Το νέο μας τεύχος “φέρνει” την άνοιξη μέσα απ’ τις ιστορίες ανθρώπων, που ρίχνουν φως σε μια ακόμη πτυχή της διαφορετικότητας, μιλώντας μας απλά για το πως είναι ζωή ενός ατόμου με αναπηρία στην Ελλάδα του σήμερα. Και γι΄αυτό τους ευχαριστούμε…
Συγκεκριμένα, ο Γιάννης Σεβδικαλής – αυτό το φωτεινό παιδί- μας εξηγεί πως η πραγματική αποδοχή του εαυτού μας είναι το κλειδί για την επίτευξη κάθε προσωπικού μας στόχου. Παράλληλα, μέσα απ΄το κεντρικό μας αφιέρωμα, 5 άνθρωποι παίρνουν τον λόγο και μας μιλούν τόσο για την ΑμεΑ όσο και την ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητα.
To antivirus κάνει, επίσης, μια βόλτα στον κόσμο του Chemsex, συνομιλώντας με τους χρήστες του ουσιών αυτών, που κατακλύζουν όλο και περισσότερο τον κόσμο του gay σεξ.
Τέλος, η Νάντια Μπουλέ μάς συστήνεται ως νέα Evita και μας απαντά σ΄όλα αυτά που αγαπάμε να ρωτάμε.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες πολιτισμού, υγείας κλπ.
Editorial 73
Είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξουμε όλα τα στερεότυπα και τα κακοποιητικά κλισέ που μας έχει διαποτίσει ο περίγυρός μας. Μέχρι αυτό το σημείο νομίζω υπάρχει μια σχεδόν καθολική αποδοχή της θεωρητικής αυτής θέσης.
Είναι αυτά που μας βγαίνουν, όταν δεν αποδεχόμαστε έναν άλλο άνθρωπο για κάποιο χαρακτηριστικό του, όταν νιώθουμε φόβο απέναντι σε κάτι καινούριο ή την αλλαγή, όταν εκφράζουμε βίαιες συμπεριφορές απέναντι σ’ άλλα άτομα, όταν η άμεση αντίδρασή μας -αντί να βασίζεται στην πίστη στο ανθρώπινο και να έχει στόχο το πως θα πάμε παρακάτω- περιορίζεται μόνο στο να δείξουμε ότι “εγώ είμαι ήδη παρακάτω”.
Είναι, κατά τη γνώμη μου, θέμα βαθιάς παιδείας η αναγνώριση όλων αυτών των κακοποιητικών και περιοριστικών μοτίβων συμπεριφορών και στερεοτύπων ύπαρξης, που έχουμε κι ακόμη βαθύτερης παιδείας η εξαιρετικά επίπονη διαδικασία της αποτίναξης τους.
Όπως, όμως, είναι εξίσου θέμα παιδείας να έχουμε μια ουσιαστική κι εποικοδομητική αντίδραση απέναντι σ’ άτομα που αναγνωρίζουμε (με όση αντικειμενικότητα μπορούμε να έχουμε) ότι βρίσκονται, ίσως, λίγο ή πολύ πιο πίσω απ’ εμάς. Αν όντως θέλουμε να εξελιχθούμε, αν όντως το θέμα μας ως όντα κι ως κοινωνία είναι το να πάμε μαζί παρακάτω, αρκεί να αναγνωρίσουμε πως είναι πραγματικά Θέμα Παιδείας.
Δικό μας και δικό τους!
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
