Η stand up κωδικός Χρύσα Κατσαρίνη με απόλυτη σοβαρότητα και χωρίς ίχνος χιούμορ αυτή τη φορά, έγραψε ένα βιωματικό κείμενο με αφορμή τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου για την έμφυλη βία.
Όπως αναφέρει στην εισαγωγή της, έχει βρεθεί και η ίδια “μία ανάσα μακριά” από το να είναι ένα ακόμα όνομα στη λίστα των γυναικοκτονιών.
Η ανάρτησή της με το κείμενο στο Facebook, μέχρι στιγμής, έχει συγκεντρώσei περισσότερες από 3.000 αντιδράσεις και γύρω στις 560 κοινοποιήσεις.
Διαβάστε το:
Επειδή έχω βρεθεί κυριολεκτικά, μια ανάσα μακριά από το να είμαι ένα ακόμα όνομα στη λίστα των γυναικοκτονιων, νιώθω πως πρέπει να μοιραστώ 2-3 σκέψεις μου.
Όταν βρίσκεσαι σε σχέση με έναν επικίνδυνο άνθρωπο, έχεις την τάση να αγνοείς την εσωτερική σου φωνή που σε προειδοποιεί. Γιατί πάντα βλέπουμε τα σημάδια. Επιλέγουμε όμως να τα αγνοήσουμε. Μερικά σημάδια που επέλεξα εγώ να αγνοήσω είναι τα εξης:
Ασκούσε λεκτική βία σχεδόν σε καθημερινή βάση, από ένα σημείο και μετά, είχε επιθετική συμπεριφορά απέναντι μου, κλωτσούσε έπιπλα, έσπαγε αντικείμενα στο σπίτι, ερχόταν με φόρα καταπάνω μου και πίεζε το κούτελο του στο δικό μου, έπιανε και έσφιγγε το χέρι μου όταν σε έναν καυγά προσπαθούσα να τοποθετηθώ. Όσο στο ενεργητικό του είχε μόνο αυτά, τεχνικά δεν είχε σηκώσει ακόμα χέρι. Όλα όμως έδειχναν πως θα το κάνει. Και το έκανε.
Το γιατί επιλέγουμε να αγνοήσουμε τα σημαδια, είναι διαφορετικό για την καθεμία μας. Ίσως γιατί είχε βίαιο πατέρα και η λεκτική βία της φαίνεται οικεία. Ίσως γιατί νιώθει πως εκείνη θα κάνει τη διαφορά και θα μπορέσει να τον βοηθήσει. Ίσως γιατί απλά τον αγαπάει πολύ και δεν μπορεί να δεχτεί πως θα μπορούσε ποτέ να τη βλάψει. Αν λοιπόν ακούσεις αυτή την φωνούλα που σε προειδοποιεί, θα προσπαθήσεις να προβάλεις επιχειρήματα που θα την αποκρούσουν. Πάμε να αποδομήσουμε κάποια από αυτά.
Όχι, δεν ειναι πιεσμένος αυτήν την περίοδο. Ακόμα και να είναι, αυτό δε δικαιολογεί τη βίαιη συμπεριφορά του απέναντι σου.
Όχι, δε φταις εσύ. Σου ρίχνει ευθύνες. Σε κατηγορεί που “τον έφτασες σε αυτό το σημείο”. ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΎ. Ακόμα και αν ξεκίνησες έναν καυγά, αν σηκώσει χέρι πάνω σου, αυτό σημαίνει πως νιώθει την άνεση να το κάνει. Θεώρησε πως έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα σου. Αυτό το πράγμα βρίσκεται μέσα του. Δε θα το αλλάξεις, ό,τι και να κάνεις.
Ναι, θα το ξανακάνει. Ό,τι και αν σου πει. Αν κλαίει, αν σου ορκιστεί πως συμβαίνει πρώτη φορά και δε θα το ξανακάνει ποτέ… Πίστεψε με, θα το ξανακάνει.
Όχι, δε σε αγαπάει. Το ξέρω ότι θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να σε πείσει για το αντίθετο. Θα είναι τρυφερός, υπέροχος σύντροφος. Θα κάνει πράγματα που λιώνουν την καρδούλα σου. Αλλά συνεχίζει να είναι ο άνθρωπος που μπόρεσε να σε πληγώσει. Είτε με λεκτική, είτε με σωματική βία. Διαβάζεις αυτές τις λέξεις και παρόλο που όλα αυτά σου ακούγονται οικεία, συνεχίζεις να αντιστέκεσαι και να σκέφτεσαι πως στη δική σου περίπτωση δεν ισχύει. Εσένα σε αγαπάει. Αλλά δε σε αγαπάει. Σκέψου… Πόσο ακατανόητο, πόσο μακρινό και αδύνατο σου φαίνεται το σενάριο να του κάνεις κακό; Αν η απάντηση σου είναι “πολύ”, τότε μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στο να αγαπάς κάποιον και στο να τον θεωρείς κτήμα σου.
Από το σήκωμα του χεριού μέχρι τον φόνο, η απόσταση είναι “μια κακιά στιγμή”.
Αυτό το κείμενο δε γράφτηκε με σκοπό να επιρριφθουν ευθύνες στις γυναίκες που δε φεύγουν. Όποιος δεν έχει βιωσει μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να αντιληφθεί τη δυσκολία της φυγής. Κάποιες τα καταφέραμε. Οι τυχερές. Οι άλλες, είναι γραμμένες με κόκκινα γράμματα σε πανό. Μεγαλώνουν αυτήν την απαίσια λίστα των γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους αντρες που αγάπησαν.
Αυτός ο φαύλος κύκλος δε θα κλείσει ποτέ, αν δε μεγαλώσουμε ανθρώπους που θα σέβονται τη ζωή, τα όρια και τις επιλογές των συνανθρώπων τους. Ελπίζω οι γενιές που θα έρθουν, να κάνουν την διαφορά.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε ακριβώς γιατί, μέχρι να δούμε αυτήν τη διαφορά και τη λίστα των ονομάτων να παγώνει, πρέπει να προσέχουμε η μία την άλλη.
Γαρυφαλλιά, λυπάμαι πολύ που μάθαμε και το δικό σου όνομα.
