Αυτές τις μέρες ξαναζώ ένα σκοτάδι.
Διότι την Πέμπτη 26/3 εκδικάζεται η αγωγή μου εναντίον του Δήμου Βερύκιου, για την αδιανόητη επίθεση που είχε εξαπολύσει εναντίον μου: δεκαπέντε λεπτά λεκτικής κακοποίησης που επεκτάθηκαν, τότε, σε δεκαπέντε μέρες κυνηγητού από δημοσιογράφους, χυδαίων δημοσιευμάτων σε φασιστικές φυλλάδες, αδιάκοπης ψυχικής οδύνης, και δραματικής επιβάρυνσης της ψυχικής και σωματικής υγείας του συζύγου και του πατέρα μου. Ειλικρινά, αν δεν είχα τη συμπαράσταση τόσων ανθρώπων που στάθηκαν γενναία και μεγαλόψυχα στο πλευρό μου, δεν ξέρω πώς και κατά πόσον θα είχα συνέλθει.
Ωστόσο θέλω να σταθώ και πάλι σε ό,τι εκτείνεται απ” την προσωπική μου συντριβή – αυτή υπήρξε δεδομένη και ανήκεστος, και γι” αυτήν θα ζητήσω απόδοση δικαιοσύνης σε λίγες μέρες. Το ζητούμενο είναι τόσο οι νομοθέτες όσο και ο κάθε συμπολίτης μας να καταλάβουν ότι το κήρυγμα μίσους, ο λόγος ως όπλο για τη βάναυση μεταχείριση του θύματος, όχι μόνο δεν καλύπτεται – και δεν πρέπει να καλύπτεται – από την ελευθερία της έκφρασης, αλλά να διώκεται απηνώς, διότι μπορεί να λειτουργήσει ως προτροπή σε έγκλημα – κάτι που καταδεικνύουν οι θλιβερά πολλές ομοφοβικές επιθέσεις κατά το τελευταίο έτος και όχι μόνο, καθώς και περιπτώσεις όπου το θύμα εξωθείται, έρμαιο της απόγνωσης, στην αυτοκαταστροφή.
Στο νταηλίκι, τον εκφοβισμό, τη βία της γλώσσας που δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, οφείλουμε όλοι να υψώσουμε το ανάστημά μας. Μονάχα ενωμένοι, και αγωνιζόμενοι σθεναρά ενάντια στο μίσος, μπορούμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους πλέον ευάλωτους συνανθρώπους μας.
Αύγουστος Κορτώ
