Ο Ευριπίδης Σαμπάτης είναι το κεντρικό πρόσωπο πίσω από την μπάντα Evripidis and His Tragedies, που γνωρίζει τεράστια επιτυχία στην Ισπανία και είναι από τα πρόσωπα που θες να γνωρίσεις. Είναι νέος, επιτυχημένος, έχει ωραία φωνή, κάνει καριέρα στο εξωτερικό, δε φοβάται να δηλώσει δημόσια ότι είναι gay και μιλάει «έξω από τα δόντια» για όλα, με μία ειλικρίνεια και γλυκύτητα που σε κάνει να τον συμπαθείς, ακόμα και αν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά. Πολλοί ίσως θυμούνται τον Ευριπίδη από τις δηλώσεις που είχε κάνει παλαιότερα στο Ativirus για το ομοφοβικό επεισόδιο που δέχτηκε στο Λυκαβηττό (εδώ και εδώ). Σε αυτήν την αποκλειστική συνέντευξη, ο Ευριπίδης μιλάει για την επίθεση αυτή και μας εξηγεί τι έγινε ακριβώς, ενώ δε διστάζει να μας ξεδιπλώσει στοιχεία του χαρακτήρα του και να μας αφήσει να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Πως ξεκίνησαν όλα;
Μικρός ήμουν δεινός τραγουδιστής, σύμφωνα με αυτά που λέει η μαμά μου. Στη βάφτιση μου, όταν περιμένα γυμνός στο στασίδι για να με πάνε στην κολυμπήθρα, τραγουδούσα τον εθνικό ύμνο. Όταν είδα την κολυμπήθρα με το νερό, άρχισα να τραγουδάω «Στου γιαλού τα βοτσαλάκια…». Το αγαπημένο μου κομμάτι τότε ήταν το Πνευματικό Εμβατήριο του Θεοδωρακη σε ποίηση Αγγέλου Σικελιανού. Ναι, και εμένα παράλογο μου ακούγεται. Όταν ήμουν στο σπίτι των παππούδων μου καθόμουν στον καναπέ ακούνητος με το στόμα μισάνοιχτο και τα μάτια γλαρωμένα και άκουγα με ιερή προσήλωση. Μετά πηγαίνα στον παιδικό σταθμό, έμπαινα στην κουζίνα και τραγούδαγα όλο το ρεπερτόριο. Όταν τελείωνε και αυτό, ρώταγα «Μήπως θέλετε να σας τραγουδήσω και κανένα καψούρικο»; Αυτά τα έλεγε στους γονείς μου ή δασκάλα μου ή Σούλα. Επίσης, ένα άλλο σουξέ ήταν «Το Μαύρο Καράβι» του Κουρτ Βαιλ. Φυσικά, δε θυμάμαι απολύτως τίποτε από όλα αυτά, πλην από «Το Μαύρο Καράβι» που ακόμα με αναστατώνει σαν τραγούδι, που συνέβησαν στην προσχολική ηλικία. Ταυτόχρονα, στα πάρτυ στα σπίτια διαφόρων φίλων των γονιών μου παρατηρούσα με θαυμασμό και ζήλεια τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά τους να παίζουν πιάνο και όλο τον κόσμο γύρω τους να θαυμάζει. Ήθελα να μπορώ και εγώ να παίξω μουσική που να συγκινεί τους γύρω μου και να με κάνει αγαπητό. Ζήτησα επίμονα μαθήματα πιάνου και ξεκίνησα στα 7 μου. Κάπου εκεί σταμάτησα να τραγουδάω και δεν ξανάρχισα μέχρι να κλείσω τα 20 μου περίπου. Όπου όμως έβρισκα πιάνο καθόμουν και έπαιζα, έδινα συναυλίες χωρίς καν να μου ζητηθεί, κάνοντας τους μεγάλους να χαίρονται και τους συνομήλικούς μου να με θεωρούν ψώνιο!
Τι είναι αυτό που σε έκανε να φύγεις για Βαρκελώνη;
Ήθελα να γνωρίσω έναν άλλον τρόπο ζωής σε μια άλλη πόλη, ένιωθα πολύ κορεσμένος από την Αθήνα όπου ουσιαστικά είχα καταλήξει μόνο να βγαίνω ασταμάτητα και να βλέπω παντού τους ίδιους ανθρώπους, ενώ είχα μόλις τελειώσει και τις σπουδές μου (τις οποίες ελάχιστα είχα απολαύσει), οπότε ήμουνα σε μεταίχμιο. Τα περνούσα πολύ καλά, δεν μπορώ να πω, αλλά είχα το σαράκι να αλλάξω παραστάσεις και να ανοίξω τα φτερά μου και να φάω τα μούτρα μου. Σε εκείνη τη φάση ήμουν άλλωστε τρελά ανώριμος και ήταν απαραίτητο να κάνω το προσωπικό μου ταξίδι. Βρήκα κάποιο μεταπτυχιακό να κάνω, πιο πολύ σαν διακαιολογία, και έφυγα.
Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η Βαρκελώνη είναι ένα ιδιαίτερα αγαπημένο μέρος για τους Έλληνες. Δεν ξέρω αν η παρουσία της θάλασσας και του υδάτινου στοιχείου παίζει λυτρωτικό ρόλο και την κάνει τόσο αγαπητή. Το σκέφτεσαι να γυρίσεις Ελλάδα; Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο;
Μου λείπουν οι άνθρωποί μου, οι παλιοί μου φίλοι και η οικογένεια μου, μου λείπει το φαγητό, μου λείπει η γλυκιά αναρχία της Αθήνας και διάφορες γωνιές του αστικού της τοπίου, μου λείπει η δυνατότητα να πας σε ένα νησί πανεύκολα. Όμως, δυστυχώς, στην Ελλάδα μαζί με όλα αυτά παίρνεις και ένα σωρό τερατώδη πράγματα, από το χάος της γραφειοκρατίας μέχρι την ομοφοβία, από την αυθαιρεσία σε όλα μέχρι το μπουζουκοβλαχομπαρόκ κτλ, που ακόμα δεν μπορεί να τα χωνέψει το στομάχι μου. Όλα αυτά ήταν φυσικά, και ενδόμυχα, μέσα στους λόγους για τους οποίους έφυγα, αλλά τότε δεν τα είχα συνειδητοποιήσει εκατό τοις εκατό. Δε νομίζω να επιστρέψω σύντομα, παρόλο που έχω βρεθεί στον πειρασμό αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Πάντα κάτι συμβαίνει που μου υπενθυμίσει το γιατί δεν…
Τι είναι αυτό που αγαπάς στην πόλη αυτη και κατά πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου στη Βαρκελώνη;
Τους φίλους που έχω κάνει μέσα στα χρόνια, το ότι μου έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθώ με τη μουσική και να συνεργαστώ με δεκάδες ανθρώπους με παρόμοια ιδανικά και καλλιτεχνικές ανησυχίες, το αστικό τοπίο που έιναι πολύ όμορφο, το γεγονός ότι σαν ομοφυλόφιλος άνδρας νιώθω σε πολύ μεγάλο βαθμό άνετα. Και το ότι λόγω κλίματος και γενικότερης μεσογειακής νοοτροπίας των κατοίκων, δε νιώθω ποτέ πολύ μακρυά από την Ελλάδα.
Την περίμενες αυτή τη μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία;
Καταρχάς δεν περίμενα ποτέ τίποτα, όσα ήρθαν ευπρόσδεκτα, αλλά η λέξη επιτυχία είναι πολύ σχετική, δεν είναι ότι πουλάω δίσκους με το τσουβάλι. Είμαι ένας σχετικά αναγνωρισμένος ανεξάρτητος καλλιτεχνης, μέχρι εκεί.
Πως θα χαρακτήριζες τη μουσική σου;
Ξέρεις ότι όλοι οι μουσικοί σιχαινόμαστε (κυρίως επειδή δυσκολευόμαστε πάρα πολύ) να βάζουμε ταμπέλα στο έργο μας, έτσι; Ας πούμε ότι κάνω ορχηστρική indie pop με έντονα βιογραφικά στοιχεία και αρκετές αναφορές στην κλασσική και γενικότερα στην προ-ροκ εν ρολ μουσική.
Με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς;
Είναι τόσο υποθετικό αυτό..! Θα μου άρεσε πολύ να τραγουδούσε ένα τραγούδι μου η Marianne Faithfull.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που θα ήθελες να είχες ερμηνεύσει;
Αμέτρητα σίγουρα. Το «God Only Knows» των Beach Boys είναι πάντα το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Και το «Sunday Mοrning» των Velvet Underground αμέσως μετά.
Τι είαι αυτό για το οποία είσαι ιδιαίτερα περήφανος;
Για το ότι πέρασα από μια πολύ δύσκολη και επίπονη περίοδο πρόσφατα και μπόρεσα να την χειριστώ με έναν τρόπο που ποτέ δε φανταζόμουν, δίχως να καταρρεύσω και να παραιτηθώ. Πριν από αυτό νόμιζα οτι έιμαι ένας πολύ αδύναμος άνθρωπος, τώρα πλέον, ξέρω πως όχι.
Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Ποιος είναι ο Ευριπίδης;
Το να μιλάω για το νεαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο είναι λίγο σα να έχω περάσει στο μεγαλείο της τρέλας…Ο Ευριπίδης είναι ένας αρκετά μπαρόκ χαρακτήρας που έχει διάβασει πάρα πολλές φορές τις «Επικίνδυνες Σχέσεις», τις βιογραφίες του Λουδοβίκου XIV, της Marianne Faithfull και της Nico και που οι αγαπημένες του ταινίες που τον σημάδεψαν είναι «Τα Άγρια Βλαστάρια», «Το Μωρό της Ρόζμαρι» και «Η Γλυκιά Συμμορία». Τον χαρακτηρίζει ένα μίγμα πεσιμισμού και αυτοσαρκασμού, είναι ευσυγκίνητος και σχετικά καλόκαρδος, αλλά ταυτόχρονα εκνευρίζεται εύκολα και κάποιες φορές έχει τάσεις μισανθρωπίας, παρόλο που γενικά προτιμάει να βλέπει την καλή πλευρα των ανθρώπων και προσπαθεί να δικαιολογεί καταστάσεις και να είναι όσο πιο διπλωμάτης γίνεται. Εχει τεράστια ανάγκη τους φίλους του και την αγάπη και αποδοχή των γύρω του φαινομενικά, αλλά έχει και μια πολύ μοναχική πλευρά που δυσκολεύεται να μοιραστεί. Μπορεί να νιώθει συχνά χαοτικός αλλά έχει μία εσωτερική οργάνωση στο χάος του. Λατρεύει τα φυτά και τα ζώα και τη φύση γενικότερα, αλλά για κάποιο λόγο έιναι παιδί της πόλης από την οποία δεν απομακρύνεται πολύ συχνά, εκτός από τις διακοπές στα νησιά το καλοκάιρι. Εϊναι Παρθένος με Λέοντα ωροσκόπο και Σελήνη στο Ζυγό, δηλαδή είναι ένα ανακάτωμα οργάνωσης και προσήλωσης στη λεπτομέρεια με ανάγκη για λάμψη και επιβολή, αλλά και ανάγκη για αρμονία, ρομαντισμό και ισορροπία. Όλα αυτα τον κάνουν λίγο ανισόρροπο συχνά. Έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες και γενικά δεν αντέχει καθόλου την πλήξη και τη συμβατικότητα, αν και δεν έιναι ούτε των άκρων. Υποφέρει για τα μικρά πράγματα και χαίρεται επίσης με αυτά. Εχει αποδεχτεί πλήρως το ότι η ζωή είναι κλαυσίγελως και προσπαθεί να το αποτυπώσει στο έργο του.
Έχεις δηλώσει ότι δέχτηκες ομοφοβικό επεισόδιο στην Ακρόπολη, αλλά λίγα είναι γνωστά για το συμβάν αυτό. Θες να μας πεις τι ακριβώς έγινε;
Ήταν στο Λυκαβυττό, τέλη Αυγούστου πριν από δυόμισι χρόνια. Είχα ανεβεί με τον τότε σύντροφό μου, τον Τόμας, να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το πάρκινγκ του θεάτρου και μετά μείναμε μέχρι αργά να πίνουμε κρασί και να χαζολογάμε. Ενίοτε φιλιόμασταν, αλλά κυρίως ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια. Ούτε που μας πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να ήταν επικίνδυνα. Κατά τις δύο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, και σε κάποια φάση συναντηθήκαμε με τέσσερις μηχανές που ανέβαιναν. Οι μηχανές ανέβηκαν άλλα εκατό μέτρα περίπου και μετά κάναν στροφή και κατεβήκαν σε εμάς σχηματίζοντας έναν κλοιό που μας περιόρισε σε ένα μικρό κομματάκι στην άκρη του δρόμου. Πάνω τους ήταν οχτώ άντρες. Άρχισαν να με ρωτάνε αν έιμαι ο τάδε, ο τάδε που έκανε μαλακία στον δείνα, ανεβάζοντας σιγά σιγά τον τόνο. Κατάλαβα αμέσως οτί ήταν σαν τεχνική αντιπερισπασμού για να μας την πέσουνε και πάγωσα γιατί ήμασταν στη μέση του πουθενά, νύχτα, περικυκλωμένοι από γομάρια και με μόνη διέξοδο την απότομη πλαγιά πίσω μας. Κάποιος φώναξε «Πιάστον τον πούστη» και εγώ με τον Τόμας κάναμε στρόφη και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τρέχοντας στην πλαγιά, μέσα στο σκοτάδι, καθότι ήταν ο μόνος δρόμος διαφυγής. Εγώ δε, φώναζα βοήθεια με όλη μου τη δύναμη. Η πλαγιά εκεί έχει μεγάλη κλίση, κουτρουβαλιαστήκαμε, πέσαμε μέσα σε αγκάθια, μετά μέσα σε ένα αυλάκι με τσιμέντο, ξανασηκωθήκαμε, τρέξαμε λίγο ακόμα και μετά ξαφνικά το έδαφος εξαφανίστηκε κάτω από τα πόδια μας, δώσαμε ένα άλμα από τέσσερα μέτρα και προσγειωθήκαμε στο κομμάτι του περιφερειακού όπου ξεκινάνε τα πρώτα σπίτια. Εκεί έσπασα τη φτέρνα μου. Πέρασε ένας περαστικός και ζητήσαμε βοήθεια και να φωνάξει την αστυνομία, αλλά κάτι μουρμούρισε να πάμε στο τμήμα στα Εξάρχεια και εξαφανίστηκε, ενώ κανένας δε βγήκε στο μπαλκόνι παρόλες τις φωνές μου. Κρυφτήκαμε στην εσωτερική σκάλα μιας πολυκατοικίας ακούγοντας για λίγη ωρα τον ήχο από μηχανές να πηγαίνουν πάνω κάτω και τρέμοντας κυριολεκτικά. Πιστεύω οτί ήταν οι διώκτες μας γιατί δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο. Μετά από αρκετή ώρα που περάσαμε κρυμμένοι, τολμήσαμε να ξεμυτίσουμε όταν πια δεν ακουγόταν τίποτα. Εγώ μετά βίας περπατούσα, έκανα κουτσό ουσιαστικά. Κατεβήκαμε αρκετούς δρόμους πιο κάτω, βρήκαμε ταξί, είπαμε στον οδηγό τι είχε συμβεί και μας είπε οτι ήταν λάθος να κατεβούμε από τον Λυκαβυττό τόσο αργά και με τα πόδια, και ότι ο περιφερειακός είναι επικίνδυνος τη νύχτα. Την άλλη μέρα πονούσα ακόμα, οπότε πήρα τους γονείς μου και τους τα είπα όλα και πήγαμε στο νοσοκομείο. Στην αστυνομία δεν πήγα, δεν θυμόμουνα τα πρόσωπα των διωκτών μου, και σε εκείνη τη φάση πέσανε οι γονείς μου πάνω μου όλο άχγος ότι θα γίνω στόχος, κτλ. Τις επόμενες μέρες έδωσα 2-3 συνεντεύξεις σε έντυπα που μου το ζήτησαν (γιατί το πήρανε χαμπάρι κατευθείαν από γνωστούς και φίλους) αλλά τελικά αυτή που είχε φωτογραφία ζήτησα να μη δημοσιευτεί. Είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα πανικού γύρω μου που με είχε επηρεάσει. Η μητέρα μου δεν κοιμόταν τα βράδια. Δε σκεφτόμουν πολύ καθαρά, ήθελα απλώς να ξεχάσω εκείνες τις εφιαλτικές στιγμες όπου ήμουνα σίγουρος ότι αν δεν τρέχαμε γρήγορα μπορεί κάποιος από μας να μην έβλεπε την επόμενη μέρα. Ή να την έβλεπε με σπασμένα πλευρά και παραμορφωμένο πρόσωπο από τις κλωτσιές. Κάποιοι αμφισβήτησαν το ότι ήταν ένα ομοφοβικό επεισόδιο λες και είχα κανένα συμφέρον να το παρουσιάσω έτσι. Σίγουρα, κανένας από αυτούς τους άνδρες δεν έκανε εισαγωγή τύπου «Θα σας πλακώσουμε στο ξύλο γιατι είστε ομοφυλόφιλοι», αλλά ok, κάποια πράγματα απλά τα καταλαβαίνεις όταν τα ζεις από πρώτο χέρι.
Πως ένιωσες;
Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, απερίγραπτο τρόμο. Πλέον καταλαβαινω πώς νιώθουν οι αντιλόπες όταν τρέχουν να γλιτώσουν από το λιοντάρια. Ηταν πολύ ζωώδες το ένστικτο της επιβίωσης που με κυρίευσε. Όταν ήμουν πλέον ασφαλής, ένιωσα απερίγραπτη οργή και ανημπορία. Το γεγονός οτι κάποιοι εντελώς άγνωστοι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να μας προκαλέσουν σωματικές βλάβες με ξεπερνούσε. Είχα συνέχεια όνειρα στα οποία ήμουν βρυκόλακας και τριγύριζα στο Λυκαβηττό και στα πάρκα και κατασπάραζα μόνος μου συμμορίες τραμπούκων. Ήταν όνειρα πολύ βίαια και τρομακτικά, με μπόλικο αίμα και ξεσκισμένες σάρκες, και φαντάσου οτι δεν βλέπω σχεδόν ποτέ ταινιές με σούπερ ήρωες και εκδικητές. Αλλά, το υποσυνείδητο μου έβραζε από μίσος, κάτι το οποίο φυσικά ήταν πολύ τοξικό. Μου πήρε πολύ καιρό να ηρεμήσω. Τις επόμενες μέρες ήμουν ένα κουβάρι. Από τη μία, ήθελα να καταγγείλω, από την άλλη, διάφοροι μου μπολιάζανε το φόβο και σκεφτόμουν μήπως κατηγορηθώ ότι δηλώνω ομοφοβική επίθεση για διαφημιστικούς λόγους, για δημοσιότητα! Τόσο συγχυσμένος, μπερδεμένος και πληγωμένος ήμουν, και έτσι με επηρέασαν σχόλια που άκουσα. Προτίμησα να λουφάξω, αηδιασμένος. Ανέβηκα ξανά στο Λυκαβηττο μετά από λίγους μήνες με φίλους, αυτή τη φορά για να ξορκίσω τα φαντάσματα. Το ίδιο βράδυ γινόταν μία διαδήλωση της Χρυσής Αυγής στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και από το λόφο ακούγαμε τις κραυγές και βλέπαμε τις φωτιές. Ηταν σουρεαλιστικό. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να περάσω μπροστά από μεγάλες παρέες αντρών. Και, φυσικά πλέον, το να ανεβάινω σε λόφους μέσα στη νύχτα για να δω τα φώτα της πόλης από ψηλά, κάποτε αγαπημένη ασχολία, είναι απαγορευμένο, εκτός και αν είμαι με μεγάλη παρέα. Από την άλλη, έγινα πιο μαχητικός και συνειδητοτοποιημένος, δε ζω πια στη φούσκα μου. Ουδέν κακό αμιγές καλού.
Είναι η Αθήνα μία ομοφοβική πόλη; Άλλαξαν καθόλου τα πράγματα μετά το Σύμφωνο Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια;
Για μένα είναι περισσότερο ομοφοβική από αυτό που αντέχω. Έχω δεχτεί δύο επιθέσεις, στη μία βρέθηκε σε κίνδυνο η ζωή μου και στη δεύτερη, που έγινε φέτος το καλοκάιρι στην Πλάκα, πάλι αργά το βράδυ, πήρα απλά μια λαχτάρα αλλά ξέφυγα χωρίς σωματικό τραυματισμό. Εκνευρίστηκα μετά πάρα πολύ διότι το δήλωσα σε ένα περιπολικό λίγο πιο κάτω, τους είπα πως πιθανότατα αυτά τα άτομα που κινηθήκαν απειλητικά ήταν ακόμα εκεί, και οι αστυνομικοί, οι οποίοι έτρωγαν το σουβλάκι τους, αντί να τσακιστούν να πάνε εκεί να ελέγξουν τί γίνεται, κάτι μουρμουρίσαν ότι δεν μπορούσαν να αφήσουν το πόστο τους και ότι έπρεπε να πάω στο τμήμα να το δηλώσω. Μία πόλη όπου η αστυνομία δε σε προστατύει από τέτοια περιστατικά, μία πόλη όπου είναι πολύ πιθανό να σε βρίσουν στο δρόμο γι’ αυτό που είσαι, μία πόλη που έιναι η πρωτέυουσα μιας χώρας που ελάχιστα προστατεύει και αποδέχεται ένα μέρος του πληθυσμού της, είναι μία ομοφοβική πόλη. Διάφοροι φίλοι και γνωστοί μου ίσως το αμφισβητήσουν λέγοντας οτι αυτοί δεν νιώθουν την ομοφοβία, όμως η πραγματικότητα δεν βρίσκεται στη σχετική ασφάλεια και ανοχή στου Ψυρρή και στο Γκάζι, στη Μύκονο και στην Ανάφη. Η Ελλάδα ζει ακόμα δεκατίες πίσω, υπερασπίζοντας δήθεν χριστιανικές αξίες, πολιτικοί βγαίνουν και κάνουν εμετικά ομοφοβικά σχόλια ακόμα και σε περιπτώσεις που χρίζουν σεβασμού όπως σε περιπτώσεις θανάτων. Φέτος το καλοκάιρι στη Σέριφο τρεις φορες μέσα σε τέσσερις μέρες αντιμετώπισα καταστάσεις απείρου κάλλους με κοπέλες να πετάνε ατάκες όπως «Τι χάλια είναι αυτά, Μύκονος γίναμε», «Πάμε να φύγουμε, θα ξεράσω» και να κάνουν το σήμα του εμετού δείχνοντας εμένα με το σύντροφο μου, που το πολύ πολύ να δίναμε ένα πεταχτό φιλί.
Εαν έμενες στη Αθήνα θα φοβόσουν να κυκλοφορήσεις χέρι-χέρι με τον σύντροφο σου και να εκφραστείς ελεύθερα;
Όταν ξεκίνησα την πρώτη μου κανονική σχέση με αγόρι ήμουν 20 χρονών. Θυμάμαι ότι φιλιόμασταν παθιασμένα και άγρια παντού. Ερχόντουσαν άνθρωποι στην Πλατεία Μαβίλη να μας πουν πόσο χαίρονται να μας βλέπουν να το απολαμβάνουμε τόσο. Τραγουδούσαμε δε συνέχεια, ξεκαρδιζόμενοι στα γέλια, το κομμάτι αυτό που λέει «Μέσα στη μέση του δρόμου φιλιόμαστε, σε λεωφόρους, σε πάρκα σε κήπους, γίναμε θέαμα πια ακατάλληλο, ακατάλληλο για ανηλίκους». Σε εκείνη τη φάση δεν περνούσε καν από το μυαλό μου ο φόβος. Τώρα είμαι πιο προσεκτικός. Εκφράζομαι ακόμα σχετικά ελέυθερα, αλλά έχω χάσει μέρος της αθωότητας μου. Μπορεί να φιλήθω στο στόμα, αλλά έχω και το νου μου. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Όσο για το χέρι με χέρι, δεν είναι του στυλ μου.
Είναι η Ισπανία πιο πολιτισμένη στα θέματα ισότητας;
Είναι έτη φωτός μπροστά θεωρώ, αν και ούτε εκεί η κατάσταση είναι ιδανική, εννοείται ότι υπάρχουν κρούσματα ομοφοβίας ακόμα και σε μεγάλες πόλεις. Στη Μαδρίτη παρατηρείται έξαρση, όμως έχει να κάνει με το γεγονός οτι πλέον οι άνθρωποι δηλώνουν δίχως φόβο όλο και πιο συχνά ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Νομικά υπάρχει προστασία ακόμα και αν πρόκειται για λεκτική επίθεση, και ας θυμηθούμε οτι ο γάμος και η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια εκεί επιτρέπεται πάνω από μια δεκαετία. Αυτό σημάινει οτι μεγάλο μέρος της μελλοντικής νεολαίας θα θεωρεί αυτά τα πράγματα εντελώς φυσικά, καθώς δεν θα έχει ζήσει καν κάτι διαφορετικό. Εγώ προσωπικά δεν το σκέφτομαι καν να εκφραστώ όπως θέλω, μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να απορεί με το πόσο ελεύθερος νιώθω εκεί. Όταν έρχομαι στην Ελλαδα καταπιέζομαι.
Ποια είναι η γνώμη σου για όσους επιλέγουν να κρύβουν τη gay φύση τους και να παραμένουν in the closet;
Γνωρίζω άτομα που κρύβονται από έναν πατέρα που έχει κάνει 7 εγχειρήσεις καρδιάς ή που από πάντα δήλωνε οτι θα σκότωνε το γιο του αν ήταν gay και μετά θα αυτοκτονούσε. Μπροστά σε κάτι τόσο ακράιο δεν έχω τίποτα να πω, αν πρόκειται πια για τέτοιο θέμα ζωής και θανάτου. Σε άλλες περιπτώσεις γενικά, με το να κρύβεσαι και να υποκρίνεσαι κάνεις πρώτα από όλα κακό στον εαυτό σου και, επίσης, δε βοηθάς στο να προχωρήσει μπροστά η κοινωνία. Η υποκρισία είναι βασικό στοιχείο τηε ελληνικής κοινωνίας. Πόση δυστυχία και πόση βία πηγάζουν από εκεί!
Πως θα χαρακτήριζες την επιλογή του Donald Trump στην Αμερική;
Τραγική. Κατα κάποιο τρόπο αναμενόμενη, κινούμαστε παγκοσμίως όλο και περισσότερο προς ρατσιστικά και ακραία καπιταλιστικά καθεστώτα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε καινούρια πίκρα καταπίνεται έυκολα, ότι μπορείς να χωνέψεις ό,τι συμβαίνει. Το πρωί που το έμαθα ήμουν κοκκαλωμένος για ώρες. Είμαστε τόσο μικροί και τιποτένιοι μπροστά στα παγκόσμια παιχνίδια, που το μόνο που μας μένει έιναι να προσπαθούμε να είμαστε σωστοί με το πιο κοντινό μας περιβάλλον, είτε αυτό έιναι άνθρωποι είτε ζώα είτε φύση.
Σε τι φάση ζωής είσαι; Είσαι χαρούμενος;
Ναι, πολύ. Παράξενο για μένα, αλλά συμβάινει! Χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δε με τρώνε και οι έννοιες. Νομίζω οτι είναι αδύνατον να είσαι απλά ευτυχισμένος με όσα γίνονται γύρω μας, αλλά επίσης, θα ήταν αχαριστία, ύβρις σωστή, να μην ρουφάω και την πιο μικρή δόση ευτυχίας που βρίσκω στο δρόμο μου.
Τι θα άλλαζες στον κόσμο ή και σε σένα αν μπορούσες;
Θα μου έδινα μερικούς πόντους παραπάνω μπόι, λίγο παραπάνω πηγούνι και θα με έκανα πιο οργανωτικό και λιγότερο καταστροφολόγο. Όσο για τον κόσμο, βρε παιδιά από πού να αρχίσω, από τους πολέμους, την καταστροφή του περιβάλλοντος, τις κοινωνικές διακρίσεις; Αφήστε το καλύτερα. Στο μικρό δικό μου κόσμο προσπαθώ να υπάρχει αγάπη, αποδοχή, τέχνη και ανακύκλωση! Κάποιες φορές με επιτυχία.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι να περιμένουμε από εσένα και τους Evripidis and His Tragedies;
Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω ένα δίσκο εξ ολοκλήρου στα ελληνικά με Έλληνες συνεργάτες. Μουσικά και στιχουργικά κινείται κοντά στους αγγλόφωνους δίσκους μου, αλλά θα έχει και κάποια τραγούδια που κινούνται και στο χώρο της ηλεκτροπόπ. Παράλληλα, ξεκίνησα να δουλεύω και τον τέταρτο αγγλόφωνο δίσκο μου, καθώς και κάποια τραγούδια στα Ισπανικά για το σχήμα που ξεκίνησα με τον Μαρκ, μέλος των Εvripidis and Ηis Τragedies και, εδώ και μια δεκαετία, σύντροφο μου. Έχω κάποιες συναυλίες στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, καθώς και μια ακουστική παράσταση στο Οντεόν στο Μετς την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου, όπου θα παίξω πολλά κομάτια από τον ελληνικό δίσκο που θα ηχογραφώ εκείνες τις μέρες.
