Σε αυτό το τεύχος μιλάμε για το coming out και την αποδοχή.
Και το κάνουμε, όχι με τρόπο γενικό και αόριστο αλλά μέσα από τις πραγματικές ιστορίες τεσσάρων ατόμων, που πήραν από το χέρι τα αγαπημένα τους πρόσωπα και στάθηκαν μπροστά από τον φακό, θέλοντας να περάσουν ένα καθολικό μήνυμα αποδοχής. Σε αυτούς τους ανθρώπους και σ΄αυτό το μήνυμα είναι αφιερωμένα και τα τέσσερα εξώφυλλά μας.
Στις σελίδες μας θα βρείτε, επίσης, ένα αφιέρωμα για τα queer μοντέλα που σπάνε τα στερεότυπα ομορφιάς στην Ελλάδα, καθώς και μια συνέντευξη δύο ακτιβιστριών από την Πολωνία, οι οποίες εκπέμπουν σήμα κινδύνου για την queer κοινότητα της χώρας τους.
Τέλος, λίγες μέρες πριν τη δίκη για τη δολοφονία του Ζακ, συζητάμε με τον αδερφό του, Νίκο, αλλά και με την Κλειώ Παπαπαντολέων, εκ των δικηγόρων της υπόθεσης, για όλα αυτά που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Editorial 93
Η δίκη της Χρυσής Αυγής και η καταδίκη της ως εγκληματική οργάνωση αποτελεί μια μέρα πρωτόγνωρης χαράς. Κάποια άτομα όμως γυρίσαμε από την επόμενη κιόλας μέρα σε μια πραγματικότητα που καθημερινά μας διακρίνει, μας πληγώνει, μας περιθωριοποιεί και μας σκοτώνει. Ή πιο σωστά σε μια πραγματικότητα, στην οποία άλλοι άνθρωποι μας διακρίνουν, μας πληγώνουν, μας περιθωριοποιούν και μας σκοτώνουν. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν ψηφοφόροι της Χ.Α. Δεν ξέρω αν πανηγύρισαν μαζί μας στο δημοκρατικό τείχος που ορθώθηκε μπροστά από το Εφετείο. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν και διαμορφώνουν τις συνθήκες, που πολλές φορές κάνουν τη ζωή μας αδύνατη. Ξέρω ότι υπάρχουν μέσα στην αστυνομία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις τράπεζες, στις πολυκατοικίες που μένουμε και στα μπαρ που βγαίνουμε. Ξέρω, επίσης, ότι ανήκουν στο παρελθόν. Το δημοκρατικό τείχος ήταν εντυπωσιακό στη δυναμική και την αποφασιστικότητά του. Ταυτόχρονα όμως, σε ότι αφορά στην κοινότητά μας, πολλές φορές έχει αποδειχθεί διαμπερές. Και έχουμε κουραστεί να βουλώνουμε τρύπες, απλά και μόνο διεκδικώντας τα προφανή, ώστε να καταφέρουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
