Η προάσπιση των ανθρωπίνων ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ισονομία, η κοινωνική συνοχή και πολιτική των ίσων ευκαιριών αποτελούν τη «λυδία πέτρη» της δημοκρατίας μας.
Γράφει η Άννα Απέργη*
Ακούμε πολύ συχνά το τελευταίο χρονικό διάστημα να γίνονται συζητήσεις σε τηλεοπτικά πάνελ, αναφορικά με το ζήτημα του γάμου ανεξαρτήτως φύλου (γάμο ομόφυλων ζευγαριών όπως λανθασμένα αναφέρουν) και το δικαίωμα των ΛΟΑΤΚΙ+ στην τεκνοθεσία.
Οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες και γονείς δεν θα δημιουργηθούν ξαφνικά τώρα. Από πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Γνωρίζω προσωπικά οικογένεια δύο γκέι αντρών ηλικίας 70+, που έχουν ένα γιο ηλικίας σήμερα 52 ετών. Το παιδί τους δηλαδή γεννήθηκε πριν από 52 χρόνια και όλα αυτά τα χρόνια η οικογένεια αυτή ζει στη χώρα μας χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα, καθώς δεν αναγνωρίζεται από το κράτος ως οικογένεια.
Γνωρίζω επίσης αρκετά τρανς πρόσωπα που είναι γονείς και που επίσης δεν αναγνωρίζονται ως γονείς των παιδιών τους. Σε ότι αφορά τα τρανς έγγαμα πρόσωπα, το 2017 που ψηφίστηκε ο νόμος της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, ο νομοθέτης εισήγαγε κάτι πρωτοφανές για το νομικό μας πολιτισμό, μιας και ένα τρανς πρόσωπο, εάν είναι έγγαμο, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία (Ν.4491/2017), θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο θεμελιώδη δικαιώματα, τον έγγαμο βίο του ή τη δυνατότητα να αναγνωριστεί η ταυτότητα φύλου του. Με απλά λόγια δηλαδή, να διαλύσει την οικογένεια του. Επιπλέον, εάν αυτό το τρανς πρόσωπο είναι και γονέας, τα νέα στοιχεία του δεν μεταβάλλονται και στη ληξιαρχική πράξη του παιδιού του, με αποτέλεσμα αφενός το πρόσωπο αυτό να μην αναγνωρίζεται ως γονέας, αφετέρου στα ληξιαρχικά δημόσια έγγραφα του παιδιού να αναγράφεται ένας γονέας ο οποίος δεν υπάρχει πουθενά για το ελληνικό κράτος.
Και γεννάται το ερώτημα: Πόσο ευαισθητοποιημένοι είμαστε πραγματικά ως πολίτες πάνω στα ζητήματα των παιδιών, όταν αφήνουμε τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ οικογενειών να υπάρχουν και να μεγαλώνουν μέσα στην κοινωνία ως «παιδιά – φαντάσματα»; Παιδιά που δεν δικαιούνται να έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες με τα υπόλοιπα παιδιά ως προς την ένταξή τους στην κοινωνία και που μέχρι και σήμερα συναντούν τον κοινωνικό αποκλεισμό άμα τη εμφανίσει τους στα ληξιαρχεία αλλά και παντού;
Παιδιά θύματα ενός γραφειοκρατικού κράτους, του σχολικού εκφοβισμού και μιας κοινωνίας μας που αν και θέλει να αυτοαποκαλείται ευρωπαϊκή, προοδευτική και δημοκρατική, εξακολουθεί να είναι βυθισμένη στην προκατάληψη, προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω από το μικρό της δάχτυλό. Είναι υποκριτικό λοιπόν να μιλάμε από την μία περί ευαισθησίας στο ζήτημα των παιδιών, ενώ από την άλλη να αφήνουμε αυτά τα παιδιά χωρίς δικαιώματα και προπάντων έκθετα σε κάθε κίνδυνο, στον όποιο κίνδυνο, έως ότου «ωριμάσει η κοινωνία».
Τα ανθρώπινα ατομικά δικαιώματα δεν είναι θέμα «ωρίμανσης της κοινωνίας», αλλά κράτους δικαίου και αποτελούν τη «λυδία πέτρη» της δημοκρατίας μας.
Η αποστέρηση δικαιώματος σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, αποτελεί έγκλημα κατά της ίδιας της δημοκρατίας μας και πλήττει τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος, με συνακόλουθα τεράστιες κοινωνικές, αλλά και ανθρωπιστικές συνέπειες.
Η χώρα μας λοιπόν, ως μέλος της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας, θα πρέπει να διασφαλίσει πλήρως την πραγματική ισότητα και την τήρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών και νομοθεσιών στο ακέραιο χωρίς να κάνει καμία απολύτως έκπτωση. Επομένως, η Πολιτεία επιβάλλεται να κάνει μία ριζική αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα και φυσικά του Οικογενειακού Δικαίου. Να προχωρήσει σε μία τροποποίηση, που θα δίνει πλήρη δικαιώματα παιδοθεσίας, που θα υπάρχει επέκταση στην από κοινού γονική μέριμνα, και υποβοηθούμενη αναπαραγωγή ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου, έκφρασης, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου, και φυσικά επέκταση του γάμου και όχι μόνο του πολιτικού γάμου χωρίς διακρίσεις λόγω φύλου.
Επίσης, θα πρέπει να δοθούν ίσα δικαιώματα στην από κοινού γονική μέριμνα, καθώς και στην αναγνώριση τέκνου (εκτός γάμου ή συμφώνου συμβίωσης) που γεννήθηκε είτε στη χώρα μας, είτε στο εξωτερικό, χωρίς να υπάρχει η διάκριση του φύλου των γονέων.
Δηλαδή, πλήρη γονεϊκά δικαιώματα χωρίς την υποχρεωτική προϋπόθεση να έχει προηγηθεί γάμος σε οποιαδήποτε μορφή ή κάποια άλλη πράξη όπως σύμφωνο συμβίωσης, έτσι ώστε να κατοχυρωθούν και τα δικαιώματα των ήδη υπαρχόντων ή μελλοντικών γονέων, που βρίσκονται είτε σε σχέση, είτε σε ελεύθερη συμβίωση.
Σε μία χώρα, -όπως η χώρα μας- που γέννησε τη δημοκρατία, δεν πρέπει και δεν μπορεί να χωρούν η εσωστρέφεια, η ανισότητα, η προσκόλληση, ο φανατισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία.
*Η Άννα Απέργη είναι πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ).
