Σ΄αυτό το τεύχος στρέφουμε την προσοχή μας στον ελληνικό αθλητισμό, συζητώντας με τον πρώτο ανοιχτά γκέι Έλληνα Ολυμπιονίκη.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης, φορά το χρυσό του ολυμπιακό μετάλλιο και μέσα στον ιστορικό χώρο του Παναθηναϊκού Σταδίου μάς διηγείται όλες εκείνες τις στιγμές που έζησε ως ένας “περήφανος αθλητής”, αποκαλύπτοντας παράλληλα τα ομοφοβικά περιστατικά που τον σημάδεψαν.
Επιπλέον, κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία της Ερεσού, αναζητώντας τα στοιχεία εκείνα που την ανέδειξαν σε έναν μοναδικό λεσβιακό παράδεισο.
Τέλος, στις σελίδες μας θα βρείτε ένα αφιέρωμα γεμάτο προτάσεις queer (λογοτεχνικών) βιβλίων, που θα σας κρατήσουν συντροφιά στις καλοκαιρινές σας διακοπές.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Παράλαβε το νέο τεύχος στον χώρο σου, χωρίς χρέωση (αρκεί να μένεις στην Ελλάδα και να είσαι άνω των 18 ετών). Για να εγγραφείς στη δωρεάν συνδρομητική υπηρεσία πάτα εδώ.
Editorial 98
του Βασίλη Θανόπουλου
Αυτά δεν είναι για σένα… θυμάμαι να μου λέει ο γυμναστής μου στο δημοτικό, μετά την αποτυχημένη του προσπάθεια να με κάνει να ενδιαφερθώ για τον κόσμο του αθλητισμού. Βλέπετε ήταν πεπεισμένος ότι η συμμετοχή μου στη σχολική ομάδα ποδοσφαίρου – που είχε όνειρο να φτιάξει – θα με «έκανε περισσότερο αγόρι», όπως μου είχε δηλώσει μια φορά σε ένα διάλειμμα που έπαιζα κουτσό με δύο συμμαθήτριές μου. Όταν τελικά διαπίστωσε ότι δε θα γίνω ο αθληταράς που θα έκανε τάκλιν και θα βάραγε κεφαλιές (όπως ο συμμαθητής μου, ο Νικήτας), παράτησε κάθε προσπάθεια, με το επιχείρημα «αυτά δεν είναι για σένα». Εγώ, αν και δεν καταλάβαινα ακριβώς σε τι αναφερόταν εκείνο το «αυτά» στην πρότασή του, συμφώνησα μαζί του και από την επόμενη μέρα επέστρεψα στο κουτσό με τις φίλες μου. Έκτοτε, μεγάλωσα χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τον κόσμο του αθλητισμού (εντάξει, ίσως μόνο για κάποιους αθλητές), γιατί πολύ απλά «αυτά δεν είναι για μένα». Πριν δύο χρόνια, δέχθηκα ένα αίτημα φιλίας από κάποιον που λεγόταν «Νικήτας». Δεν ήξερα ποιος ήταν, αλλά επειδή είδα ότι στο προφίλ του είχε φωτογραφίες με τον σύντροφό του, υπέθεσα ότι μου έστειλε λόγω του περιοδικού. Λίγες μέρες μετά την αποδοχή του αιτήματός του, μου έστειλε και μήνυμα. Μου έγραψε ότι καθόταν δύο θρανία πίσω από εμένα στο δημοτικό και ότι συζεί με τον φίλο του (στο εξωτερικό). Αμέσως σκέφτηκα τον γυμναστή μου στο δημοτικό. «Αυτά δεν είναι για σένα», μου είχε πει. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να του απαντήσω: «Ναι, αλλά αυτός είναι σαν κι εμένα».
Υ.Γ.: Μην αφήσετε κανέναν «γυμναστή» να σας πει ότι δεν πρέπει ή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι. Αν σας το πει, σας προκαλώ να του δείξετε αυτό το τεύχος.
Βασίλης Θανόπουλος
