Τις τελευταίες ημέρες τα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας είναι στραμμένα στην Τσετσενία, με αφορμή τις πρωτόγνωρες διώξεις που υφίστανται οι gay άνδρες. Δυστυχώς, όμως, η Τσετσενία δεν είναι το μοναδικό μέρος στον πλανήτη, όπου τα LGBTΙ άτομα βιώνουν βασανιστήρια και καταπίεση.
Η Paula Paredes είναι μια φωτογράφος από το Εκουαδόρ, που τράβηξε την προσοχή μας το 2014, όταν κυκλοφόρησε μια συλλογή με την οποία είχε καταγράψει τη διαδικασία του coming out της στην οικογένειά της. Κάθισε με τους Καθολικούς γονείς της και τις δύο αδερφές στο τραπέζι και τοποθέτησε μπροστά τους την κάμερα, τραβώντας μία φωτογραφία κάθε 5 λεπτά. Τότε ήταν που τους είπε ότι ήταν λεσβία.
“Σωματικά και συναισθηματικά βασανιστήρια”
Για το τελευταίο της πρότζεκτ, με τίτλο Until You Change, η Peredes επιστρέφει στο θέμα της σεξουαλικότητας και των κοινωνικών συμπεριφορών απέναντι στα gay άτομα.
Αυτή τη φορά, μίλησε με λεσβίες που έχουν κρατηθεί σε στρατόπεδα που υπόσχονται τη θεραπεία της ομοφυλοφιλίας.
“Στο Εκουαδόρ υπάρχουν σχεδόν 200 εγκαταστάσεις για τη “θεραπεία” των ομοφυλόφιλων ανδρών, γυναικών και τρανς ατόμων”, δηλώνει η ιδία σε ανακοίνωσή της.
“Δυστυχώς, στην πλειονότητα τους αυτά τα κέντρα παραμένουν ανοιχτά, γιατί θεωρούνται κέντρα αποτοξίνωσης για αλκοολικούς και χρήστες ναρκωτικών.”
“Φυλακισμένοι παρά τη θέληση τους, οι άνθρωποι αυτοί υφίστανται συναισθηματικά και σωματικά βασανιστήρια, μέσω ξυλοδαρμών και διορθωτικών βιασμών.”
Πολλές φορές οι ομοφυλόφιλες γυναίκες αναγκάζονται να φορούν φούστες, ψηλοτάκουνα και έντονο μακιγιάζ – σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι είναι πιο (στερεοτυπικά) θηλυπρεπείς.
Η Peredes ήρθε σ΄επαφή με άτομα που έχουν ζήσει μέσα σε τέτοιες κλινικές, καταγράφοντας από πρώτο χέρι τη σκληρή πραγματικότητα. Μιας κι οι εγκαταστάσεις αυτές απαγορεύουν τις κάμερες, αποφάσισε ν΄αναπαραστήσει τις ιστορίες που κατέγραψε.
Για να προστατεύσει την ταυτότητα των πηγών της, χρησιμοποίησε ηθοποιούς και μοντέλα.
“Στην οικογένειά μου δεν έγινα αποδεκτή όταν έκανα coming out, γι΄αυτό αποφάσισα να έρθω σε επαφή με τα άτομα εκείνα που μπήκαν σ΄αυτές τις εγκαταστάσεις, μετά από πίεση των οικογενειών τους. Επηρεασμένη απ’ αυτό, επέλεξα τον εαυτό μου για να πρωταγωνιστήσει σ΄αυτές τις εικόνες. Χρησιμοποίησα τα δικά μου συναισθήματα και εμπειρίες με θεατρικές μεθόδους, ώστε να εξερευνήσω την κακοποίηση αυτών των γυναικών, μένοντας πιστή στις μαρτυρίες τους.
Αυτές οι εικόνες μας επιτρέπουν να αντικρίσουμε, όσα κάποιοι δε θέλουν ποτέ να δούμε. Τη διαστρέβλωση των χαπιών και των θρησκευτικών βιβλίων. Το καθεστώς της εξαναγκασμένης θηλυκότητας στο μακιγιάζ, τις κοντές φούστες και τα ψηλοτάκουνα. Τα βασανιστήρια πίσω από τις ποδιές και τα ιατρικά γάντια. Όλο το φάσμα του διορθωτικού βιασμού”.
