Ο Αντώνης Γκρίτσης είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς μας. Πολλοί τον γνώρισαν μέσα από τις «Ηρωίδες», αλλά η συνεισφορά του στο θεατρικό σανίδι είναι πολύ μεγάλη. Είναι ιδιαίτερα αγαπητός στα social media και τον χαρακτηρίζει μία αθώα απλότητα που σε κάνει να θες να τον έχεις φίλο σου. Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο γείτονάς μου Ναπολέων Λαπαθιώτης» που παρουσιάζεται στο Bijoux de kant hood, και όλοι μιλούν για την συγκλονιστική του ερμηνεία. Είχαμε τη χαρά να τον γνωρίσουμε από κοντά και να συζητήσουμε για όλα όσα θέλαμε να μάθουμε.
Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός; Πως ξεκίνησαν όλα;
Ήμουν από τα παιδάκια που διασκέδαζαν να παίζουν με τα σεντόνια και τις μπογιές της μαμάς, μου άρεσε πολύ να με βάζουν να λέω ποιήματα, ήμουν ο τρελούλης, ο κουλτουριάρης, το «φυτό» και αυτός που συνήθως διάλεγαν οι δάσκαλοι όταν χρειαζόταν κάτι να διαβαστεί στην τάξη. Μ’ άρεσε επίσης να πηγαίνω τις Κυριακές στην εκκλησία γιατί ντυνόμουν παπαδάκι και έλεγα το Πιστεύω και το Πάτερ ημών.
Σπούδασες Κλασική Φιλολογία και υποκριτική, αλλά σε κέρδισε το δεύτερο. Το μετάνιωσες ποτέ;
Ήταν ακριβώς αυτά που ήθελα να σπουδάσω. Τα θεωρώ δυο πεδία σπουδών που πάντα μέσα μου λειτουργούν συμπληρωματικά. Από μικρός ήθελα να ασχολούμαι, να καταλαβαίνω, να νιώθω στο πετσί μου το λόγο.
Τηλεόραση ή θέατρο; Τι είναι αυτό που θα επέλεγες εάν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα;
Δεν τίθεται ζήτημα επιλογής. Θέατρο ασυζητητί.
Όλες σου οι παραστάσεις είναι ιδιαίτερα «ψαγμένες» και στέφονται με μεγάλη επιτυχία. Ποια θα ξεχώριζες;
Ο Λαπαθιώτης είναι και νομίζω σε βάθος χρόνου θα παραμείνει μια πολύ αγαπημένη μου παράσταση. Από τις παραστάσεις που έχω κάνει αγάπησα πολύ τον «Πεταλουδόσαυρο» του Τριβιζά με τον Βασίλη Μυριανθόπουλο, την πρώτη μου συνεργασία με τον Δημήτρη Φραγκιόγλου, όπου έπαιζα έναν βραδύγλωσσο σερβιτόρο, τον Υπάλληλο του Χουρμούζη με την Κυριακή Σπανού που μίλαγα καθαρεύουσα, τον ήρωα του Μπέκετ που έπαιξα πέρσι σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Νομίζω όμως ότι η πιο αγαπημένη μου είναι «Οι ωδές στον Πρίγκιπα», μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη ποιητική συλλογή του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, η πρώτη συνεργασία με την Nova Melacholia και τον Βασίλη Νούλα.
Τι είναι αυτό που κάνει την παράσταση «Ο γείτονας μου ο Λαπαθιώτης» ξεχωριστή;
Πρόκειται για μια παράσταση της Bijoux de kant σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Έχει πάρει τον τίτλο της από ένα κείμενο του Γιώργου Ιωάννου, ομοφυλόφιλου λογοτέχνη της Θεσσαλονίκης, και πρόκειται για έναν μονόλογο που προέκυψε από σύνθεση πεζών κειμένων του Ιωάννου και πεζοτράγουδων του Λαπαθιώτη. Ο Ιωάννου ήρθε στην Αθήνα, κατοίκησε στα Εξάρχεια, στη γειτονιά που βρίσκεται ακόμα και σήμερα, εντελώς παρατημένη, η οικία Λαπαθιώτη. Για την ακρίβεια, ο Ιωάννου έμεινε σε ένα σπίτι της γειτονιάς που ήταν ιδιοκτησία της και του παραχώρησε η Αρλέτα, χτισμένο κι αυτό πάνω στο οικόπεδο που ήταν άλλοτε η ταβέρνα που γυρίστηκε η «Στέλλα» του Κακογιάννη.
Η παράσταση προσπαθεί να αναβιώσει τις ατμόσφαιρες αυτών των εποχών μέσα από τις ιστορίες και την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής και αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι νομίζω αυτό που πολύ εύστοχα έγραψε ο Τάκης Σπετσιώτης, κινηματογραφιστής, σκηνοθέτης και μελετητής του Λαπαθιώτη, που την παρακολούθησε: «Πρόκειται για ένα θεατρικό μπιζουδάκι γεμάτο νοσταλγία για έναν κόσμο που έχει παρέλθει, με αξιοσημείωτες αναφορές σε μια ελληνική «κουλτούρα πόλης» και διακριτική μελαγχολία για την πικρή μοίρα των ανθρώπων».
Διακρίνεις ομοιότητες με τον ρόλο που ενσαρκώνεις στην παράσταση «Ο γείτονας μου ο Λαπαθιώτης»;
Αγαπούσα πολύ από παλιά και τον Ιωάννου και τον Λαπαθιώτη και χαίρομαι που τώρα μου έδωσε ο Γιάννης την ευκαιρία να «συγχυστώ» και να χαθώ στους κόσμους και τις ψυχοσυνθέσεις τους. Νιώθω μαζί τους λιγάκι συγγενής. Κι αυτό δίνει πρώτα σε εμένα δύναμη, παρηγοριά και κουράγιο.
Πως σχετίζονται οι φωτογραφίες του Βελούδιου που κοσμούν τους τοίχους στην παράσταση για τον Λαπαθιώτη;
Πέρα από τον Λαπαθιώτη, τον Ιωάννου, τα τραγούδια της Μπέλλου και το ηχογραφημένο απόσπασμα του Σπετσιώτη, το σκηνικό της παράστασης είναι μια σύνθεση – εγκατάσταση του Γιάννη και του γιου του, Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, όπου πρωτοστατούν οι φωτογραφίες γυμνών ανδρών από το λεύκωμα του Θάνου Βελούδιου, εικαστικού, ηθοποιού και αεροπόρου(!) που έζησε και φιλοκομψοτέχνησε κι αυτός στον αέρα και το περιθώριο μιας ολόκληρης εποχής, τότε ακόμα που η ομοφυλοφιλία δε σήκωνε παντιέρες ούτε εξαργύρωνε το τίμημα ενός politically correct lifestyle.
Πως είναι να είσαι ηθοποιός στις μέρες μας;
Είναι τόσο δύσκολο, όσο δύσκολο είναι το να κάνεις το παραμικρό στις μέρες μας. Μένεις μονίμως με μια αίσθηση ανικανοποίητου και μάταιου, για τον πρόσθετο λόγο ότι το έργο που παράγεις θεωρείται από τους περισσότερους επιεικώς άχρηστο και περιττό.
Πως ήταν η σχέση σου με τον Χάρη Αττώνη στις «Ηρωίδες»; Πιστεύεις ότι η σχέση που είδαμε αντιπροσωπεύει τη σχέση πολλών γκέι ζευγαριών;
Γνωριστήκαμε με το Χάρη ως συνάδελφοι σε μια οντισιόν πριν χρόνια. Ο Χάρης πλέον δεν είναι μόνο συνάδελφός μου, είναι ένας από τους καλύτερούς μου φίλους και ένα πρόσωπο της καθημερινότητάς μου. Όλα αυτά τα είχαμε κατακτήσει ήδη πριν τις «Ηρωίδες». Αν δεν ήταν ο Χάρης, δε νομίζω ότι θα είχα απολαύσει τόσο αυτή τη συνεργασία, η οποία δυστυχώς τέλειωσε για όλους μας, για λόγους άσχετους από τους δημιουργικούς, κάπως άδοξα. Πίστεψα πολύ το σενάριο από την αρχή και θεωρώ ότι ειδικά ο χειρισμός και η παρουσίαση της ομοφυλόφιλης σχέσης στο σήριαλ ήταν υποδειγματική.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να προσεγγίσεις το ρόλο στις «Ηρωίδες»;
Οι «Ηρωίδες», ήδη από το πιλοτικό τους επεισόδιο, γυρίστηκαν ως υπόθεση «παρέας». Πέραν αυτού, ειδικά για το χαρακτήρα μου, πολλά από τα στοιχεία του ήταν και διογκωμένα δικά μου χαρακτηριστικά.
Τι γίνεται σε μία σχέση όταν φεύγει ο έρωτας;
Είμαι σχεσάκιας, οπότε μάλλον δεν πιστεύω ότι δε φεύγει και ποτέ ο έρωτας ακριβώς. Νομίζω ότι μπολιάζεται και με άλλα αισθήματα πέρα από την παρόρμηση και το πρώτο πάθος.
Τι πιστεύεις για τον έρωτα μέσα από τα social media;
Τα αγαπώ τα social media. Αποτελούν μέσο της προσωπικής μου έκφρασης. Οι δύο μακροχρόνιες σχέσεις της ζωής μου ήταν με άτομα που γνώρισα μέσω internet. H πρώτη κράτησε πέντε χρόνια και η δεύτερη μετράει ήδη εφτά. Δε νομίζω ότι το πρόβλημα είναι τα προσχήματα και το μέσο, αλλά το πώς ταιριάζουνε τα χνώτα των ανθρώπων, τι ψάχνουν και τι θέλουν ο ένας από τον άλλο, αν θέλουν να προσπαθήσουν και να το υποστηρίξουν.
Έχεις δηλώσει ότι είμαστε μία ευαίσθητη γενιά που ψάχνει το συναίσθημα. Πόσο εύκολο είναι να βρει κάποιος το συναίσθημα σε μία Ελλάδα του 2016;
Τελικά πιστεύω ότι είναι το μόνο εύκολο. Όλη αυτή η παράκρουση τι άλλο είναι από συναίσθημα; Το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι πλέον κυρίαρχο αίσθημα όλων μας είναι ο θυμός.
Από που προκύπτει η εμμονή σου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη; Είσαι όντως μεγάλος φαν της;
Ναι, την Αλίκη την λατρεύω. Και νομίζω πλέον δεν υπάρχει διαφυγή από αυτή τη σχέση. Είναι πηγή έμπνευσης, στην Αλίκη αναγνωρίζω ένα κοινωνικό, πολιτικό και καλλιτεχνικό φαινόμενο, μια πραγματικότητα της οποίας καθημερινά ανακαλύπτω όλο και περισσότερες πτυχές και εκφάνσεις και με την οποία μόνιμα συνομιλώ σα να ήταν ακόμα εδώ. Είναι το διαβολάκι και ο φύλακας αγγελός μου.
Πιστεύεις ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι το πρώτο βήμα για την προάσπιση των δικαιωμάτων ομόφυλων ζευγαριών;
Πιστεύω ότι είναι οπωσδήποτε σημαντικό το ότι θεσπίστηκε, από κει και πέρα θεωρώ ότι όλο αυτό συνέβη στο πλαίσιο μιας ντεμέκ «ευαισθητοποίησης» που και καλά κατέλαβε όλους αυτούς που το ψήφισαν και όλους αυτούς που δεν το ψήφισαν γιατί εξυπηρετούσε πρωτίστως μια αντιπαράθεση μικροπολιτικής παρά ουσιαστικά πολιτικής θέσης. Στις μέρες μας είναι της μόδας να είσαι – ή να μην είσαι – gay γιατί φέρνει ψήφους στην κάλπη και λεφτά στο ταμείο…
Πιστέυεις ότι η Αθήνα είναι μία πολιτισμένη gay friendly Ευρωπαϊκή πόλη ή έχουμε δρόμο μπροστά μας;
Προσπαθώ πολύ κι εγώ να δω τη σύγχρονη Αθήνα ως κέντρο εξελίξεων και ζυμώσεων. Πάντα στη γωνία όμως καραδοκεί λίγη ακόμα ανυπολόγιστη καφρίλα και με διαψεύδει.
Ποια ήταν η πιο ξεχωριστή εκδήλωση θαυμαστή;
Δεν έχω ζήσει κάτι έντονο. Έχω μια φανατική θαυμάστρια από τότε που έπαιξα τον Πεταλουδόσαυρο που όποτε έρχεται έκτοτε στις παραστάσεις, μου ζητάει να της κάνω λιγάκι και από Ουγκοστίνο.
Σου αρέσει να διαβάζεις; Τι είναι αυτό που διάβασες και σε άγγιξε πρόσφατα;
Μου αρέσει το διάβασμα πολύ. Προσπαθώ να διαβάζω πολύ, αλλά πάντα με πετυχαίνω «αδιάβαστο». Είμαι πολύ περήφανος που το καλοκαίρι ολοκλήρωσα το Αναζητώντας το χαμένο χρόνο και τον Ξανακερδισμένο χρόνο του Προυστ που το είχα ξεκινήσει από πέρσι τον Οκτώβρη.
Γράφεις ποιήματα σου στο «Σκάσε Αηδόνι». Πως προέκυψε όλο αυτό;
Το Σκάσε αηδόνι είναι ένα μπλογκ που φτιάξαμε με τα παιδιά που παρακολουθήσαμε το εργαστήρι ποίησης του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος. Είναι ένα ίδρυμα που στεγάζεται στην οικία του Σινόπουλου στη Νέα Ιωνία και το οποίο το έκανε δωρεά ο ποιητής στο δήμο, με την προϋπόθεση να λειτουργεί εκεί κάθε χρόνο ένα διετές τμήμα δημιουργικής γραφής για νέους ανθρώπους μέχρι 35 ετών που γράφουν ή ασχολούνται με την ποίηση. Ταιριάξαμε και αγαπηθήκαμε πολύ με τα παιδιά που ήμασταν τα τελευταία δυο χρόνια εκεί και έτσι δημιουργήσαμε αυτόν τον ιστότοπο, όπου δημοσιεύουμε πράγματα που προκύπτουν από τα ποιητικά παιχνίδια και τις δράσεις μας. Το «Σκάσε αηδόνι» ανήκει στον Νίκο Καρούζο. Επισκεφτείτε μας…
Πως θα σε χαρακτήριζες σαν άνθρωπο;
Δεν είμαι πολύ εύκολος άνθρωπος, απογοητεύομαι πολύ εύκολα, ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι όλο και πιο μονόχνωτος, αντικοινωνικός και μισάνθρωπος. Είμαι όμως αστείος και ευγενής και μέσα σε όλα αυτά και παρά τις δυσκολίες πιστεύω οι άνθρωποι περνάνε καλά μαζί μου.
Τι είναι τέχνη για σένα;
Μια στημένη σαπουνόφουσκα.
Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Είμαι πολύ ενοχικός. Μετανιώνω συχνά για αυτό που έκανα επειδή υπήρχε πάντα και η δυνατότητα για το αντίθετο που θα μπορούσα να πράξω.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να έχεις παίξει και έχεις ζηλέψει;
Υπάρχουν πάρα πολύ ρόλοι που θα ήθελα να παίξω. Και ελπίζω να υπάρχουν και ρόλοι που αγνοώ πόσο πολύ θα ήθελα να τους παίξω.
Παρά τη μεγάλη φήμη σου καταφέρνεις και κρατάς την προσωπική σου ζωή μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πες μας κάτι για σένα που δεν ξέρουμε.
Δεν κρατάω κρυφή την προσωπική μου ζωή, αλλά δε βρίσκω λόγο να βγάλω σημαία. Δε με εκφράζει ο ακτιβισμός, διαφωνώ με οποιαδήποτε μορφή ένταξης και στράτευσης. Η ελευθερία στην προσωπική ζωή είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, αλλά τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι όλο και περισσότερο διυλίζουμε ως κώνωπα το αυτονόητο. Κι ίσως αυτό να είναι και μια καλή ένδειξη γιατί συμβαίνει κι αυτή η «παγκόσμια κρίση».
Δε μου αρέσει που αντιμετωπίζουμε τον ηθοποιό, τον ομοφυλόφιλο, τον μετανάστη, τον εταίρο μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον μη ορθόδοξο, τον τάδε και τον δείνα γείτονά μας σαν άνθρωπο της διπλανής πόρτας και την ίδια στιγμή καραδοκούμε πότε θα αποδειχτεί τρελούλης για να του την πέσουμε.
Σας είπα πιο πάνω, η τωρινή μου σχέση μετράει ήδη εφτά χρόνια. Ζω τη χρονιά της φαγούρας.
Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον;
Προχτές πέτυχα μια διαφήμιση Praktiker στο δρόμο που έλεγε: «να ζήσεις, Αντώνη, και χρόνια πολλά, που βάζεις πλακάκια με σχέδια τρελά» και την αφιέρωσα σε όλα τα μελλοντικά μου σχέδια. Αισθάνθηκα να δίνει ένα κάποιο διέξοδο στο υπαρξιακό μου αδιέξοδο.
O Αντώνης Γκρίτσης εμφανίζεται στην παράσταση Ο γείτονάς μου Ναπολέων Λαπαθιώτης που παρουσιάζεται στο Bijoux de kant hood, Αθηνάς 10, 3ος όροφος, Μοναστηράκι κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00. Είσοδος ελεύθερη με ελεύθερη συνεισφορά. Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων κρατήσεις με μήνυμα στη σελίδα της Bijoux de kant στο facebook ή στο 6944094787.
