Η Έλλη Τρίγγου αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού το 2016 και έχει ήδη κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στο χώρο της Έβδομης Τέχνης. Έχοντας τιμηθεί με το Βραβείο Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Καλύτερου Β’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, η οποία αποτέλεσε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, τώρα προχωράει σε εξίσου ενδιαφέροντα μονοπάτια με τη συμμετοχή στης στην παράσταση Λολίτα Reversed του Χρήστου Καρασαββίδη.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο έργο Λολίτα Reversed του Χρήστου Καρασαββίδη;
Θέλησα να γίνω μέρος της προσπάθειας ενός νέου σκηνοθέτη χωρίς μεγάλη εμπειρία αλλά με αρκετά γοητευτικό όραμα. Αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για ένα δύσκολο και μεγαλεπήβολο πείραμα που συχνά υπερέβαινε των δυνατοτήτων.
Δεν μπορώ να ξέρω αν πέτυχε το πείραμα ή όχι, σίγουρα όμως καταφέραμε να παρουσιάσουμε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα για το οποίο είμαστε πολύ περήφανοι. Η βοήθεια του Πρόδρομου Τσινικόρη και του Ανέστη Αζά ήταν πολύτιμη και καταλυτική στο αποτέλεσμα της δουλειάς μας.
Είχες διαβάσει τη Λολίτα στο παρελθόν;
Έχω δει τις ταινίες, δεν έχω διαβάσει το βιβλίο.
Αν και το έργο ανέβηκε μόνο για μερικές ημέρες, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη, σε σημείο που να πρέπει το κοινό να προσέλθει αρκετές ώρες νωρίτερα προκειμένου να βρει θέσεις. Ήταν αναπάντεχο αυτό για εσένα; Τι αισθήματα σου άφησε ως εμπειρία;
Το Φεστιβάλ «7 χρόνια φαγούρα – ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων» είχε δωρεάν είσοδο και η Πειραματική σκηνή χωράει 150 θεατές. Το έργο από μόνο του κινεί την περιέργεια επίσης, οπότε υπήρξε ανταπόκριση από το κοινό και χαρήκαμε γι’αυτό. Και οι 4 παραστάσεις του φεστιβάλ πήγαν πολύ καλά.
Η ιστορία της Λολίτας έχει έναν βαθύ ερωτισμό αλλά και μία επικίνδυνη εμμονικότητα. Υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσα στη Λολίτα και την Έλλη;
Η Λολίτα έχει αναγνωρίσει τη δύναμή της ομορφιάς και της σεξουαλικότητάς της και τη δοκιμάζει για να πετύχει ό,τι θέλει, χωρίς να έχει συναίσθηση ότι υπάρχει κόστος. Δεν εντοπίζω κοινά στοιχεία μεταξύ μας αλλά μελετώντας τη, μπήκα στη διαδικασία να την καταλάβω χωρίς να την κρίνω. Η μελέτη ενός ρόλου ίσως να είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία να καταλάβει και να δεχτεί τη διαφορετικότητά του άλλου.
Τι είναι για σένα ο έρωτας;
Όλα τα στοιχεία της φύσης σε υπερδιέγερση. Το καλύτερο πάρτι. Η μουσική και η ποίηση του κόσμου. Το γέλιο των παιδιών. Να θες να κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Αυτό είναι έρωτας.
Έχεις αναφέρει στο παρελθόν πως «δεν είναι ταμπού να ερωτεύεσαι με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που θα επιθυμούσε ο αποδέκτης του ερωτά σου. Ταμπού είναι να έχεις ταμπού». Με αφορμή αυτό, έχεις κάποιο σχόλιο να κάνεις στον τρόπο που οι άνθρωποι πολλές φορές στοχοποιούν τον έρωτα σήμερα όταν αυτός παίρνει διαφορετικές μορφές από τις συνηθισμένες;
Ο φόβος του Θεού και της κοινής γνώμης που πνίγει τις κοινωνίες δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει και να καταδικάζει τις επιλογές του άλλου. Στην πραγματικότητα αυτός ακριβώς ο φόβος έχει σαν αποτέλεσμα άτομα με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και κατ’ επέκταση προσωπικότητα.
Μεγαλώνουμε και εκπαιδευόμαστε σε ένα καθεστώς ομοιομορφίας. Η διαφορετικότητά δε χαίρει ούτε αποδοχής ούτε εκτίμησης. Όσο αυτό διαιωνίζεται, δεν μπορεί κανένας μας να είναι ελεύθερος.
Εάν και αποφοίτησες μόλις πριν ένα χρόνο από το Εθνικό Θέατρο, είσαι ήδη ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο και έχεις βραβευτεί με το Βραβείο Καλύτερου Β’ Γυναικείου Ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για την ταινία Suntan. Πώς διαχειρίζεσαι αυτό το άλμα; Τι αισθήματα σου προκάλεσε; Πώς ήταν για εσένα η χρονική περίοδος μετά την αποφοίτησή σου μέχρι και σήμερα;
Είναι όμορφα όλα αυτά και μου δίνουν πολλή χαρά. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση όμως έρχεται από τον κόσμο που μοιράζεται μαζί μου τις εντυπώσεις του από την ταινία. Η χρονιά που πέρασε ήταν γεμάτη και δημιουργική. Ανυπομονώ για ό,τι θα ακολουθήσει.
Τι είναι αυτό που σε ώθησε στο να γίνεις ηθοποιός; Και τι είναι αυτό που σου δίνει έμπνευση ώστε να προχωράς;
Η ανάγκη μου για παιχνίδι , φαντασία και επικοινωνία με οδήγησε στο θέατρο. Περισσότερο από κάθε κείμενο, κάθε ρόλο και κάθε τρόπο δουλειάς, αυτό που με εμπνέει και με συγκινεί είναι οι άνθρωποι και η συνάντηση μαζί τους.
Τι άλλο ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Τον Οκτώβριο θα ξαναπαίξουμε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού το «Στέλλα Κοιμήσου» σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη και ομολογώ ότι ανυπομονώ. Μου έλειψε αυτή η θεόμουρλη οικογένεια. Για την ώρα δεν υπάρχει κάτι άλλο προς ανακοίνωση.
Πού θα ήθελες να δεις τον εαυτό σου στο μέλλον;
Στο μέλλον ονειρεύομαι να είμαι υγιής και χαρούμενη σε ένα κόσμο που οι άνθρωποι θα αγαπούν και θα σέβονται τον εαυτό τους, τους άλλους, τα ζώα και το περιβάλλον. Πόλεμος θα σημαίνει μια απόχρωση βαφής μαλλιών, φασισμός θα σημαίνει μηχάνημα κοπής του γκαζόν και φόβος θα είναι το όνομα μίας ανοιξιάτικης αλλεργίας. Αλλά αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες πολύ να υποδυθείς;
Θέλω να παίξω τη Μήδεια. Και στο τσίρκο.
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας, Karol Jarek.
