Ίσως να είναι μια αντιδημοφιλής άποψη, αλλά θα την πω: η ελληνική κοινωνία δεν ξέρει τι σημαίνει ισότητα. Μπορεί οι πολυεθνικές, οι μαραθώνιοι και τα φωτογραφικά ενσταντανέ να κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν, αλλά η πραγματικότητα διαψεύδει.
Προσποιούμαστε ότι όλα είναι σύγχρονα, ανθρώπινα και στρωμένα με γκλίτερ. Όμως πέρα από τη λάμψη και τις φιέστες, πονάμε και ματώνουμε καθημερινά. Δολοφονούμαστε, φιμωνόμαστε, κρινόμαστε αδιάκριτα. Και θα μου πεις “η Ελλάδα πάντα πίσω ήταν σε τέτοια θέματα” και θα σου απαντήσω ”χέστηκα”.
Δεν με νοιάζει τι έκανε η Ελλάδα τότε, με νοιάζει τι κάνει τώρα. Και μην μου αρχίσεις για παγκόσμια κρίση και τέτοια κουραφέξαλα, δεν θα το αντέξω. Και πώς να το αντέξω; Όταν μετριόμαστε και κάθε φορά βρίσκουμε έναν άνθρωπο να λείπει, πώς να δικαιολογήσω αυτό το κενό; Ποιος θα μου φέρει πίσω τα δάκρυα που έχυσα, και που θα βρω το δίκιο μου;
Όταν η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία είναι ταμπού, πού να ελπίζω; Στο κράτος που πάει χεράκι-χεράκι με την Εκκλησία; Ναι, αυτή την Εκκλησία. Που φτύνει χολή και θάνατο στο διαφορετικό. Που αντί να είναι αγκαλιά, είναι μίσος και υφάκι. Κι αν γυρίσω το άλλο μάγουλο, θα βρω πανελίστες και δελτία ειδήσεων τίγκα στο σκατό. Κι αν σηκώσω το σαγόνι, θα δω τη ζωή μου περίγελο σε στίχους τραγουδιών -και ύστερα μου λες να μην θυμώνω.
Πληρωμένοι δολοφόνοι και απλήρωτοι εργάτες, βράζουμε σε ένα καζάνι που τη φωτιά του συντηρούμε όλοι μαζί. Όχι, δεν με εξισώνω με τη βία. Με εξισώνω με την απάθεια. Τα νέα της ημέρας είναι όλο και πιο φρικιαστικά, κι εμείς θεοποιούμε κάθε ψευτοσελέμπριτι που πουλάει μούρη. Χωμένοι σε έναν καναπέ, συνηθίζουμε όλο και περισσότερο το αίμα.
Ναι, φυσικά και γίνονται εξεγέρσεις. Φυσικά και υπάρχουν φωνές που αντιστέκονται. Όμως είναι λίγες αυτές οι φωνές, ας μην κοροϊδευόμαστε. Μην προσποιούμαστε ότι αυτές οι φωνές αρκούν, γιατί θα πούμε ψέματα. Δεν υπάρχει ισότητα στην Ελλάδα. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε -ελάτε παιδιά- μεταξύ μας είμαστε. Κι όσο η σαπίλα κυκλοφορεί ελεύθερη, αυτή η ισότητα θα φαντάζει μεγαλύτερη ουτοπία μέρα με τη μέρα.
Δεν υπάρχουν καλά μαντάτα, πλέον. Ή θα μάθουμε τι σημαίνει διαφορετικότητα, ή οι ειδήσεις θα μας φέρνουν μόνο μαυρίλα. Η μέση λύση πέθανε, και πήρε μαζί και τη διπλωματία. Όχι άλλη κοινωνική αμορφωσιά, όχι άλλο κάρβουνο. Τελεία, παύλα.
