Συνέβη και πάλι, για ακόμη μία φορά. Ενας νεαρός ηθοποιός δέχτηκε ομοφοβική επίθεση σε ντίσκο της Ρώμης. Ο Αντζελο Τζεράρντο Λετζιέρι ξυλοκοπήθηκε αγρίως από τουλάχιστον πέντε άτομα, χωρίς καμία απολύτως αιτία, στην ντίσκο Qube της ιταλικής πρωτεύουσας κατά τη διάρκεια βραδιάς οργανωμένης από σύνδεσμο για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και παρενδυτικών.
Βίαιοι ρατσιστές κατάφεραν να μπουν στο μαγαζί, να του επιτεθούν και να φύγουν χωρίς να τους εντοπίσει κανείς. Το θύμα πήγε στο Πρώτων Βοηθειών, όπου του διέγνωσαν εγκεφαλικό τραύμα, κάταγμα στη μύτη και στα πλευρά. Ο Αντζελο αποφάσισε να μιλήσει, να μην υποκύψει στον φόβο, και δημοσιοποίησε στο διαδίκτυο τις φωτογραφίες με τα αποτελέσματα τις επίθεσης, έστω και με κάποιες ημέρες καθυστέρησης. Παράλληλα, έδωσε και τηλεοπτικές συνεντεύξεις με τις οποίες ζήτησε από όποιον βρισκόταν στο Qube και είδε την ενέδρα που του είχαν στήσει να μιλήσει, ώστε να συλληφθούν οι υπεύθυνοι.
Δεν είναι, δυστυχώς, η πρώτη ομοφοβική επίθεση αυτού του είδους, από την αρχή του χρόνου και, πιθανότατα, μπορεί να μην πρόκειται ούτε για την τελευταία. Το μόνο «θετικό» είναι ότι τα θύματα, πλέον, σε πολλές περιπτώσεις αντιδρούν και ζητούν τη βοήθεια της κοινωνίας. Εστω και αν, όπως κατήγγειλε ο Ντάριο, μέσα στην ντίσκο οι περισσότεροι σεκιουριτάδες άργησαν πολύ να επέμβουν και στο τέλος τον συμβούλεψαν «να αλλάξει αίθουσα, να απομακρυνθεί», λες και έφταιγε εκείνος για τις μπουνιές που είχε μόλις δεχτεί και τους προπηλακισμούς συνδεδεμένους με τη σεξουαλική του ταυτότητα.
Η ιστορία αυτή, όμως, μας θυμίζει και κάτι άλλο: ότι η κοινωνία δεν έχει ακόμη ωριμάσει, ότι το κράτος δεν έχει αναλάβει τις πρέπουσες, βασικές πρωτοβουλίες. Στην Ιταλία δεν υπάρχει, ακόμη, ένας νόμος κατά της ομοφοβίας. Ενας νόμος που να προστατεύει τους πολίτες από φραστικές -και όχι μόνο- επιθέσεις, από ρατσιστικές συμπεριφορές οι οποίες οφείλονται μόνο σε τυφλό μίσος και προκατάληψη.
Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, δεν έχει ακόμη ψηφιστεί ένας νόμος που να αναγνωρίζει τις συμβιώσεις των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, παρενδυτικών και αμφιφυλόφιλων. Πολλοί θεωρούν ότι το τελευταίο αυτό θέμα αποτελεί μόνο μια κοινωνική διεκδίκηση, η οποία δεν συνδέεται με τη μείωση της βίας και των επιθέσεων. Εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι η κοινωνική ένταξη και αναγνώριση απομακρύνει, αποθαρρύνει τους ανεγκέφαλους, βίαιους εξτρεμιστές πάσης φύσεως. Η κυβέρνηση του Ματέο Ρέντσι έχει υποσχεθεί ότι θα προχωρήσει στην αναγνώριση των σχέσεων συμβίωσης, αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει πότε θα προωθηθεί προς ψήφιση το σχετικό μέτρο. Ο Ιταλός πρωθυπουργός έχει διαφημίσει την πρόθεσή του αυτή τουλάχιστον τέσσερις φορές και, σύμφωνα με την τελευταία του υπόσχεση, ο σχετικός νόμος θα πρέπει να παρουσιαστεί μέσα στην άνοιξη.
Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να επεκτείνει το Σύμφωνο Συμβίωσης σε όλους τους πολίτες, ήδη κατά τις προγραμματικές της δηλώσεις. Ο δε πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, απαντώντας σε ερώτηση που του έθεσα προσωπικά, έχει υπογραμμίσει πως «θεωρεί αναγκαία και χρήσιμη μια κρατική καμπάνια κατά της ομοφοβίας». Μια που οι προηγούμενες κυβερνήσεις επέδειξαν απόλυτη αδιαφορία.
Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποτελεί σαφώς προτεραιότητα και κανείς δεν εννοεί να το αμφισβητήσει. Είναι όμως άλλο τόσο σαφές, παράλληλα, ότι η διεύρυνση των κοινωνικών ελευθεριών και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών είναι απόλυτα συνυφασμένη με το έργο μιας προοδευτικής και ακόμη περισσότερο αριστερής κυβέρνησης και δράσης.
Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης για efsyn.gr
