"Μερικές φορές νιώθουμε ότι υπάρχει μια περιοριστική απαίτηση στο σώμα μaς,
ότι πρέπει να φαινόμαστε ή να νιώθουμε ή να βιώνουμε ευχαρίστηση με έναν
συγκεκριμένο τρόπο. Από την εμπειρία μου, ένιωσα ότι χρειαζόμουν χώρο για να βρω
νόημα (συνοχή) στο τι σημαίνει να έχω ένα σώμα, το οποίο είναι πάντα ήδη μη
ευθυγραμμισμένο με αυτό που υπαγορεύουν οι κοινωνικές δομές." (Living in this
Queer Body, Asher Pandijris)my body is the primary way I make sense of the world*
13/11/21 – Αμβέρσα
Δε γύρισε χθες.
Δεν έχω ιδέα που έχει πάει. Έχω συνηθίσει να περνάνε και μέρες ακόμα και να λείπει. Τέτοιες μέρες υπέρ αναλύω τα πάντα. Έχει τόση φασαρία στο κεφάλι μου που μία φορά πρέπει να ήταν στο ντους πάνω από ώρα, ώσπου να καταλάβω ότι ακούω νερά να τρέχουν.
Όταν επιστρέφει δε μου δίνει αναφορά. Μόνη μου ψηλαφίζω τις διαδρομές του.
Από τις πρησμένες του αμυγδαλές ξέρω ότι τριγυρνούσε με κοντομάνικο σε αυτό το κωλόκρυο.
Τρίβω τα σκληρά σημεία στα δάχτυλα του, για να καταλάβω αν ήταν στη δουλειά. Καμιά φορά βρίσκω ακόμα και φουσκάλες από καψίματα κοντά στους καρπούς του.
Η δουλειά πάντα το σημαδεύει. Αλλά αντέχει στον πόνο.
Όταν ήταν νήπιο είχε γεμίσει σπυράκια ανάμεσα στα μπούτια του που έβγαζαν πύον. Η μαμά του είχε πει, πως αν δεν κλάψει όσο τα καυτηριάζει ο γιατρός, θα του πάρει παγωτό. Και δεν του ξέφυγε ούτε δάκρυ (να σου καίνε τα μπούτια και να μοιάζεις με τον Ρόμποκοπ!). Στην παιδική χαρά έπεσε και έσκισε το πηγούνι του και το τρέχανε για ράμματα. Εκείνο γελούσε. Ούτε δάκρυ όσο το έραβε ο γιατρός. Για να κερδίσει και πάλι στο τέλος παγωτό.
Όχι μόνο δεν έκλαιγε, αλλά δεν έκανε και καμία γκριμάτσα.
Όταν του έβαζαν νάρθηκα στο χέρι, όταν τον έβγαζαν, όταν έπεσε από το βατήρα και έσκισε τα χείλη του εκεί χαμηλά, κάτω από το μαγιό. Όταν εκατό κιλά προσγειώθηκαν στον παιδικό του αστράγαλο και φανέρωσαν περίεργα κομμάτια της σάρκας του καλυμμένα με αίμα – δεν έκλαιγε.
Αυτή η σιωπηλή εκπαίδευση στην ανοχή στον πόνο το μετέτρεψε τελικά -κινησιολογικά- σε Ρόμποκοπ, με περίεργες όμως διατροφικές συνήθειες και με μια μανία για παγωτό.
Προσπαθώ να το κρατάω σε έλεγχο, γιατί (μου) αρέσει αδύνατο.
Όταν βγαίνει από το ντους ή όταν αλλάζει μπλούζα πριν ξαπλώσει το βράδυ, μπορώ να δω, από την κοιλιά του, αν έφαγε παραπάνω ψωμιά και τυρόπιτες τις προηγούμενες μέρες. Προσέχω πόσο έχει φουσκώσει ή αν είναι σκληρή. Το κάνω κρυφά και τα πρωινά όταν στέκεται μπροστά στον καθρέφτη δοκιμάζοντας κάποιο παντελόνι.
Ανησυχώ.
Λίγους μήνες πριν, άρχισε να αφήνει αξύριστη την ηβική του περιοχή. Έκανε δοκιμές. Κάτι δεν του ταίριαζε. Τώρα πια δε ξυρίζεται σχεδόν καθόλου. Καμιά φορά μόνο θα αφαιρέσει τις τρίχες χαμηλά, πλάι από τα χείλια του, για να είναι απαλό όταν το χαϊδεύουν.
Το ξέρω πως δεν αξίζω καμία εξήγηση.
Άρχισε να πειραματίζεται και με τις τρίχες στις μασχάλες του και στα πόδια του. Και τώρα πια δε βγάζει καθόλου τα φρύδια του. Έχουν σμίξει πάνω από τη μύτη του.
Φοράει μόνο μαύρα αντρικά σώβρακα. Όσα χρωματιστά κιλοτάκια είχε, τα πέταξε. Πήρε και κάνα δυο καινούργια αθλητικά μπουστάκια της μάρκας under armour (υπό πανοπλία).
Έχω την εντύπωση πως στολίζεται για κάποια μάχη. Μου θυμίζει- και δεν ξέρω πως έχω αυτή την εικόνα- Σπαρτιάτισσα πολεμίστρια που στέκει αγέρωχη, με βλέμμα κενό, όσο κάποιες άλλες την ντύνουν. Ποιες το ετοιμάζουν για έναν τέτοιο πόλεμο; Ξέρει που πάει να μπλέξει;
Το καλοκαίρι θα πάμε στην Ελλάδα για μπάνια και θα είναι αξύριστο.
(συνεχίζεται…)
