγώ πράγματα απ’ τον δρόμο, τα οποία αναπαλαιώνω και τα μεταποιώ. Επίσης ταυτίζομαι με το κομμάτι της τρέλας. Έχει τρέλα η ζωή μου, τόσο πολύ που με μια φίλη συγγραφέα κουβεντιάζουμε να γράψουμε ένα σενάριο κάποια στιγμή. Για παράδειγμα ξεκινάω ένα ωραίο πρωί στα 22 μου, για να πάω για καφέ στην πλατεία Ελευθερίας και συναντάω μια παρέα. Μου λένε “φεύγουμε για Μύκονο”. Θα έρθω κι εγώ τους λέω. Φεύγω λοιπόν ακριβώς όπως ήμουν, χωρίς βαλίτσα, χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτα, χωρίς να ενημερώσω κανέναν, και πάω Μύκονο. Δεν είχαμε κινητά τότε και την επόμενη μέρα θυμάμαι ότι δεν έχω ενημερώσει τη μάνα μου. Την παίρνω λοιπόν τηλέφωνο και με ρωτάει που είμαι και που εξαφανίστηκα. Της λέω πως είμαι στη Μύκονο. “Ας τις βλακείες” μου λέει και “λέγε που είσαι”», αναφέρει.
Info:
18, 20, 21, 22, 25, 27, 29 Οκτωβρίου & 2, 3, 4 Νοεμβρίου 2023
Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30)
Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
